------- DROGA DO POROZUMIENIA Z EGIPTEM -------

18 stycznia 1974 r. zawarto ostateczne porozumienie izraelsko-egipskie o wycofaniu wojsk izraelskich z zachodniego brzegu Kanału Sueskiego na Półwysep Synaj. Ustalono przebieg linii demarkacyjnej na Synaju.

11 lutego 1974 r. żydowscy ekstremiści z Ligii Obrony Żydowskiej rzucili bomby zapalające do kilku obiektów chrześcijańskich w Jerozolimie. Zaatakowane zostały: biuro kongregacji baptystów (ze Stanów Zjednoczonych), chrześcijański sklep biblijny (prowadzony przez Amerykanów) i kaplica szwedzkiego Instytutu Teologicznego.

25 lutego 1974 r. ostatni izraelski żołnierz opuścił zachodni brzeg Kanału Sueskiego.

10 marca 1974 r. premierem izraelskiego rządu została wybrana ponownie Golda Meir. Sprawowała swoje obowiązki do 11 kwietnia 1974 r., kiedy ustąpiła z urzędu.

1 kwietnia 1974 r. Komisja Agranata opublikowała swój raport z dochodzenia w sprawie okoliczności wybuchu Wojny Jom Kippur. Komisja obciążyła odpowiedzialnością szefa Sztabu Głównego Davida Elazara (1925-1976), szefa wywiadu wojskowego Eli Zeira i szefa Dowództwa Południowego Shmuela Gonena. Raport wywołał duże poruszenie opinii publicznej w kraju.
    11 kwietnia 1974 r. premier Golda Meir podała się do dymisji w wyniku ogłoszenia raportu Komisji Agranata, która badała tło wybuchu Wojny Jom Kippur.

Po klęsce państw arabskich w Wojnie Jom Kippur, aktywność terrorystyczną zwiększyła Organizacja Wyzwolenia Palestyny, której oddziały operowały z południowego Libanu przenikając przez granicę na terytorium Izraela. Doszło do licznych ataków, podłożeń min lądowych, porwań i morderstw bezbronnych cywili.

11 kwietnia 1974 r. trzej palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny - Główne Dowództwo zaatakowali dom mieszkalny w Kiryat Shemona. Zginęło 18 Izraelczyków, a 16 osób zostało rannych.
    Izraelscy komandosi przeprowadzili szturm odbijając pozostałych zakładników. Zginęli wszyscy napastnicy.

12 kwietnia 1974 r. izraelscy komandosi przeprowadzili akcję odwetową, wkraczając do Libanu i zajmując sześć przygranicznych wiosek. Po ewakuacji mieszkańców wysadzono kilka domów, należących do rodzin palestyńskich terrorystów.

---------- 100-dni Wojny na Wyczerpanie ----------

13 kwietnia 1974 r. syryjska armia rozpoczęła serię potyczek artyleryjskich na Wzgórzach Golan, oczekując przeprowadzenia ostatecznej syryjsko-iracko-libijskiej ofensywy przeciwko Izraelowi. Starcia trwały przez prawie 100 dni.

13 kwietnia 1974 r. syryjscy komandosi przeprowadzili desant z helikopterów na górze Hermon, usiłując zdobyć izraelski punkt obserwacyjno-nasłuchowy.

15 kwietnia 1973 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage.

18 kwietnia 1974 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły serię bombardowań pozycji syryjskich baterii rakiet przeciwlotniczych SAM w rejonie góry Hermon.

19 kwietnia 1974 r. doszło do bitwy powietrznej. Izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-21. Syryjczycy po raz pierwszy użyli w tej bitwie nowe myśliwce MiG-23, które zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom. Do syryjskiej niewoli trafił izraelski pilot Benny Kiriyati.
    26 kwietnia 1973 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage.
    29 kwietnia 1974 r. w kolejnej bitwie powietrznej, izraelskie myśliwce F-4 Phantom zestrzeliły cztery syryjskie myśliwce MiG-21.

