|
---------- Porozumienie Gaza-Jerycho
----------
4 maja 1994 r. przedstawiciele Izraela i
Organizacji Wyzwolenia Palestyny podpisali w Kairze (Egipt)
Porozumienie Gaza-Jerycho. Było to Porozumienie
o utworzeniu ograniczonej Autonomii Palestyńskiej w Strefie
Gazy i okolicy miasta Jerycho (65 km kwadratowych).
Porozumienie Gaza-Jerycho było
obszernym dokumentem, który ściśle określał zasady w czterech
głównych kwestiach: sprawy bezpieczeństwa, sprawy cywilne, kwestie
prawne i gospodarcze. Na mocy porozumienia izraelska armia miała
wycofać się z większości Strefy Gazy i okolic miasta Jerycho,
na których miała powstać cywilna władza Autonomii Palestyńskiej.
Za bezpieczeństwo odpowiadać miała palestyńska policja (9 tys.
uzbrojonych policjantów) i jurysdykcja Autonomii Palestyńskiej.
Przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser
Arafat otrzymał pozwolenie na przeniesienie kierownictwa swojej
organizacji z Tunisu (Tunezja) do Jerycha. Palestyńczycy nie
mogli prowadzić polityki zagranicznej i obronnej.
Dodatkowo Izrael
zgodził się na zwolnienie z więzień ponad 5 tys. Palestyńczyków,
którzy byli zatrzymani za różne antyizraelskie ataki.
7 maja 1994 r. palestyński terrorysta zranił
nożem amerykańskiego turystę w pobliżu wioski Husan w Judei.
18 maja 1994 r. Izraelskie Siły Obronne
ukończyły wycofywanie swoich oddziałów z większości Strefy Gazy
i okolic miasta Jerycho (13 maja 1994 r.). Całość operacji koordynowała
Wspólna Izraelsko-Palestyńska Komisja Koordynująca Sprawy
Bezpieczeństwa i Współpracy. Izraelskie oddziały pozostały
jedynie w rejonie żydowskich osiedli w Strefie Gazy oraz w obiektach
wojskowych na granicy z Egiptem. Zawarte porozumienie przewidywało,
że Izraelskie Siły Obronne odpowiadały za zewnętrzne
bezpieczeństwo Autonomii Palestyńskiej oraz miało zapewnić bezpieczeństwo
osiedlom żydowskim w Strefie Gazy.
Na opuszczonych terenach w Strefie Gazy i
w okolicy miasta Jerycho powstała Autonomia Palestyńska. Władzę
przejęła Organizacja Wyzwolenia Palestyny, na której
czele stał Jaser Arafat. Dysponował on siłami policyjnymi liczącymi
początkowo około 9 tys. ludzi, w tym 5 tys. stanowili dobrze
wyszkoleni byli terroryści palestyńscy, którzy przyjechali razem
z Arafatem z zagranicy.
Z ustanowieniem instytucji palestyńskiej
administracji, lokalni liderzy razem z ekstremistycznymi organizacjami
islamskimi wzięli na siebie pełną odpowiedzialność za bezpieczeństwo
w Strefie Gazy i okolicy miasta Jerycho. Na określonych drogach
wprowadzono wspólne izraelsko-palestyńskie patrole zmechanizowane.
Podczas starć palestyńsko-izraelskich
w całym 1994 r. zginęło 152 Palestyńczyków i 74 Izraelczyków
(937 zostało rannych).
W 1994 r. marynarka wojenna wcieliła do służby
korwetę rakietową INS "Lahav", należącą
do klasy okrętów rakietowych Sa'ar 5.
Szacuje się, że w 1994 r. Izraelskie
Siły Obronne posiadały około 200 bomb atomowych, w tym 50
dostosowanych do pocisków rakietowych Jerycho.
19 maja 1994 r. w Londynie (Wielka Brytania)
rozpoczęły się negocjacje pokojowe pomiędzy Izraelem a Jordanią.
20 maja 1994 r. palestyńscy terroryści zranili
nożem żydowskiego studenta jesziwy w Jerozolimie.
W czerwcu 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej
grupy roboczej do spraw rozwoju ekonomicznego regionu w Rabat
(Arabia Saudyjska).
28 czerwca 1994 r. palestyński terrorysta
zasztyletował Izraelczyka naprawiającego swój samochód. Napastnik
zbiegł do wioski Dahiyat al-Barid.
7 lipca 1994 r. palestyńscy terroryści porwali
izraelskiego żołnierza w Jerozolimie. Po wywiezieniu go do wioski
'Aqib został zastrzelony. Do zabójstwa przyznała się nieznana
organizacja Grupa Męczenników Ahmada Qasira.
19 lipca 1994 r. libański terrorysta z Ansar
Allah podłożył bombę, która zniszczyła panamski samolot
lecący z Kolonii (Niemcy) do Ameryki Łacińskiej. Zginęło 21
ludzi, w większości Żydzi.
W lipcu 1994 r. odbyła się Wielostronna
Konferencja Blisko-Wschodnia w Tabarka (Tunezja).
W dniach 18-19 lipca 1994 r. odbyły się negocjacje
pokojowe pomiędzy Izraelem a Jordanią w Ein Avrona, na granicy
izraelsko-jordańskiej na północ od Ejlatu.
23 lipca 1994 r. palestyński terrorysta zranił
nożem amerykańskiego turystę w Jerozolimie.
26 lipca 1994 r. palestyńscy terroryści
podłożyli bombę na torach linii kolejowej z Nahariyya do Tel
Awiwu. Policja wykryła i rozbroiła bombę.
---------- Deklaracja Waszyngtońska
----------
25 lipca 1994 r. doszło do pierwszego publicznego
spotkania jordańskiego króla Husseina z premierem Izraela Itzhakiem
Rabinem. Do spotkania doszło podczas uroczystości podpisania
w Waszyngtonie (USA) porozumienia nazwanego Deklaracją
Waszyngtońską. W uroczystości uczestniczył prezydent
Stanów Zjednoczonych Bill Clinton.
Deklaracja Waszyngtońska ogłaszała
zakończenie stanu wojny pomiędzy Izraelem a Jordanią. Kolejne
szczegółowe ustalenia określały zasady utworzenia połączeń telekomunikacyjnych,
energetycznych, nowych przejść granicznych, otwarcia granic
dla turystów z trzecich państw i współpracy policji w zwalczaniu
przestępczości. Zdecydowano, że dalsze negocjacje określą zasady
współpracy gospodarczej i otwarcia przestrzeni powietrznej dla
ruchu lotniczego pomiędzy oboma państwami. Izrael uznał zwierzchność
Jordanii nad świętymi miejscami Islamu w Jerozolimie.
26 lipca 1994 r. islamscy terroryści zdetonowali
bombę podłożoną przed ambasadą Izraela w Londynie (Wielka Brytania).
Ranni zostali pracownicy ambasady.
12 sierpnia 1994 r. palestyńscy terroryści
z Hamasu otworzyli z samochodu ogień z broni maszynowej,
raniąc 3 izraelskich policjantów w Jerozolimie.
13 sierpnia 1994 r. palestyńscy terroryści
z Hamasu ostrzelali w Jerozolimie dom byłego ministra
obrony Ariela Szarona. Rannych zostało 3 izraelskich policjantów.
W wymianie ognia zginęło 2 zamachowców, a trzeci został aresztowany.
27 sierpnia 1994 r. palestyński terrorysta
z Hamasu zasztyletował 2 Izraelczyków w Ramli.
29 sierpnia 1994 r. przedstawiciele Izraela
i Organizacji Wyzwolenia Palestyny zawarli porozumienie
o przepływie towarów i wzajemnej odpowiedzialności.
W październiku 1994 r. odbyły się obrady
blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw środowiska w Bahrainie.
5 października 1994 r. palestyńscy terroryści
rzucili granat ręczny w autobus z turystami w Judei. Rannych
zostało 4 turystów.
9 października 1994 r. trzech palestyńskich
terrorystów z Hamasu rzuciło granaty ręczne i otworzyło
ogień z broni maszynowej w pobliżu ambasady Stanów Zjednoczonych
w Tel Awiwie. Zginęło 2 Izraelczyków, a 13 osób zostało rannych.
Ochraniarze zastrzelili dwóch napastników, a trzeciego aresztowano.
11 października 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się jadąc na rowerze przy wjeździe
do żydowskiego osiedla Netzarim w Strefie Gazy. Zginęło 3 izraelskich
żołnierzy.
13 października 1994 r. palestyńscy terroryści
z Hamasu porwali izraelskiego żołnierza. Za jego uwolnienie
zażądano wypuszczenia 200 palestyńskich więźniów. Następnego
dnia terroryści zastrzelili porwanego żołnierza.
19 października 1994 r. palestyński
terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się w autobusie
linii nr 5 na ulicy Dizengoffa w centrum Tel Awiwu. Zginęły
23 osoby, a 45 osób zostało rannych.
---------- POKÓJ Z JORDANIĄ ----------
26 października 1994 r. na przejściu granicznym
w dolinie Arava podpisano porozumienie pokojowe między Izraelem
i Jordanią. Porozumienie podpisali premier Itzhak Rabin i jordański
premier Abdul-Salam Majali, w obecności jordańskiego króla Husseina,
prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona i prezydenta
Izraela Ezera Weizmana.
Izrael przekazał Jordanii 300 km kwadratowych
pustyni Negew, oraz skrawki ziemi w Dolinie Jordanu, które Jordańczycy
wydzierżawili żydowskim osadnikom. Jordania zobowiązała się
nigdy nie wpuszczać na swoje terytorium wojsk irackich. Izrael
obiecał dzielić się z wodą Jordanu i zapowiedział budowę kanału
łączącego Morze Martwe z Zatoką Akaba. Król Hussein utrzymał
zwierzchnictwo Jordanii nad Wzgórzem Świątynnym w Jerozolimie,
może więc nadal wyznaczać wielkiego muftiego i zarządzać
meczetami Jerozolimy. Suwerenność polityczną nad miastem zachował
Izrael.
10 listopada 1994 r. miała miejsce pierwsza
oficjalna wizyta króla Jordanii Husseina w Izraelu, oznaczająca
praktyczne wejście w życie porozumienia pokojowego między obydwoma
państwami.
W listopadzie 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej
grupy roboczej do spraw wody w Atenach (Grecja).
14 listopada 1994 r. palestyńscy terroryści
obrzucili bombami zapalającymi żydowski samochód przy osiedlu
al-Ayzariyah we Wschodniej Jerozolimie. Rannych zostało 2 Izraelczyków.
27 listopada 1994 r. Izrael i Jordania nawiązały
pełne stosunki dyplomatyczne.
30 listopada 1994 r. palestyński terrorysta
z Hamasu zasztyletował izraelskiego żołnierza (kobietę)
w Afuli.
10 grudnia 1994 r. Itzhak Rabin, Jaser Arafat,
Szymon Peres zostali laureatami Pokojowej Nagrody Nobla.
W grudniu 1994 r. odbyły się obrady blisko-wschodnich
grup roboczych do spraw uchodźców w Turcji i kontroli zbrojeń
w Tunisie (Tunezja).
W grudniu 1994 r. w Stanach Zjednoczonych
odbyło się spotkanie szefów sztabów Izraela i Syrii. W negocjacjach
uczestniczyli wysocy przedstawiciele administracji Stanów Zjednoczonych.
W 1994 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
przeprowadzili 187 ataków na izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa
w południowym Libanie. Doszło do 119 ostrzałów terytorium Izraela,
31 zamachów bombowych i 2 frontalnych ataków na izraelskie posterunki.
