W styczniu 1993 r. rozpoczęły się ściśle tajne negocjacje przedstawicieli Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Oslo (Norwegia).

3 stycznia 1993 r. palestyński terrorysta z Hamasu zasztyletował izraelskiego agenta Shin Bet we Wschodniej Jerozolimie.
    3 stycznia 1993 r. palestyńscy terroryści z Hamasu zdetonowali małą bombę podłożoną w autobusie w Jerozolimie.
    15 stycznia 1993 r. palestyński terrorysta z Islamskiego Dżihadu zaatakował nożem Izraelczyków na dworcu autobusowym w Tel Awiwie. Rannych zostały 4 osoby. Policjanci zastrzelili napastnika, który pochodził ze Strefy Gazy.

W styczniu 1993 r. zwodowano nową korwetę INS "Eilat" (weszła do służby w 1994 r.). Należała ona do nowej klasy okrętów rakietowych Sa'ar 5. Okręty tej klasy mają długość 85-metrów i wyporność 1.227 ton. Załogę stanowi 64 marynarzy. Uzbrojenie rakietowe uzupełnia helikopter pokładowy.

1 marca 1993 r. palestyński terrorysta z Hezbollahu otworzył ogień i zaatakował nożem Izraelczyków w centrum Tel Awiwu. Zginęło 2 Izraelczyków, a 7 osób zostało rannych. Policja aresztowała napastnika.
    3 marca 1993 r. palestyński terrorysta zranił nożem izraelskiego ochraniarza przy jesziwie organizacji Ateret Cohenim we Wschodniej Jerozolimie.

15 marca 1993 r. amerykański Żyd zranił nożem Palestyńczyka w Jerozolimie.

W marcu 1993 r. Izraelskie Siły Obronne wprowadziły całkowitą blokadę Samarii, Judei i Strefy Gazy, aby w ten sposób powstrzymać rozszerzającą się falę palestyńskiego terroru.

22 marca 1993 r. palestyński terrorysta zranił 6 Izraelczyków przed szkołą John F. Kennedy Technical School w Jerozolimie.
    22 marca 1993 r. grupa około 200 żydowskich studentów wszczęło rozruchy w Jerozolimie, skandując hasła: "Śmierć dla Arabów!"

29 marca 1993 r. palestyński terrorysta z Hamasu zastrzelił 2 izraelskich policjantów w Tel Awiwie.

5 maja 1993 r. prezydentem Izraela został Ezer Weizman. Sprawował on swoje obowiązki do 31 lipca 2000 r.

W maju 1993 r. odbyły się obrady blisko-wschodnich grup roboczych do spraw wody w Genewie (Szwajcaria), uchodźców w Oslo (Norwegia), środowiska w Tokio (Japonia), rozwoju ekonomicznego regionu w Rzymie (Włochy) i kontroli zbrojeń w Waszyngtonie (USA).

28 czerwca 1993 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza, które spadły na miasto Kiryat Shmonah powodując duże zniszczenia.

1 lipca 1993 r. trzej palestyńscy terroryści porwali autobus w Jerozolimie. Podczas wymiany ognia na drogowej blokadzie zginęli wszyscy napastnicy oraz 2 Izraelczyków, ranne zostały 2 osoby.
    6 lipca 1993 r. palestyński terrorysta zranił nożem Izraelkę we Wschodniej Jerozolimie.

W dniach 8-9 lipca 1993 r. oddziały Hezbollahu i Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zaatakowały izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa na południu Libanu. W starciach zginęło 5 izraelskich żołnierzy.

W lipcu 1993 r. odbyła się pokojowa Wielostronna Konferencja Blisko-Wschodnia w Moskwie (Rosja).

---------- Operacja "Odpowiedzialność" ----------

W dniach 25-31 lipca 1993 r. Izraelskie Siły Obronne przeprowadziły rozległą operację wojskową w południowym Libanie. Radio wojskowe wezwało ludność cywilną do natychmiastowego opuszczenia południowego Libanu i udania się na północ w kierunku Bejrutu. Siły powietrzne i artyleria zbombardowały pozycje Hezbollahu na północ od strefy bezpieczeństwa w południowym Libanie. Równocześnie oddziały komandosów tropiły stanowiska wyrzutni rakiet Katiusza i usiłowały ująć lub zabić przywódców Hezbollahu.
    Podczas operacji zginęło około 100 członków Hezbollahu i ponad 120 libańskich cywili, rannych zostało około 500 osób. Swoje domy opuściło ponad 300 tys. ludzi. Organizacje humanitarne poinformowały, że zniszczonych zostało ponad tysiąc domów, a 1,5 tys. została uszkodzona. Zniszczone zostały również linie przesyłowe energii elektrycznej, wodociągi, szkoły i inne publiczne obiekty na południu Libanu. Po stronie izraelskiej zginął 1 żołnierz.

