1994-2000  -  AUTONOMIA  PALESTYŃSKA



  -  HISTORIA
      -  1993-1994 - Oslo
         - 1994-2000 - Autonomia              Palestyńska
      -  2000-2001 - Intifada al-Aksa


Trzynasty Knesset (1992-1996)
Plany mobilizacji armii Organizacji Wyzwolenia Palestyny
Pokojowa Nagroda Nobla - 1994r.
Kwestia dotrzymywania porozumień izraelsko-arabskich
Zabójstwo premiera Icchaka Rabina - 4 listopada 1995r.
Premier Szymon Peres - jego biografia
Czternasty Knesset (1996-1999)
Premier Benjamin Netanyahu - jego biografia
Incydent z otwarciem tunelu w Jerozolimie tak naprawdę rzuca swiatło na moralne i intelektualne zepsucie liczacych się komentatorów wpływowych mediów, bardziej zajętych propagandš niż przedstawianiem faktów.
Trzydziesty Trzeci Kongres Syjonistyczny 1997 r.
Pietnasty Knesset (1999-2003)
Premier Ehud Barak - jego biografia
Co się kryje pod hasłem `Prawo powrotu`?
Kim sa rzecznicy pokoju na Bliskim Wschodzie?
Prezydent Moshe Katzaw - jego biografia





 

 

---------- Porozumienie Gaza-Jerycho ----------

4 maja 1994 r. przedstawiciele Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny podpisali w Kairze (Egipt) Porozumienie Gaza-Jerycho. Było to Porozumienie o utworzeniu ograniczonej Autonomii Palestyńskiej w Strefie Gazy i okolicy miasta Jerycho (65 km kwadratowych).
    Porozumienie Gaza-Jerycho było obszernym dokumentem, który ściśle określał zasady w czterech głównych kwestiach: sprawy bezpieczeństwa, sprawy cywilne, kwestie prawne i gospodarcze. Na mocy porozumienia izraelska armia miała wycofać się z większości Strefy Gazy i okolic miasta Jerycho, na których miała powstać cywilna władza Autonomii Palestyńskiej. Za bezpieczeństwo odpowiadać miała palestyńska policja (9 tys. uzbrojonych policjantów) i jurysdykcja Autonomii Palestyńskiej. Przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser Arafat otrzymał pozwolenie na przeniesienie kierownictwa swojej organizacji z Tunisu (Tunezja) do Jerycha. Palestyńczycy nie mogli prowadzić polityki zagranicznej i obronnej.
    Dodatkowo Izrael zgodził się na zwolnienie z więzień ponad 5 tys. Palestyńczyków, którzy byli zatrzymani za różne antyizraelskie ataki.

7 maja 1994 r. palestyński terrorysta zranił nożem amerykańskiego turystę w pobliżu wioski Husan w Judei.

18 maja 1994 r. Izraelskie Siły Obronne ukończyły wycofywanie swoich oddziałów z większości Strefy Gazy i okolic miasta Jerycho (13 maja 1994 r.). Całość operacji koordynowała Wspólna Izraelsko-Palestyńska Komisja Koordynująca Sprawy Bezpieczeństwa i Współpracy. Izraelskie oddziały pozostały jedynie w rejonie żydowskich osiedli w Strefie Gazy oraz w obiektach wojskowych na granicy z Egiptem. Zawarte porozumienie przewidywało, że Izraelskie Siły Obronne odpowiadały za zewnętrzne bezpieczeństwo Autonomii Palestyńskiej oraz miało zapewnić bezpieczeństwo osiedlom żydowskim w Strefie Gazy.

Na opuszczonych terenach w Strefie Gazy i w okolicy miasta Jerycho powstała Autonomia Palestyńska. Władzę przejęła Organizacja Wyzwolenia Palestyny, na której czele stał Jaser Arafat. Dysponował on siłami policyjnymi liczącymi początkowo około 9 tys. ludzi, w tym 5 tys. stanowili dobrze wyszkoleni byli terroryści palestyńscy, którzy przyjechali razem z Arafatem z zagranicy.

      Plany mobilizacji armii Organizacji Wyzwolenia Palestyny

Z ustanowieniem instytucji palestyńskiej administracji, lokalni liderzy razem z ekstremistycznymi organizacjami islamskimi wzięli na siebie pełną odpowiedzialność za bezpieczeństwo w Strefie Gazy i okolicy miasta Jerycho. Na określonych drogach wprowadzono wspólne izraelsko-palestyńskie patrole zmechanizowane.
    Podczas starć palestyńsko-izraelskich w całym 1994 r. zginęło 152 Palestyńczyków i 74 Izraelczyków (937 zostało rannych).

W 1994 r. marynarka wojenna wcieliła do służby korwetę rakietową INS "Lahav", należącą do klasy okrętów rakietowych Sa'ar 5.
    Szacuje się, że w 1994 r. Izraelskie Siły Obronne posiadały około 200 bomb atomowych, w tym 50 dostosowanych do pocisków rakietowych Jerycho.

19 maja 1994 r. w Londynie (Wielka Brytania) rozpoczęły się negocjacje pokojowe pomiędzy Izraelem a Jordanią.

20 maja 1994 r. palestyńscy terroryści zranili nożem żydowskiego studenta jesziwy w Jerozolimie.

W czerwcu 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw rozwoju ekonomicznego regionu w Rabat (Arabia Saudyjska).

28 czerwca 1994 r. palestyński terrorysta zasztyletował Izraelczyka naprawiającego swój samochód. Napastnik zbiegł do wioski Dahiyat al-Barid.

7 lipca 1994 r. palestyńscy terroryści porwali izraelskiego żołnierza w Jerozolimie. Po wywiezieniu go do wioski 'Aqib został zastrzelony. Do zabójstwa przyznała się nieznana organizacja Grupa Męczenników Ahmada Qasira.

19 lipca 1994 r. libański terrorysta z Ansar Allah podłożył bombę, która zniszczyła panamski samolot lecący z Kolonii (Niemcy) do Ameryki Łacińskiej. Zginęło 21 ludzi, w większości Żydzi.

W lipcu 1994 r. odbyła się Wielostronna Konferencja Blisko-Wschodnia w Tabarka (Tunezja).

W dniach 18-19 lipca 1994 r. odbyły się negocjacje pokojowe pomiędzy Izraelem a Jordanią w Ein Avrona, na granicy izraelsko-jordańskiej na północ od Ejlatu.

23 lipca 1994 r. palestyński terrorysta zranił nożem amerykańskiego turystę w Jerozolimie.
    26 lipca 1994 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę na torach linii kolejowej z Nahariyya do Tel Awiwu. Policja wykryła i rozbroiła bombę.

---------- Deklaracja Waszyngtońska ----------

25 lipca 1994 r. doszło do pierwszego publicznego spotkania jordańskiego króla Husseina z premierem Izraela Itzhakiem Rabinem. Do spotkania doszło podczas uroczystości podpisania w Waszyngtonie (USA) porozumienia nazwanego Deklaracją Waszyngtońską. W uroczystości uczestniczył prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton.
    Deklaracja Waszyngtońska ogłaszała zakończenie stanu wojny pomiędzy Izraelem a Jordanią. Kolejne szczegółowe ustalenia określały zasady utworzenia połączeń telekomunikacyjnych, energetycznych, nowych przejść granicznych, otwarcia granic dla turystów z trzecich państw i współpracy policji w zwalczaniu przestępczości. Zdecydowano, że dalsze negocjacje określą zasady współpracy gospodarczej i otwarcia przestrzeni powietrznej dla ruchu lotniczego pomiędzy oboma państwami. Izrael uznał zwierzchność Jordanii nad świętymi miejscami Islamu w Jerozolimie.

26 lipca 1994 r. islamscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przed ambasadą Izraela w Londynie (Wielka Brytania). Ranni zostali pracownicy ambasady.

12 sierpnia 1994 r. palestyńscy terroryści z Hamasu otworzyli z samochodu ogień z broni maszynowej, raniąc 3 izraelskich policjantów w Jerozolimie.
    13 sierpnia 1994 r. palestyńscy terroryści z Hamasu ostrzelali w Jerozolimie dom byłego ministra obrony Ariela Szarona. Rannych zostało 3 izraelskich policjantów. W wymianie ognia zginęło 2 zamachowców, a trzeci został aresztowany.
    27 sierpnia 1994 r. palestyński terrorysta z Hamasu zasztyletował 2 Izraelczyków w Ramli.

29 sierpnia 1994 r. przedstawiciele Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny zawarli porozumienie o przepływie towarów i wzajemnej odpowiedzialności.

W październiku 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw środowiska w Bahrainie.

5 października 1994 r. palestyńscy terroryści rzucili granat ręczny w autobus z turystami w Judei. Rannych zostało 4 turystów.

9 października 1994 r. trzech palestyńskich terrorystów z Hamasu rzuciło granaty ręczne i otworzyło ogień z broni maszynowej w pobliżu ambasady Stanów Zjednoczonych w Tel Awiwie. Zginęło 2 Izraelczyków, a 13 osób zostało rannych. Ochraniarze zastrzelili dwóch napastników, a trzeciego aresztowano.

11 października 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się jadąc na rowerze przy wjeździe do żydowskiego osiedla Netzarim w Strefie Gazy. Zginęło 3 izraelskich żołnierzy.

13 października 1994 r. palestyńscy terroryści z Hamasu porwali izraelskiego żołnierza. Za jego uwolnienie zażądano wypuszczenia 200 palestyńskich więźniów. Następnego dnia terroryści zastrzelili porwanego żołnierza.
    19 października 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w autobusie linii nr 5 na ulicy Dizengoffa w centrum Tel Awiwu. Zginęły 23 osoby, a 45 osób zostało rannych.

---------- POKÓJ Z JORDANIĄ ----------

26 października 1994 r. na przejściu granicznym w dolinie Arava podpisano porozumienie pokojowe między Izraelem i Jordanią. Porozumienie podpisali premier Itzhak Rabin i jordański premier Abdul-Salam Majali, w obecności jordańskiego króla Husseina, prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona i prezydenta Izraela Ezera Weizmana.
    Izrael przekazał Jordanii 300 km kwadratowych pustyni Negew, oraz skrawki ziemi w Dolinie Jordanu, które Jordańczycy wydzierżawili żydowskim osadnikom. Jordania zobowiązała się nigdy nie wpuszczać na swoje terytorium wojsk irackich. Izrael obiecał dzielić się z wodą Jordanu i zapowiedział budowę kanału łączącego Morze Martwe z Zatoką Akaba. Król Hussein utrzymał zwierzchnictwo Jordanii nad Wzgórzem Świątynnym w Jerozolimie, może więc nadal wyznaczać wielkiego muftiego i zarządzać meczetami Jerozolimy. Suwerenność polityczną nad miastem zachował Izrael.

10 listopada 1994 r. miała miejsce pierwsza oficjalna wizyta króla Jordanii Husseina w Izraelu, oznaczająca praktyczne wejście w życie porozumienia pokojowego między obydwoma państwami.

W listopadzie 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw wody w Atenach (Grecja).

14 listopada 1994 r. palestyńscy terroryści obrzucili bombami zapalającymi żydowski samochód przy osiedlu al-Ayzariyah we Wschodniej Jerozolimie. Rannych zostało 2 Izraelczyków.