25 grudnia 1994 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się na przystanku autobusowym w Jerozolimie.
Zginęło 12 osób, a 13 osób zostało rannych.
Do końca 1994 r. do Izraela przyjechało 79,8
tys. nowych imigrantów, w tym 68 tys. z krajów byłego ZSRR.
W styczniu 1995 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej
grupy roboczej do spraw rozwoju ekonomicznego regionu w Bonn
(Niemcy).
13 stycznia 1995 r. palestyńscy terroryści
z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zastrzelili z
przejeżdżającego samochodu żydowskiego studenta w pobliżu Beit
El.
22 stycznia 1995 r. dwaj palestyńscy
terroryści-samobójcy z Islamskiego Dżihadu wysadzili
się w odstępie kilku minut na przystanku autobusowym w Beit
Lid, w pobliżu Netanii. Zamachowcy byli przebrani w mundury
izraelskiej armii. Drugi zamachowiec wysadził się podczas trwania
akcji ratunkowej. Zginęło 22 Izraelczyków, a 62 osoby zostały
ranne.
20 marca 1995 r. izraelscy policjanci
przejęli ciężarówkę z 600-kg materiałów wybuchowych, która jechała
ze Strefy Gazy do Be'er Shevy. Aresztowano 6 palestyńskich terrorystów
z Hamasu, którzy przygotowywali zamach.
31 marca 1995 r. szyiccy terroryści
z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 10 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
Zginął 1 Izraelczyk, a 7 osób zostało rannych.
5 kwietnia 1995 r. rakieta Shavit
wyniosła na orbitę izraelskiego satelitę szpiegowskiego Ofeq-3.
Był to pierwszy operacyjny izraelski satelita szpiegowski, który
funkcjonował przez dwa lata dostarczając Izraelowi cennych informacji
wywiadowczych.
9 kwietnia 1995 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali samochód-pułapkę przy autobusie w Kfar Darom, zabijając
7 Izraelczyków i 1 Amerykanina.
9 kwietnia 1995 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Islamskiego Dżihadu wysadził się uderzając samochodem-pułapką
w autobus z żydowskimi osadnikami i żołnierzami w Gazie. Zginęło
9 Izraelczyków, a 40 osób zostało rannych.
21 kwietnia 1995 r. palestyński terrorysta
przekroczył granicę izraelsko-jordańską i uprowadził pracownika
Dead Sea Works. W wymianie ognia z ochraniarzami napastnik
został ranny, a następnie aresztowany.
5 maja 1995 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu rakiety
Katiusza, które spadły na miasto Qiryta Shemona. Ranne
zostały 3 osoby.
5 maja 1995 r. izraelska artyleria ostrzelała
w odwecie pozycje Hezbollahu w południowym Libanie. Zginęło
2 libańskich cywilów.
W czerwcu 1995 r. odbyły się obrady blisko-wschodnich
grup roboczych do spraw wody i środowiska w Ammanie (Jordania).
W czerwcu 1995 r. w Stanach Zjednoczonych
odbyło się spotkanie szefów sztabów Izraela i Syrii. W negocjacjach
uczestniczyli wysocy przedstawiciele administracji Stanów Zjednoczonych.
Przedstawiciel Izraela oświadczył, że izraelskie wojska mogą
wycofać się ze Wzgórz Golan pod warunkiem zawarcia porozumienia
pokojowego oraz spełnienia podstawowych żądań zapewnienia bezpieczeństwa.
Premier Rabin powiedział, że sprawa wycofania ze Wzgórz Golan
mogłaby być poddana pod głosowanie w narodowym referendum, jednak
strona syryjska usztywniła swoje stanowisko i rozmowy utknęły
w martwym punkcie.
23 czerwca 1995 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
wystrzelili z południowego Libanu rakiety Katiusza, które
spadły na miasto Nahariya. Zginął francuski turysta, a 8 osób
zostało rannych.
24 lipca 1995 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się w autobusie w Tel Awiwie. Zginęło
6 Izraelczyków, a 30 osób zostało rannych.
W lipcu 1995 r. radykalni rabini wezwali
żołnierzy izraelskich do odmowy wykonania rozkazu wycofania
się z części terytorium Samarii i Judei - odezwę poparła jedna
czwarta społeczeństwa Izraela.
W sierpniu 1995 r. parlament Jordanii podjął
decyzję o zniesieniu wszelkich form bojkotu Izraela.
12 sierpnia 1995 r. izraelscy żołnierze zatrzymali
ciężko uzbrojonego palestyńskiego terrorystę, który przekroczył
granicę z Jordanii.
21 sierpnia 1995 r. palestyńscy terroryści
z Hamasu zdetonowali bombę podłożoną w autobusie linii
nr 26 w Ramot Eshkol, na przedmieściach Jerozolimy. Zginęło
6 Izraelczyków, a 100 osób zostało rannych.
27 sierpnia 1995 r. przedstawiciele Izraela
i Organizacji Wyzwolenia Palestyny podpisali w Kairze
(Egipt) protokół umowy o przyszłej wymianie towarów i współpracy.
Protokół regulował kwestie zatrudnienia, handlu i przemysłu,
gazu i paliw, usług pocztowych, statystyki, rolnictwa i administracji
samorządowej.
5 września 1995 r. palestyński terrorysta
z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny wdarł się do żydowskiego
osiedla Maaleh Mikmash i zasztyletował żydowskiego osadnika
oraz zranił jego żonę.
---------- Oslo 2 ----------
24 września 1995 r. przedstawiciele Izraela
i Organizacji Wyzwolenia Palestyny podpisali w Tabie
(Egipt) Tymczasową Umowę w sprawie Zachodniego Brzegu
i Strefy Gazy, nazywaną także porozumieniem Oslo
2.
28 września 1995 r. w Waszyngtonie (USA)
odbyła się uroczystość podpisania Tymczasowej Umowy w
sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy. Całość porozumienia
została podpisana przez premiera Izraela Itzchaka Rabina i przewodniczącego
Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jasera Arafata, w obecności
prezydenta Stanów Zjednoczonych Bella Clintona oraz przedstawicieli
Rosji, Egiptu, Jordanii, Norwegii i Unii Europejskiej.
Porozumienie Oslo 2 regulowało
sposób wycofania izraelskich wojsk oraz przekazania władzy na
Zachodnim Brzegu w ręce administracji Autonomii Palestyńskiej.
Obszar Zachodniego Brzegu podzielono
na trzy sektory: Strefa A - (3% terytorium - miasta Betlejem,
Hebron, Dżenin, Nablus, Kalkilia, Ramallah, Tulkarem i ponad
450 wiosek oraz 29% ludności - 362 tys. Arabów) wchodziła pod
pełną kontrolę Autonomii Palestyńskiej; Strefa B - (pozostałe
miasta i miasteczka palestyńskie - 825 tys. Arabów) Izrael zachowywał
odpowiedzialność za bezpieczeństwo, a sfera cywilna przechodziła
do Autonomii Palestyńskiej; Strefa C - (74% terytorium i 4%
ludności, oraz osady żydowskie z 140 tys. osadników) Izrael
zachowywał pełną kontrolę, z wyłączeniem ludności palestyńskiej,
której sprawy regulowała Autonomia Palestyńska. W zamian strona
palestyńska została ponownie (powtórnie po układzie Oslo
1) zobowiązana do wprowadzenia zmian w Karcie Palestyńskiej,
która wzywa do całkowitego zniszczenia Izraela.
Tymczasowa Umowa tworzyła liczne
wspólne izraelsko-palestyńskie instytucje: Wspólny Komitet
Kontaktów Izraelsko-Palestyńskich na wysokim politycznym
poziomie; Komitet Wspólnego Bezpieczeństwa (JSC)
zajmujący się sprawami bezpieczeństwa na ziemiach Autonomii
Palestyńskiej (po stronie izraelskiej na szczeblu generała,
składającego raporty do Sztabu Głównego IDF); dwa Komitety
Regionalnego Bezpieczeństwa (dla Zachodniego Brzegu Jordanu
i Strefy Gazy), zorganizowane na szczeblu pułkownika składającego
raporty do odpowiedniej dywizji; współpracę Komitetów Regionalnego
Bezpieczeństwa z Komitetem Wspólnego Bezpieczeństwa
i innymi komitetami organizował Komitet Sterujący i Monitorujący;
w Strefie Gazy utworzono dwa Biura Koordynacji Dystryktem
(DCO) i osiem na Zachodnim Brzegu Jordanu, na szczeblu
porucznika, składającego raporty do odpowiednich brygad. Na
najniższym szczeblu koordynowano działanie wspólnych patroli
policyjnych, monitorowano przypadki naruszenia bezpieczeństwa
publicznego i organizowano ruch w kompleksie mozaiki stref A,
B i C.
Porządek stref w Autonomii Palestyńskiej
(Oslo)
(Copyright: Gedeon)
Pomimo zawartych porozumień wciąż dochodziło
do starć palestyńsko-izraelskich, w których w całym 1995 r.
zginęło 45 Palestyńczyków i 46 Izraelczyków.
W 1995 r. marynarka wojenna wcieliła do służby
korwetę rakietową INS "Hanit", należącą
do serii okrętów rakietowych Sa'ar 5. W tym samym roku
do służby weszły także okręty rakietowe INS "Kidon"
i INS "Tarshish" z serii Sa'ar 4,5.
8 października 1995 r. żydowscy osadnicy
zastrzelili Palestyńczyka w miejscowości Halhoul, na Zachodnim
Brzegu.
25 października 1995 r. izraelski minister
handlu i przemysłu Micha Harish i jego jordański odpowiednik
podpisali nad Morzem Martwym porozumienie o współpracy handlowej
i rolniczej pomiędzy Izraelem a Jordanią.
W listopadzie 1995 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej
grupy roboczej do spraw uchodźców w Genewie (Szwajcaria).
2 listopada 1995 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się w samochodzie-pułapce przy autobusie
w pobliżu przejścia granicznego Kissufim w Strefie Gazy. Rannych
zostało 11 osób.
2 listopada 1995 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się w samochodzie-pułapce przy autobusie
w pobliżu żydowskiego osiedla Gush Katif w Strefie Gazy.
4 listopada 1995 r. żydowski fanatyk religijny
Jigal Amir (ur. 1970 r.) zastrzelił premiera Itzhaka Rabina.
Zamachowiec powiedział, że powodem zabójstwa było decyzja premiera
o oddaniu Arabom ziemi, którą Bóg przeznaczył dla Izraela.
Zabójstwo premiera
spowodowało wstrząs całego społeczeństwa Izraela.
W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło
wielu przywódców państw z całego świata, w tym prezydent Stanów
Zjednoczonych Bill Clinton, prezydent Egiptu Hosni Mubarak i
król Jordani Hussein.
5 listopada 1995 r. premierem izraelskiego
rządu został wybrany Szymon Peres. Sprawował swoje obowiązki
do 22 listopada 1995 r.
22 listopada 1995 r. premierem izraelskiego
rządu został wybrany ponownie Szymon Peres. Sprawował swoje
obowiązki do 18 czerwca 1996 r.
Rząd Szymona
Peresa był zdecydowany kontynuować proces pokojowy na Bliskim
Wschodzie. Negocjacje z Organizacją Wyzwolenia Palestyny
poruszały ostatecznego statusu Jerozolimy, sprawy uchodźców,
osadnictwa żydowskiego, zapewnienia bezpieczeństwa granic oraz
stosunków z państwami sąsiednimi.
27 listopada 1995 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety
Katiusza, które spadły na miasto Qiryta Shemona i rejon
Ezba Hagalil. Rannych zostało 7 osób.
