|
13 września 1993 r. Icchak Rabin i Jasir
Arafat podpisali w Waszyngtonie (USA) Deklarację Zasad (Declaration
of Principles - Deklaracja Pokojowych Intencji) wynegocjowaną
w Oslo. Przy tej okazji doszło do pierwszego, historycznego
spotkania między Premierem Izraela Rabinem a przewodniczącym
OWP Arafatem.
Deklaracja Zasad określiła zasady funkcjonowania
Autonomii Palestyńskiej w pięcioletnim okresie przejściowym,
zakładając jednocześnie, że po zakończeniu tego okresu wejdzie
w życie stały status. Zasady, na jakich opierać się będzie stały
status, miały zostać sprecyzowane w drodze osobnych negocjacji
dwustronnych. Izrael uznał Organizację Wyzwolenia Palestyny
jako reprezentację narodu palestyńskiego. Głównym celem owego
porozumienia było utworzenie tymczasowego samorządu palestyńskiego
w Strefie Gazy i Jerycha na okres do 5 lat. Należy podkreślić,
iż w deklaracji nie było wzmianki o proklamowaniu państwa Palestyna,
mimo to kierownictwo OWP uznało, iż nastąpi ono w wyniku etapowych
porozumień. Porozumienie natomiast precyzyjnie określało kalendarz
realizacji zobowiązań. Po jego wejściu (1X) miało nastąpić wycofanie
wojsk izraelskich w rejonie Gazy i Jerycha (3 XII-7 IV 1994
r.) Następnie odbyć się miały wybory do Rady Palestyńskiej (7
VII 1994 r.); przegrupowanie oddziałów izraelskich na głównych
szlakach komunikacyjnych (10 VII 1994 r.); rozpoczęcie negocjacji
w sprawie ostatecznego statusu terytoriów okupowanych (30 IV
1996 r.) i zakończenie okresu przejściowego (4 V 1999 r.). Docelowo
miano utworzyć Autonomię Palestyńską w Gazie i Jerycho, przekazać
Palestyńczykom władzę cywilną na Zachodnim Brzegu Jordanu oraz
wprowadzić samorząd palestyński z wyborami do Rady Palestyńskiej
na terenach okupowanych, w zamian, za co Arafat zobowiązał się
zlikwidować zagrożenie ze strony islamskich terrorystów. Zgodnie
z deklaracją, niezależne palestyńskie siły policyjne czuwać
mają nad bezpieczeństwem wewnętrznym, zewnętrznego bezpieczeństwa
regionu strzec ma z kolei Izrael. Z Palestyńskiej Karty Narodowej
miano usunąć wszystkie punkty antyizraelskie.
Układ w Oslo bardzo szybko nazwano "pokojem
odważnych". Był on krokiem rewolucyjnym zwłaszcza ze strony
izraelskiej, zważywszy, że podjęła negocjacje, dotychczas uznawane
przez nią za nielegalne, z przywódcą Organizacji Wyzwolenia
Palestyny, samozwańczej organizacji terrorystycznej, odpowiedzialnej
za mordowanie Izraelczyków i Żydów poza jego granicami.
Zobowiązania Izraela
1.
Traktowanie Organizacji Wyzwolenia Palestyny nie jako organizację
terrorystyczną, lecz jako legalne ciało rządzące, nazwane teraz
Władzami Palestyńskimi.
2.
Oddanie pod kontrolę Władz Palestyńskich ziemi, której ilość
miała być określona w następnych negocjacjach.
3.
Edukowanie społeczeństwa dla pokoju i przygotowywania na trudne
kompromisy konieczne dla ustanowienia w bezpośrednim sąsiedztwie
bytu palestyńskiego.
4.
Zgoda na utworzenie wielotysięcznych palestyńskich sił policyjnych,
pod warunkiem że nie będzie w nich terrorystów.
5.
Dostarczenie Autonomii Palestyńskiej broni i uzbrojenia potrzebnych
do zaprowadzenia porządku i zlikwidowania terroru.
Zobowiązania strony arabskiej
1.
Zaniechanie wszelkiej działalności terrorystycznej; zniszczenie
wszystkich grup terrorystycznych i konfiskata nielegalnej broni.
2.
Uznanie prawa Izraela do istnienia; wniesienie poprawek do Palestyńskiej
Karty Narodowej, wzywającej do zniszczenia całego Izraela w
drodze przemocy.
3.
Zabezpieczenie i ochrona wszystkich żydowskich świętych miejsc,
które znajdą się pod ich kontrolą po przekazaniu im ziemi.
4.
Edukowanie społeczeństwa dla pokoju i położenie kresu publicznemu
podżeganiu do przemocy i nienawiści.
5.
Zgoda na rozwiązywanie wszelkich przyszłych sporów na drodze
negocjacji, bez uciekania się do przemocy.
--------------------------------------------------
Materiały opracowywane na podstawie biuletynu
informacyjno-modlitewnego "Nasz Starszy Brat" nr.2/2003
--------------------------------------------------
|