Pomimo działań izraelskiej armii na południu Libanu, szyicki Hezbollah kontynuował ostrzał rakietowy przygranicznych wiosek w Izraelu. Od 31 lipca 1993 r. do 11 kwietnia 1996 r. Hezbollah wystrzelił 282 rakiet Katiusza na Izrael. Zginęło 2 cywilów, a 83 osoby zostały ranne.

W 1993 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu przeprowadzili 158 ataków na izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie.
    W starciach w strefie bezpieczeństwa na południu Libanu w okresie od 31 lipca 1993 r. do 11 kwietnia 1996 r. zginęło 58 izraelskich żołnierzy, a 261 zostało rannych.

29 lipca 1993 r. Sąd Najwyższy uniewinnił Iwana Demaniuka z powodu braku przekonujących dowodów i nakazał mu natychmiastowe opuszczenie Izraela.

5 sierpnia 1993 r. palestyńscy terroryści z Hamasu porwali izraelskiego żołnierza na północ od Jerozolimy. Później odnaleziono ciało zamordowanego żołnierza.

---------- OSLO ----------

30 sierpnia 1993 r. przedstawiciele Izraela zawarli w Oslo (Norwegia) porozumienie z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Jego zawarcie było wielkim zaskoczeniem dla Izraela i całego świata arabskiego, gdyż wszystkie negocjacje utrzymywano w ścisłej tajemnicy.

9 września 1993 r. przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser Arafat podpisał pisemne oświadczenie odrzucenia terroru i uznania państwa Izraela. "...OWP uznaje prawo państwa Izrael do istnienia w pokoju i bezpieczeństwie. OWP akceptuje Rezolucje ONZ nr 242 i 338 ... OWP wyrzeka się terroryzmu i innych aktów przemocy, przejmuje odpowiedzialność za wszystkie grupy członkowskie OWP..."

9 września 1993 r. premier Itzchak Rabin podpisał pisemne oświadczenie uznające Organizację Wyzwolenia Palestyny za legalnego przedstawiciela Palestyńczyków w pokojowych negocjacjach na Bliskim Wschodzie.

Podczas izraelsko-palestyńskich starć w 1993 r. (do 13 września) zginęło 138 Palestyńczyków i 42 Izraelczyków.

---------- Deklaracja Pokojowych Intencji ----------

13 września 1993 r. Itzhak Rabin i Jaser Arafat podpisali w Waszyngtonie (USA) Deklarację Zasad (Declaration of Principles - Deklaracja Pokojowych Intencji) wynegocjowaną w Oslo (Norwegia). W uroczystości uczestniczyli prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton i minister spraw zagranicznych Rosji Andriej Kozyrew. Przy tej okazji doszło do pierwszego historycznego spotkania premiera Rabina z przewodniczącym Organizacji Wyzwolenia Palestyny Arafatem.
    Deklaracja Zasad określiła zasady funkcjonowania Autonomii Palestyńskiej w pięcioletnim okresie przejściowym, zakładając jednocześnie, że osobne negocjacje dwustronne ustalą w tym czasie zasady powstania w przyszłości państwa palestyńskiego. Głównym celem zawarcia Deklaracji Zasad było utworzenie tymczasowego samorządu palestyńskiego w Strefie Gazy i Jerycha na okres pięciu lat. Należy podkreślić, iż w deklaracji nie było wzmianki o proklamowaniu państwa Palestyna, pomimo to kierownictwo Organizacji Wyzwolenia Palestyny uznało, iż nastąpi ono w wyniku etapowych porozumień.
    Deklaracja Zasad precyzyjnie określała kalendarz realizacji zobowiązań. Po jego wejściu w życie (1X) miało nastąpić wycofanie wojsk izraelskich z części Strefy Gazy i okolic miasta Jerycho (3 XII-7 IV 1994 r.) Następnie odbyć się miały wybory do Rady Palestyńskiej (7 VII 1994 r.); przegrupowanie oddziałów izraelskich na głównych szlakach komunikacyjnych (10 VII 1994 r.); rozpoczęcie negocjacji w sprawie ostatecznego statusu terytoriów okupowanych (30 IV 1996 r.) i zakończenie okresu przejściowego (4 V 1999 r.). Docelowo miano utworzyć Autonomię Palestyńską w Gazie i Jerychu, przekazać Palestyńczykom władzę cywilną na Zachodnim Brzegu Jordanu oraz wprowadzić samorząd palestyński z wyborami do Rady Palestyńskiej, w zamian za co Jaser Arafat zobowiązał się zlikwidować zagrożenie ze strony terrorystów. Zgodnie z Deklaracją, niezależne palestyńskie siły policyjne czuwać miały nad bezpieczeństwem wewnętrznym, natomiast zewnętrznego bezpieczeństwa strzec miała armia izraelska. Z Palestyńskiej Karty Narodowej miano usunąć wszystkie zapiski antyizraelskie.