28 listopada 1995 r. islamscy terroryści
z Hezbollahu zastrzelili żydowskiego biznesmena w Bursie
(Turcja).
W 1995 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
przeprowadzili 344 ataki na izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa
w południowym Libanie. Doszło do 270 ostrzałów terytorium Izraela,
64 zamachów bombowych i 2 frontalnych ataków na izraelskie posterunki.
W grudniu 1995 r. Syria zgodziła się wznowić
rokowania z Izraelem bez stawiania wstępnych warunków. Obie
strony zgodziły się, że negocjacje są konieczne dla osiągnięcia
przyszłego traktatu pokojowego i wyjaśniono kluczowe kwestie
każdej ze stron, tworząc podstawę do dalszych rozmów.
Do końca 1995 r. do Izraela przyjechało 77
tys. nowych imigrantów. Był to rok stabilizacji gospodarki.
Inflacja spadła do 8.1%, najniższego poziomu od 26 lat.
W 1995 r. Izraelskie Ministerstwo
Portów i Kolei ogłosiło rozpoczęcie realizacji projektu
o wartości 3 mld USD, mającego na celu rozbudowę portów w Hajfie,
Ashdod i Ejlacie. Inwestycje uznano za niezbędne ze względu
na wzrost ruchu z Jordanii, która dla celów swego eksportu i
importu zaczynała korzystać z izraelskich portów morskich.Rząd
podjął także decyzję o zainwestowaniu 1 mld USD w rozwój kolei.
Plan rozwoju przewidywał osiągnięcie możliwości przewozowych
25 mln pasażerów i 10 mln ton towarów rocznie. Nowe linie kolejowe
miały być wybudowane na obszarach dużych miast wybrzeża śródziemnomorskiego
oraz wzdłuż trasy z Tel-Awiwu do Be'er Shewy.
10 stycznia 1996 r. palestyńscy terroryści
z Hamasu zdetonowali dwie niewielkie bomby podłożone
w koszach na śmieci przy dworcu autobusowym w Tel Awiwie. Rannych
zostało 13 osób.
20 stycznia 1996 r. Izraelskie Siły Obronne
ukończyły wycofywanie swoich oddziałów z terenów Autonomii Palestyńskiej,
za wyjątkiem rejonu Hebronu w Judei.
20 stycznia
1996 r. Palestyńczycy przeprowadzili wybory do Rady Palestyńskiej.
Przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej został przewodniczący
Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser Arafata.
24 stycznia 1996 r. premier Szymon Peres
spotkał się z przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej Jaserem
Arafatem na przejściu granicznym Erez w Strefie Gazy.
25 lutego 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się w autobusie linii nr 18 w Jerozolimie.
Zginęły 23 osoby, a 50 osób zostało rannych.
25 lutego 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się w grupie izraelskich żołnierzy
w Ashkelonie. Zamachowiec był przebrany w mundur izraelskiej
armii. Zginęło 3 izraelskich żołnierzy, a 25 osób zostało rannych.
27 lutego 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca
wysadził się w miejscu, w którym izraelscy żołnierze zawsze
łapali autostopa przy Ashkelonie. Zginął 1 izraelski żołnierz,
a 34 osoby zostały ranne.
3 marca 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się w autobusie linii nr 18 w Jerozolimie.
Zginęło 19 osób, a 7 osób zostało rannych.
4 marca 1996 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Hamasu wysadził się na głównej ulicy w Tel Awiwie.
Zginęło 14 Izraelczyków, a 163 osoby zostały ranne. Do wybuchu
doszło na początku żydowskiego święta Purim, przed wejściem
do centrum handlowego Dizengoffa.
W 1996 r. w Izraelu rozwiązano specjalny
urząd wojskowy zajmujący się nadzorem nad izraelskimi Arabami.
Wcześniej wymagano od nich między innymi uzyskiwania przepustek
zezwalających na podróżowanie po kraju.
13 marca 1996 r. odbył się międzynarodowy
szczyt pokojowy w Sharm el-Sheikh (Egipt), w którym wzięli udział
premier Izraela Szymon Peres, przewodniczący Autonomii Palestyńskiej
Jaser Arafat, król Jordanii Hussein, prezydent Egiptu Hosni
Mubarak, prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton oraz prezydent
Rosji Borys Jelcyn.
28 marca 1996 r. sąd skazał Jigala Amira
na dożywotnie więzienie za zamordowanie premiera Itzhaka Rabina.
9 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza,
które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Rannych zostało
30 osób.
---------- Operacja "Grona Gniewu"
----------
W dniach 11-27 kwietnia 1996 r. Izraelskie
Siły Obronne przeprowadziły rozległą operację wojskową niszcząc
infrastrukturę szyickiej organizacji terrorystycznej Hezbollah
w południowym Libanie.
11 kwietnia 1996 r. Izraelskie lotnictwo
zbombardowało pozycje Hezbollahu w rejonie Bejrutu i
w Dolinie Bekaa. Równocześnie izraelskie radio wojskowe wezwało
wszystkich mieszkańców południowego Libanu opuszczenia swoich
domów i udanie się na północ, gdyż w najbliższych godzinach
miała rozpocząć się lądowa ofensywa.
Około 350 tys.
Libańczyków opuściło południowy Liban i udało się w kierunku
Bejrutu.
12 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 41 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
Rannych zostało 5 osób.
12 kwietnia 1996 r. izraelskie lotnictwo
i artyleria kontynuowały bombardowanie pozycji Hezbollahu
w południowym Libanie.
13 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 11 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
13 kwietnia 1996 r. izraelska marynarka wojenna
zablokowała porty morskie Bejrut, Sydon i Tyr w Libanie. Równocześnie
izraelskie siły lądowe rozpoczęły natarcie na bazy Hezbollahu
położone w górzystej okolicy południowego Libanu.
14 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 81 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
Ranne zostały 3 osoby.
14 kwietnia
1996 r. władze podjęły decyzję o ewakuacji mieszkańców przygranicznego
miasta Qiryat Shemona, które znajdowało się pod nieustannym
ostrzałem rakietowym Hezbollahu. Miasto opuściło około
70% mieszkańców.
15 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 61 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
Rannych zostało 8 osób.
15 kwietnia 1996 r. izraelskie siły powietrzne
zniszczyły stację transformatorową, pozbawiając część Bejrutu
(Liban) energii elektrycznej. Celem bombardowań były bazy Hezbollahu
oraz zakłady podejrzane o produkcję rakiet Katiusza.
16 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 59 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
Rannych zostało 6 osób.
17 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści
z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 67 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
Rannych zostało 5 osób.
18 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści
z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 34 rakiety
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
Ranne zostały 4 osoby.
18 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu ostrzelali izraelski oddział operujący w południowym
Libanie.
Izraelska artyleria
odpowiedziała ogniem, bombardując rejon z którego wystrzelono
pociski. Jeden z izraelskich pocisków artyleryjskich trafił
w cywilny schron w wiosce Kfar Qana, na południe od Sydonu.
Był to teren posterunku międzynarodowych sił UNIFIL.
Zginęło 106 Libańczyków, a 116 osób zostało rannych.
Dochodzenie
ONZ wykazało, że 15 minut wcześniej szyiccy terroryści
z Hezbollahu wystrzelili trzy rakiety Katiusza
i osiem pocisków moździerzowych z miejsca odległego o 250 metry
od bazy UNIFIL w Kfar Qana. Było to bezpośrednim powodem
odwetowego ostrzału izraelskiego. Na bazę spadły 34 izraelskie
pociski.
19 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści z
Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 90 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
20 kwietnia 1996 r. szyiccy terroryści
z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu 45 rakiet
Katiusza, które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu.
24 kwietnia 1996 r. Palestyńska Rada Narodowa
zebrała się w Gazie. Postanowiono wprowadzić poprawki do Palestyńskiej
Karty Narodowej, które wynikały z porozumień zawartych w
1993 r. pomiędzy rządem Izraela a Organizacją Wyzwolenia
Palestyny. Nad poprawkami pracę rozpoczęła Palestyńska
Rada Narodowa.
26 kwietnia 1996 r. sekretarz stanu Stanów
Zjednoczonych Christopher Warren doprowadził do podpisania izraelsko-libańskiego
zawieszenia broni, które weszło w życie wieczorem 26 kwietnia
1996 r. Hezbollah zobowiązał się powstrzymać ostrzał
rakietowy Izraela, w zamian za co izraelska armia wstrzymała
operację wojskową w południowym Libanie. Stany Zjednoczone,
Francja, Liban, Syria i Izrael stworzyły Grupę Monitorującą,
której zadaniem było nadzorowanie przestrzegania zawieszenia
broni.
Podczas walk
i bombardowań w południowym Libanie zginęło 154 Libańczyków,
a 351 osób zostało rannych. Organizacje humanitarne poinformowały,
że zniszczonych zostało 2 tys. domów.
Izraelskie
Siły Obronne poinformowały o śmierci 3 własnych żołnierzy.
W dniach 5-6 maja 1996 r. w Tabie (Egipt)
odbyły się izraelsko-palestyńskie negocjacje nad trwałym statusem
państwa palestyńskiego. Negocjacje dotyczyły: Jerozolimy, uchodźców,
osadnictwa żydowskiego, spraw bezpieczeństwa, granic, współpracy
z sąsiednimi państwami. Pierwsze rozmowy zakończyły się wydaniem
wspólnego komunikatu, w którym obie strony potwierdziły zasady
prowadzenia negocjacji.
9 maja 1996 r. przedstawiciele Izraela i
Autonomii Palestyńskiej podpisali Umowę o Tymczasowej
Międzynarodowej Obecności w Hebronie. Tymczasowe
Międzynarodowe Siły w Hebronie miały składać się z około
50 norweskich obserwatorów, których zadaniem byłoby nadzorowanie
sytuacji w mieście.
W całym 1996
r. Izraelskie Siły Obronne wycofały się z 9% terytorium
Samarii i Judei, przekazując je pod administrację Autonomii
Palestyńskiej. Było to za mało, aby zadowolić Palestyńczyków,
a jednocześnie za dużo, aby utrzymać spokój wśród prawicowych
Żydów.
W zaistniałym
sporze przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat postanowił
posłużyć się bronią palestyńskiego terroryzmu oraz nacisku na
opinię międzynarodową, usiłując wywrzeć presję na Izraelu, by
przyśpieszyć tempo powiększania Autonomii Palestyńskiej. Arafat
usiłował nakłonić Stany Zjednoczone do zmniejszenia pomocy finansowej
udzielanej Izraelowi. Unia Europejska opowiedziała się po stronie
Palestyńczyków.
13 maja 1996 r. palestyński terrorysta otworzył
ogień z broni maszynowej na przystanku autobusowym w Bet El.
Zginął amerykański turysta, a 3 osoby zostały ranne.
16 maja 1996 r. francuska rakieta Ariane-4
startująca z Gujany Francuskiej wyniosła na orbitę izraelskiego
satelitę Amos-1. Ważący 961-kg satelita pozwalał przez
12 lat przesyłać programy telewizyjne dla Bliskiego Wschodu
i Europy. Korzystała z niego izraelska telewizja YES
oraz amerykańska telewizja HBO, która nadawała programy
na Polskę, Czechy, Słowację i Rumunię.
W 1996 r. marynarka wojenna rozpoczęła wprowadzanie
do służby czterech nowych okrętów patrolowych klasy Super
Dvora Mk II. Jednostki ważyły 50 ton i osiągały prędkość
50 węzłów, dysponując zasięgiem operacyjnym 700 mil morskich.
