Piętnasty Knesset:
                    Wybory: 17.05.1999 r.
                    Pierwsze posiedzenie: 7.06.1999 r.
                    Liczba wybranych list: 15.
                                        (przed końcem Knessetu było 19 parlamentarnych grup)
                    Czas: 3 lata i 8 miesięcy

                    Przewodniczący: Avraham Burg
                    Zastępcy przewodniczącego: Yuli-Yoel Edelstein, Abdulmalik Dehamshe,
                                                         Shmuel Halpert, Naomi Chazan, David Tal,
                                                         Maxim Levy, Nahum Langental, Gideon Ezra,
                                                         Dalia Rabin-Pelossof, Avraham Ravitz,
                                                         Reuven Rivlin

                    Sekretarz Powszechny: Arye Hahn

Jako wynik wyborów, w piętnastym Knessecie pojawiły się dwie duże frakcje polityczne, co było korzystną zmianą po porzednich mocno rozdrobnionych Knesetach. Był to drugi parlament, w którym zwycięskie partie zawarły umowę koalicyjną o składzie rządu. W jej wyniku pierwszy rząd został sformowany przez partię Jeden Izrael, a drugi rząd przez partię Likud. Premierzy zostali wybrani w wyniku bezpośredniego głosowania, a nie jako przywódcy zwycięskich partii. Byli to Ehud Barak z partii Jeden Izrael (17 maja 1999 r.) i Ariel Sharon z partii Likud (6 lutego 2001 r.). Kązdy z nich zmontował inną koalicję wspierającą jego rząd. Główną różnicą było to, że głównym partnerem Jednego Izraela był Meretz, natomiast głównym partnerem Likudu była Praca-Maimad.

Natychmiast po powstaniu rządu Ariela Szarona, Knesset przegłosował z inicjatywy rządu, unieważnienie bezpośredniego wyboru premiera. Został przywrócony stary system, w którym premierem zostawał przywódca zwycięskiej partii politycznej.

Przewodniczącym Knessetu został Avraham Burg z Jednego Izraela. Pozostał on na swoim urzędzie nawet po tym, jak Szaron został premierem. Avraham Burg utworzył w 2000 roku w Knessecie "Centrum Badań i Informacji", a w marcu 2001 roku "komisarza Komisji Europejskiej dla przyszłości narodu".
    Avraham Burg realizował swoją własną politykę zagraniczną, co stało się najlepiej widoczne, gdy zaprosił do Izraela duchowego przywódcę Tybetu, Dalaj Lamę. Następnie pomimo sprzeciwów zaprosił do Knessetu przewodniczącego palestyńskiego parlamentu, Abu Ala.

Początek kdaencji piętnastego Knessetu charakteryzował się dużym optymizmem do dalszej kontynuacji procesu pokojowego. Pomimo ciężkich dyskusji i licznych kontrowersji, Ehud Barak zdecydował się na uczynienie postępu w procesie pokojowym z Palestyńczykami i z Syrią. Te dyskusje i rozterki znajdywały swoje odbicie podczas debat w Knessecie. W rok po utworzeniu rządu Baraka, izraelska armia wycofała się z południowego Libanu. To również było przedmiotem dyskusji w parlamencie.

We wrześniu 2000 roku wybuchło drugie palestyńskie powstanie Intifada Al-Aksa, które zniweczyło jakiekolwiek nadzieje zbudowania trwałego pokoju w krótkim czasie. W trakcie zamieszek w październiku zginęło 13 izraelskich Arabów.
    W tym samym czasie północna granica z południowym Libanem pozostawała względnie spokojna. Jednak wraz z wybuchem Intifady, szyiccy terroryści z Hezbollahu porwali i zamordowali trzech izraelskich żołnierzy. Porwano również izraelskiego obywatela, który odbywał zagraniczną podróż.
    Wraz z rozwojem Intifady wzrastała liczba samobójczych zamachów terrorystycznych wewnątrz Izraela. 23 października 2000 roku palestyńscy terroryści zamordowali ministra Revhava Ze'evi, w Hyatt Hotel w Jerozolimie. Zmusiło to izraelską armię do podjęcia zdecydowanych kroków, które miały zapewnić bezpieczeństwo mieszkańcom Izraela. Operacja wojskowa na dużą skalę rozpoczęła się pod koniec marca 2002 roku. Wszystkie te wydarzenia były obszernie dyskutowane w Knessecie.