27 listopada 1994 r. Izrael i Jordania nawiązały pełne stosunki dyplomatyczne.

30 listopada 1994 r. palestyński terrorysta z Hamasu zasztyletował izraelskiego żołnierza (kobietę) w Afuli.

10 grudnia 1994 r. Itzhak Rabin, Jaser Arafat, Szymon Peres zostali laureatami Pokojowej Nagrody Nobla.

      Pokojowa Nagroda Nobla - 1994r.

W grudniu 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodnich grup roboczych do spraw uchodźców w Turcji i kontroli zbrojeń w Tunisie (Tunezja).
    W grudniu 1994 r. w Stanach Zjednoczonych odbyło się spotkanie szefów sztabów Izraela i Syrii. W negocjacjach uczestniczyli wysocy przedstawiciele administracji Stanów Zjednoczonych.

W 1994 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu przeprowadzili 187 ataków na izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie. Doszło do 119 ostrzałów terytorium Izraela, 31 zamachów bombowych i 2 frontalnych ataków na izraelskie posterunki.

25 grudnia 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się na przystanku autobusowym w Jerozolimie. Zginęło 12 osób, a 13 osób zostało rannych.

Do końca 1994 r. do Izraela przyjechało 79,8 tys. nowych imigrantów, w tym 68 tys. z krajów byłego ZSRR.

W styczniu 1995 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw rozwoju ekonomicznego regionu w Bonn (Niemcy).

13 stycznia 1995 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zastrzelili z przejeżdżającego samochodu żydowskiego studenta w pobliżu Beit El.
    22 stycznia 1995 r. dwaj palestyńscy terroryści-samobójcy z Islamskiego Dżihadu wysadzili się w odstępie kilku minut na przystanku autobusowym w Beit Lid, w pobliżu Netanii. Zamachowcy byli przebrani w mundury izraelskiej armii. Drugi zamachowiec wysadził się podczas trwania akcji ratunkowej. Zginęło 22 Izraelczyków, a 62 osoby zostały ranne.
    20 marca 1995 r. izraelscy policjanci przejęli ciężarówkę z 600-kg materiałów wybuchowych, która jechała ze Strefy Gazy do Be'er Shevy. Aresztowano 6 palestyńskich terrorystów z Hamasu, którzy przygotowywali zamach.
    31 marca 1995 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 10 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Zginął 1 Izraelczyk, a 7 osób zostało rannych.

5 kwietnia 1995 r. rakieta Shavit wyniosła na orbitę izraelskiego satelitę szpiegowskiego Ofeq-3. Był to pierwszy operacyjny izraelski satelita szpiegowski, który funkcjonował przez dwa lata dostarczając Izraelowi cennych informacji wywiadowczych.

9 kwietnia 1995 r. palestyńscy terroryści zdetonowali samochód-pułapkę przy autobusie w Kfar Darom, zabijając 7 Izraelczyków i 1 Amerykanina.

9 kwietnia 1995 r. palestyński terrorysta-samobójca z Islamskiego Dżihadu wysadził się uderzając samochodem-pułapką w autobus z żydowskimi osadnikami i żołnierzami w Gazie. Zginęło 9 Izraelczyków, a 40 osób zostało rannych.

21 kwietnia 1995 r. palestyński terrorysta przekroczył granicę izraelsko-jordańską i uprowadził pracownika Dead Sea Works. W wymianie ognia z ochraniarzami napastnik został ranny, a następnie aresztowany.
    5 maja 1995 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu rakiety Katiusza, które spadły na miasto Qiryta Shemona. Ranne zostały 3 osoby.

5 maja 1995 r. izraelska artyleria ostrzelała w odwecie pozycje Hezbollahu w południowym Libanie. Zginęło 2 libańskich cywilów.

W czerwcu 1995 r. odbyły się obrady blisko-wschodnich grup roboczych do spraw wody i środowiska w Ammanie (Jordania).
    W czerwcu 1995 r. w Stanach Zjednoczonych odbyło się spotkanie szefów sztabów Izraela i Syrii. W negocjacjach uczestniczyli wysocy przedstawiciele administracji Stanów Zjednoczonych. Przedstawiciel Izraela oświadczył, że izraelskie wojska mogą wycofać się ze Wzgórz Golan pod warunkiem zawarcia porozumienia pokojowego oraz spełnienia podstawowych żądań zapewnienia bezpieczeństwa. Premier Rabin powiedział, że sprawa wycofania ze Wzgórz Golan mogłaby być poddana pod głosowanie w narodowym referendum, jednak strona syryjska usztywniła swoje stanowisko i rozmowy utknęły w martwym punkcie.

23 czerwca 1995 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu rakiety Katiusza, które spadły na miasto Nahariya. Zginął francuski turysta, a 8 osób zostało rannych.
    24 lipca 1995 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w autobusie w Tel Awiwie. Zginęło 6 Izraelczyków, a 30 osób zostało rannych.

W lipcu 1995 r. radykalni rabini wezwali żołnierzy izraelskich do odmowy wykonania rozkazu wycofania się z części terytorium Samarii i Judei - odezwę poparła jedna czwarta społeczeństwa Izraela.

W sierpniu 1995 r. parlament Jordanii podjął decyzję o zniesieniu wszelkich form bojkotu Izraela.

12 sierpnia 1995 r. izraelscy żołnierze zatrzymali ciężko uzbrojonego palestyńskiego terrorystę, który przekroczył granicę z Jordanii.
    21 sierpnia 1995 r. palestyńscy terroryści z Hamasu zdetonowali bombę podłożoną w autobusie linii nr 26 w Ramot Eshkol, na przedmieściach Jerozolimy. Zginęło 6 Izraelczyków, a 100 osób zostało rannych.

27 sierpnia 1995 r. przedstawiciele Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny podpisali w Kairze (Egipt) protokół umowy o przyszłej wymianie towarów i współpracy. Protokół regulował kwestie zatrudnienia, handlu i przemysłu, gazu i paliw, usług pocztowych, statystyki, rolnictwa i administracji samorządowej.

5 września 1995 r. palestyński terrorysta z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny wdarł się do żydowskiego osiedla Maaleh Mikmash i zasztyletował żydowskiego osadnika oraz zranił jego żonę.

---------- Oslo 2 ----------

24 września 1995 r. przedstawiciele Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny podpisali w Tabie (Egipt) Tymczasową Umowę w sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy, nazywaną także porozumieniem Oslo 2.

28 września 1995 r. w Waszyngtonie (USA) odbyła się uroczystość podpisania Tymczasowej Umowy w sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy. Całość porozumienia została podpisana przez premiera Izraela Itzchaka Rabina i przewodniczącego Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jasera Arafata, w obecności prezydenta Stanów Zjednoczonych Bella Clintona oraz przedstawicieli Rosji, Egiptu, Jordanii, Norwegii i Unii Europejskiej.
    Porozumienie Oslo 2 regulowało sposób wycofania izraelskich wojsk oraz przekazania władzy na Zachodnim Brzegu w ręce administracji Autonomii Palestyńskiej.
    Obszar Zachodniego Brzegu podzielono na trzy sektory: Strefa A - (3% terytorium - miasta Betlejem, Hebron, Dżenin, Nablus, Kalkilia, Ramallah, Tulkarem i ponad 450 wiosek oraz 29% ludności - 362 tys. Arabów) wchodziła pod pełną kontrolę Autonomii Palestyńskiej; Strefa B - (pozostałe miasta i miasteczka palestyńskie - 825 tys. Arabów) Izrael zachowywał odpowiedzialność za bezpieczeństwo, a sfera cywilna przechodziła do Autonomii Palestyńskiej; Strefa C - (74% terytorium i 4% ludności, oraz osady żydowskie z 140 tys. osadników) Izrael zachowywał pełną kontrolę, z wyłączeniem ludności palestyńskiej, której sprawy regulowała Autonomia Palestyńska. W zamian strona palestyńska została ponownie (powtórnie po układzie Oslo 1) zobowiązana do wprowadzenia zmian w Karcie Palestyńskiej, która wzywa do całkowitego zniszczenia Izraela.
    Tymczasowa Umowa tworzyła liczne wspólne izraelsko-palestyńskie instytucje: Wspólny Komitet Kontaktów Izraelsko-Palestyńskich na wysokim politycznym poziomie; Komitet Wspólnego Bezpieczeństwa (JSC) zajmujący się sprawami bezpieczeństwa na ziemiach Autonomii Palestyńskiej (po stronie izraelskiej na szczeblu generała, składającego raporty do Sztabu Głównego IDF); dwa Komitety Regionalnego Bezpieczeństwa (dla Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy), zorganizowane na szczeblu pułkownika składającego raporty do odpowiedniej dywizji; współpracę Komitetów Regionalnego Bezpieczeństwa z Komitetem Wspólnego Bezpieczeństwa i innymi komitetami organizował Komitet Sterujący i Monitorujący; w Strefie Gazy utworzono dwa Biura Koordynacji Dystryktem (DCO) i osiem na Zachodnim Brzegu Jordanu, na szczeblu porucznika, składającego raporty do odpowiednich brygad. Na najniższym szczeblu koordynowano działanie wspólnych patroli policyjnych, monitorowano przypadki naruszenia bezpieczeństwa publicznego i organizowano ruch w kompleksie mozaiki stref A, B i C.

mapa - rozmiar: 105 428 bajtów
Porządek stref w Autonomii Palestyńskiej (Oslo)
(Copyright: Gedeon)

      Kwestia dotrzymywania porozumień izraelsko-arabskich

Pomimo zawartych porozumień wciąż dochodziło do starć palestyńsko-izraelskich, w których w całym 1995 r. zginęło 45 Palestyńczyków i 46 Izraelczyków.

W 1995 r. marynarka wojenna wcieliła do służby korwetę rakietową INS "Hanit", należącą do serii okrętów rakietowych Sa'ar 5. W tym samym roku do służby weszły także okręty rakietowe INS "Kidon" i INS "Tarshish" z serii Sa'ar 4,5.

8 października 1995 r. żydowscy osadnicy zastrzelili Palestyńczyka w miejscowości Halhoul, na Zachodnim Brzegu.

25 października 1995 r. izraelski minister handlu i przemysłu Micha Harish i jego jordański odpowiednik podpisali nad Morzem Martwym porozumienie o współpracy handlowej i rolniczej pomiędzy Izraelem a Jordanią.

W listopadzie 1995 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw uchodźców w Genewie (Szwajcaria).

2 listopada 1995 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w samochodzie-pułapce przy autobusie w pobliżu przejścia granicznego Kissufim w Strefie Gazy. Rannych zostało 11 osób.
    2 listopada 1995 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w samochodzie-pułapce przy autobusie w pobliżu żydowskiego osiedla Gush Katif w Strefie Gazy.

4 listopada 1995 r. żydowski fanatyk religijny Jigal Amir (ur. 1970 r.) zastrzelił premiera Itzhaka Rabina. Zamachowiec powiedział, że powodem zabójstwa było decyzja premiera o oddaniu Arabom ziemi, którą Bóg przeznaczył dla Izraela.
    Zabójstwo premiera spowodowało wstrząs całego społeczeństwa Izraela.

      Zabójstwo premiera Icchaka Rabina - 4 listopada 1995r.