29 maja 1996 r. odbyły się w Izraelu wybory
do XIV Knesetu. Były to pierwsze wybory połączone z bezpośrednim
wyborem premiera. Elektorat oprócz głosowanie na jedną partię
oddawał również głosy na jednego z kandydatów na urząd premiera.
Rywalizacja rozegrała się pomiędzy dwoma głównymi kandydatami:
Benjaminem Netanyahu z prawicowej partii Likud i Szymonem
Peresem z lewicowej Partii Pracy.
30 maja 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
podłożyli miny na które wpadł izraelski patrol w strefie bezpieczeństwa
w południowym Libanie. Zginęło 4 izraelskich żołnierzy.
9 czerwca 1996 r. palestyńscy terroryści
z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny ostrzelali samochód
w pobliżu Bet Shemesh. Zginęło 2 żydowskich osadników.
10 czerwca 1996 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
zastawili zasadzkę w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie,
w którą wpadł patrol izraelskiej armii. Zginęło 13 izraelskich
żołnierzy.
W odwetowym
ostrzale artyleryjskim zginął libański żołnierz, a 1 osoba została
ranna.
18 czerwca 1996 r. premierem izraelskiego
rządu został wybrany Benjamin Netanyahu. Sprawował swoje obowiązki
do 6 lipca 1999 r.
Oparty na Likudzie
rząd Benjamina Netanyahu podjął próbę jednostronnego określenia
ostatecznego statusu Jerozolimy i żydowskich osiedli w Samarii,
Judei i Strefie Gazy.
W 1996 r. pierwsza kobieca klasa wyszła ze
szkoły pilotów Izraelskich Sił Powietrznych.
W 1996 r. Izrael i Turcja zawarły porozumienie
o współpracy wojskowej. Turcja jest jedynym sojusznikiem Izraela
w regionie.
W lipcu 1996 r. rozpoczęła się wymiana handlowa
pomiędzy Izraelem a Jordanią. W 1996 r. wartość izraelskich
towarów sprzedanych do Jordanii wyniosła około 9 mln USD, a
jordańskich towarów sprzedanych do Izraela 5 mln USD. W 1996
r. Jordanię odwiedziło 125 tys. izraelskich turystów, a Izrael
odwiedziło około 50 tys. Jordańczyków (nie licząc odwiedzin
rodzinnych).
W sierpniu 1996 r. w wyniku podpaleń przez
Palestyńczyków ogień zniszczył duże połacie lasów zasadzonych
przez Żydowski Fundusz Narodowy (Jewish National Fund).
28 sierpnia 1996 r. palestyński terrorysta
ostrzelał żydowski autobus w Betlejem, w Judei. Ranne zostały
2 Izraelki.
31 sierpnia 1996 r. palestyński terrorysta
postrzelił dwóch rumuńskich robotników, którzy poszli na zakupy
do arabskiej wioski na Zachodnim Brzegu.
We wrześniu 1996 r. Żydowski Fundusz Narodowy
opracował plan walki z pożarami lasów.
24 września 1996 r. premier Benjamin Netanyahu
otworzył turystyczny tunel biegnący wzdłuż Muru Zachodniego
na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Miała to być wielka atrakcja
turystyczna, jednak wywołała gwałtowne protesty Palestyńczyków.
W arabskich
zamieszkach zginęło 70 Palestyńczyków i 16 izraelskich żołnierzy.
W starciach izraelsko-palestyńskich w całym
1996 r. zginęło 74 Palestyńczyków i 75 Izraelczyków.
27 października 1996 r. palestyński terrorysta
usiłował przemycić ze Strefy Gazy do Izraela bombę ukrytą w
telefonie komórkowym. Izraelscy żołnierze aresztowali zamachowca.
W listopadzie 1996 r. w izraelskiej firmie
Mirabilis został stworzony najbardziej popularny na świecie
komunikator internetowy ICQ (I Seek You).
Firma Mirabilis została założona przez czterech młodych
Izraelczyków: Jair Goldfingera, Arika Vardi, Sefi Vigisera i
Amnona Amira.
13 grudnia 1996 r. rząd określił żydowskie
osiedla w Samarii, Judei i Strefie Gazy Gazie jako posiadłości
o znaczeniu ogólnonarodowym (national priority areas),
zapewniając przyszłych osadników o znaczącym wsparciu finansowym
rządu dla projektu rozbudowy nowych osiedli.
Następnie rząd Netanyahu wydał zgodę
na powiększenie istniejących osiedli w odpowiedzi na "naturalny"
wzrost liczebności żydowskich mieszkańców Samarii i Judei.
W grudniu 1996 r. doszło do ponownych ataków
szyickich terrorystów z Hezbollahu na pozycje izraelskiej
armii w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie.
30 grudnia 1996 r. przed budynkiem Knessetu
demonstrowało 100 tys. osób przeciwko rządowym planom podwyżki
podatków, ograniczenia pomocy społecznej i sprzedaży przedsiębiorstw
państwowych.
Do końca 1996 r. do Izraela przyjechało
70,6 tys. nowych imigrantów, w tym 58,9 tys. z krajów byłego
ZSRR. Dużą grupę stanowili Żydzi z ogarniętej wojną Czeczenii.
W okresie od 1989 do 1996 r. do Izraela
przyjechało: z Ukrainy 174.500 imigrantów (24% wszystkich Żydów
mieszkających na Ukrainie), z Rosji 184.000 (20%), z Białorusi
53.200 (23,5%), z Mołdawii 39.600 (47,4%), z państw nadbałtyckich
16.400 (26,7%), ze środkowej Azji 125.400 (43,8%) i inne 16.700
imigrantów. W tej grupie 609.900 imigrantów znajdowało się:
68.100 inżynierów, 14.590 lekarzy, 1.575 dentystów, 15.500 muzyków
i artystów, 14.231 pielęgniarek, 30.900 nauczycieli oraz 10.950
naukowców różnych dziedzin.
1 stycznia 1997 r. izraelski żołnierz otworzył
ogień z broni maszynowej na targowisku w Hebronie, w Judei.
Rannych zostało 6 Palestyńczyków.
9 stycznia 1997 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali dwie bomby podłożone na ulicy w Tel Awiwie. Rannych
zostało 13 osób.
---------- Protokół o Wycofaniu z
Hebronu ----------
17 stycznia 1997 r. przedstawiciele Izraela
i Autonomii Palestyńskiej podpisali Protokół o Wycofaniu
z Hebronu. Porozumienie podzieliło Hebron na dwa sektory:
H-1 (większość ludności palestyńskiej i odpowiedzialność palestyńskiej
policji za bezpieczeństwo) i H-2 (mała strefa z żydowskimi osadnikami
i 20 tys. Palestyńczyków, w której odpowiedzialność za bezpieczeństwo
spoczywała na izraelskiej armii). Palestyńska policja w Hebronie
miała liczyć 400 uzbrojonych policjantów i 20 pojazdów.
W ciągu dziesięciu
dni od podpisania Protokołu, Izraelskie Siły Obronne
wycofały swoje oddziały z części Hebronu przekazując go pod
administrację Autonomii Palestyńskiej.
4 lutego 1997 r. dwa izraelskie ciężkie helikoptery
transportowe CH-53 Sea Stalion zderzyły się w
pobliżu moszawu Sha'ar Jishuv na północy Galilei. Helikoptery
przewoziły żołnierzy do strefy bezpieczeństwa w południowym
Libanie. Zginęło 72 izraelskich żołnierzy.
5 lutego 1997 r. szwajcarskie banki utworzyły
fundusz 100 mln franków, aby wypłacić odszkodowania potomkom
Żydów, którzy zdeponowali w Szwajcarii swoje pieniądze i nie
przeżyli Holokaustu.
13 lutego 1997 r. żydowski terrorysta podłożył
bombę w synagodze w Jackonsville (Floryda, USA), która miała
wybuchnąć podczas wizyty byłego premiera Izraela, Shimona Peresa.
Bomba nie wybuchła. Policja aresztowała zamachowca.
13 marca 1997 r. jordański żołnierz otworzył
ogień z broni maszynowej w Naharayim, zabijając 7 Izraelczyków
i raniąc 30 osób.
14 marca 1997 r. rząd podjął decyzję rozbudowie
osiedla Har Homa we Wschodniej Jerozolimie.
Decyzja wywołała
palestyńskie zamieszki, w których zginęło 8 Palestyńczyków.
21 marca 1997 r. palestyńscy terroryści z
Hamasu zdetonowali bombę podłożoną na tarasie kawiarni
w Tel Awiwie. Zginęło 3 Izraelczyków, a 48 osób zostało rannych.
10 kwietnia 1997 r. odnaleziono ciało zastrzelonego
izraelskiego sierżanta Sharona Edri, który został porwany przez
palestyńskich terrorystów w październiku 1996 r. Ciało zamordowanego
odnaleziono w arabskiej wiosce w pobliżu Hebronu, w Judei.
25 kwietnia 1997 r. palestyńscy terroryści
zamordowali 2 Izraelki w rezerwacie przyrody Wadi Kelt w pobliżu
Jerozolimy.
W maju 1997 r. Centralny Urząd Statystyczny
poinformował, że w Izraela liczy 5.716.000 mieszkańców, w tym:
4.620.000 Żydów (80.8% ogółu ludności), 835.000 Arabów-Muzułmanów
(14.6%), 166.000 Arabów-Chrześcijan (w większości prawosławnych
- 2.9%) oraz 95.000 Druzów (1,7%).
Ocenia się, że w 1997 r. Izraelskie Siły
Obronne posiadały ponad 400 bomb termonuklearnych i nuklearnych.
16 lipca 1997 r. doszło do zawalenia się
tymczasowego mostu na rzece Jarkon w Ramat Gan. W katastrofie
zginęło 4 członków australijskiej delegacji na Żydowską Olimpiadę
Maccabi. W momencie zawalenia się na mości było około stu
osób, wielu z nich zostało rannych.
20 lipca 1997 r. palestyńscy terroryści zasztyletowali
2 Izraelczyków w Rishon Lezion.
22 lipca 1997 r. palestyński terrorysta
z Hamasu wjechał samochodem w grupę brytyjskich turystów,
a następnie zaatakował ich mieczem samurajskim. Zginął 1 Brytyjczyk,
a 12 osób zostało rannych. Policja aresztowała napastnika.
30 lipca 1997 r. palestyńscy terroryści
z Hamasu zdetonowali dwie bomby podłożone na targowisku
Mehane Jehuda w Jerozolimie. Zginęło 15 osób, a 168 zostało
rannych.
4 września 1997 r. trzech palestyńskich
terrorystów-samobójców wysadziło się na targowisku Mehane Jehuda
w Jerozolimie. Zginęło 7 osób, a 181 zostało rannych.
---------- Zawieszenie rozmów ----------
6 września 1997 r. premier Benjamin Netanyahu
oświadczył, że palestyńskie zamachy bombowe zwalniają Izrael
od obowiązku realizowania porozumień zawartych w Oslo. W ten
sposób Izrael wstrzymał przekazywania dalszych terenów pod administrację
Autonomii Palestyńskiej. Zawieszono wszystkie rozmowy pokojowe
z Organizacją Wyzwolenia Palestyny.
14 września 1997 r. władze Autonomii Palestyńskiej
poinformowały Izrael, że palestyńskie siły bezpieczeństwa aresztowały
w ciągu kilku dni 123 członków ekstremistycznych organizacji
islamskich Hamas i Islamski Dżihad, deklarując
gotowość powrotu do negocjacji pokojowych.
22 września 1997 r. palestyńscy terroryści
postrzelili dwóch ochraniarzy ambasady Izraela w Ammanie (Jordania).