15 maja 1974 r. trzej palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny przekroczyło w przebraniu za izraelskich żołnierzy granicę izraelsko-libańską i ostrzelało autobus. Zginęły 2 Izraelki, a 6 osób zostało rannych. Następnie terroryści wkroczyli do wsi Ma'alot zabijając 3 Izraelczyków i zajmując szkołę podstawową "Netiv Meir", biorąc jako zakładników grupę 90 uczniów z nauczycielami, którzy spali w budynku po pieszej wycieczce.
    Akcja odbicia zakładników przeprowadzona przez izraelskich komandosów (Sayeret Matkal) zakończyła się porażką, gdyż zginęło 26 osób, a 17 zostało rannych. Wszyscy trzej terroryści zginęli. W akcji zginął także jeden izraelski komandos.

Sztab Główny Izraelskich Sił Obronnych wyciągnął bolesne lekcje z dramatu Ma'alot i podjął decyzję o rozpoczęciu budowy specjalnego ogrodzenia granicznego wzdłuż całej granicy z Libanem, Syrią i w Dolinie Jordanu. W najdalej wysuniętych na północ osadach budowano fortyfikacje obronne oraz przeprowadzono szkolenia wojskowe mieszkańców.
    Utworzono również nową jednostkę do działań specjalnych. Działała ona przy Straży Granicznej (Magav) i nosiła nazwę Yamam. Jej działania zawsze były okryte tajemnicą i niewiele o niej wiadomo. Jest to jednostka przeznaczona wyłącznie do działań antyterrorystycznych na terytorium Izraela. W przypadku wybuchu wojny Yamam ma za zadanie wraz z jednostką D-4 z 13 Flotylli, Jednostką 269 z Sayeret Matkal oraz zespołem z Sayeret Shaldag zabezpieczać wojskowe i cywilne obiekty o strategicznym znaczeniu dla państwa.

W następstwie Wojny Jom Kipur, w 1974 r. utworzono 669 Dywizjon (jednostka specjalna Aeromedical Evacuation Unit) zajmujący się ratowaniem lotników i żołnierzy z terenów nieprzyjaciela. Dywizjon otrzymał śmigłowce CH-53, UH-60, Bell 212 oraz później Eurocopter SA565. Przygotowanie pojedyńczego żołnierza z tej jednostki trwa prawie dwa lata. Należą oni do najlepiej wyszkolonych żołnierzy na świecie.

31 maja 1974 r. przedstawiciele Izraela i Syrii podpisali w Genewie (Szwajcaria) porozumienie w sprawie wycofania wojsk izraelskich z terytorium Syrii. Strefa graniczna na Wzgórzach Golan miała być zdemilitaryzowana i obsadzona przez międzynarodowe siły pokojowe UNDOF.
    Wojska izraelskie rozpoczęły wycofywać się z terytorium Syrii.

31 maja 1974 r. sekretarz generalny ONZ powołał do życia międzynarodowe siły pokojowe UNDOF (United Nations Disengagement Observer Force), których zadaniem jest rozdzielanie izraelskich i syryjskich wojsk na Wzgórzach Golan.

Siły UNDOF otrzymały mandat Narodów Zjednoczonych, który był odnawiany co sześć miesięcy. Główne dowództwo UNDOF umieszczono w Damaszku (Syria). Siły składały się z około 1.300 żołnierzy w dwóch batalionach (austriacki i polski), jednej jednostki logistycznego wsparcia (kanadyjska) i kompanii transportowej (japońska).

3 czerwca 1974 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Itzhak Rabin. Sprawował swoje obowiązki do 21 grudnia 1976 r., kiedy podał się do dymisji.

4 czerwca 1973 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage.

W 1974 r. amerykańska agencja wywiadowcza CIA napisała w swoim raporcie, że fakt posiadania przez Izrael pocisków rakietowych Jericho I jest pośrednim dowodem posiadania przez Izrael broni jądrowej. Według raportu było to jedyne logiczne wytłumaczenie utrzymywania przez izraelską armię tych mało skutecznych rakiet, których zasięg wynosił około 420-km (późniejsze raporty z 1988 r. podawały zasięg 650-km).

Izraelskie Siły Obronne prawdopodobnie dysponowały w 1974 r. około 10 bombami atomowymi. Mogły być one użyte jako bomby lotnicze, głowice pocisków rakietowych lub głowice pocisków artyleryjskich. W tym celu utrzymywano trzy bataliony artylerii 175 mm, dysponujących specjalnym typem amunicji.