Proces pokojowy przedsięwzięty przez premiera Rabina cieszył się dużym poparciem wśród Żydów synagog reformowanej i konserwatywnej, sięgającym 85-90%. Z taką polityką zgadzało się już tylko 50% uczęszczających do synagog ortodoksyjnych, zwłaszcza religijnych syjonistów. Opór pozostałej połowy nasilał się znacznie.

Radykalne palestyńskie ugrupowania terrorystyczne Hamas (Islamskie Ruch Oporu), Islamski Dżihad, Rada Rewolucyjna Fatahu (Organizacja Abu Nidala), Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny oraz Hezbollah odrzuciły możliwość zawarcia porozumienia pokojowego z Izraelem. Odmówiły one także uznania prawa do istnienia państwa żydowskiego w Palestynie.
    Podczas izraelsko-palestyńskich starć w 1993 r. (po 13 września) zginęło 42 Palestyńczyków i 19 Izraelczyków.

---------- Porozumienie z Jordanią ----------

14 września 1993 r. przedstawiciele Izraela i Jordanii podpisali Porozumienie o Porządku Obrad (Common Agenda), stanowiące wstępną wersję porozumienia pokojowego. Zawarte porozumienie określało plan negocjacji pokojowych, które w ciągu dwóch lat miały ustalić sprawy granic, terytoriów, bezpieczeństwa, wody i uchodźców.

24 września 1993 r. palestyńscy terroryści z Hamasu zamordowali żydowskiego rolnika w pobliżu Ranana, na północ od Tel Awiwu.
    Był to pierwszy zamordowany Izraelczyk od momentu zawarcia porozumienia pokojowego pomiędzy Izraelem a Organizacją Wyzwolenia Palestyny.

W październiku 1993 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw wody w Pekinie (Chiny), uchodźców w Tunisie (Tunezja).

24 października 1993 r. żydowscy terroryści z Kach zdetonowali bombę podłożoną przed ambasadą Francji w Tel Awiwie. Był to protest przeciwko wizycie Jasera Arafata we Francji.

W listopadzie 1993 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw środowiska w Kairze (Egipt) i rozwoju ekonomicznego regionu w Kopenhadze (Dania). Przyjęto Plan Działania (Copenhagen Action Plan) obejmujący 35 projekty w dziedzinach: komunikacji, transportu, energii, turystyki, rolnictwa, finansów i inwestycji, handlu oraz innych.

W grudniu 1993 r. odbyła się Wielostronna Konferencja Blisko-Wschodnia w Tokio (Japonia). Równocześnie blisko-wschodnia grupa robocza do spraw kontroli zbrojeń obradowała w Moskwie (Rosja).

5 grudnia 1993 r. palestyński terrorysta z Islamskiego Dżihadu otworzył ogień z broni maszynowej do autobusu. Zginął 1 Izraelczyk, a 1 osoba została ranna. Żołnierze zastrzelili napastnika.

8 grudnia 1993 r. palestyński terrorysta z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zastrzelił modlącego się żydowskiego osadnika w Grobowcu Racheli w Betlejem, w Judei.

12 grudnia 1993 r. w Kairze (Egipt) odbyły się rozmowy delegacji izraelskiej z delegacją Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Delegacjom przewodniczyli Itzhak Rabin oraz Jaser Arafat.

25 grudnia 1993 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną na izraelskim statku "Irush Shalom" w porcie w Ejlacie. Rannych zostało 11 osób.

30 grudnia 1993 r. Izrael i Watykan nawiązały stosunki dyplomatyczne.

Do końca 1993 r. do Izraela przyjechało 77 tys. nowych imigrantów, w większości z krajów byłego ZSRR.

