Jedenasty Knesset:
                    Wybory: 23.07.1984 r.
                    Pierwsze posiedzenie: 13.08.1984 r.
                    Liczba wybranych list: 15.
                                        (przed końcem Knessetu było 15 parlamentarnych grup
                                                      i 1 niezależny poseł)
                    Czas: 4 lata i 3 miesiące

                    Przewodniczący: Shlomo Hillel
                    Zastępcy przewodniczącego: Dov Ben-Meir, Me'ir Cohen-Avidov,
                                                         Haike Gorssman, Aharon Nahmias,
                                                         Eliezer Shostak, Dan Tichon

                    Sekretarz Powszechny: Shmuel Jacobson

W wyniku wyborów do jedenastego Knessetu nastąpił w Izraelu polityczny pat. Nastąpiła równowaga sił pomiędzy prawicowo-religijnym blokiem a lewicowo-arabskim blokiem. Jedynym sposobem wyjścia z martwego punktu było stworzenie rządu jedności narodowej. Podczas kadencji jedenastego Knessetu powstały dwa takie rządy.

Umowa koalicyjna regulowała zasadę rotacji urzędów pomiędzy dwoma ugrupowaniami politycznymi. Fakt, że większość posłów należało do koalicji rządowej, wyraźnie wpłynął na charakter pracy jedenastego Knessetu. Wejście do parlamentu skrajnie prawicowego rabina Meir Kahane spowodował uchwalenie poprawki, która uniemożliwiała listom podburzajacym do rasizmu startować w wyborach parlamentarnych.
    Równocześnie przegłosowano ustawę, zamykającą dostęp do parlamentu dla list, które odrzucają demokratyczną naturę państwa Izraela oraz fakt, że jest to państwo narodu żydowskiego.

Najważniejszym problemem, z którym borykał się jedenasty Knesset był kryzys gospodarczy. Postanowiono walczyć z wysoką inflacją oraz ustabilizować gospodarkę, jednak podjęte środki spowodowały nagły wzrost bezrobocia i poważne trudności finansowe wielu przedsiębiorstw, kibuców, moszawów i prywatnych gospodarstw.
    Komisja Bejskiego przedstawiła raport, z którego wynikało, że to manipulacje finansowe niektórych banków doprowadziły do załamania się rynku.

Równocześnie izraelska armia wycofała się z Libanu. Równocześnie z rządowymi wysiłkami o uwolnienie izraelskich więźniów z rąk libańskich bojówek militarnych, toczył się proces ministra Ariela Sharona przeciwko magazynowi "Times" o zniesławienie.

Jedenasty Knesset uznał za niemożliwe podjęcie jakichkolwiek kontaktów z palestyńską organizacją terrorystyczną OWP. Coraz częstszymi były przypadki ataków terrorystycznych na cywilów w Izraelu. Pod koniec 1987 roku wybuchło palestyńskie powstanie Intifada.

Podczas wielu międzynarodowych wydarzeń warto wspomnieć o ugodzie londyńskiej zawartej między Shimonem Persem a królem Husseinem. Plan pokojowy Reagana zakładał utworzenie niepodległego państwa palestyńskiego w Samarii, Judei i Gazie. W tym okresie Taba powróciła do Egiptu.

Z innych wewnętrznych spraw można wymienić: rozprawę Demjanjuka, problem z żydowskimi "zdrajcami" z ZSRR, kryzys w systemie zdrowotnym, kontrowersje wokół przeszczepów narządów, budowa nadajników "Głosu Ameryki" w Arava oraz przypadki przemocy ze strony policji.

Dwudziesty pierwszy rząd został sformowany przez Shimona Peresa w dniu 13 września 1984 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Zjednoczenie Pracy, Likud, Partia Religijno-Narodowa, Agudat Israel, Shas, Morasha, Shinui i Omerz.

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 25.

Premier ustąpił w wyniku realizacji umowy koalicyjnej o rotacji urzędów.

Dwudziesty drugi rząd został sformowany przez Yitzhak Shamir w dniu 20 października 1986 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Zjednoczenie Pracy, Likud, Partia Religijno-Narodowa, Agudat Israel, Shas, Shinui (opuścił koalicję 26 maja 1987 r.) i Ometz.

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 25.

źródło materiałów: Knesset