25 września 1997 r. izraelscy agenci Mossadu
przeprowadzili w Jordanii nieudaną próbę zabójstwa szefa biura
politycznego Hamasu, Khaleda Mashala. Jordańskie siły
bezpieczeństwa aresztowały dwóch izraelskich agentów.
W zamian za uwolnienie przez Jordanię zatrzymanych
agentów Mossadu, Izrael wypuścił z więzienia 70 Palestyńczyków,
w tym duchowego przywódcę Hamasu Szejka Ahmeda Jassina.
Podczas całego 1997 r. wartość izraelskiego
eksportu do Jordanii wyniosła 20 mln USD, a importu z Jordanii
12.5 mln USD.
28 września 1997 r. w Izraelu odbył się strajk
powszechny. Ponad 500 tys. ludzi protestowało w ten sposób przeciwko
społecznej polityce rządu Netanyahu.
W listopadzie 1997 r. Irak wyrzucił ze swego
terytorium inspektorów ONZ, odmawiając im prawa przeprowadzenia
inspekcji instalacji wojskowych. Społeczność międzynarodowa
oskarżała Irak o posiadanie broni niekonwencjonalnych. Wywołało
to poważny kryzys w Zatoce Perskiej.
Podczas kryzysu w Zatoce Perskiej setki Palestyńczyków
demonstrowało w Gazie, wzywając prezydenta Iraku Saddama Husseina
do zbombardowania Tel-Awiwu.
19 listopada 1997 r. palestyński terrorysta
otworzył ogień z broni maszynowej na Starym Mieście w Jerozolimie,
zabijając żydowskiego studenta jesziwy. Ranna została 1 osoba.
W starciach izraelsko-palestyńskich w 1997
r. zginęło 21 Palestyńczyków i 29 Izraelczyków.
3 grudnia 1997 r. w Izraelu odbył się strajk
powszechny. Ponad 700 tys. ludzi protestowało w ten sposób przeciwko
społecznej polityce rządu Netanyahu.
13 grudnia 1997 r. przewodniczący Autonomii
Palestyńskiej Jaser Arafat powiedział: "Niech to będzie
jasne dla wszystkich, że państwo palestyńskie istnieje i że
Al-Kuds al-Sharif (Jerozolima)... będzie jego stolicą."
W dniach 23-30 grudnia 1997 r. odbył się
Trzydziesty Trzeci Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie,
w Izraelu. Dokonano analizy natury i roli Syjonizmu na progu
nowego tysiąclecia.
Do końca 1997 r. do Izraela przyjechało 66
tys. nowych imigrantów, w większości z krajów byłego ZSRR.
1 stycznia 1998 r. palestyńscy terroryści
z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny ostrzelali żydowski
samochód w pobliżu żydowskiego osiedla Ariel, w Samarii. Zginął
1 Izraelczyk. W innych incydentach palestyńscy terroryści obrzucili
koktajlami Mołotowa żydowskie samochody w pobliżu Ramallah
i Nablusu, w Judei. W rejonie Benjamin ostrzelano żydowski samochód.
2 stycznia 1998 r. palestyńscy terroryści
podłożyli dwie bomby na placu zabaw dla dzieci w żydowskim osiedlu
w Hebronie, w Judei. Policja wykryła i rozbroiła bomby.
22 stycznia 1998 r. doszło do nieudanej próby
wystrzelenia satelity szpiegowskiego Ofeq-4. Rakieta
Shavit spadła do Morza Śródziemnego.
31 stycznia 1998 r. palestyńska terrorystka
zraniła nożem żydowskiego studenta jesziwy w Jerozolimie.
7 lutego 1998 r. szyiccy terroryści
z Hezbollahu ostrzelali z południowego Libanu z moździerzy
przygraniczne wioski na terytorium Izraela.
10 lutego 1998 r. z amerykańskiej inicjatywy
przeprowadzono w Waszyngtonie (USA) rozmowy z przedstawicielami
Izraela i Autonomii Palestyńskiej. Nie doszło do bezpośrednich
rozmów izraelsko-palestyńskich.
11 lutego 1998 r. palestyński terrorysta
zasztyletował Izraelczyka w Jerozolimie.
15 lutego 1998 r. szyiccy terroryści
z Hezbollahu ostrzelali z południowego Libanu z moździerza
miasto Qiryat Shemona.
1 marca 1998 r. rosyjscy nacjonaliści zdetonowali
bombę podłożoną w synagodze w Rydze (Łotwa).
13 marca 1998 r. palestyńscy terroryści zdetonowali
bombę podłożoną na ulicy w Jerozolimie. Ranne zostały 4 osoby.
14 marca 1998 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali bombę podłożoną przy dworcu autobusowym w Afula.
Ranna została 1 osoba.
29 marca 1998 r. w przedwczesnym wybuchu
bomby w samochodzie zginął terrorysta z Hamasu w Ramallah,
w Samarii.
2 kwietnia 1998 r. rosyjski nacjonalista
zdetonował bombę podłożoną przed wejściem do synagogi w Rydze
(Łotwa).
5 kwietnia 1998 r. palestyńscy terroryści
podłożyli bombę przy ogrodzeniu żydowskiego osiedla Gush Katif
w Strefie Gazy. Izraelscy żołnierze wykryli i rozbroili bombę.
14 kwietnia 1998 r. palestyńscy terroryści
uszkodzili system dostarczania wody dla jedenastu żydowskich
osiedli na pustyni Negew.
17 kwietnia 1998 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali bombę podłożoną przy ogrodzeniu żydowskiego osiedla
Gush Katif w Strefie Gazy.
19 kwietnia 1998 r. Palestyńczycy wdarli
się na teren żydowskiej farmy Ma'on w pobliżu Hebronu, w Judei.
Zginął 1 żydowski osadnik, a 2 zostało rannych.
29 kwietnia 1998 r. żydowscy osadnicy zranili
nożem Palestyńczyka w dzielnicy Mea Shearim w Jerozolimie.
30 kwietnia 1998 r. rozpoczęły się uroczystości
50-lecia Państwa Izrael. W całym kraju odbywały się liczne imprezy,
na które przyjechało wielu turystów z całego świata.
6 maja 1998 r. palestyńscy terroryści zasztyletowali
Izraelczyka na Starym Mieście w Jerozolimie.
6 maja 1998 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali bombę podłożoną w samochodzie pułapce w Zerifin.
Zginął wysoki oficer izraelskiej służby więziennej Jaakov Zigelboim.
6 maja 1998 r. palestyński terrorysta wdarł
się do żydowskiego osiedla Eli na Zachodnim Brzeg. Zasztyletował
1 żydowskiego osadnika i zranił 1 osobę. Żołnierze ochrony zastrzelili
zamachowca.
11 maja 1998 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
ostrzelali z południowego Libanu z moździerzy i rakiet Katiusza
przygraniczne tereny w Izraelu.
13 maja 1998
r. żydowscy osadnicy zastrzelili Palestyńczyka w osiedlu Newe
Shemuel w Jerozolimie.
13 maja 1998 r. żydowscy terroryści
podpalili Bramę Bab al-Ghawanimah, jedną z głównych bram
wejściowych na Wzgórze Świątynne w Jerozolimie.
13 maja 1998 r. rosyjscy nacjonaliści zdetonowali
bombę podłożoną w pobliżu synagogi w Moskwie (Rosja). W tym
czasie w synagodze odbywały się uroczystości religijne. Ranne
zostały 3 osoby.
25 maja 1998 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
ostrzelali z południowego Libanu z moździerzy przygraniczne
tereny w Izraelu.
1 czerwca 1998 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali dwa żydowskie samochody w pobliżu Har Homa w Judei.
9 czerwca 1998 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowskie samochody w Judei.
10 czerwca 1998 r. palestyńscy terroryści
usiłowali podłożyć bombę przy ogrodzeniu żydowskiego osiedla
Morag w Strefie Gazy. w Przedwczesnym wybuchu zginął 1 zamachowiec.
21 czerwca 1998 r. rząd podjął decyzję o
poszerzeniu granic administracyjnych miasta Jerozolima, do której
przyłączono przedmieścia oraz dwa osiedla (wschodnia i północna
Jerozolima). Równocześnie przedstawiono plany rozbudowy Wschodniej
Jerozolimy.
21 czerwca 1998 r. premier Benjamin
Netanyahu powiedział: "Nigdzie nie spotykana jest więź
łącząca naród żydowski i Jerozolimę. Jerozolima jest odwieczną
skałą, naszą skałą! Nigdy nie była stolicą żadnego innego narodu.
Nigdy nie będzie stolicą innego państwa. Musi pozostać na zawsze
wolnym i otwartym dla ludzi wszystkich religii miastem, niepodzielnym
pod władzą Boga."
21 czerwca 1998 r. premier Benjamin
Netanyahu odmówił przekazania kolejnych 13% terytoriów Samarii
i Judei pod administrację Autonomii Palestyńskiej, żądając wypełnienia
przez Palestyńczyków zobowiązań wynikających z zawartych porozumień.
Netanyahu zażądał usunięcia z Karty Narodu Palestyńskiego
zapisu wzywającego do zniszczenia państwa Izrael.
21 czerwca 1998 r. władze Autonomii Palestyńskiej
potępiły izraelskie plany rozbudowy żydowskich osiedli we Wschodniej
Jerozolimie, nazywając te działania "polityką aneksji".
5 lipca 1998 r. żydowscy terroryści z Komitetu
Ochrony Dróg ostrzelali radiowóz palestyńskiej policji w
Hebronie, w Judei.
9 lipca 1998
r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski samochód w Hebronie,
w Judei.
13 lipca 1998 r. w przedwczesnym wybuchu
przenoszonej bomby ranny został palestyński terrorysta w Jerozolimie.
15 lipca 1998 r. żydowscy terroryści z Komitetu
Ochrony Dróg ostrzelali radiowóz palestyńskiej policji w
pobliżu Betlejem, w Judei.
19 lipca 1998 r. w przedwczesnym wybuchu
przenoszonej bomby ranny został palestyński terrorysta w Jerozolimie.
24 lipca 1998 r. palestyńscy terroryści ostrzelali
grupę żydowskich osadników w pobliżu osiedla Itamar w Samarii.
31 lipca 1998 r. palestyńscy terroryści rzucili
bomby zapalające w ciężarówkę w Jerozolimie. Ranna została 1
osoba.
W sierpniu 1998 r. Korpus Medyczny
izraelskiej armii wziął udział w operacji ratunkowej po zamachu
terrorystycznym na ambasadę Stanów Zjednoczonych w Nairobi (Kenia).
W wybuchu samochodu-pułapki zginęło wówczas (7 sierpnia 1998
r.) 213 ludzi, a ponad 5 tys. zostało rannych.
4 sierpnia 1998 r. palestyńscy terroryści
z Hamasu zastrzelili 2 żydowskich osadników w pobliżu
osady Itzhar na Zachodnim Brzegu.
12 sierpnia 1998 r. sąd federalny w Nowym
Jorku (USA) orzekł, że szwajcarskie banki muszą przekazać 1,25
mld USD ocalonym z Holokaustu.
20 sierpnia 1998 r. palestyński terrorysta
wdarł się do żydowskiego domu w Hebronie, w Judei. Zasztyletował
Rabbi Shlomo Ra'anana i zranił jego żonę.
27 sierpnia 1998 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali bombę podłożoną przed Wielką Synagogą w Tel Awiwie.
Rannych zostało 21 osób.
24 września 1998 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowski samochód w pobliżu Hebronu, w Judei.
28 września 1998 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali grupę żydowskich turystów w Hebronie, w Judei. Ranna
została 1 osoba.
