Halacha nakazuje oddawanie czci osobom, które ukończyły 70 lat, a także swoim rodzicom. Nie wolno sprzeciwiać się im, zwracać po imieniu, zawstydzać ich i tracić panowania nad sobą w ich obecności. Dzieci mają obowiązek karmić i ubierać swoich rodziców, wstawać z miejsca, gdy wchodzą i wyrażać się o nich z szacunkiem.

Osoba na łożu śmierci powinna wyznać swoje grzechy. Dokuczanie takiej osobie, denerwowanie jej uważane jest za równe z morderstwem. Istnieje obowiązek czuwania przy konającym. Widząc oznaki śmierci obecni rozdzierają szaty i wołają: "Bądź błogosławiony Sędzio pełen prawdy". Po śmierci wodę w tym pokoju wylewa się jako skażoną przez anioła śmierci.
    Śmierć przyjmuje się z rezygnacją. "Pan dał, Pan zabrał; niech będzie błogosławione imię Pańskie".

Po stwierdzeniu zgonu trzeba niezwłocznie przygotować się do pogrzebu. Przygotowuje się biały całun, dokładnie myje ciało zmarłego i namaszcza je wonnościami. Tradycyjnie pogrzeb odbywa się przed upływem 24 godzin od zgonu, by zwłoki jak najszybciej znalazły się w ziemi (ekshumacja jest zabroniona). Przygotowanie ciała zmarłego do pogrzebu odbywa się według ścisłych reguł. Zwłoki zawija się w całun, i współcześnie wkłada się do trumny. Wszystkimi tymi czynnościami zajmuje się błogosławione bractwo (hebr. chewra kadisza). Przynależność do tego bractwa uważana jest za szczególne wyróżnienie.

Po powrocie z pogrzebu do domu podaje się posiłek pocieszenia, który przygotowują sąsiedzi lub przyjaciele, aby żałobnicy nie trudzili się. Zazwyczaj podaje się na twardo jajka (symbol toczącego się życia), soczewicę, chleb oraz wino. Bardzo ważną rolę odgrywa społeczność pocieszająca żałobników.

Obowiązkowa żałoba trwa jedenaście miesięcy, lecz po tygodniu, a kolejny raz po miesiącu, zostaje złagodzona. Żydzi ortodoksyjni często na znak żałoby rozdzierają szaty. Jest to ich zewnętrzne wyrażenie, a zarazem rozładowanie bólu człowieka. Współcześnie najczęściej żałobę okazuje się symbolicznym nadrywaniem klap płaszcza. Nie ma specjalnej modlitwy żałobnej, jednak syn zmarłego ma przywilej odmówienia kaddiszu - modlitwy wysławiającej Boga.

Na żydowskich cmentarzach nie kładzie się kwiatów, lecz kamienie. Jest to trwałe świadectwo pamięci.