W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło wielu przywódców państw z całego świata, w tym prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton, prezydent Egiptu Hosni Mubarak i król Jordani Hussein.

5 listopada 1995 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Szymon Peres. Sprawował swoje obowiązki do 22 listopada 1995 r.
    22 listopada 1995 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Szymon Peres. Sprawował swoje obowiązki do 18 czerwca 1996 r.
    Rząd Szymona Peresa był zdecydowany kontynuować proces pokojowy na Bliskim Wschodzie. Negocjacje z Organizacją Wyzwolenia Palestyny poruszały ostatecznego statusu Jerozolimy, sprawy uchodźców, osadnictwa żydowskiego, zapewnienia bezpieczeństwa granic oraz stosunków z państwami sąsiednimi.

      Premier Szymon Peres - jego biografia

27 listopada 1995 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza, które spadły na miasto Qiryta Shemona i rejon Ezba Hagalil. Rannych zostało 7 osób.

28 listopada 1995 r. islamscy terroryści z Hezbollahu zastrzelili żydowskiego biznesmena w Bursie (Turcja).
    W 1995 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu przeprowadzili 344 ataki na izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie. Doszło do 270 ostrzałów terytorium Izraela, 64 zamachów bombowych i 2 frontalnych ataków na izraelskie posterunki.

W grudniu 1995 r. Syria zgodziła się wznowić rokowania z Izraelem bez stawiania wstępnych warunków. Obie strony zgodziły się, że negocjacje są konieczne dla osiągnięcia przyszłego traktatu pokojowego i wyjaśniono kluczowe kwestie każdej ze stron, tworząc podstawę do dalszych rozmów.

Do końca 1995 r. do Izraela przyjechało 77 tys. nowych imigrantów. Był to rok stabilizacji gospodarki. Inflacja spadła do 8.1%, najniższego poziomu od 26 lat.
    W 1995 r. Izraelskie Ministerstwo Portów i Kolei ogłosiło rozpoczęcie realizacji projektu o wartości 3 mld USD, mającego na celu rozbudowę portów w Hajfie, Ashdod i Ejlacie. Inwestycje uznano za niezbędne ze względu na wzrost ruchu z Jordanii, która dla celów swego eksportu i importu zaczynała korzystać z izraelskich portów morskich.Rząd podjął także decyzję o zainwestowaniu 1 mld USD w rozwój kolei. Plan rozwoju przewidywał osiągnięcie możliwości przewozowych 25 mln pasażerów i 10 mln ton towarów rocznie. Nowe linie kolejowe miały być wybudowane na obszarach dużych miast wybrzeża śródziemnomorskiego oraz wzdłuż trasy z Tel-Awiwu do Be'er Shewy.

10 stycznia 1996 r. palestyńscy terroryści z Hamasu zdetonowali dwie niewielkie bomby podłożone w koszach na śmieci przy dworcu autobusowym w Tel Awiwie. Rannych zostało 13 osób.

20 stycznia 1996 r. Izraelskie Siły Obronne ukończyły wycofywanie swoich oddziałów z terenów Autonomii Palestyńskiej, za wyjątkiem rejonu Hebronu w Judei.
    20 stycznia 1996 r. Palestyńczycy przeprowadzili wybory do Rady Palestyńskiej. Przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej został przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser Arafata.

24 stycznia 1996 r. premier Szymon Peres spotkał się z przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej Jaserem Arafatem na przejściu granicznym Erez w Strefie Gazy.

25 lutego 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w autobusie linii nr 18 w Jerozolimie. Zginęły 23 osoby, a 50 osób zostało rannych.
    25 lutego 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w grupie izraelskich żołnierzy w Ashkelonie. Zamachowiec był przebrany w mundur izraelskiej armii. Zginęło 3 izraelskich żołnierzy, a 25 osób zostało rannych.
    27 lutego 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca wysadził się w miejscu, w którym izraelscy żołnierze zawsze łapali autostopa przy Ashkelonie. Zginął 1 izraelski żołnierz, a 34 osoby zostały ranne.
    3 marca 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w autobusie linii nr 18 w Jerozolimie. Zginęło 19 osób, a 7 osób zostało rannych.
    4 marca 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się na głównej ulicy w Tel Awiwie. Zginęło 14 Izraelczyków, a 163 osoby zostały ranne. Do wybuchu doszło na początku żydowskiego święta Purim, przed wejściem do centrum handlowego Dizengoffa.

W 1996 r. w Izraelu rozwiązano specjalny urząd wojskowy zajmujący się nadzorem nad izraelskimi Arabami. Wcześniej wymagano od nich między innymi uzyskiwania przepustek zezwalających na podróżowanie po kraju.

13 marca 1996 r. odbył się międzynarodowy szczyt pokojowy w Sharm el-Sheikh (Egipt), w którym wzięli udział premier Izraela Szymon Peres, przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat, król Jordanii Hussein, prezydent Egiptu Hosni Mubarak, prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton oraz prezydent Rosji Borys Jelcyn.

28 marca 1996 r. sąd skazał Jigala Amira na dożywotnie więzienie za zamordowanie premiera Itzhaka Rabina.

9 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Rannych zostało 30 osób.

---------- Operacja "Grona Gniewu" ----------

W dniach 11-27 kwietnia 1996 r. Izraelskie Siły Obronne przeprowadziły rozległą operację wojskową niszcząc infrastrukturę szyickiej organizacji terrorystycznej Hezbollah w południowym Libanie.
    11 kwietnia 1996 r. Izraelskie lotnictwo zbombardowało pozycje Hezbollahu w rejonie Bejrutu i w Dolinie Bekaa. Równocześnie izraelskie radio wojskowe wezwało wszystkich mieszkańców południowego Libanu opuszczenia swoich domów i udanie się na północ, gdyż w najbliższych godzinach miała rozpocząć się lądowa ofensywa.
    Około 350 tys. Libańczyków opuściło południowy Liban i udało się w kierunku Bejrutu.

12 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 41 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Rannych zostało 5 osób.

12 kwietnia 1996 r. izraelskie lotnictwo i artyleria kontynuowały bombardowanie pozycji Hezbollahu w południowym Libanie.

13 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 11 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.

13 kwietnia 1996 r. izraelska marynarka wojenna zablokowała porty morskie Bejrut, Sydon i Tyr w Libanie. Równocześnie izraelskie siły lądowe rozpoczęły natarcie na bazy Hezbollahu położone w górzystej okolicy południowego Libanu.

14 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 81 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Ranne zostały 3 osoby.
    14 kwietnia 1996 r. władze podjęły decyzję o ewakuacji mieszkańców przygranicznego miasta Qiryat Shemona, które znajdowało się pod nieustannym ostrzałem rakietowym Hezbollahu. Miasto opuściło około 70% mieszkańców.

15 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 61 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Rannych zostało 8 osób.

15 kwietnia 1996 r. izraelskie siły powietrzne zniszczyły stację transformatorową, pozbawiając część Bejrutu (Liban) energii elektrycznej. Celem bombardowań były bazy Hezbollahu oraz zakłady podejrzane o produkcję rakiet Katiusza.

16 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 59 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Rannych zostało 6 osób.
    17 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 67 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Rannych zostało 5 osób.
    18 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 34 rakiety Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Ranne zostały 4 osoby.

18 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu ostrzelali izraelski oddział operujący w południowym Libanie.
    Izraelska artyleria odpowiedziała ogniem, bombardując rejon z którego wystrzelono pociski. Jeden z izraelskich pocisków artyleryjskich trafił w cywilny schron w wiosce Kfar Qana, na południe od Sydonu. Był to teren posterunku międzynarodowych sił UNIFIL. Zginęło 106 Libańczyków, a 116 osób zostało rannych.
    Dochodzenie ONZ wykazało, że 15 minut wcześniej szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili trzy rakiety Katiusza i osiem pocisków moździerzowych z miejsca odległego o 250 metry od bazy UNIFIL w Kfar Qana. Było to bezpośrednim powodem odwetowego ostrzału izraelskiego. Na bazę spadły 34 izraelskie pociski.

19 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 90 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
    20 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 45 rakiet Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.

24 kwietnia 1996 r. Palestyńska Rada Narodowa zebrała się w Gazie. Postanowiono wprowadzić poprawki do Palestyńskiej Karty Narodowej, które wynikały z porozumień zawartych w 1993 r. pomiędzy rządem Izraela a Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Nad poprawkami pracę rozpoczęła Palestyńska Rada Narodowa.

26 kwietnia 1996 r. sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych Christopher Warren doprowadził do podpisania izraelsko-libańskiego zawieszenia broni, które weszło w życie wieczorem 26 kwietnia 1996 r. Hezbollah zobowiązał się powstrzymać ostrzał rakietowy Izraela, w zamian za co izraelska armia wstrzymała operację wojskową w południowym Libanie. Stany Zjednoczone, Francja, Liban, Syria i Izrael stworzyły Grupę Monitorującą, której zadaniem było nadzorowanie przestrzegania zawieszenia broni.
    Podczas walk i bombardowań w południowym Libanie zginęło 154 Libańczyków, a 351 osób zostało rannych. Organizacje humanitarne poinformowały, że zniszczonych zostało 2 tys. domów.
    Izraelskie Siły Obronne poinformowały o śmierci 3 własnych żołnierzy.

W dniach 5-6 maja 1996 r. w Tabie (Egipt) odbyły się izraelsko-palestyńskie negocjacje nad trwałym statusem państwa palestyńskiego. Negocjacje dotyczyły: Jerozolimy, uchodźców, osadnictwa żydowskiego, spraw bezpieczeństwa, granic, współpracy z sąsiednimi państwami. Pierwsze rozmowy zakończyły się wydaniem wspólnego komunikatu, w którym obie strony potwierdziły zasady prowadzenia negocjacji.

9 maja 1996 r. przedstawiciele Izraela i Autonomii Palestyńskiej podpisali Umowę o Tymczasowej Międzynarodowej Obecności w Hebronie. Tymczasowe Międzynarodowe Siły w Hebronie miały składać się z około 50 norweskich obserwatorów, których zadaniem byłoby nadzorowanie sytuacji w mieście.
    W całym 1996 r. Izraelskie Siły Obronne wycofały się z 9% terytorium Samarii i Judei, przekazując je pod administrację Autonomii Palestyńskiej. Było to za mało, aby zadowolić Palestyńczyków, a jednocześnie za dużo, aby utrzymać spokój wśród prawicowych Żydów.
    W zaistniałym sporze przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat postanowił posłużyć się bronią palestyńskiego terroryzmu oraz nacisku na opinię międzynarodową, usiłując wywrzeć presję na Izraelu, by przyśpieszyć tempo powiększania Autonomii Palestyńskiej. Arafat usiłował nakłonić Stany Zjednoczone do zmniejszenia pomocy finansowej udzielanej Izraelowi. Unia Europejska opowiedziała się po stronie Palestyńczyków.

13 maja 1996 r. palestyński terrorysta otworzył ogień z broni maszynowej na przystanku autobusowym w Bet El. Zginął amerykański turysta, a 3 osoby zostały ranne.

