Ósmy Knesset:
                    Wybory: 31.12.1973 r.
                    Pierwsze posiedzenie: 21.01.1974 r.
                    Liczba wybranych list: 9.
                                        (przed końcem Knessetu było 10 parlamentarnych grup
                                        oraz 1 niezrzeszony poseł)
                    Czas: 3 lata i 5 miesięcy

                    Przewodniczący: Israel Yeshayahu-Shar'abi
                    Zastępcy przewodniczącego: Shne'or Zalman Abramov,
                                                         Mordechai Ben-Porath,
                                                         Mordechai Darnizky (Yudin), Avraham Gilberber,
                                                         Ben-Zion Keshet, Yitzhak Peretz,
                                                         Pinhas Scheinman, Moshe Shahal.

                    Sekretarz Powszechny: Netan'el Lorch

Podczas obrad ósmego Knessetu zaczęły objawiać się konsekwencje Wojny Jom Kippur. Wstrząs społeczny nie objawił się jeszcze podczas wyborów do ósmego Knessetu, jednak stopniowo rosła w siłę partia protestacyjna. 1 kwietnia 1974 roku Komisja Agranata przedstawiła raport o przyczynach niepowodzeń podczas tej wojny. W wyniku ogłoszenia tego raportu ustąpiła pani premier Golda Meir.

Nowy rząd sformował Yitzhak Rabin, który nie zaprosił do rządu żadnych bohaterów wojennych - wliczając w to Moshe Dayana, który ponosił część odpowiedzialności za niepowodzenia w Wojnie Jom Kippur.

W okresie kadencji parlamentu nastąpiła ideologiczna polaryzacja w kwestii przyszłości terenów zajętych przez izraelską armię podczas Wojny Sześciodniowej (1967 r.). W 1974 roku podpisano z Syrią i Egiptem porozumienia o częściowym wycofaniu wojsk. W 1975 roku zawarto z Egiptem porozumienie, które opierało się na zasadzie "ziemia za pokój".

Równocześnie nasiliła się izolacja Izraela na arenie międzynarodowej, która znalazła swoje odbicie w oświadczeniu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, które przyrównało Syjonizm do rasizmu. W efekcie wzrosło uzależnienie Izraela od Stanów Zjednoczonych.

W tym okresie wzrosła liczba arabskich ataków terrorystycznych. Większe zamachy miały miejsce w Ma'alot (26 osób zostało zabitych - z czego 21 były dziećmi), Nahariya, Kibbutz Shamir, Kirat Shmona, hotel sabaudzki w Tel Awiwie, Kikar Zion w Jerozolimie, Beit She'an i Ramat Magshimim.
    W lipcu 1976 roku nastąpiło porwanie francuskiego samolotu z izraelskimi obywatelami do Ugandy, w Afryce. W odpowiedzi interweniował specjalny oddział komandosów, który uwolnił zakładników. Podczas obrad Knessetu kilka razy dyskutowano nad kwestią rozmów pomiędzy Izraelczykami a przedstawicielami Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

W 1975 roku rozpoczęła pracę komisja parlamentarna do spraw statusu kobiet. W wyniku jej pracy zaczęły pojawiać się początki zmiany podejścia do kobiet.

W 1975 roku rozpoczęła się wojna domowa w Libanie i wzdłuż granicy izraelsko-libańskiej wybudowano specjalny system umocnień oraz fortyfikacji. W marcu doszło do wydarzeń tzw. "Dnia ziemi". W wyniku licznych przypadków konfiskaty arabskiej ziemi, w Samarii i Judei doszło do wybuchu arabskich zamieszek, które stłumiły siły bezpieczeństwa. Niepokoje wybuchły także wśród izraelskich Arabów.

W okresie ósmego Knessetu doszło także do kilku afer związanych z nieprawidłowościami finansowymi. Pod koniec 1976 roku przed sądem odpowiadał Asher Yadlin, który był kandydatem na dyrektora Banku Izraela. Samobójstwo popełnił minister budownictwa Avraham Ofer. Z powodu nieprawidłowości finansowych popełnionych w USA przez żonę, ustąpił premier Yitzhak Rabin.

Pod koniec kadencji ósmego Knessetu doszło do historycznego zerwania politycznego przymierza między Zjednoczeniem Pracy i Partią Narodowo-Religijną. Oficjalną przyczyną było przerwanie szabatu przez przybycie do Izraela pierwszych myśliwców F-15 z USA. Ceremonia w bazie wojskowej IAF naruszyła szabat.

Całemu temu okresowi towarzyszyły częste strajki pracowników El-Al i portu w Ashdod.

Szesnasty rząd został sformowany przez Goldę Meir w dniu 10 marca 1974 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Zjednoczenie Pracy, Partia Narodowo-Religijna i Niezależni Liberałowie.

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 22.

Premier ustąpił 11 kwietnia 1974 roku, w wyniku ogłoszenia raportu Komisji Agranata, która badała tło wybuchu Wojny Jom Kippur.

Siedemnasty rząd został sformowany przez Yitzhaka Rabin w dniu 3 czerwca 1974 roku. Członkami koalicji rządowej byli: Zjednoczenie Pracy, Ratz, Niezależni Liberałowie i listy mniejszościowe. 30 października 1974 roku do koalicji dołączyła Partia Religijno-Narodowa, natomiast 6 listopada 1974 roku wystąpił Ratz.

Liczba ministrów, gdy rząd został sformowany - 19.
          (po przyłączeniu się Partii Religijno-Narodowej i wystąpieniu Ratz - 21)

Premier ustąpił 22 grudnia 1977 roku, w wyniku wycofania poparcia dla rządu przez Partię Religijno-Narodową (jej ministrowie wystąpili z rządu).

źródło materiałów: Knesset