Trzynasty Knesset:
                    Wybory: 23.06.1992 r.
                    Pierwsze posiedzenie: 13.07.1992 r.
                    Liczba wybranych list: 10.
                                        (przed końcem Knessetu było 16 parlamentarnych grup
                                        i 4 niezależnych posłów)
                    Czas: 3 lata i 11 miesięcy

                    Przewodniczący: Shevah Weiss
                    Zastępcy przewodniczącego: Rafael Edri, Ovadia Eli,
                                                         Hana Haddad (od 12 grudnia 1995 r.),
                                                         Anath Ma'or, Esther Salmowitz, Dov Shilansky,
                                                         Saleh Tariff (do 27 listopada 1995 r.)

                    Sekretarz Powszechny: Shmuel Jacobson

Najważniejszym wydarzeniem kadencji trzynastego Knessetu było podpisanie porozumienia z Palestyńczykami i traktatu pokojowego z Jordanią, ale także zabójstwo premiera Yitzhaka Rabina.

Po wyborach sformowanie nowego rządu zostało powierzone Izraelskiej Partii Pracy. Nowy rząd od samego początku przyjął kurs ku procesowi pokojowemu.

W grudniu 1992 roku Izrael wydalił ze swojego terytorium 415 radykalnych działaczy palestyńskich organizacji Hamas i Islamski Dżihad. Zastój w pokojowych rozmowach został jednak przełamany dzięki tajnym negocjacjom z Organizacją Wyzwolenia Palestyny, które rozpoczęto w styczniu 1943 roku w Norwegii. 13 września 1993 roku w Waszyngtonie podpisano Deklarację Pokojowych Intencji (Oslo I) pomiędzy Izraelem a Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Zawarte porozumienie wiązało się z uznaniem przez Izrael Organizacji Wyzwolenia Palestyny, która reprezentowała interesy Palestyńczyków. Głównym celem owego porozumienia było utworzenie tymczasowego samorządu palestyńskiego w Strefie Gazy i Jerycha na okres do 5 lat. W zamian OWP zobowiązała się do likwidacji terroryzmu.

Zawarte porozumienie wzbudziło wiele kontrowersji w Knessecie i w całym izraelskim społeczeństwie. 23 września 1993 roku Knesset przegłosował przyjęcie zawartej ugody.

28 września 1995 roku podpisano dodatkowe porozumienie (Oslo II) pomiędzy Izraelem a Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Na mocy tego porozumienia Izrael rozpoczął wycofywanie swoich wojsk oraz administracji z miast Judei i Samarii. Na tym obszarze miały odbyć się wybory do palestyńskich władz.

Z powodu zawartego z Palestyńczykami porozumienia, przez cały Izrael przetoczyła się fala demonstracji niezadowolenia. Pewna część demonstrujących Izraelczyków zachowywała się bardzo agresywnie względem rządu i jego polityki. Jako kontrdemonstrację, zwolennicy pokoju zorganizowali w Tel Awiwie wiec, na którym wystąpił premier Yitzhak Rabin. Podczas tego wystąpienia, żydowski ekstremista Yigal Amir zamordował premiera Rabina.
    To traumatyczne wydarzenie spowodowało głęboki wstrząs w całym państwie. Większość społeczeństwa ostro potępiła ten akt terroru, pomimo szerzącego się powszechnie sprzeciwu wobec polityki rządu.

Na forum Knessetu członkowie opozycji bardzo często poruszali temat palestyńskiego terroru, który nie ustępował pomimo zawartych pokojowych porozumień. Szczególnie bolesne było terrorystyczne uderzenie Hamasu i Islamskiego Dżihadu, które nastąpiło na przełomie lutego i marca 1996 roku.

26 października 1994 roku Izrael podpisał z Jordanią porozumienie pokojowe. Następnego dnia zostało ono większością głosów przyjęte przez Knesset.

Knesset zajmował się również przyszłością Wzgórz Golan, pomimo braku postępu w negocjacjach z Syrią. Lewicowe stronnictwa polityczne popierały pomysł wycofania wojsk ze Wzgórz Golan i oddania ich Syrii. Z powodu różnicy poglądów w tym temacie nastąpiło drobne rozbicie wewnątrz Izraelskiej Partii Pracy.

W sprawach gospodarczych Knesset zajmował się prywatyzacją niektórych państwowych przedsiębiorstw, sprzedażą części państwowych banków i zamiarem rządu, aby opodatkować rynek papierów wartościowych (początek 1995 r.).
    Podczas debaty budżetowej na 1993 roku, poseł opozycji (Likud) Michael Eitan przemawiał bez przerwy przez ponad 10 godzin. Paraliżowało to normalną pracę Knessetu.

Knesset zajmował się także dramatyczną masakrą 29 Palestyńczyków w Grocie Patriarchów w Hebronie. Rabbi Uzi Meshulama przypomniał wszystkim problem jemeńskich dzieci, które zostały porwane we wcześniejszych latach. Parlament wyznaczył komisję dochodzeniową, która miała wyjaśnić całą sprawę. Na plenum Knessetu trafiały także problemy przemocy w rodzinie, przemocy wśród młodzieży i kwestie statusu kobiet.

Dwudziesty piąty rząd został sformowany przez Yitzhaka Rabina w dniu 13 lipca 1992 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Izraelska Partia Pracy, Meretz, Shas (wystąpił 14 września 1993 r.) i Yi-ud (przystąpił 9 stycznia 1995 r.).

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 17.
       (po wystąpieniu Shasu i przystąpieniu Yi-ud liczba - 21)

Po zabójstwie premiera w dniu 4 listopada 1995 roku, przemianowano rząd w przejściowy.

Dwudziesty szósty rząd został sformowany przez Shimona Peresa w dniu 22 listopada 1995 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Izraelska Partia Pracy, Meretz i Yi-ud.

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 21.

źródło materiałów: Knesset