16 maja 1996 r. francuska rakieta Ariane-4 startująca z Gujany Francuskiej wyniosła na orbitę izraelskiego satelitę Amos-1. Ważący 961-kg satelita pozwalał przez 12 lat przesyłać programy telewizyjne dla Bliskiego Wschodu i Europy. Korzystała z niego izraelska telewizja YES oraz amerykańska telewizja HBO, która nadawała programy na Polskę, Czechy, Słowację i Rumunię.

W 1996 r. marynarka wojenna rozpoczęła wprowadzanie do służby czterech nowych okrętów patrolowych klasy Super Dvora Mk II. Jednostki ważyły 50 ton i osiągały prędkość 50 węzłów, dysponując zasięgiem operacyjnym 700 mil morskich.

29 maja 1996 r. odbyły się w Izraelu wybory do XIV Knesetu. Były to pierwsze wybory połączone z bezpośrednim wyborem premiera. Elektorat oprócz głosowanie na jedną partię oddawał również głosy na jednego z kandydatów na urząd premiera. Rywalizacja rozegrała się pomiędzy dwoma głównymi kandydatami: Benjaminem Netanyahu z prawicowej partii Likud i Szymonem Peresem z lewicowej Partii Pracy.

      Czternasty Knesset  (1996-1999)

30 maja 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu podłożyli miny na które wpadł izraelski patrol w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie. Zginęło 4 izraelskich żołnierzy.

9 czerwca 1996 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny ostrzelali samochód w pobliżu Bet Shemesh. Zginęło 2 żydowskich osadników.

10 czerwca 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu zastawili zasadzkę w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie, w którą wpadł patrol izraelskiej armii. Zginęło 13 izraelskich żołnierzy.
    W odwetowym ostrzale artyleryjskim zginął libański żołnierz, a 1 osoba została ranna.

18 czerwca 1996 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Benjamin Netanyahu. Sprawował swoje obowiązki do 6 lipca 1999 r.

      Premier Benjamin Netanyahu - jego biografia

Oparty na Likudzie rząd Benjamina Netanyahu podjął próbę jednostronnego określenia ostatecznego statusu Jerozolimy i żydowskich osiedli w Samarii, Judei i Strefie Gazy.

W 1996 r. pierwsza kobieca klasa wyszła ze szkoły pilotów Izraelskich Sił Powietrznych.

W 1996 r. Izrael i Turcja zawarły porozumienie o współpracy wojskowej. Turcja jest jedynym sojusznikiem Izraela w regionie.

W lipcu 1996 r. rozpoczęła się wymiana handlowa pomiędzy Izraelem a Jordanią. W 1996 r. wartość izraelskich towarów sprzedanych do Jordanii wyniosła około 9 mln USD, a jordańskich towarów sprzedanych do Izraela 5 mln USD. W 1996 r. Jordanię odwiedziło 125 tys. izraelskich turystów, a Izrael odwiedziło około 50 tys. Jordańczyków (nie licząc odwiedzin rodzinnych).

W sierpniu 1996 r. w wyniku podpaleń przez Palestyńczyków ogień zniszczył duże połacie lasów zasadzonych przez Żydowski Fundusz Narodowy (Jewish National Fund).

28 sierpnia 1996 r. palestyński terrorysta ostrzelał żydowski autobus w Betlejem, w Judei. Ranne zostały 2 Izraelki.
    31 sierpnia 1996 r. palestyński terrorysta postrzelił dwóch rumuńskich robotników, którzy poszli na zakupy do arabskiej wioski na Zachodnim Brzegu.

We wrześniu 1996 r. Żydowski Fundusz Narodowy opracował plan walki z pożarami lasów.

24 września 1996 r. premier Benjamin Netanyahu otworzył turystyczny tunel biegnący wzdłuż Muru Zachodniego na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Miała to być wielka atrakcja turystyczna, jednak wywołała gwałtowne protesty Palestyńczyków.
    W arabskich zamieszkach zginęło 70 Palestyńczyków i 16 izraelskich żołnierzy.

      Incydent z otwarciem tunelu w Jerozolimie tak naprawdę rzuca swiatło na moralne i intelektualne zepsucie liczacych się komentatorów wpływowych mediów, bardziej zajętych propagandš niż przedstawianiem faktów.

W starciach izraelsko-palestyńskich w całym 1996 r. zginęło 74 Palestyńczyków i 75 Izraelczyków.

27 października 1996 r. palestyński terrorysta usiłował przemycić ze Strefy Gazy do Izraela bombę ukrytą w telefonie komórkowym. Izraelscy żołnierze aresztowali zamachowca.

W listopadzie 1996 r. w izraelskiej firmie Mirabilis został stworzony najbardziej popularny na świecie komunikator internetowy ICQ (I Seek You). Firma Mirabilis została założona przez czterech młodych Izraelczyków: Jair Goldfingera, Arika Vardi, Sefi Vigisera i Amnona Amira.

13 grudnia 1996 r. rząd określił żydowskie osiedla w Samarii, Judei i Strefie Gazy Gazie jako posiadłości o znaczeniu ogólnonarodowym (national priority areas), zapewniając przyszłych osadników o znaczącym wsparciu finansowym rządu dla projektu rozbudowy nowych osiedli.
    Następnie rząd Netanyahu wydał zgodę na powiększenie istniejących osiedli w odpowiedzi na "naturalny" wzrost liczebności żydowskich mieszkańców Samarii i Judei.

W grudniu 1996 r. doszło do ponownych ataków szyickich terrorystów z Hezbollahu na pozycje izraelskiej armii w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie.

30 grudnia 1996 r. przed budynkiem Knessetu demonstrowało 100 tys. osób przeciwko rządowym planom podwyżki podatków, ograniczenia pomocy społecznej i sprzedaży przedsiębiorstw państwowych.
    Do końca 1996 r. do Izraela przyjechało 70,6 tys. nowych imigrantów, w tym 58,9 tys. z krajów byłego ZSRR. Dużą grupę stanowili Żydzi z ogarniętej wojną Czeczenii.
    W okresie od 1989 do 1996 r. do Izraela przyjechało: z Ukrainy 174.500 imigrantów (24% wszystkich Żydów mieszkających na Ukrainie), z Rosji 184.000 (20%), z Białorusi 53.200 (23,5%), z Mołdawii 39.600 (47,4%), z państw nadbałtyckich 16.400 (26,7%), ze środkowej Azji 125.400 (43,8%) i inne 16.700 imigrantów. W tej grupie 609.900 imigrantów znajdowało się: 68.100 inżynierów, 14.590 lekarzy, 1.575 dentystów, 15.500 muzyków i artystów, 14.231 pielęgniarek, 30.900 nauczycieli oraz 10.950 naukowców różnych dziedzin.

1 stycznia 1997 r. izraelski żołnierz otworzył ogień z broni maszynowej na targowisku w Hebronie, w Judei. Rannych zostało 6 Palestyńczyków.

9 stycznia 1997 r. palestyńscy terroryści zdetonowali dwie bomby podłożone na ulicy w Tel Awiwie. Rannych zostało 13 osób.

---------- Protokół o Wycofaniu z Hebronu ----------

17 stycznia 1997 r. przedstawiciele Izraela i Autonomii Palestyńskiej podpisali Protokół o Wycofaniu z Hebronu. Porozumienie podzieliło Hebron na dwa sektory: H-1 (większość ludności palestyńskiej i odpowiedzialność palestyńskiej policji za bezpieczeństwo) i H-2 (mała strefa z żydowskimi osadnikami i 20 tys. Palestyńczyków, w której odpowiedzialność za bezpieczeństwo spoczywała na izraelskiej armii). Palestyńska policja w Hebronie miała liczyć 400 uzbrojonych policjantów i 20 pojazdów.
    W ciągu dziesięciu dni od podpisania Protokołu, Izraelskie Siły Obronne wycofały swoje oddziały z części Hebronu przekazując go pod administrację Autonomii Palestyńskiej.

4 lutego 1997 r. dwa izraelskie ciężkie helikoptery transportowe CH-53 Sea Stalion zderzyły się w pobliżu moszawu Sha'ar Jishuv na północy Galilei. Helikoptery przewoziły żołnierzy do strefy bezpieczeństwa w południowym Libanie. Zginęło 72 izraelskich żołnierzy.

5 lutego 1997 r. szwajcarskie banki utworzyły fundusz 100 mln franków, aby wypłacić odszkodowania potomkom Żydów, którzy zdeponowali w Szwajcarii swoje pieniądze i nie przeżyli Holokaustu.

13 lutego 1997 r. żydowski terrorysta podłożył bombę w synagodze w Jackonsville (Floryda, USA), która miała wybuchnąć podczas wizyty byłego premiera Izraela, Shimona Peresa. Bomba nie wybuchła. Policja aresztowała zamachowca.

13 marca 1997 r. jordański żołnierz otworzył ogień z broni maszynowej w Naharayim, zabijając 7 Izraelczyków i raniąc 30 osób.

14 marca 1997 r. rząd podjął decyzję rozbudowie osiedla Har Homa we Wschodniej Jerozolimie.
    Decyzja wywołała palestyńskie zamieszki, w których zginęło 8 Palestyńczyków.

21 marca 1997 r. palestyńscy terroryści z Hamasu zdetonowali bombę podłożoną na tarasie kawiarni w Tel Awiwie. Zginęło 3 Izraelczyków, a 48 osób zostało rannych.

10 kwietnia 1997 r. odnaleziono ciało zastrzelonego izraelskiego sierżanta Sharona Edri, który został porwany przez palestyńskich terrorystów w październiku 1996 r. Ciało zamordowanego odnaleziono w arabskiej wiosce w pobliżu Hebronu, w Judei.

25 kwietnia 1997 r. palestyńscy terroryści zamordowali 2 Izraelki w rezerwacie przyrody Wadi Kelt w pobliżu Jerozolimy.

W maju 1997 r. Centralny Urząd Statystyczny poinformował, że w Izraela liczy 5.716.000 mieszkańców, w tym: 4.620.000 Żydów (80.8% ogółu ludności), 835.000 Arabów-Muzułmanów (14.6%), 166.000 Arabów-Chrześcijan (w większości prawosławnych - 2.9%) oraz 95.000 Druzów (1,7%).

Ocenia się, że w 1997 r. Izraelskie Siły Obronne posiadały ponad 400 bomb termonuklearnych i nuklearnych.

16 lipca 1997 r. doszło do zawalenia się tymczasowego mostu na rzece Jarkon w Ramat Gan. W katastrofie zginęło 4 członków australijskiej delegacji na Żydowską Olimpiadę Maccabi. W momencie zawalenia się na mości było około stu osób, wielu z nich zostało rannych.

20 lipca 1997 r. palestyńscy terroryści zasztyletowali 2 Izraelczyków w Rishon Lezion.
    22 lipca 1997 r. palestyński terrorysta z Hamasu wjechał samochodem w grupę brytyjskich turystów, a następnie zaatakował ich mieczem samurajskim. Zginął 1 Brytyjczyk, a 12 osób zostało rannych. Policja aresztowała napastnika.
    30 lipca 1997 r. palestyńscy terroryści z Hamasu zdetonowali dwie bomby podłożone na targowisku Mehane Jehuda w Jerozolimie. Zginęło 15 osób, a 168 zostało rannych.
    4 września 1997 r. trzech palestyńskich terrorystów-samobójców wysadziło się na targowisku Mehane Jehuda w Jerozolimie. Zginęło 7 osób, a 181 zostało rannych.