10 lutego 1994 r. palestyński terrorysta z Islamskiego Dżihadu zastrzelił żydowskiego taksówkarza w moszawie Helez.
    16 lutego 1994 r. palestyńscy terroryści wystrzelili z południowego Libanu rakiety Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski na terytorium Izraela.

W lutym 1994 r. odbyły się negocjacje pokojowe izraelsko-libańskie. Izrael oświadczył, że nie wysuwa żadnych roszczeń terytorialnych względem Libanu i obecność wojsk izraelskich w Libanie wynika jedynie z konieczności zapewnienia bezpieczeństwa własnemu terytorium państwowemu. Zaproponowano, żeby libańska armia wkroczyła do południowego Libanu (na północ od strefy bezpieczeństwa) i w ciągu 6 miesięcy przejęła kontrolę, powstrzymując ataki terrorystyczne wymierzone przeciwko Izraelowi. W 3 miesiące później Izrael byłby gotowy do podpisania porozumienia pokojowego z Libanem i wycofania wszystkich swoich wojsk.

25 lutego 1994 r. żydowski terrorysta z Kach (imigrant z USA - Baruch Goldstein) otworzył ogień z broni maszynowej do modlących się Muzułmanów w Grocie Patriarchów w Hebronie, w Samarii. Zginęło 29 Palestyńczyków, a 125 osób zostało rannych. Arabowie zabili napastnika.
    W Judei i Samarii wybuchły palestyńskie rozruchy, w których zginęło 26 Palestyńczyków i 9 Izraelczyków.
    25 lutego 1994 r. palestyński terrorysta zranił nożem Brytyjczyka w Hebronie, w Judei.

W 1994 r. rząd wpisał żydowską organizację paramilitarną Kach na listę organizacji nielegalnych, zakazując oficjalnie jej działalności. Organizacja Kach została założona przez prawicowego Rabbi Meir Kahane (1932-1990).

W 1994 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla uchodźców z Rwandy, którą ogarnęła wojna domowa.

11 marca 1994 r. islamscy terroryści przeprowadzili próbę zdetonowania ciężarówki wyładowanej materiałami wybuchowymi przed ambasadą Izraela w Bangkoku (Tajlandia). Policja uniemożliwiła przeprowadzenie zamachu.

22 marca 1994 r. palestyński terrorysta wtargnął do kibucu Nahal Oz i zranił 2 Izraelczyków.
    23 marca 1994 r. palestyński terrorysta z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zastrzelił 1 Izraelczyka w Jerozolimie.

23 marca 1994 r. palestyńscy terroryści rzucili bombę w posterunek izraelskiej armii w Betlejem, w Judei.

29 marca 1994 r. dwaj palestyńscy terroryści zastrzelili Izraelczyka w Petah Tiqwa. Policja aresztowała napastników, którzy pochodzili ze Strefy Gazy.
    31 marca 1994 r. palestyński terrorysta z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zasztyletował izraelskiego żołnierza w Tel Awiwie.

6 kwietnia 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu uderzył samochodem-pułapką w autobus w Afuli. W wybuchu zginęło 8 Izraelczyków, a 44 osoby zostały ranne. Zamachowiec pochodził z Hebronu, w Judei.
    7 kwietnia 1994 r. palestyński terrorysta z Islamskiego Dżihadu otworzył ogień z broni maszynowej do ludzi czekających na przystanku autobusowym w Ashdod. Zginął 1 Izraelczyk, a 4 osoby zostały ranne.
    13 kwietnia 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w autobusie na dworcu autobusowym w Haderze. Zginęło 5 Izraelczyków, a 30 osób zostało rannych.
    18 kwietnia 1994 r. palestyński terrorysta z Hamasu zranił nożem 2 Izraelczyków w autobusie w Jerozolimie. Ochraniarze otworzyli ogień zabijając napastnika i raniąc 2 pasażerów.

Pod koniec kwietnia 1994 r. Syria zakupiła w Rosji nowoczesne systemy rakiet przeciwlotniczych, 14 myśliwców wielozadaniowych Sukhoi Su-27, 52 myśliwce MiG-29 oraz ponad 300 czołgów T-72.

W kwietniu 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodnich grup roboczych: do spraw wody w Maskat (Oman), środowiska w Hadze (Holandia) i kontroli zbrojeń w Doha (Katar).

29 kwietnia 1994 r. przedstawiciele Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny podpisali w Paryżu (Francja) Protokół o Relacjach Ekonomicznych.

W maju 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw uchodźców w Kairze (Egipt).

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1994-2000 - Autonomia Palestyńska