Dwunasty Knesset:
                    Wybory: 01.11.1988 r.
                    Pierwsze posiedzenie: 21.11.1988 r.
                    Liczba wybranych list: 15.
                                        (przed końcem Knessetu było 17 parlamentarnych grup)
                    Czas: 3 lata i 8 miesięcy

                    Przewodniczący: Dov Shilansky
                    Zastępcy przewodniczącego: Shlomo Dayan, Gideon Gadot,
                                                         Haim Kaufman, Nawaf Massalha,
                                                         Dan Tichon, Mordechai Virshuvsky,
                                                         Shevah Weiss

                    Sekretarz Powszechny: Shmuel Jacobson

Najważniejszym wydarzeniem podczas kadencji dwunastego Knessetu była wojna w Zatoce Perskiej, trwające palestyńskie powstanie Intifada oraz początek procesu pokojowego.

Podczas pierwszych piętnastu miesięcy funkcjonował rząd jedności narodowej, chociaż Likud mógł stworzyć rząd mniejszościowy. Rząd został zmuszony do ustąpienia po tym, jak Knesset nie udzielił mu wotum zaufania (15 marca 1990 r.). Wówczas został sformowany mniejszościowy rząd Yitzhaka Shamira z Likudu.

W tym okresie Palestyńczycy wyładowywali swoją wściekłość podczas walk i zamieszek w Samarii, Judei i w Strefie Gazy. Doszło także do kilku poważnych zamachów terrorystycznych. Należy to wspomnieć rozmyślne zrzucenie do wąwozu autobusu jadącego drogą 405 z Tel Avivu do Jerozolimy. Zginęło wówczas 14 pasażerów. Do bardzo poważnych należały zajścia na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie, podczas których zginęło 20 Palestyńczyków, a 53 osoby zostały ranne. 20 maja 1990 roku Ami Popper zamordował 7 palestyńskich robotników w Rishon Letzion.

15 maja 1989 roku rząd ogłosił inicjatywę pokojową, która była pierwszym sygnałem ze strony Izraela o możliwości rozpoczęcia rozmów pokojowych z Palestyńczykami. Jednak w owym czasie Izrael nie widział możliwości rozmawiania z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Rząd jedności narodowej był podzielony na tle różnicy zdań odnośnie sposobu prowadzenia negocjacji, natury zawartego porozumienia i celów do których powinien dążyć Izrael. Te kwestie były szeroko dyskutowane w Knessecie.

Podczas wojny w Zatoce Perskiej na terytorium Izraela spadło co najmniej 40 irackich rakiet "Scud". Na życzenie Stanów Zjednoczonych, Izrael pozostał bierny. Po zakończeniu wojny proces pokojowy nabrał tempa.
    Pod koniec października 1991 roku została zwołana konferencja pokojowa w Madrycie, stolicy Hiszpanii. Jej następstwem były dwustronne rozmowy otwarte między Izraelem i jego arabskimi sąsiadami. Przez bardzo długi czas odmawiał jakichkolwiek rozmów bezpośrednich lub pośrednich z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Wszystkie te negocjacje i rozmowy znajdowały swoje odbicie na posiedzeniach plenarnych Knessetu.

W następstwie rozpoczętego procesu pokojowego nastąpiła znaczna poprawa pozycji Izraela na arenie międzynarodowej. Nastąpił wzrost liczby państw utrzymujących z Izraelem stosunki dyplomatyczne. Zmniejszyła się także siła oraz nacisk arabskiego bojkotu. Przez cały ten czas Stany Zjednoczone były głównym motorem procesu pokojowego.

Pod koniec kadencji dwunastego Knessetu nastąpił kryzys w stosunkach pomiędzy Izraelem a Stanami Zjednoczonymi. Wynikało to z faktu, że USA przyznały Izraelowi 10 miliardów USD pożyczki na absorpcję nowych imigrantów, została ona jednak obłożona warunkami wstrzymania osadnictwa w Samarii i Judei.

Z innych wydarzeń tego okresu można wymienić imigrację z ZSRR, a później z republik dawnego Związku Radzieckiego. Knesset stanął przed problemami absorpcji tak licznej imigracji. W maju 1991 roku ewakuowano z Etiopii do Izraela 15 tys. etiopskich Żydów ("Operacja Salomon"). Knesset zajmował się również prześladowaniami i problemami życia Żydów w Jemenie i Syrii.

W dalszym ciągu Knesset zajmował się kwestią umieszczenia nadajnika "Głosu Ameryki" w Aravie. Pod dyskusję plenarną trafiły także problemy przemocy w rodzinie, bicie dzieci, bieda dzieci i przemoc wśród młodzieży. Napotkano także na problemy z adopcją dzieci za granicą oraz z zagranicznymi robotnikami w Izraelu. Po raz pierwszy w Knessecie poruszono kwestię AIDS. Raporty "Betzelem" objawiły przypadki łamania praw człowieka w Izraelu.

W tym okresie w Izraelu uruchomiono drugi kanał telewizji, w którym rozpoczęto nadawanie bezpośrednich transmisji z posiedzeń Knessetu. Funkcjonować zaczęła również telewizja kablowa.

Dwudziesty trzeci rząd został sformowany przez Yitzhaka Shamira w dniu 22 grudnia 1988 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Likud, Zjednoczenie Pracy, Partia Religijno-Narodowa, Shas, Agudat Israel i Degel Hatorah.

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 25.

Rząd upadł po głosowaniu w sprawie braku zaufania (15 marca 1990 r.). Po odejściu Zjednoczenia Pracy rząd pracował do sformowania nowego rządu.

Dwudziesty czwarty rząd został sformowany przez Yitzhaka Shamira w dniu 11 czerwca 1990 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Likud, Partia Religijno-Narodowa, Shas, Agudat Israel i Degel Hatorah, partia komunistyczna, Tehiya (odeszła 21 stycznia 1992 r.), Tsomet (odszedł 31 grudnia 1991 r.), Moledet (odszedł 21 stycznia 1992 r.), Efraim Gur i Yitzhak Peretz.

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 19.

źródło materiałów: Knesset