---------- Zawieszenie rozmów ----------

6 września 1997 r. premier Benjamin Netanyahu oświadczył, że palestyńskie zamachy bombowe zwalniają Izrael od obowiązku realizowania porozumień zawartych w Oslo. W ten sposób Izrael wstrzymał przekazywania dalszych terenów pod administrację Autonomii Palestyńskiej. Zawieszono wszystkie rozmowy pokojowe z Organizacją Wyzwolenia Palestyny.

14 września 1997 r. władze Autonomii Palestyńskiej poinformowały Izrael, że palestyńskie siły bezpieczeństwa aresztowały w ciągu kilku dni 123 członków ekstremistycznych organizacji islamskich Hamas i Islamski Dżihad, deklarując gotowość powrotu do negocjacji pokojowych.

22 września 1997 r. palestyńscy terroryści postrzelili dwóch ochraniarzy ambasady Izraela w Ammanie (Jordania).

25 września 1997 r. izraelscy agenci Mossadu przeprowadzili w Jordanii nieudaną próbę zabójstwa szefa biura politycznego Hamasu, Khaleda Mashala. Jordańskie siły bezpieczeństwa aresztowały dwóch izraelskich agentów.

W zamian za uwolnienie przez Jordanię zatrzymanych agentów Mossadu, Izrael wypuścił z więzienia 70 Palestyńczyków, w tym duchowego przywódcę Hamasu Szejka Ahmeda Jassina.

Podczas całego 1997 r. wartość izraelskiego eksportu do Jordanii wyniosła 20 mln USD, a importu z Jordanii 12.5 mln USD.

28 września 1997 r. w Izraelu odbył się strajk powszechny. Ponad 500 tys. ludzi protestowało w ten sposób przeciwko społecznej polityce rządu Netanyahu.

W listopadzie 1997 r. Irak wyrzucił ze swego terytorium inspektorów ONZ, odmawiając im prawa przeprowadzenia inspekcji instalacji wojskowych. Społeczność międzynarodowa oskarżała Irak o posiadanie broni niekonwencjonalnych. Wywołało to poważny kryzys w Zatoce Perskiej.

Podczas kryzysu w Zatoce Perskiej setki Palestyńczyków demonstrowało w Gazie, wzywając prezydenta Iraku Saddama Husseina do zbombardowania Tel-Awiwu.

19 listopada 1997 r. palestyński terrorysta otworzył ogień z broni maszynowej na Starym Mieście w Jerozolimie, zabijając żydowskiego studenta jesziwy. Ranna została 1 osoba.

W starciach izraelsko-palestyńskich w 1997 r. zginęło 21 Palestyńczyków i 29 Izraelczyków.

3 grudnia 1997 r. w Izraelu odbył się strajk powszechny. Ponad 700 tys. ludzi protestowało w ten sposób przeciwko społecznej polityce rządu Netanyahu.

13 grudnia 1997 r. przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat powiedział: "Niech to będzie jasne dla wszystkich, że państwo palestyńskie istnieje i że Al-Kuds al-Sharif (Jerozolima)... będzie jego stolicą."

W dniach 23-30 grudnia 1997 r. odbył się Trzydziesty Trzeci Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Dokonano analizy natury i roli Syjonizmu na progu nowego tysiąclecia.

      Trzydziesty Trzeci Kongres Syjonistyczny 1997 r.

Do końca 1997 r. do Izraela przyjechało 66 tys. nowych imigrantów, w większości z krajów byłego ZSRR.

1 stycznia 1998 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny ostrzelali żydowski samochód w pobliżu żydowskiego osiedla Ariel, w Samarii. Zginął 1 Izraelczyk. W innych incydentach palestyńscy terroryści obrzucili koktajlami Mołotowa żydowskie samochody w pobliżu Ramallah i Nablusu, w Judei. W rejonie Benjamin ostrzelano żydowski samochód.
    2 stycznia 1998 r. palestyńscy terroryści podłożyli dwie bomby na placu zabaw dla dzieci w żydowskim osiedlu w Hebronie, w Judei. Policja wykryła i rozbroiła bomby.

22 stycznia 1998 r. doszło do nieudanej próby wystrzelenia satelity szpiegowskiego Ofeq-4. Rakieta Shavit spadła do Morza Śródziemnego.

31 stycznia 1998 r. palestyńska terrorystka zraniła nożem żydowskiego studenta jesziwy w Jerozolimie.
    7 lutego 1998 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu ostrzelali z południowego Libanu z moździerzy przygraniczne wioski na terytorium Izraela.

10 lutego 1998 r. z amerykańskiej inicjatywy przeprowadzono w Waszyngtonie (USA) rozmowy z przedstawicielami Izraela i Autonomii Palestyńskiej. Nie doszło do bezpośrednich rozmów izraelsko-palestyńskich.

11 lutego 1998 r. palestyński terrorysta zasztyletował Izraelczyka w Jerozolimie.
    15 lutego 1998 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu ostrzelali z południowego Libanu z moździerza miasto Qiryat Shemona.

1 marca 1998 r. rosyjscy nacjonaliści zdetonowali bombę podłożoną w synagodze w Rydze (Łotwa).

13 marca 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na ulicy w Jerozolimie. Ranne zostały 4 osoby.
    14 marca 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy dworcu autobusowym w Afula. Ranna została 1 osoba.

29 marca 1998 r. w przedwczesnym wybuchu bomby w samochodzie zginął terrorysta z Hamasu w Ramallah, w Samarii.

2 kwietnia 1998 r. rosyjski nacjonalista zdetonował bombę podłożoną przed wejściem do synagogi w Rydze (Łotwa).

5 kwietnia 1998 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę przy ogrodzeniu żydowskiego osiedla Gush Katif w Strefie Gazy. Izraelscy żołnierze wykryli i rozbroili bombę.

14 kwietnia 1998 r. palestyńscy terroryści uszkodzili system dostarczania wody dla jedenastu żydowskich osiedli na pustyni Negew.

17 kwietnia 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy ogrodzeniu żydowskiego osiedla Gush Katif w Strefie Gazy.
    19 kwietnia 1998 r. Palestyńczycy wdarli się na teren żydowskiej farmy Ma'on w pobliżu Hebronu, w Judei. Zginął 1 żydowski osadnik, a 2 zostało rannych.

29 kwietnia 1998 r. żydowscy osadnicy zranili nożem Palestyńczyka w dzielnicy Mea Shearim w Jerozolimie.

30 kwietnia 1998 r. rozpoczęły się uroczystości 50-lecia Państwa Izrael. W całym kraju odbywały się liczne imprezy, na które przyjechało wielu turystów z całego świata.

6 maja 1998 r. palestyńscy terroryści zasztyletowali Izraelczyka na Starym Mieście w Jerozolimie.
    6 maja 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w samochodzie pułapce w Zerifin. Zginął wysoki oficer izraelskiej służby więziennej Jaakov Zigelboim.

6 maja 1998 r. palestyński terrorysta wdarł się do żydowskiego osiedla Eli na Zachodnim Brzeg. Zasztyletował 1 żydowskiego osadnika i zranił 1 osobę. Żołnierze ochrony zastrzelili zamachowca.

11 maja 1998 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu ostrzelali z południowego Libanu z moździerzy i rakiet Katiusza przygraniczne tereny w Izraelu.
    13 maja 1998 r. żydowscy osadnicy zastrzelili Palestyńczyka w osiedlu Newe Shemuel w Jerozolimie.
    13 maja 1998 r. żydowscy terroryści podpalili Bramę Bab al-Ghawanimah, jedną z głównych bram wejściowych na Wzgórze Świątynne w Jerozolimie.

13 maja 1998 r. rosyjscy nacjonaliści zdetonowali bombę podłożoną w pobliżu synagogi w Moskwie (Rosja). W tym czasie w synagodze odbywały się uroczystości religijne. Ranne zostały 3 osoby.

25 maja 1998 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu ostrzelali z południowego Libanu z moździerzy przygraniczne tereny w Izraelu.

1 czerwca 1998 r. palestyńscy terroryści ostrzelali dwa żydowskie samochody w pobliżu Har Homa w Judei.
    9 czerwca 1998 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowskie samochody w Judei.
    10 czerwca 1998 r. palestyńscy terroryści usiłowali podłożyć bombę przy ogrodzeniu żydowskiego osiedla Morag w Strefie Gazy. w Przedwczesnym wybuchu zginął 1 zamachowiec.

21 czerwca 1998 r. rząd podjął decyzję o poszerzeniu granic administracyjnych miasta Jerozolima, do której przyłączono przedmieścia oraz dwa osiedla (wschodnia i północna Jerozolima). Równocześnie przedstawiono plany rozbudowy Wschodniej Jerozolimy.
    21 czerwca 1998 r. premier Benjamin Netanyahu powiedział: "Nigdzie nie spotykana jest więź łącząca naród żydowski i Jerozolimę. Jerozolima jest odwieczną skałą, naszą skałą! Nigdy nie była stolicą żadnego innego narodu. Nigdy nie będzie stolicą innego państwa. Musi pozostać na zawsze wolnym i otwartym dla ludzi wszystkich religii miastem, niepodzielnym pod władzą Boga."
    21 czerwca 1998 r. premier Benjamin Netanyahu odmówił przekazania kolejnych 13% terytoriów Samarii i Judei pod administrację Autonomii Palestyńskiej, żądając wypełnienia przez Palestyńczyków zobowiązań wynikających z zawartych porozumień. Netanyahu zażądał usunięcia z Karty Narodu Palestyńskiego zapisu wzywającego do zniszczenia państwa Izrael.

21 czerwca 1998 r. władze Autonomii Palestyńskiej potępiły izraelskie plany rozbudowy żydowskich osiedli we Wschodniej Jerozolimie, nazywając te działania "polityką aneksji".

5 lipca 1998 r. żydowscy terroryści z Komitetu Ochrony Dróg ostrzelali radiowóz palestyńskiej policji w Hebronie, w Judei.
    9 lipca 1998 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski samochód w Hebronie, w Judei.

13 lipca 1998 r. w przedwczesnym wybuchu przenoszonej bomby ranny został palestyński terrorysta w Jerozolimie.

15 lipca 1998 r. żydowscy terroryści z Komitetu Ochrony Dróg ostrzelali radiowóz palestyńskiej policji w pobliżu Betlejem, w Judei.

19 lipca 1998 r. w przedwczesnym wybuchu przenoszonej bomby ranny został palestyński terrorysta w Jerozolimie.

24 lipca 1998 r. palestyńscy terroryści ostrzelali grupę żydowskich osadników w pobliżu osiedla Itamar w Samarii.

31 lipca 1998 r. palestyńscy terroryści rzucili bomby zapalające w ciężarówkę w Jerozolimie. Ranna została 1 osoba.

W sierpniu 1998 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji ratunkowej po zamachu terrorystycznym na ambasadę Stanów Zjednoczonych w Nairobi (Kenia). W wybuchu samochodu-pułapki zginęło wówczas (7 sierpnia 1998 r.) 213 ludzi, a ponad 5 tys. zostało rannych.

4 sierpnia 1998 r. palestyńscy terroryści z Hamasu zastrzelili 2 żydowskich osadników w pobliżu osady Itzhar na Zachodnim Brzegu.