29 września 1998 r. w przedwczesnym
wybuchu przewożonej bomby zginął palestyński terrorysta z Hamasu
w Ramallah, w Samarii. Ranne zostały 2 osoby.
7 października 1998 r. żydowscy terroryści
z Kach podpalili samochód posła Ran Kohena z partii Meretz
w Mevasseret Ziyyon.
13 października 1998 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowskich osadników kąpiących się w strumieni w
pobliżu moszawu Ora na Zachodnim Brzegu. Zginął 1 Izraelczyk,
a 1 osoba została ranna.
W dniach 15-23 października 1998 r. odbył
się izraelsko-palestyńskie rozmowy pokojowe w Wye Plantation
(Maryland, USA). W rozmowach uczestniczyli prezydent Stanów
Zjednoczonych Bill Clinton oraz król Jordanii Hussein. Rozmowy
zakończyły się osiągnięciem porozumienia.
20 października 1998 r. palestyński terrorysta
rzucił dwa granaty ręczne w tłum ludzi na dworcu autobusowym
w Be'er Shevie. Rannych zostało 64 osoby. Policja aresztowała
napastnika.
---------- Wye River Memorandum
----------
23 października 1998 r. premier Izraela Benjamin
Netanyahu i przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat
podpisali w Białym Domu w Waszyngtonie (USA) porozumienie (Wye
River Memorandum), które określało dokładny kalendarz
przekazania nowych terenów pod administrację Autonomii Palestyńskiej.
W pierwszej fazie (do 5 września 1999
r.) Izrael zobowiązał się przekazać 13% terenów ze Strefy C
do Strefy A (1%) i Strefy B (12%). W drugiej fazie (do 15 września
1999 r.) Izrael miał przekazać 14.2% terenów ze Strefy B do
Strefy A. Trzecia faza została pozostawiona do dalszych ustaleń
w przyszłości. W zamian strona palestyńska zgodziła się wprowadzić
w życie politykę zera tolerancji dla terroryzmu i przemocy.
Palestyńskie siły bezpieczeństwa miały podjąć działania przeciwko
przestępstwom kryminalnym oraz wprowadzić zakaz posiadania nielegalnej
broni i amunicji przez Palestyńczyków. Izrael i Autonomia Palestyńska
zgodziły się na współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa. Jaser
Arafat po raz kolejny zobowiązał się do usunięcia z Karty
Narodu Palestyńskiego zapisu w dążeniu do zniszczenia państwa
Izrael.
Dodatkowo Izrael
wyraził zgodę na uwolnienie 750 palestyńskich więźniów, a w
późniejszym czasie kolejnych 2.000 więźniów.
26 października 1998 r. palestyńscy terroryści
zastrzelili żydowskiego osadnika w Hebronie, w Judei.
29 października 1998 r. palestyński
terrorysta-samobójca z Hamasu wysadził się uderzając
samochodem-pułapką w konwój eskortujący autobus szkolny (40
dzieci) z żydowskiego osiedla Gush Katif w Strefie Gazy. Zginął
1 izraelski żołnierz, a 6 osób zostało rannych.
2 listopada 1998 r. palestyńscy terroryści
rzucili koktajle Mołotowa w żydowski samochód w pobliżu
Ramallah, w Samarii.
6 listopada 1998 r. palestyński terrorysta-samobójca
z Islamskiego Dżihadu wysadził się w samochodzie-pułapce
na targowisku Mehane Jehuda w Jerozolimie. Zginęło 2 Izraelczyków,
a 25 osób zostało rannych.
10 listopada 1998 r. podczas wyborów samorządowych
izraelska policja odnotowała 313 incydentów (rozbojów, pogróżek
i niszczenia mienia).
24 listopada 1998 r. w Strefie Gazy otworzono
palestyńskie międzynarodowe lotnisko imienia Jasera Arafata.
Pasy startowe oraz terminal pasażerski wybudowano za środki
finansowe Unii Europejskiej.
7 grudnia 1998 r. minister Ariel Szaron oskarżył
władze Autonomii Palestyńskiej o niedotrzymanie postanowień
zawartego w Wye Plantation porozumienia. W ten sposób Izrael
odstąpił od planowanej na 18 grudnia 1998 r. trzeciej fazy przekazania
terenów pod administrację palestyńską.
Zasięg terenów osiedli żydowskich w
Autonomii Palestyńskiej
(Copyright: Gedeon)
Podczas całego 1998 r. w starciach izraelsko-palestyńskich
zginęło 28 Palestyńczyków i 12 Izraelczyków.
W dniach 12-15 grudnia 1998 r. w Izraelu
przebywał z oficjalną wizytą prezydent Stanów Zjednoczonych
Bill Clinton. Premier Benjamin Netanyahu przedstawił dwanaście
żądań, od których spełnienia uzależnił kontynuowanie przez Izrael
procesu pokojowego z Palestyńczykami. Między innymi Netanyahu
zażądał powstrzymania palestyńskiego terroru wystąpień oraz
rezygnacji z zamiaru proklamowania (4 maja 1999 r.) niepodległego
państwa Palestyna, do czasu zawarcia odpowiednich porozumień
międzynarodowych.
14 grudnia 1998 r. w Gazie zebrała się Palestyńska
Rada Narodowa, która unieważniła artykuł Karty Narodu
Palestyńskiego mówiący o dążeniu do zniszczenia państwa
Izrael. Specjalnym gościem obrad Rady był prezydent Stanów Zjednoczonych
Bill Clinton.
20 grudnia 1998 r. żydowscy terroryści zdetonowali
bombę ukrytą w samochodzie-pułapce w arabskiej dzielnicy Starego
Miasta w Jerozolimie. Ranny został 1 Palestyńczyk.
23 grudnia 1998
r. szyiccy terroryści z Hezbollahu wystrzelili z południowego
Libanu 30 rakiet Katiusza, które spadły na miasto Qiryat
Shemona. Rannych zostało 13 osób.
Do końca 1998 r. do Izraela przyjechało 56
tys. nowych imigrantów, w tym 46 tys. z krajów byłego ZSRR.
Z Etiopii przyjechało 3,1 tys. nowych imigrantów.
4 stycznia 1999 r. nieznani sprawcy rzucili
bombę zapalającą w Urząd Ubezpieczeń Społecznych w Jerozolimie.
4 stycznia 1999 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowski autobus w pobliżu osiedla Kiryat Arba, obok
Hebronu w Judei. Ranne zostały 2 Izraelki.
8 stycznia 1999 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
ostrzelali z południowego Libanu z moździerzy przygraniczne
tereny w Izraelu.
21 stycznia 1999 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowski samochód w pobliżu Hebronu, w Judei.
11 lutego 1999 r. żydowski osadnik zasztyletował
Palestyńczyka na Starym Mieście w Jerozolimie.
11 lutego 1999
r. palestyńscy terroryści obrzucili koktajlami Mołotowa
posterunek izraelskiej policji we Wschodniej Jerozolimie. Zniszczony
został policyjny samochód terenowy.
14 lutego 1999 r. około 100 tys. ortodoksyjnych
Żydów demonstrowało w Jerozolimie przeciwko orzeczeniom sądowym
w związku z państwem i religią. Wskazywało to na wzrost napięcia
między świeckimi a religijnymi Żydami (szczególnie ortodoksyjnymi)
w Izraelu.
17 lutego 1999 r. doszło do rozruchów przed
konsulatem Izraela w Berlinie (Niemcy). Ponad 100 osób uzbrojonych
w żelazne sztaby i młotki wzięło kobietę jako zakładnika i usiłowało
zaatakować budynek konsulatu. Izraelscy ochraniarze otworzyli
ogień zabijając w samoobronie trzech napastników.
18 lutego 1999 r.
palestyńscy terroryści rzucili bomby zapalające w budynek jesziwy
Bet Orot na Wzgórzu Oliwnym w Jerozolimie.
25 lutego 1999 r. palestyńscy terroryści
wrzucili bombę zapalającą do żydowskiego domu na Starym Mieście
w Jerozolimie.
25 lutego 1999 r. władze Autonomii Palestyńskiej
odrzuciły propozycję Izraela, aby opóźnić wcielanie w życie
porozumień zawartych w Wye Plantation.
28 lutego 1999 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
wystrzelili z południowego Libanu 2 rakiety Katiusza,
które spadły na przygraniczną wioskę w Izraelu. Uszkodzony został
dom mieszkalny.
5 marca 1999 r. palestyński terrorysta zranił
nożem ultra-ortodoksyjnego Żyda w Bramie Damasceńskiej na Starym
Mieście w Jerozolimie.
19 marca 1999 r. palestyński terrorysta
zranił nożem żydowskiego chłopca w Bramie Damasceńskiej na Starym
Mieście w Jerozolimie.
9 kwietnia 1999 r. dwóch palestyńskich terrorystów
uprowadziło w Ramallah w Samarii dowódcę palestyńskich sił bezpieczeństwa,
Jibril al-Rujuba.
10 kwietnia 1999 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali z broni maszynowej żydowskie osiedle Kfar Darom w
Strefie Gazy.
26 kwietnia 1999 r. prezydent Stanów Zjednoczonych
Bill Clinton potwierdził amerykańskie poparcie dla utworzenia
niepodległego państwa palestyńskiego. Równocześnie wezwał Izraelczyków
i Palestyńczyków do wznowienia rozmów pokojowych.
27 kwietnia 1999 r. zebrała się Palestyńska
Rada Narodowa w Ramallah, w Samarii. Przewodniczący Autonomii
Palestyńskiej Jaser Arafat zapowiedział odroczenie terminu ogłoszenia
Deklaracji Niepodległości państwa Palestyna, które było
zapowiadane na 4 maja 1999 r.
W proteście przeciwko decyzji Arafata
w miastach Autonomii Palestyńskiej wybuchły protesty uliczne,
inspirowane przez organizacje Hamas i al-Fatah.
Podczas demonstracji w Ramallah przywódcy al-Fatah złożyli
publiczną przysięgę, że nigdy nie zaakceptują obecności żydowskich
osiedli na palestyńskich ziemiach i nie zrezygnują z prawa do
powrotu dla palestyńskich uchodźców.
1 maja 1999 r. rosyjscy nacjonaliści zdetonowali
bombę podłożoną przed synagogą w Moskwie (Rosja).
6 maja 1999 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza,
które spadły na przygraniczne wioski w Izraelu. Ranna została
1 osoba.
8 maja 1999 r. palestyńscy terroryści podłożyli
bombę przy drodze dojazdowej do żydowskiego osiedla Efrat w
Strefie Gazy. Izraelscy żołnierze wykryli i rozbroili bombę.
9 maja 1999 r. palestyńscy terroryści podłożyli
trzy bomby przy drodze dojazdowej ciężarówek na plac budowy
nowego osiedla Har Homa we Wschodniej Jerozolimie. Policja wykryła
i rozbroiła bomby.
17 maja 1999 r. odbyły się w Izraelu wybory
do XV Knesetu.
Wiosną 1999 r. Korpus Medyczny izraelskiej
armii utworzył szpital w Albanii dla uchodźców z ogarniętego
wojną Kosowa.
27 maja 1999 r. palestyńscy terroryści ostrzelali
z broni maszynowej żydowskie osiedle Kfar Darom w Strefie Gazy.
31 maja 1999 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowski samochód w pobliżu Bani Na'im, w rejonie
Hebronu w Judei.
3 czerwca 1999 r. Palestyńczycy zorganizowali
"Dzień Gniewu". W Samarii i Judei doszło
do gwałtownych starć z izraelskimi siłami bezpieczeństwa.
W czerwcu 1999 r. w Jerozolimie zebrało się
kierownictwo Agencji Żydowskiej. Dokonano zmiany prezesa
Agencji. Avrahama Vurga zastąpił Sallai Meridor.