8 czerwca 1974 r. Palestyńska Rada Narodowa przyjęła program "Dziesięciu punktów", który wskazywał drogę postępowania dla Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Program zakładał utworzenie państwa palestyńskiego na jakimkolwiek skrawku ziemi Palestyny, a następnie zastąpienie państwem palestyńskim Izraela. Plan odrzucał możliwość utworzenia państwa palestyńskiego jedynie na ziemiach Samarii, Judei i Strefy Gazy, zdecydowanie odrzucając Rezolucje ONZ nr 242 i 338. Najwyższym celem
działalności OWP było "ostateczne wyzwolenie wszystkich ziem palestyńskich." Oznaczało to odrzucenie idei "ziemia za pokój" lub możliwości uznania istnienia państwa Izrael.

24 czerwca 1974 r. trzech palestyńskich terrorystów zaatakowało dom mieszkalny biorąc zakładników w Nahariyya.
    Izraelscy komandosi (Sayered Golani) przeprowadzili szturm odbijając zakładników, jednak palestyńscy terroryści zdołali zastrzelić 4 Izraelczyków i ranić 8 osób, zanim sami zginęli.

W 1974 r. izraelskie siły bezpieczeństwa aresztowały katolickiego duchownego kościoła melchickiego, arcybiskupa Hilarego Capucci, pod zarzutem pomagania w przemycie broni dla palestyńskich terrorystów. 8 sierpnia 1974 r. sąd skazał go na 12 lat więzienia.

3 sierpnia 1974 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę ukrytą w samochodzie pułapce przed siedzibą Jewish Social Fund w Paryżu (Francja).
    25 sierpnia 1974 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w fabryce żurawi budowlanych w Mammheim (Niemcy). Niemiecka firma Korf dwa lata wcześniej zainwestowała w hutę stali w Izraelu.
    7 września 1974 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę w amerykańskim samolocie Trans-World Airlines z 88 pasażerami na pokładzie, który leciał z Tel Awiwu (Izrael) do Rzymu (Włochy). Po wybuchu bomby samolot spadł do morza w pobliżu Grecji. Nikt nie ocalał. Do zamachu przyznał się Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - Główne Dowództwo.
    25 września 1976 r. islamscy terroryści rzucili koktajle Mołotowa w budynek synagogi w Rzymie (Włochy).

8 listopada 1974 r. rząd przeprowadził dewaluację pieniądza o 43%. W następstwie ograniczono import i zakazano importu samochodów osobowych.
    Do końca 1974 r. do Izraela przyjechało 32 tys. nowych imigrantów.

13 listopada 1974 r. przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) Jaser Arafat przemówił podczas sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Arafat został zaproszony, gdyż aż 100 państw na 138 członków ONZ uznawało wówczas OWP za legalnego przedstawiciela interesów Palestyńczyków. Arafat podczas swojego słynnego przemówienia starał się za wszelką cenę wykazać, iż OWP nie jest organizacją terrorystyczną lecz rewolucyjną, walczącą o wolność narodu palestyńskiego.

W listopadzie 1974 r. przywódca Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jasir Arafat za zgodą Izraela odwiedził tereny okupowane. Zachęcał on Palestyńczyków do aktywności i organizowania się. Powstała wtedy palestyńska Narodowa Rada Przywódców Lokalnych Społeczności.

18 listopada 1974 r. trzej palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zaatakowało dom mieszkalny w Beit Shean, zabijając 4 Izraelczyków i biorąc zakładników.
    Izraelscy komandosi przeprowadzili szturm zabijając wszystkich napastników. W wymianie ognia rannych zostało 5 osób, innych 18 osób zostało rannych skacząc z okien budynku.

22 listopada 1974 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ uznało Organizację Wyzwolenia Palestyny za legalnego reprezentanta narodu palestyńskiego, nadając organizacji status obserwatora przy ONZ.

30 listopada 1974 r. dwaj palestyńscy terroryści z al-Fatah zaatakowało dom mieszkalny w Rihaniya. Zginął jeden izraelski Arab, a ranna została jego żona. Napastnicy poddali się izraelskim komandosom.
    6 grudnia 1974 r. palestyńscy terroryści z OWP zaatakowali kibuc Rosh Hanikra, raniąc 2 Izraelczyków. W wymianie ognia zginął jeden z napastników.
    11 grudnia 1974 r. islamski terrorysta z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny wrzucił granaty ręczne do kina w Tel Awiwie. Zginął 1 Izraelczyk, a 54 osoby zostały ranne. Zamachowiec zginął w wybuchu własnych granatów. Okazało się, że terrorysta pochodził z Ghany, mieszkał w Turcji i posiadał paszport Wielkiej Brytanii.
    20 grudnia 1974 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę na ulicy Ben Yehuda w centrum Jerozolimy. Rannych zostało 13 osób.
    22 grudnia 1974 r. palestyńscy terroryści z OWP rzucili granat ręczny w autobus z amerykańskimi pielgrzymami zwiedzającymi Jerozolimę. Ranne zostały 2 osoby.