12 sierpnia 1998 r. sąd federalny w Nowym Jorku (USA) orzekł, że szwajcarskie banki muszą przekazać 1,25 mld USD ocalonym z Holokaustu.

20 sierpnia 1998 r. palestyński terrorysta wdarł się do żydowskiego domu w Hebronie, w Judei. Zasztyletował Rabbi Shlomo Ra'anana i zranił jego żonę.

27 sierpnia 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przed Wielką Synagogą w Tel Awiwie. Rannych zostało 21 osób.

24 września 1998 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski samochód w pobliżu Hebronu, w Judei.
    28 września 1998 r. palestyńscy terroryści ostrzelali grupę żydowskich turystów w Hebronie, w Judei. Ranna została 1 osoba.
    29 września 1998 r. w przedwczesnym wybuchu przewożonej bomby zginął palestyński terrorysta z Hamasu w Ramallah, w Samarii. Ranne zostały 2 osoby.

7 października 1998 r. żydowscy terroryści z Kach podpalili samochód posła Ran Kohena z partii Meretz w Mevasseret Ziyyon.

13 października 1998 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowskich osadników kąpiących się w strumieni w pobliżu moszawu Ora na Zachodnim Brzegu. Zginął 1 Izraelczyk, a 1 osoba została ranna.

W dniach 15-23 października 1998 r. odbył się izraelsko-palestyńskie rozmowy pokojowe w Wye Plantation (Maryland, USA). W rozmowach uczestniczyli prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton oraz król Jordanii Hussein. Rozmowy zakończyły się osiągnięciem porozumienia.

20 października 1998 r. palestyński terrorysta rzucił dwa granaty ręczne w tłum ludzi na dworcu autobusowym w Be'er Shevie. Rannych zostało 64 osoby. Policja aresztowała napastnika.

---------- Wye River Memorandum ----------

23 października 1998 r. premier Izraela Benjamin Netanyahu i przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat podpisali w Białym Domu w Waszyngtonie (USA) porozumienie (Wye River Memorandum), które określało dokładny kalendarz przekazania nowych terenów pod administrację Autonomii Palestyńskiej.
    W pierwszej fazie (do 5 września 1999 r.) Izrael zobowiązał się przekazać 13% terenów ze Strefy C do Strefy A (1%) i Strefy B (12%). W drugiej fazie (do 15 września 1999 r.) Izrael miał przekazać 14.2% terenów ze Strefy B do Strefy A. Trzecia faza została pozostawiona do dalszych ustaleń w przyszłości. W zamian strona palestyńska zgodziła się wprowadzić w życie politykę zera tolerancji dla terroryzmu i przemocy. Palestyńskie siły bezpieczeństwa miały podjąć działania przeciwko przestępstwom kryminalnym oraz wprowadzić zakaz posiadania nielegalnej broni i amunicji przez Palestyńczyków. Izrael i Autonomia Palestyńska zgodziły się na współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa. Jaser Arafat po raz kolejny zobowiązał się do usunięcia z Karty Narodu Palestyńskiego zapisu w dążeniu do zniszczenia państwa Izrael.
    Dodatkowo Izrael wyraził zgodę na uwolnienie 750 palestyńskich więźniów, a w późniejszym czasie kolejnych 2.000 więźniów.

26 października 1998 r. palestyńscy terroryści zastrzelili żydowskiego osadnika w Hebronie, w Judei.
    29 października 1998 r. palestyński terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się uderzając samochodem-pułapką w konwój eskortujący autobus szkolny (40 dzieci) z żydowskiego osiedla Gush Katif w Strefie Gazy. Zginął 1 izraelski żołnierz, a 6 osób zostało rannych.
    2 listopada 1998 r. palestyńscy terroryści rzucili koktajle Mołotowa w żydowski samochód w pobliżu Ramallah, w Samarii.

6 listopada 1998 r. palestyński terrorysta-samobójca z Islamskiego Dżihadu wysadził się w samochodzie-pułapce na targowisku Mehane Jehuda w Jerozolimie. Zginęło 2 Izraelczyków, a 25 osób zostało rannych.

10 listopada 1998 r. podczas wyborów samorządowych izraelska policja odnotowała 313 incydentów (rozbojów, pogróżek i niszczenia mienia).

24 listopada 1998 r. w Strefie Gazy otworzono palestyńskie międzynarodowe lotnisko imienia Jasera Arafata. Pasy startowe oraz terminal pasażerski wybudowano za środki finansowe Unii Europejskiej.

7 grudnia 1998 r. minister Ariel Szaron oskarżył władze Autonomii Palestyńskiej o niedotrzymanie postanowień zawartego w Wye Plantation porozumienia. W ten sposób Izrael odstąpił od planowanej na 18 grudnia 1998 r. trzeciej fazy przekazania terenów pod administrację palestyńską.

mapa - rozmiar: 64 292 bajtów
Zasięg terenów osiedli żydowskich w Autonomii Palestyńskiej
(Copyright: Gedeon)

Podczas całego 1998 r. w starciach izraelsko-palestyńskich zginęło 28 Palestyńczyków i 12 Izraelczyków.

W dniach 12-15 grudnia 1998 r. w Izraelu przebywał z oficjalną wizytą prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton. Premier Benjamin Netanyahu przedstawił dwanaście żądań, od których spełnienia uzależnił kontynuowanie przez Izrael procesu pokojowego z Palestyńczykami. Między innymi Netanyahu zażądał powstrzymania palestyńskiego terroru wystąpień oraz rezygnacji z zamiaru proklamowania (4 maja 1999 r.) niepodległego państwa Palestyna, do czasu zawarcia odpowiednich porozumień międzynarodowych.

14 grudnia 1998 r. w Gazie zebrała się Palestyńska Rada Narodowa, która unieważniła artykuł Karty Narodu Palestyńskiego mówiący o dążeniu do zniszczenia państwa Izrael. Specjalnym gościem obrad Rady był prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton.

20 grudnia 1998 r. żydowscy terroryści zdetonowali bombę ukrytą w samochodzie-pułapce w arabskiej dzielnicy Starego Miasta w Jerozolimie. Ranny został 1 Palestyńczyk.
    23 grudnia 1998 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 30 rakiet Katiusza, które spadły na miasto Qiryat Shemona. Rannych zostało 13 osób.

Do końca 1998 r. do Izraela przyjechało 56 tys. nowych imigrantów, w tym 46 tys. z krajów byłego ZSRR. Z Etiopii przyjechało 3,1 tys. nowych imigrantów.

4 stycznia 1999 r. nieznani sprawcy rzucili bombę zapalającą w Urząd Ubezpieczeń Społecznych w Jerozolimie.

4 stycznia 1999 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski autobus w pobliżu osiedla Kiryat Arba, obok Hebronu w Judei. Ranne zostały 2 Izraelki.

8 stycznia 1999 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu ostrzelali z południowego Libanu z moździerzy przygraniczne tereny w Izraelu.

21 stycznia 1999 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski samochód w pobliżu Hebronu, w Judei.

11 lutego 1999 r. żydowski osadnik zasztyletował Palestyńczyka na Starym Mieście w Jerozolimie.
    11 lutego 1999 r. palestyńscy terroryści obrzucili koktajlami Mołotowa posterunek izraelskiej policji we Wschodniej Jerozolimie. Zniszczony został policyjny samochód terenowy.

14 lutego 1999 r. około 100 tys. ortodoksyjnych Żydów demonstrowało w Jerozolimie przeciwko orzeczeniom sądowym w związku z państwem i religią. Wskazywało to na wzrost napięcia między świeckimi a religijnymi Żydami (szczególnie ortodoksyjnymi) w Izraelu.

17 lutego 1999 r. doszło do rozruchów przed konsulatem Izraela w Berlinie (Niemcy). Ponad 100 osób uzbrojonych w żelazne sztaby i młotki wzięło kobietę jako zakładnika i usiłowało zaatakować budynek konsulatu. Izraelscy ochraniarze otworzyli ogień zabijając w samoobronie trzech napastników.

18 lutego 1999 r. palestyńscy terroryści rzucili bomby zapalające w budynek jesziwy Bet Orot na Wzgórzu Oliwnym w Jerozolimie.
    25 lutego 1999 r. palestyńscy terroryści wrzucili bombę zapalającą do żydowskiego domu na Starym Mieście w Jerozolimie.

25 lutego 1999 r. władze Autonomii Palestyńskiej odrzuciły propozycję Izraela, aby opóźnić wcielanie w życie porozumień zawartych w Wye Plantation.

28 lutego 1999 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 2 rakiety Katiusza, które spadły na przygraniczną wioskę w Izraelu. Uszkodzony został dom mieszkalny.

5 marca 1999 r. palestyński terrorysta zranił nożem ultra-ortodoksyjnego Żyda w Bramie Damasceńskiej na Starym Mieście w Jerozolimie.
    19 marca 1999 r. palestyński terrorysta zranił nożem żydowskiego chłopca w Bramie Damasceńskiej na Starym Mieście w Jerozolimie.

9 kwietnia 1999 r. dwóch palestyńskich terrorystów uprowadziło w Ramallah w Samarii dowódcę palestyńskich sił bezpieczeństwa, Jibril al-Rujuba.
    10 kwietnia 1999 r. palestyńscy terroryści ostrzelali z broni maszynowej żydowskie osiedle Kfar Darom w Strefie Gazy.

26 kwietnia 1999 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton potwierdził amerykańskie poparcie dla utworzenia niepodległego państwa palestyńskiego. Równocześnie wezwał Izraelczyków i Palestyńczyków do wznowienia rozmów pokojowych.

27 kwietnia 1999 r. zebrała się Palestyńska Rada Narodowa w Ramallah, w Samarii. Przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat zapowiedział odroczenie terminu ogłoszenia Deklaracji Niepodległości państwa Palestyna, które było zapowiadane na 4 maja 1999 r.
    W proteście przeciwko decyzji Arafata w miastach Autonomii Palestyńskiej wybuchły protesty uliczne, inspirowane przez organizacje Hamas i al-Fatah. Podczas demonstracji w Ramallah przywódcy al-Fatah złożyli publiczną przysięgę, że nigdy nie zaakceptują obecności żydowskich osiedli na palestyńskich ziemiach i nie zrezygnują z prawa do powrotu dla palestyńskich uchodźców.

1 maja 1999 r. rosyjscy nacjonaliści zdetonowali bombę podłożoną przed synagogą w Moskwie (Rosja).

6 maja 1999 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Ranna została 1 osoba.

8 maja 1999 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę przy drodze dojazdowej do żydowskiego osiedla Efrat w Strefie Gazy. Izraelscy żołnierze wykryli i rozbroili bombę.

9 maja 1999 r. palestyńscy terroryści podłożyli trzy bomby przy drodze dojazdowej ciężarówek na plac budowy nowego osiedla Har Homa we Wschodniej Jerozolimie. Policja wykryła i rozbroiła bomby.

17 maja 1999 r. odbyły się w Izraelu wybory do XV Knesetu.

      Pietnasty Knesset  (1999-2003)

Wiosną 1999 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii utworzył szpital w Albanii dla uchodźców z ogarniętego wojną Kosowa.