Równocześnie odbył się w Jerozolimie
Młodzieżowy Światowy Kongres Syjonistyczny, w którym
udział wzięło 150 przedstawicieli z całego świata.
23 czerwca 1999 r. Izrael i Syria zapowiedziały
podjęcie rozmów pokojowych pod auspicjami Stanów Zjednoczonych.
6 lipca 1999 r. premierem izraelskiego rządu
został wybrany Ehud Barak. Sprawował swoje obowiązki do 6 lutego
2001 r.
Ehud Barak powiedział:
"Rząd wznowi rokowania z Syrią mając za cel zawarcie
traktatu pokojowego... Rząd będzie pracować w kierunku wyprowadzenia
Izraelskich Sił Obronnych z Libanu, mając gwarancje zapewnienia
bezpieczeństwa mieszkańców północy. Będzie dążył do traktatu
pokojowego z Libanem."
13 lipca 1999 r. rosyjscy nacjonaliści podłożyli
bombę zapalającą w synagodze w Moskwie (Rosja). Przy próbie
rozbrojenia bomby ranna została 1 osoba.
15 lipca 1999 r. premier Ehud Barak odwiedził
z oficjalną wizytą Stany Zjednoczone. Barak zapowiedział wznowienie
procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie. Jednocześnie oświadczył,
że większość osiedli żydowskich na Zachodnim Brzegu Jordanu
i w Strefie Gazy musi zostać utrzymanych ze względów bezpieczeństwa
Izraela.
25 lipca 1999 r. do Izraela przypłynął pierwszy
z trzech nowych okrętów podwodnych klasy "Dolphin",
które zostały wybudowano w stoczniach w Niemczech. W lipcu do
służby wszedł INS "Dolphin", a w październiku
INS "Leviathan". W październiku 2000
r. wszedł do służby INS "Tekumah". Okręty
o długości 57 metrów mają wyporność 1.900 ton i osiągają prędkość
20 węzłów morskich. Zasięg działania operacyjnego wynosi 4.500
mil morskich. Załogę stanowi 35 marynarzy. Uzbrojenie stanowią
torpedy oraz rakiety Harpoon. Koszt budowy jednego okrętu
podwodnego klasy "Doplhin" wyniósł 340 mln
USD.
Latem 1999 r. odbyły się pierwsze wspólne
manewry lotnictwa pokładowego VI Floty US Navy (myśliwce
F-14 Tomcat i myśliwce wielozadaniowe F/A-18 Hornet)
i Izraelskich Sił Powietrznych (myśliwce wielozadaniowe
F-16 Falcon). W ćwiczebnych walkach powietrznych Amerykanie
"stracili" 220 samolotów, "zestrzeliwując"
zaledwie 20 samolotów izraelskich. Rezultaty były dla wszystkich
zaskakujące i potwierdzały doskonałe wyszkolenie bojowe izraelskich
pilotów.
3 sierpnia 1999 r. palestyński terrorysta
z Hamasu postrzelił 2 żydowskich osadników w Hebronie,
w Judei.
16 sierpnia 1999 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali dwie bomby podłożone we wnętrzu dwóch budynków w
Netanii. Policja poinformowała, że celem terrorystów było doprowadzenie
do zawalenia się tych budynków.
We wrześniu 1999 r. Izrael zakupił w Stanach
Zjednoczonych 50 myśliwców wielozadaniowych F-16I Sufa.
Jest to wersja dwumiejscowa, przeznaczona do przełamywania obrony
powietrznej i precyzyjnych uderzeń w dowolnych warunkach atmosferycznych
dnia lub nocy.
Równocześnie izraelskie siły powietrzne
rozpoczęły gruntowną modernizację wszystkich swoich myśliwców
F-16A/B. Zostały zwiększone możliwości działania samolotów
w warunkach nocnych i przy niekorzystnej pogodzie. Zwiększono
zasięg działania operacyjnego.
---------- Wznowienie rozmów z Palestyńczykami
----------
4 września 1999 r. odbyły się rozmowy izraelsko-palestyńskie
w Sharm el-Sheikh (Egipt). Podpisano memorandum
potwierdzające zaangażowanie obu stron w pełne wprowadzenie
wszystkich porozumień wcześniej wynegocjowanych. Strony postanowiły
wznowić negocjacje we wszystkich sprawach bieżących.
5 września 1999 r. czterech palestyńskich
terrorystów-samobójców z Hamasu wysadziło się w dwóch
samochodach-pułapkach w centrum Tyberiady.
9 września 1999 r. przedstawiciele Izraela
i Autonomii Palestyńskiej zawarli porozumienie w sprawie uwolnienia
palestyńskich więźniów. Liczni Palestyńczycy opuścili izraelskie
więzienia w grudniu 1999 r. i w styczniu 2000 r.
---------- Nowe tereny dla Autonomii
Palestyńskiej ----------
10 września 1999 r. Izrael przekazał Autonomii
Palestyńskiej 7% terytorium Strefy C do Strefy B.
13 września 1999 r. przedstawiciele Izraela
i Autonomii Palestyńskiej rozpoczęli stałe negocjacje spraw
bieżących na przejściu granicznym Erez w Strefie Gazy. Ne czele
izraelskiej delegacji stał minister spraw zagranicznych David
Levy, a na czele delegacji palestyńskiej stał Mahmoud Abbas
(Abu Mazen).
12 października 1999 r. rząd premiera Ehuda
Baraka wyraził chęć zawarcia jak najszybszej ugody z Palestyńczykami
i zaproponował daleko idące ustępstwa, między innymi decydując
się na likwidację 15 żydowskich osiedli w Samarii i Judei.
Wywołało to masowe protesty i demonstracje
żydowskich osadników.
25 października 1999 r. przedstawiciele Izraela
i Autonomii Palestyńskiej podpisali Protokół o utworzeniu
dwóch dróg przejazdowych pomiędzy Strefą Gazy a Zachodnim Brzegiem.
W październiku 1999 r. izraelski przemysł
zbrojeniowy rozpoczął produkcję nowego modelu czołgu Merkava
Mk IV. Posiadał on lepsze uzbrojenie i mocniejszy silnik.
Zastosowano również najnowocześniejsze systemy elektronicznego
dowodzenia na polu walki, tworząc z Markavy jeden z najlepszych
czołgów świata.
30 października 1999 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowski autobus w pobliżu Tarqumiya na Zachodnim
Brzegu Jordanu. Rannych zostało 5 Izraelczyków.
Przez cały 1999 rok w starciach izraelsko-palestyńskich
zginęło 9 Palestyńczyków i 4 Izraelczyków.
7 listopada 1999 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali 3 bomby podłożone w centrum Netanii. Rannych zostały
33 osoby. Policja znalazła i rozbroiła czwartą bombę.
27 listopada 1999 r. grupa dwudziestu palestyńskich
prawników oskarżyło przewodniczącego Autonomii Palestyńskiej
Jasera Arafata o tolerowanie korupcji w palestyńskich władzach
(był to tzw. "list dwudziestu"). W ciągu
kilku następnych dni, palestyńskie siły bezpieczeństwa aresztowały
i osadziły w więzieniu wszystkich sygnatariuszy tego listu.
8 grudnia 1999 r. prezydent Stanów Zjednoczonych
Bill Clinton ogłosił, że premier Barak i prezydent Assad zgodzili
się na wznowienie izraelsko-syryjskich negocjacji pokojowych,
które zostały przerwane w styczniu 1996 r.
W dniach 15-16 grudnia 1999 r. odbyły
się rozmowy izraelsko-syryjskie w Waszyngtonie (USA). W rozmowach
uczestniczyli premier Izraela Ehud Barak, minister spraw zagranicznych
Syrii Farouk a-Shar i prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton.
Celem rozmów było przygotowanie negocjacji izraelsko-syryjskich.
W grudniu 1999 r. Centralny Urząd Statystyczny
poinformował, że w Izraelu mieszka 6.150.000 ludzi, z czego
4.850.000 Żydów (79% ogółu mieszkańców).
Instytucja zajmująca się sprawami socjalnymi
poinformowała, że liczba osób ubogich w Izraelu (tzn. o dochodach
mniejszych niż średnia pensja) wzrosła o 18% (o ponad milion
osób) w stosunku do roku poprzedniego. 22.8% dzieci izraelskich
żyło w ubóstwie; wiele było niedożywionych. Niedożywienie było
również udziałem 63 tys. osób w podeszłym wieku. W Jerozolimie
liczba osób żyjących na granicy nędzy wyniosła aż 33.4% ogólnej
liczby mieszkańców miasta. Jerozolima jest drugim z kolei najuboższym
miastem Izraela. Wzrosło bezrobocie.
Do końca 1999 r. do Izraela przyjechało
77 tys. nowych imigrantów, z czego 90% z krajów byłego ZSRR.
---------- Nowe tereny dla Autonomii
Palestyńskiej ----------
W dniach 5-7 stycznia 2000 r. Izrael przekazał
kolejne tereny Samarii i Judei pod administrację Autonomii Palestyńskiej.
Przekazano 5% terenów ze Strefy C do Strefy B, oraz 2% terenów
ze Strefy B do Strefy A.
10 stycznia 2000 r. władze Autonomii Palestyńskiej
zażądała od Izraela wypłacenia odszkodowań dla palestyńskich
uchodźców z 1948 r. Przedstawiciel delegacji izraelskiej w Ramallah
(Samaria) odrzucił palestyńskie żądanie.
Stan faktyczny Autonomii Palestyńskiej
na dzień 15 stycznia 2000 r.
(Copyright: Gedeon)
19 stycznia 2000 r. syryjski rząd oświadczył,
że Syria nie wznowi negocjacji pokojowych z Izraelem zanim izraelskie
wojska nie opuszczą Wzgórz Golan.
W styczniu 2000 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
przeprowadzili zamach zabijając dowódcę Armii Południowego
Libanu, pułkownika Agl Hashema.
21 stycznia 2000 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowski samochód w pobliżu osiedla Elon More w Samarii.
6 lutego 2000 r. w Kairze (Egipt) zebrał
się Komitet do Spraw Uchodźców. W rozmowach uczestniczyli
ministrowie spraw zagranicznych Izraela, Egiptu i Jordanii oraz
przedstawiciel Autonomii Palestyńskiej. Postanowiono powołać
komitet ekspertów do spraw technicznych, który zajmie się analizą
faktów i poszukiwaniem dróg rozwiązań problemów.
7 lutego 2000 roku Agencja Żydowska
wezwał wszystkich Żydów na całym świecie do bojkotu prawicowego
rządu w Austrii.
W dniach 9-11 lutego 2000 r. izraelskie siły
powietrzne przeprowadziły serię bombardowań pozycji szyickiej
organizacji terrorystycznej Hezbollah w południowym Libanie.
10 lutego 2000 r. w przedwczesnym wybuchu
bomby zginął palestyński terrorysta w Ramallah w Samarii. W
podobnym wybuchu samochodu-pułapki rannych zostało 2 Palestyńczyków
w pobliżu Nablusu, w Samarii.
W dniach 20-21 lutego 2000 r. w Tel Awiwie
zebrał się Komitet Techniczny do Spraw Uchodźców z Zachodniego
Brzegu i Strefy Gazy w 1967 r.
22 lutego 2000 r. rząd zmniejszył pulę wydatków
budżetowych przeznaczonych na obronę osiedli żydowskich w Samarii,
Judei i Strefie Gazy z 34 mln do 6 mln USD.