7 stycznia 1975 r. w Izraelu odbyła się uroczystość podkreślająca przyjazd sto tysięcznego imigranta ze Związku Radzieckiego.

5 marca 1975 r. ośmiu palestyńskich terrorystów z al-Fatah przypłynęło dwoma łodziami na plażę Tel Awiwu i zaatakowało Hotel Savoy, biorąc zakładników. W ataku zginęło 2 izraelskich policjantów.
    6 marca 1975 r. izraelscy komandosi przeprowadzili szturm na hotel. W wymianie ognia zginęło 7 napastników, 8 cywili i 3 izraelskich komandosów. Rannych zostało 6 cywili i 6 komandosów.

28 marca 1975 r. palestyńscy terroryści zdetonowali ładunek wybuchowy podłożony w autobusie w Jerozolimie. Rannych zostało 13 osób.

13 kwietnia 1975 r. wybuchły ciężkie starcia we wschodnim Bejrucie, które rozpoczęły pierwszą fazę wojny domowej w Libanie. Konflikt rozpoczął się od ostrzelania przez nieznanych sprawców kościoła chrześcijańskiego (zginęły 4 osoby) w dzielnicy Ain El Rummaneh. W odwecie członkowie chrześcijańskiej Falangi zabili 27 Palestyńczyków jadących autobusem przez tą dzielnicę. W rezultacie starcia palestyńskich oddziałów OWP z chrześcijańską Falangą objęły swoim zasięgiem cały Bejrut. Słaby rząd libański nie interweniował, w skutek czego Falanga zablokowała wszystkie drogi dojazdowe do Bejrutu, wprowadzając kontrole dokumentów pod względem przynależności narodowościowej i religijnej. W nasilających się walkach zginęło około 600 muzułmanów i chrześcijan.

14 kwietnia 1975 r. odbył się publiczny pokaz pierwszego wyprodukowanego w całości przez izraelski przemysł myśliwca bombardującego Kfir. Pierwszy lot odbył się w czerwcu 1973 r., a do seryjnej produkcji samolot wszedł w 1975 r. Wersji Kfir C1 wyprodukowano 27 maszyn. W 1976 r. rozpoczęto produkcję wersji Kfir C2 produkując 185 sztuk (do 1982 r.). W 1983 r. rozpoczęto produkcję modelu Kfir C3.
    Przemysł zbrojeniowy rozwijał się umożliwiając produkcję nowoczesnego sprzętu bojowego. Pozwoliło to Izraelskim Siłom Obronnym stopniowe osiąganie niezależności od zagranicznych dostaw sprzętu i amunicji.
    W kwietniu 1975 r. do Izraela dotarło sześć pierwszych helikopterów szturmowych AH-1 Cobra (w sierpniu 1978 r. otrzymało nazwę kodową AH-1 Tzefa).

W 1975 r. izraelskie siły powietrzne sprzedały 18 starych francuskiej produkcji myśliwców Ouragan do Salwadoru.

W maju 1975 r. izraelska dyplomacja zawarła porozumienie gospodarcze z Europejską Wspólnotą Gospodarczą o obniżeniu o 60% taryf celnych na produkty izraelskie.
    Równocześnie podpisano porozumienie ze Stanami Zjednoczonymi, przyznające gwarancje rząd USA dla firm amerykańskich, które rozpoczną inwestycje w Izraelu.

14 maja 1975 r. żydowscy ekstremiści podpalili arabski autobus w Jerozolimie. Był to odwet za podpalenie żydowskiego autobusu przez Arabów w Ramallah, w Samarii.

15 czerwca 1975 r. czterej iraccy terroryści z Arabskiego Frontu Wyzwolenia przekroczyli granicę izraelsko-libańską i zaatakowali wieś Kfar Yuval, biorąc żydowską rodzinę jako zakładników. W ataku zginął jeden Izraelczyk, a 6 osób zostało rannych.
    Izraelscy komandosi przeprowadzili szturm zabijając wszystkich napastników. W strzelaninie zginął także jeden zakładnik.