27 maja 1999 r. palestyńscy terroryści ostrzelali z broni maszynowej żydowskie osiedle Kfar Darom w Strefie Gazy.
    31 maja 1999 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski samochód w pobliżu Bani Na'im, w rejonie Hebronu w Judei.
    3 czerwca 1999 r. Palestyńczycy zorganizowali "Dzień Gniewu". W Samarii i Judei doszło do gwałtownych starć z izraelskimi siłami bezpieczeństwa.

W czerwcu 1999 r. w Jerozolimie zebrało się kierownictwo Agencji Żydowskiej. Dokonano zmiany prezesa Agencji. Avrahama Vurga zastąpił Sallai Meridor.
    Równocześnie odbył się w Jerozolimie Młodzieżowy Światowy Kongres Syjonistyczny, w którym udział wzięło 150 przedstawicieli z całego świata.

23 czerwca 1999 r. Izrael i Syria zapowiedziały podjęcie rozmów pokojowych pod auspicjami Stanów Zjednoczonych.

6 lipca 1999 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Ehud Barak. Sprawował swoje obowiązki do 6 lutego 2001 r.
    Ehud Barak powiedział: "Rząd wznowi rokowania z Syrią mając za cel zawarcie traktatu pokojowego... Rząd będzie pracować w kierunku wyprowadzenia Izraelskich Sił Obronnych z Libanu, mając gwarancje zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańców północy. Będzie dążył do traktatu pokojowego z Libanem."

      Premier Ehud Barak - jego biografia

13 lipca 1999 r. rosyjscy nacjonaliści podłożyli bombę zapalającą w synagodze w Moskwie (Rosja). Przy próbie rozbrojenia bomby ranna została 1 osoba.

15 lipca 1999 r. premier Ehud Barak odwiedził z oficjalną wizytą Stany Zjednoczone. Barak zapowiedział wznowienie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie. Jednocześnie oświadczył, że większość osiedli żydowskich na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Strefie Gazy musi zostać utrzymanych ze względów bezpieczeństwa Izraela.

25 lipca 1999 r. do Izraela przypłynął pierwszy z trzech nowych okrętów podwodnych klasy "Dolphin", które zostały wybudowano w stoczniach w Niemczech. W lipcu do służby wszedł INS "Dolphin", a w październiku INS "Leviathan". W październiku 2000 r. wszedł do służby INS "Tekumah". Okręty o długości 57 metrów mają wyporność 1.900 ton i osiągają prędkość 20 węzłów morskich. Zasięg działania operacyjnego wynosi 4.500 mil morskich. Załogę stanowi 35 marynarzy. Uzbrojenie stanowią torpedy oraz rakiety Harpoon. Koszt budowy jednego okrętu podwodnego klasy "Doplhin" wyniósł 340 mln USD.
    Latem 1999 r. odbyły się pierwsze wspólne manewry lotnictwa pokładowego VI Floty US Navy (myśliwce F-14 Tomcat i myśliwce wielozadaniowe F/A-18 Hornet) i Izraelskich Sił Powietrznych (myśliwce wielozadaniowe F-16 Falcon). W ćwiczebnych walkach powietrznych Amerykanie "stracili" 220 samolotów, "zestrzeliwując" zaledwie 20 samolotów izraelskich. Rezultaty były dla wszystkich zaskakujące i potwierdzały doskonałe wyszkolenie bojowe izraelskich pilotów.

3 sierpnia 1999 r. palestyński terrorysta z Hamasu postrzelił 2 żydowskich osadników w Hebronie, w Judei.

16 sierpnia 1999 r. palestyńscy terroryści zdetonowali dwie bomby podłożone we wnętrzu dwóch budynków w Netanii. Policja poinformowała, że celem terrorystów było doprowadzenie do zawalenia się tych budynków.

We wrześniu 1999 r. Izrael zakupił w Stanach Zjednoczonych 50 myśliwców wielozadaniowych F-16I Sufa. Jest to wersja dwumiejscowa, przeznaczona do przełamywania obrony powietrznej i precyzyjnych uderzeń w dowolnych warunkach atmosferycznych dnia lub nocy.
    Równocześnie izraelskie siły powietrzne rozpoczęły gruntowną modernizację wszystkich swoich myśliwców F-16A/B. Zostały zwiększone możliwości działania samolotów w warunkach nocnych i przy niekorzystnej pogodzie. Zwiększono zasięg działania operacyjnego.

---------- Wznowienie rozmów z Palestyńczykami ----------

4 września 1999 r. odbyły się rozmowy izraelsko-palestyńskie w Sharm el-Sheikh (Egipt). Podpisano memorandum potwierdzające zaangażowanie obu stron w pełne wprowadzenie wszystkich porozumień wcześniej wynegocjowanych. Strony postanowiły wznowić negocjacje we wszystkich sprawach bieżących.

5 września 1999 r. czterech palestyńskich terrorystów-samobójców z Hamasu wysadziło się w dwóch samochodach-pułapkach w centrum Tyberiady.

9 września 1999 r. przedstawiciele Izraela i Autonomii Palestyńskiej zawarli porozumienie w sprawie uwolnienia palestyńskich więźniów. Liczni Palestyńczycy opuścili izraelskie więzienia w grudniu 1999 r. i w styczniu 2000 r.

---------- Nowe tereny dla Autonomii Palestyńskiej ----------

10 września 1999 r. Izrael przekazał Autonomii Palestyńskiej 7% terytorium Strefy C do Strefy B.

13 września 1999 r. przedstawiciele Izraela i Autonomii Palestyńskiej rozpoczęli stałe negocjacje spraw bieżących na przejściu granicznym Erez w Strefie Gazy. Ne czele izraelskiej delegacji stał minister spraw zagranicznych David Levy, a na czele delegacji palestyńskiej stał Mahmoud Abbas (Abu Mazen).

12 października 1999 r. rząd premiera Ehuda Baraka wyraził chęć zawarcia jak najszybszej ugody z Palestyńczykami i zaproponował daleko idące ustępstwa, między innymi decydując się na likwidację 15 żydowskich osiedli w Samarii i Judei.
    Wywołało to masowe protesty i demonstracje żydowskich osadników.

25 października 1999 r. przedstawiciele Izraela i Autonomii Palestyńskiej podpisali Protokół o utworzeniu dwóch dróg przejazdowych pomiędzy Strefą Gazy a Zachodnim Brzegiem.

W październiku 1999 r. izraelski przemysł zbrojeniowy rozpoczął produkcję nowego modelu czołgu Merkava Mk IV. Posiadał on lepsze uzbrojenie i mocniejszy silnik. Zastosowano również najnowocześniejsze systemy elektronicznego dowodzenia na polu walki, tworząc z Markavy jeden z najlepszych czołgów świata.

30 października 1999 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski autobus w pobliżu Tarqumiya na Zachodnim Brzegu Jordanu. Rannych zostało 5 Izraelczyków.
    Przez cały 1999 rok w starciach izraelsko-palestyńskich zginęło 9 Palestyńczyków i 4 Izraelczyków.

7 listopada 1999 r. palestyńscy terroryści zdetonowali 3 bomby podłożone w centrum Netanii. Rannych zostały 33 osoby. Policja znalazła i rozbroiła czwartą bombę.

27 listopada 1999 r. grupa dwudziestu palestyńskich prawników oskarżyło przewodniczącego Autonomii Palestyńskiej Jasera Arafata o tolerowanie korupcji w palestyńskich władzach (był to tzw. "list dwudziestu"). W ciągu kilku następnych dni, palestyńskie siły bezpieczeństwa aresztowały i osadziły w więzieniu wszystkich sygnatariuszy tego listu.

8 grudnia 1999 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton ogłosił, że premier Barak i prezydent Assad zgodzili się na wznowienie izraelsko-syryjskich negocjacji pokojowych, które zostały przerwane w styczniu 1996 r.
    W dniach 15-16 grudnia 1999 r. odbyły się rozmowy izraelsko-syryjskie w Waszyngtonie (USA). W rozmowach uczestniczyli premier Izraela Ehud Barak, minister spraw zagranicznych Syrii Farouk a-Shar i prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton. Celem rozmów było przygotowanie negocjacji izraelsko-syryjskich.

W grudniu 1999 r. Centralny Urząd Statystyczny poinformował, że w Izraelu mieszka 6.150.000 ludzi, z czego 4.850.000 Żydów (79% ogółu mieszkańców).
    Instytucja zajmująca się sprawami socjalnymi poinformowała, że liczba osób ubogich w Izraelu (tzn. o dochodach mniejszych niż średnia pensja) wzrosła o 18% (o ponad milion osób) w stosunku do roku poprzedniego. 22.8% dzieci izraelskich żyło w ubóstwie; wiele było niedożywionych. Niedożywienie było również udziałem 63 tys. osób w podeszłym wieku. W Jerozolimie liczba osób żyjących na granicy nędzy wyniosła aż 33.4% ogólnej liczby mieszkańców miasta. Jerozolima jest drugim z kolei najuboższym miastem Izraela. Wzrosło bezrobocie.
    Do końca 1999 r. do Izraela przyjechało 77 tys. nowych imigrantów, z czego 90% z krajów byłego ZSRR.

---------- Nowe tereny dla Autonomii Palestyńskiej ----------

W dniach 5-7 stycznia 2000 r. Izrael przekazał kolejne tereny Samarii i Judei pod administrację Autonomii Palestyńskiej. Przekazano 5% terenów ze Strefy C do Strefy B, oraz 2% terenów ze Strefy B do Strefy A.

10 stycznia 2000 r. władze Autonomii Palestyńskiej zażądała od Izraela wypłacenia odszkodowań dla palestyńskich uchodźców z 1948 r. Przedstawiciel delegacji izraelskiej w Ramallah (Samaria) odrzucił palestyńskie żądanie.

      Co się kryje pod hasłem `Prawo powrotu`?

mapa - rozmiar: 183 430 bajtów
Stan faktyczny Autonomii Palestyńskiej na dzień 15 stycznia 2000 r.
(Copyright: Gedeon)

19 stycznia 2000 r. syryjski rząd oświadczył, że Syria nie wznowi negocjacji pokojowych z Izraelem zanim izraelskie wojska nie opuszczą Wzgórz Golan.

W styczniu 2000 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu przeprowadzili zamach zabijając dowódcę Armii Południowego Libanu, pułkownika Agl Hashema.

21 stycznia 2000 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski samochód w pobliżu osiedla Elon More w Samarii.

6 lutego 2000 r. w Kairze (Egipt) zebrał się Komitet do Spraw Uchodźców. W rozmowach uczestniczyli ministrowie spraw zagranicznych Izraela, Egiptu i Jordanii oraz przedstawiciel Autonomii Palestyńskiej. Postanowiono powołać komitet ekspertów do spraw technicznych, który zajmie się analizą faktów i poszukiwaniem dróg rozwiązań problemów.

7 lutego 2000 roku Agencja Żydowska wezwał wszystkich Żydów na całym świecie do bojkotu prawicowego rządu w Austrii.

W dniach 9-11 lutego 2000 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły serię bombardowań pozycji szyickiej organizacji terrorystycznej Hezbollah w południowym Libanie.

10 lutego 2000 r. w przedwczesnym wybuchu bomby zginął palestyński terrorysta w Ramallah w Samarii. W podobnym wybuchu samochodu-pułapki rannych zostało 2 Palestyńczyków w pobliżu Nablusu, w Samarii.