Początek kadencji piętnastego Knessetu charakteryzował się wzrostem i stabilnością gospodarki Izraela. Jednakże wybuch Intifady negatywnie wpłynął na gospodarkę. Globalny kryzys gospodarczy i załamanie się rynków high-tech również przyczyniły się do głebokiej recesji, w którą pogrążyła się izraelska gospodarka.
    Knesset podjął się wraz z ministerstwem finansów walką z kryzysem gospodarczym. Ich wynikiem były poważne cięcia w budżecie na 2001 rok. Pojawiły się również duże trudności w budżecie na 2002 rok. Oczywiście rządowe propozycje reform spotykały się z silnymi protestami. Szczególnie silny opór napotkała radykalna propozycja reformy podatków, która obejmowała między innymi: podatek od zysków kapitałowych, rachunków oszczędnościowych, inwestycji giełdowych, jak również podatku spadkowego. Knesset odrzucił w głosowaniu te propozycje.

Wybuch drugiej Intifady zwiększył zapotrzebowanie na zagranicznych robotników, których liczba pod koniec kadencji parlamentu wzrosła do 260 tys. osób. Prawie dwie trzecie z tej liczby znajdowała się w Izraelu bez legalnego zezwolenia na pracę. Wraz ze wzrostem liczby nielegalnych robotników zagranicznych nastąpił wzrost liczby bezrobotnych. Liczba bezrobotnych wzrosła do 200 tys. osób. Parlament utworzył komitet, którego zdaniem było rozwiązanie kwestii zagranicznych robotników. Zajęto się również problemem bezrobocia.
   O wielkości problemów gospodarczych w społeczeństwie najlepiej świadczy ilość prywatnych protestów i wniosków składanych w Knessecie. Podczas kadencji piętnastego Knessetu zgłoszono 4.236 prywatnych apelacji, z których 239 znalazło swoje odbicie w uchwalonym prawie (w porównaniu uchwalono 162 propozycje rządowe i 39 propozycji komisji parlamentarnych).
    Wdrażanie licznych poprawek prawa wiązało się z dużymi wydatkami finansowymi państwa, których nie pokrywał uchwalony budżet. Wskutek tego, 15 lipca 2002 roku przyjęto ważną poprawkę do ustawy zasadniczej o gospodarstwie państwa. W jej wyniku musiano przeznaczyć dodatkowe 5 milionów NIS na wprowadzenie w życie zmian w prawie.

Inne ważniejsze ustawy przyjęte przez piętnasty Knesset: ustalenie warunków służby wojskowej dla ultraortodoksyjnych studentów Jesziwy; zatrudnienie robotników przez podwykonawców pracy; poprawienie prawa zasiłków, które podwoiło wysokość zasiłku na narodzenie czwartego i kolejnych dzieci; przepisy w wymiarze sprawiedliwości, które określiły działalność wewnętrzną służb wywiadowczych.
    Dziewięć komitetów parlamentarnych zajmowało się problemami zgłoszonymi w publicznych apelacjach. Były to między innymi komitety handlu kobietami, nierówności społecznych i wypadków drogowych. Sześć z tych komisji przedstawiło raporty.

31 lipca 2000 roku Knesset wybrał Moshe Katzava ósmym Prezydentem państwa Izraela.

Dwudziesty ósmy rząd został sformowany przez Ehuda Baraka w dniu 6 lipca 1999 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Jeden Izrael, Shas, Meretz, Partia Centrum, Mafdal, Yahadut Hatorah, i Israel B'Aliya. (Yahadut Hatorah wystąpiła z koalicji we wrześniu 1999 r. z powodu transportu turbiny w szabat)

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 18.
       (później ta liczba wzrosła - 24)

Rząd upadł z powodu kwestii związanych z bezpieczeństwem po wybuchu drugiej Intifady.

Dwudziesty dziewiąty rząd został sformowany przez Ariela Szarona w dniu 7 marca 2001 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Likud, Praca-Meimad, Shas, Partia Centrum, Mafdal, Yahadut Hatorah, Israel B'Aliya i Ichud Leumi-Israel Beteinu.

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 26.
       (po wystąpieniu Shasu i przystąpieniu Yi-ud liczba - 29)

źródło materiałów: Knesset