4 lipca 1975 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w centrum Jerozolimy. Zginęło 13 Izraelczyków, a 72 osoby zostały ranne. Do zamachu przyznały się Palestyńskie Siły Rewolucyjne - Główne Dowództwo, nazywając siebie Brygady Męczenników Farida al-Boulbaly.

7 lipca 1975 r. izraelskie siły powietrzne i marynarka wojenna przeprowadziły odwetowe bombardowanie baz palestyńskich terrorystów w okolicach miasta Tyr, na południu Libanu.

9 lipca 1975 r. palestyńscy terroryści wysadzili rurociąg ropy naftowej w pobliżu Ejlatu, powodując zamknięcie rurociągu transportującego ropę z Morza Czerwonego w rejon wybrzeża Morza Śródziemnego.

W 1975 r. Egipt zaczął pogrążać się w kryzysie gospodarczym, wywołanym wysokimi kosztami Wojny Jom Kippur 1973 r. Wydatki na zbrojenia pochłaniały jedną piątą dochodu narodowego, rosła inflacja, a Zwiazek Radziecki zażądał zwrócenia długu w wysokości 7 mld USD. Pogarszająca się sytuacja zmusiła rząd egipski do poszukiwania nowych dróg rozwiązań, co wykorzystała amerykańska dyplomacja przeciągając stopniowo Egipt w swoją sferę wpływów.

1 września 1975 r. doszło do zawarcia izraelsko-egipskiego porozumienia w sprawie Półwyspu Synaj. Na jego mocy Izrael przeprowadził częściowe wycofanie swoich wojsk na odległość 70-km na wschód od Kanału Sueskiego. Umożliwiło to odbudowanie infrastruktury i wznowienie żeglugi na Kanale Sueskim, a tym samym przyniosło wpływy do budżetu Egiptu. Równie duże znaczenie dla egipskiej gospodarki miało wycofanie się izraelskich wojsk z roponośnych obszarów we wschodniej części Półwyspu Synaj, umożliwiając wznowienie dostaw własnej ropy naftowej do rafinerii w Egipcie. W zamian Egipt obiecał złagodzić bojkot ekonomiczny oraz umożliwić żeglugę po Kanale Sueskim statkom handlowym wiozącym towary do lub z Izraela.

We wrześniu 1975 r. Stany Zjednoczone przyznały Izraelowi pomoc w wysokości 2-3 mld USD rocznie. Była to rekompensata za straty poniesione przez Izrael w wyniku oddania Egiptowi obszarów roponośnych na Półwyspie Synaj.

W 1975 r. Żydowski Fundusz Narodowy nabył od arabskich rolników rozległe tereny w Samarii i Judei za ponad 7 mln USD.
    We wrześniu 1975 r. założono nowe osiedle Ma'alaeh Adumim, na wschód od Jerozolimy.

21 października 1975 r. uroczyście otworzono szpital Hadassah na górze Scopes w Jerozolimie. Szpital został zamknięty w wyniku wojny 1948 r. i przez 27-lat pozostawał nieczynny.

27 października 1975 r. palestyńscy terroryści zdetonowali samochód-pułapkę zaparkowany przed wejściem do Hotelu Jerusalem Eyal w Jerozolimie. Zniszczony został hol hotelu i roztrzaskane okna okolicznych domów. Rannych zostało 8 osób.

10 listopada 1975 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję nr 3379 uznającą Syjonizm za odmianę rasizmu. W głosowaniu 72 państwa poparły rezolucję (w tym Polska), 35 głosowało przeciwko, a 32 wstrzymało się. Wynik głosowania był efektem długotrwałej kampanii antysyjonistycznej prowadzonej przez Organizację Wyzwolenia Palestyny i Związek Radziecki. Rezolucję poparło 20 państw arabskich, 12 innych państw muzułmańskich, 12 państw socjalistycznych i 28 państw z Trzeciego Świata.
    Przyjęta przez ONZ Rezolucja wywołała oburzenie całego świata żydowskiego. Amerykański Kongres Żydowski wyraził swoje oburzenie rządowi Stanów Zjednoczonych. W wielu krajach przywódcy lokalnych społeczności żydowskich skierowali protesty do swoich rządów.