W dniach 20-21 lutego 2000 r. w Tel Awiwie zebrał się Komitet Techniczny do Spraw Uchodźców z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy w 1967 r.

22 lutego 2000 r. rząd zmniejszył pulę wydatków budżetowych przeznaczonych na obronę osiedli żydowskich w Samarii, Judei i Strefie Gazy z 34 mln do 6 mln USD.

1 marca 2000 r. Kneset przyjął ustawę uzależniającą wycofanie się ze Wzgórz Golan od wyników referendum (62.5% poparcia głosujących) i zgody parlamentu (minimum 61 posłów).

4 marca 2000 r. ponad 100 przedstawicieli palestyńskiej inteligencji wypowiedziało się, że jest koniecznym, aby Izrael uregulował kwestię problemu uchodźców palestyńskich z 1948 r.

W dniach 6-7 marca 2000 r. w Ammanie (Jordania) zebrał się Komitet Techniczny do Spraw Uchodźców z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy w 1967 r.

7 marca 1999 r. Izrael i Jordania podpisały porozumienie zezwalające 200 Jordańczykom dziennie na pracę w Ejlacie w Izraelu. W owym czasie bezrobocie w Jordanii osiągnęło poziom 27% i praca w Izraelu była interesujacą propozycją.

W marcu 2000 r. przeprowadzono tajne rozmowy izraelsko-syryjskie w Sheperdstown (West Virginia, USA). Rozmowy dotyczyły uregulowania problemu wody. Syria dążyła do przejęcia całkowitej kontroli nad źródłami wody na Wzgórzach Golan oraz domagała się dostępu do Jeziora Genezaret i rzeki Jordan.
    W obliczu przyrostu ludności, zwiększonej konsumpcji wody i przemian pogodowych woda stała się głównym warunkiem bezpieczeństwa narodowego dla całego regionu Bliskiego Wschodu (Syria, Izrael, Liban, Jordania, Irak i Turcja). W półpustynnej Syrii wystąpiły poważne braki wody, wynikające głównie z bezmyślnego jej zużycia przez gospodarkę socjalistyczną. Równocześnie wystąpił konflikt z Turcją, która budując tamę Guneydogu Anadolu Projesi (GAP) ograniczyła przepływ wody do 500 cm3 na sekundę. Z tego powodu strategicznego znaczenia dla Syrii nabrały źródła rzek Litani i Orontes w Libanie oraz rejon Wzgórz Golan zasilający wodą rzekę Jordan.

20 marca 2000 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski samochód w pobliżu Hebronu, w Judei. Rannych zostało 3 Izraelczyków.

---------- Nowe tereny dla Autonomii Palestyńskiej ----------

21 marca 2000 r. Izrael przekazał kolejne tereny Samarii i Judei pod administrację Autonomii Palestyńskiej. Przekazano 1% terenów ze Strefy C do Strefy B, oraz 5.1% terenów ze Strefy B do Strefy A. Tym samym administracja Autonomii Palestyńskiej sprawowała pełną kontrolę nad 18.2% ziem Samarii i Judei, oraz częściową (cywilną) nad kolejnymi 21.8% ziem.

W dniach 21-28 marca 2000 r. przedstawiciele Izraela i Autonomii Palestyńskiej rozpoczęli serię rozmów na temat utworzenia państwa Palestyna. Pierwsze rozmowy toczyły się w amerykańskiej bazie wojskowej w Waszyngtonie (USA).

W dniach 23-26 marca 2000 r. w Izraelu przebywał z wizytą papież Jan Paweł II. Między innymi miejscami odwiedził Instytut Yad Vashem oraz Zachodni Mur w Jerozolimie. W swoich przemówieniach papież przeprosił za minione czyny Kościoła przeciwko Żydom.

W dniach 27-28 marca 2000 r. w Ramallah (Autonomia Palestyńska) zebrał się Komitet Techniczny do Spraw Uchodźców z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy w 1967 r.

6 kwietnia 2000 r. Izraelskie Siły Obronne przeprowadziły niezapowiedziany test rakietowego pocisku balistycznego klasy ziemia-ziemia Jericho II. Pocisk został wystrzelony w kierunku Morza Śródziemnego i spadł do wody około 64-km od amerykańskiego krążownika USS "Anzio", wyposażonego w system rakietowy Aegis. Sytuacja ta wywołała poruszenie w Waszyngtonie.

Szacuje się, że Izraelskie Siły Obronne posiadały w 2000 r. pięćdziesiąt mobilnych wyrzutni rakiet Jericho I oraz sto wyrzutni rakiet Jericho II. Rakiety balistyczne Jericho II przenosiły głowicę bojową 750-kg na odległość do 1.500 km.

W dniach 17-18 kwietnia 2000 r. w Kairze (Egipt) zebrał się Komitet Techniczny do Spraw Uchodźców z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy w 1967 r.

W dniach 3-5 maja 2000 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza, które spadły na przygraniczne tereny w Izraelu.

Izraelskie siły powietrzne zbombardowały w odwecie pozycje Hezbollahu w południowym Libanie.

10 maja 2000 r. izraelscy Arabowie zorganizowali demonstracje pod hasłami "prawa do powrotu" dla uchodźców palestyńskich z 1948 r.

W dniach 14-20 maja 2000 r. wybuchły krwawe starcia palestyńsko-izraelskie w Samarii i Judei, zorganizowane w rocznicę wydarzeń 1948 r. W starciach zginęło 5 Palestyńczyków, a około 600 osób zostało rannych.

---------- Wyjście z Libanu ----------

W dniach 21-23 maja 2000 r. Izraelskie Siły Obronne wycofały swoje oddziały ze strefy bezpieczeństwa w południowym Libanie. Ostatni izraelski żołnierz opuścił terytorium Libanu w nocy 24 maja 2000 r.
    Razem z izraelskimi wojskami południowy Liban opuściło 2,4 tys. żołnierzy rozwiązanej Armii Południowego Libanu. Razem ze swoimi rodzinami schronili się prosząc o azyl w Izraelu.
    Opuszczoną strefę bezpieczeństwa w południowym Libanie natychmiast zajęły siły szyickiej organizacji Hezbollah. Arabowie okrzyknęli wycofanie Izraela z Libanu jako wielkie zwycięstwo Hezbollahu.

28 maja 2000 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza, które spadły na przygraniczne tereny w Izraelu.

W Autonomii Palestyńskiej wybuchły spontaniczne manifestacje Palestyńczyków na cześć Hezbollahu.

30 maja 2000 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę przy przejeżdżającym konwoju z żydowskimi osadnikami z osiedla Nitzarim w Strefie Gazy.

W czerwcu 2000 r. odbyła się Wielostronna Konferencja Blisko-Wschodnia w Moskwie (Rosja).

7 czerwca 2000 r. przedstawiciele Izraela i Autonomii Palestyńskiej podpisali w Jerozolimie Ugodę o Realizacji Kwestii Gospodarczych. Porozumienie regulowało zagadnienia o współpracy izraelsko-palestyńskiej w zwalczaniu kradzieży samochodów. Palestyńska policja zobowiązała się do zlikwidowania grup złodziei samochodów i warsztatów zajmujących się ich rozbiórką na części. Stworzono mechanizmy umożliwiające uregulowanie palestyńskich długów zaciągniętych w Izraelu. Władze Autonomii Palestyńskiej dały gwarancje wypłaty odszkodowań dla izraelskich ofiar wypadków samochodowych spowodowanych przez Palestyńczyków. Poszerzono listę towarów importowanych bezpośrednio z Egiptu i Jordanii do Autonomii Palestyńskiej, z górną granicą 20 mln USD rocznie. Uregulowano sprawy podatków i ceł.

---------- Camp David 2 ----------

W dniach 11-24 lipca 2000 r. odbył się szczyt pokojowy izraelsko-palestyński w Camp David (USA). W negocjacjach uczestniczył premier Izraela Ehud Barak, przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat i prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton.
    Izrael zadeklarował pragnienie osiągnięcia trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie nawet za cenę kosztownych wyrzeczeń. Prezydent Bill Clinton pochwalił giętkość izraelskiej delegacji podczas rozmów. Poruszono wiele problemów, jednakże nie osiągnięto końcowego porozumienia (na mocy porozumienia Camp David wobec braku zawartego końcowego porozumienia wszystkie propozycje i ustępstwa złożone w toku negocjacji uważa się nieważne i nie obowiązujące w przyszłych rozmowach). Delegacja palestyńska przedstawiła sztywne stanowisko w kilku kluczowych kwestiach. Przyczyną niepowodzenia szczytu była kwestia statusu Jerozolimy. Jaser Arafat zażądał ustanowienia stolicy państwa palestyńskiego we Wschodniej Jerozolimie, na co nie zgodziła się delegacja izraelska. Premier Barak zaproponował przekazanie administracji Autonomii Palestyńskiej części kontroli nad Wschodnią Jerozolimą. Prezydent Clinton zaproponował poszerzenie granic administracyjnych miasta Jerozolima (włączenie kilku żydowskich osiedli do miasta) oraz umiejscowienie Parlamentu Autonomii Palestyńskiej w dzielnicy Abu Dis. Prezydent Bill Clinton obarczył odpowiedzialnością za niepowodzenie szczytu pokojowego Jasera Arafata.

25 lipca 2000 r. premier Izraela Ehud Barak, przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat i prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton wydali Trójstronne Oświadczenie dotyczące Bliskowschodniego Szczytu Pokojowego w Camp David (USA). Izrael i Autonomia Palestyńska zapowiedziały kontynuowanie rozmów pokojowych w przyszłości.

28 lipca 2000 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton zapowiedział zacieśnienie współpracy z Izraelem oraz przeniesienie siedziby ambasady Stanów Zjednoczonych w Izraelu z Tel Awiwu do Jerozolimy.

31 lipca 2000 r. prezydentem Izraela został Moshe Katsaw. Sprawował swoje obowiązki do 2007 r.

      Prezydent Moshe Katzaw - jego biografia

27 sierpnia 2000 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę w centrum Jerozolimy. Policja wykryła i rozbroiła bombę.
    15 września 2000 r. palestyński terrorysta zranił nożem Izraelczyka na osiedlu Neve Jakow ww Wschodniej Jerozolimie.

We wrześniu 2000 r. izraelski wywiad wojskowy poinformował o narastającym zagrożeniu ponownego wybuchu palestyńskiego powstania Intifady.

16 września 2000 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowskie osiedle Migdal Oz w Judei.

23 września 2000 r. palestyńscy terroryści rzucili bomby zapalające w osiedle Mevasseret Syjon w pobliżu Jerozolimy.

27 września 2000 r. palestyńscy terroryści zdetonowali dwie bomby przy przejeżdżającym konwoju z żydowskimi osadnikami z osiedla Nitzarim w Strefie Gazy. Zginął 1 izraelski żołnierz.
    W starciach izraelsko-palestyńskich w 2000 r. (do 28 września) zginęło 18 Palestyńczyków i 3 Izraelczyków.

 

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 2000-2001 - Intifada al-Aksa

Na poczatek

  Izrael Kultura Historia Turystyka Pomoc duchowa Żydzi w Polsce Czasy i Fakty

Copyright ©2002-2012 by Gedeon