1 marca 2000 r. Kneset przyjął ustawę
uzależniającą wycofanie się ze Wzgórz Golan od wyników referendum
(62.5% poparcia głosujących) i zgody parlamentu (minimum 61
posłów).
4 marca 2000 r. ponad 100 przedstawicieli
palestyńskiej inteligencji wypowiedziało się, że jest koniecznym,
aby Izrael uregulował kwestię problemu uchodźców palestyńskich
z 1948 r.
W dniach 6-7 marca 2000 r. w Ammanie (Jordania)
zebrał się Komitet Techniczny do Spraw Uchodźców z Zachodniego
Brzegu i Strefy Gazy w 1967 r.
7 marca 1999 r. Izrael i Jordania podpisały
porozumienie zezwalające 200 Jordańczykom dziennie na pracę
w Ejlacie w Izraelu. W owym czasie bezrobocie w Jordanii osiągnęło
poziom 27% i praca w Izraelu była interesujacą propozycją.
W marcu 2000 r. przeprowadzono tajne rozmowy
izraelsko-syryjskie w Sheperdstown (West Virginia, USA). Rozmowy
dotyczyły uregulowania problemu wody. Syria dążyła do przejęcia
całkowitej kontroli nad źródłami wody na Wzgórzach Golan oraz
domagała się dostępu do Jeziora Genezaret i rzeki Jordan.
W obliczu przyrostu ludności, zwiększonej
konsumpcji wody i przemian pogodowych woda stała się głównym
warunkiem bezpieczeństwa narodowego dla całego regionu Bliskiego
Wschodu (Syria, Izrael, Liban, Jordania, Irak i Turcja). W półpustynnej
Syrii wystąpiły poważne braki wody, wynikające głównie z bezmyślnego
jej zużycia przez gospodarkę socjalistyczną. Równocześnie wystąpił
konflikt z Turcją, która budując tamę Guneydogu Anadolu Projesi
(GAP) ograniczyła przepływ wody do 500 cm3 na sekundę.
Z tego powodu strategicznego znaczenia dla Syrii nabrały źródła
rzek Litani i Orontes w Libanie oraz rejon Wzgórz Golan zasilający
wodą rzekę Jordan.
20 marca 2000 r. palestyńscy terroryści ostrzelali
żydowski samochód w pobliżu Hebronu, w Judei. Rannych zostało
3 Izraelczyków.
---------- Nowe tereny dla Autonomii
Palestyńskiej ----------
21 marca 2000 r. Izrael przekazał kolejne
tereny Samarii i Judei pod administrację Autonomii Palestyńskiej.
Przekazano 1% terenów ze Strefy C do Strefy B, oraz 5.1% terenów
ze Strefy B do Strefy A. Tym samym administracja Autonomii Palestyńskiej
sprawowała pełną kontrolę nad 18.2% ziem Samarii i Judei, oraz
częściową (cywilną) nad kolejnymi 21.8% ziem.
W dniach 21-28 marca 2000 r. przedstawiciele
Izraela i Autonomii Palestyńskiej rozpoczęli serię rozmów na
temat utworzenia państwa Palestyna. Pierwsze rozmowy toczyły
się w amerykańskiej bazie wojskowej w Waszyngtonie (USA).
W dniach 23-26 marca 2000 r. w Izraelu przebywał
z wizytą papież Jan Paweł II. Między innymi miejscami odwiedził
Instytut Yad Vashem oraz Zachodni Mur w Jerozolimie.
W swoich przemówieniach papież przeprosił za minione czyny Kościoła
przeciwko Żydom.
W dniach 27-28 marca 2000 r. w Ramallah (Autonomia
Palestyńska) zebrał się Komitet Techniczny do Spraw Uchodźców
z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy w 1967 r.
6 kwietnia 2000 r. Izraelskie Siły Obronne
przeprowadziły niezapowiedziany test rakietowego pocisku balistycznego
klasy ziemia-ziemia Jericho II. Pocisk został wystrzelony
w kierunku Morza Śródziemnego i spadł do wody około 64-km od
amerykańskiego krążownika USS "Anzio",
wyposażonego w system rakietowy Aegis. Sytuacja ta wywołała
poruszenie w Waszyngtonie.
Szacuje się, że Izraelskie Siły Obronne
posiadały w 2000 r. pięćdziesiąt mobilnych wyrzutni rakiet Jericho
I oraz sto wyrzutni rakiet Jericho II. Rakiety balistyczne
Jericho II przenosiły głowicę bojową 750-kg na odległość
do 1.500 km.
W dniach 17-18 kwietnia 2000 r. w Kairze
(Egipt) zebrał się Komitet Techniczny do Spraw Uchodźców
z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy w 1967 r.
W dniach 3-5 maja 2000 r. szyiccy terroryści
z Hezbollahu wystrzelili z południowego Libanu liczne
rakiety Katiusza, które spadły na przygraniczne tereny
w Izraelu.
Izraelskie siły powietrzne zbombardowały
w odwecie pozycje Hezbollahu w południowym Libanie.
10 maja 2000 r. izraelscy Arabowie zorganizowali
demonstracje pod hasłami "prawa do powrotu"
dla uchodźców palestyńskich z 1948 r.
W dniach 14-20 maja 2000 r. wybuchły krwawe
starcia palestyńsko-izraelskie w Samarii i Judei, zorganizowane
w rocznicę wydarzeń 1948 r. W starciach zginęło 5 Palestyńczyków,
a około 600 osób zostało rannych.
---------- Wyjście z Libanu ----------
W dniach 21-23 maja 2000 r. Izraelskie
Siły Obronne wycofały swoje oddziały ze strefy bezpieczeństwa
w południowym Libanie. Ostatni izraelski żołnierz opuścił terytorium
Libanu w nocy 24 maja 2000 r.
Razem z izraelskimi wojskami południowy
Liban opuściło 2,4 tys. żołnierzy rozwiązanej Armii Południowego
Libanu. Razem ze swoimi rodzinami schronili się prosząc
o azyl w Izraelu.
Opuszczoną strefę
bezpieczeństwa w południowym Libanie natychmiast zajęły siły
szyickiej organizacji Hezbollah. Arabowie okrzyknęli
wycofanie Izraela z Libanu jako wielkie zwycięstwo Hezbollahu.
28 maja 2000 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu
wystrzelili z południowego Libanu liczne rakiety Katiusza,
które spadły na przygraniczne tereny w Izraelu.
W Autonomii Palestyńskiej wybuchły spontaniczne
manifestacje Palestyńczyków na cześć Hezbollahu.
30 maja 2000 r. palestyńscy terroryści zdetonowali
bombę przy przejeżdżającym konwoju z żydowskimi osadnikami z
osiedla Nitzarim w Strefie Gazy.
W czerwcu 2000 r. odbyła się Wielostronna
Konferencja Blisko-Wschodnia w Moskwie (Rosja).
7 czerwca 2000 r. przedstawiciele Izraela
i Autonomii Palestyńskiej podpisali w Jerozolimie Ugodę
o Realizacji Kwestii Gospodarczych. Porozumienie regulowało
zagadnienia o współpracy izraelsko-palestyńskiej w zwalczaniu
kradzieży samochodów. Palestyńska policja zobowiązała się do
zlikwidowania grup złodziei samochodów i warsztatów zajmujących
się ich rozbiórką na części. Stworzono mechanizmy umożliwiające
uregulowanie palestyńskich długów zaciągniętych w Izraelu. Władze
Autonomii Palestyńskiej dały gwarancje wypłaty odszkodowań dla
izraelskich ofiar wypadków samochodowych spowodowanych przez
Palestyńczyków. Poszerzono listę towarów importowanych bezpośrednio
z Egiptu i Jordanii do Autonomii Palestyńskiej, z górną granicą
20 mln USD rocznie. Uregulowano sprawy podatków i ceł.
---------- Camp David 2 ----------
W dniach 11-24 lipca 2000 r. odbył się szczyt
pokojowy izraelsko-palestyński w Camp David (USA). W negocjacjach
uczestniczył premier Izraela Ehud Barak, przewodniczący Autonomii
Palestyńskiej Jaser Arafat i prezydent Stanów Zjednoczonych
Bill Clinton.
Izrael zadeklarował pragnienie osiągnięcia
trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie nawet za cenę kosztownych
wyrzeczeń. Prezydent Bill Clinton pochwalił giętkość izraelskiej
delegacji podczas rozmów. Poruszono wiele problemów, jednakże
nie osiągnięto końcowego porozumienia (na mocy porozumienia
Camp David wobec braku zawartego końcowego porozumienia wszystkie
propozycje i ustępstwa złożone w toku negocjacji uważa się nieważne
i nie obowiązujące w przyszłych rozmowach). Delegacja palestyńska
przedstawiła sztywne stanowisko w kilku kluczowych kwestiach.
Przyczyną niepowodzenia szczytu była kwestia statusu Jerozolimy.
Jaser Arafat zażądał ustanowienia stolicy państwa palestyńskiego
we Wschodniej Jerozolimie, na co nie zgodziła się delegacja
izraelska. Premier Barak zaproponował przekazanie administracji
Autonomii Palestyńskiej części kontroli nad Wschodnią Jerozolimą.
Prezydent Clinton zaproponował poszerzenie granic administracyjnych
miasta Jerozolima (włączenie kilku żydowskich osiedli do miasta)
oraz umiejscowienie Parlamentu Autonomii Palestyńskiej w dzielnicy
Abu Dis. Prezydent Bill Clinton obarczył odpowiedzialnością
za niepowodzenie szczytu pokojowego Jasera Arafata.
25 lipca 2000 r. premier Izraela Ehud Barak,
przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat i prezydent
Stanów Zjednoczonych Bill Clinton wydali Trójstronne Oświadczenie
dotyczące Bliskowschodniego Szczytu Pokojowego w Camp
David (USA). Izrael i Autonomia Palestyńska zapowiedziały kontynuowanie
rozmów pokojowych w przyszłości.
28 lipca 2000 r. prezydent Stanów Zjednoczonych
Bill Clinton zapowiedział zacieśnienie współpracy z Izraelem
oraz przeniesienie siedziby ambasady Stanów Zjednoczonych w
Izraelu z Tel Awiwu do Jerozolimy.
31 lipca 2000 r. prezydentem Izraela został
Moshe Katsaw. Sprawował swoje obowiązki do 2007 r.
27 sierpnia 2000 r. palestyńscy terroryści
podłożyli bombę w centrum Jerozolimy. Policja wykryła i rozbroiła
bombę.
15 września 2000 r. palestyński terrorysta
zranił nożem Izraelczyka na osiedlu Neve Jakow ww Wschodniej
Jerozolimie.
We wrześniu 2000 r. izraelski wywiad wojskowy
poinformował o narastającym zagrożeniu ponownego wybuchu palestyńskiego
powstania Intifady.
16 września 2000 r. palestyńscy terroryści
ostrzelali żydowskie osiedle Migdal Oz w Judei.
23 września 2000 r. palestyńscy terroryści
rzucili bomby zapalające w osiedle Mevasseret Syjon w pobliżu
Jerozolimy.
27 września 2000 r. palestyńscy terroryści
zdetonowali dwie bomby przy przejeżdżającym konwoju z żydowskimi
osadnikami z osiedla Nitzarim w Strefie Gazy. Zginął 1 izraelski
żołnierz.
W starciach izraelsko-palestyńskich
w 2000 r. (do 28 września) zginęło 18 Palestyńczyków i 3 Izraelczyków.
--------------------------------------------------
Materiały opracowywane na podstawie: patrz
.
--------------------------------------------------
CIĄG DALSZY HISTORII:
|
- HISTORIA
- 1993-1994
- Oslo
- 1994-2000
- Autonomia Palestyńska