13 listopada 1975 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę na handlowej ulicy Zion Square w centrum Jerozolimy. Zginęło 6 Izraelczyków, a 40 osób zostało rannych.

W okresie od 15 listopada 1975 r. do 26 lutego 1976 r. izraelskie wojska w czternastu etapach wycofały się z Półwyspu Synaj.

Ziemie oddane przez Izrael w latach 1974-1975 (Copyright: Gedeon)

20 listopada 1975 r. trzech palestyńskich terrorystów z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny wdarło się do akademika w Ramat Magshimim, na Wzgórzach Golan. Zginęło 3 studentów, a 1 został ranny. Napastnicy zbiegli do Syrii.

Do końca 1975 r. do Izraela przyjechało 20 tys. nowych imigrantów.

9 stycznia 1976 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę zegarową podłożoną na targowisku w centrum Jerozolimy. Wybuch nastąpił w szczytowej godzinie zakupów przed szabatem. Rannych zostało 8 osób.

18 stycznia 1976 r. oddziały chrześcijańskiej Falangi dokonały w Libanie masakry 1 tys. ludzi we wsi Karantina, która znajdowała się w strefie kontrolowanej przez Organizację Wyzwolenia Palestyny. W odwecie palestyńska bojówka dowodzona przez Jasera Arafata zamordowała 582 osoby w chrześcijańskiej wsi Damour (20 stycznia 1976 r.). W rezultacie tych masakr Bejrut wyraźnie podzielił się na wschodnią i zachodnią część, w których OWP z libańskimi nacjonalistami stanęli przeciwko chrześcijańskiej Falandze. Walki wojny domowej stopniowo obejmowały całe terytorium Libanu.

25 stycznia 1976 r. trzej palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny usiłowało wystrzelić pocisk rakietowy przeciwlotniczy SAM-7 w kierunku izraelskiego samolotu El Al startującego z lotniska w Nairobi (Kenia). Terroryści zostali aresztowani przez ochronę lotniska.
    8 lutego 1976 r. islamscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w izraelskim biurze handlowym w Berlinie Zachodnim (Niemcy).

10 lutego 1976 r. niespotykane opady śniegu sparaliżowały komunikację w Jerozolimie, Hebronie i Safed.

17 lutego 1976 r. w Brukseli (Belgia) odbyła się druga konferencja poświęcona sytuacji radzieckich Żydów. Uczestnicy konferencji poszukiwali sposobów udzielenia pomocy Żydom żyjącym w Związku Radzieckim.
    Przez cały rok Żydzi organizowali demonstracje i wiece poparcia dla radzieckich Żydów na całym świecie.

8 marca 1976 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligii Obrony (JDL) zdetonowali bomby podłożone przed biurami rosyjskich i czechosłowackich linii lotniczych w Nowym Jorku (USA).

14 marca 1976 r. w wyniku narastającego kryzysu gospodarczego nastąpił gwałtowny wzrost cen wszystkich towarów o 25%. Rząd musiał drastycznie ograniczyć wszystkie dotacje państwowe.

25 marca 1976 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony zdetonowali bombę podłożoną w biurze radzieckiej firmy handlowej Amtorg w Nowym Jorku (USA).

30 marca 1976 r. izraelscy Arabowie mieszkający w Galilei zorganizowali "Dzień ziemi", będący ich protestem przeciw konfiskatom ich ziemi. Protestowało około 10% Palestyńczyków aktywnych zawodowo. W Nazarecie doszło do starć z izraelską policją, w których zginęło 6 Palestyńczyków.

W maju 1976 r. libański prezydent Suleiman Frangieh (1910-1992) zwrócił się do Izraela z prośbą o udzielenie pomocy wojskowej.
    W odpowiedzi, Izraelskie Siły Obronne zaczęły dostarczać sprzęt wojskowy i amunicję (głównie zdobytą w wojnach na Arabach) do oddziałów chrześcijańskich maronitów, które utrzymywały się na północy Libanu.

1 maja 1976 r. islamscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w Banku Rothschildów w Paryżu (Francja).

2 maja 1976 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony zdetonowali bomby w czterech rosyjskich firmach w Nowym Jorku (USA).

3 maja 1976 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę ukrytą w skuterze zaparkowanym przy głównym centrum handlowym na ulicy Ben Jehuda w Jerozolimie. Zginął 1 Izraelczyk, a 29 osób zostało rannych.
    11 maja 1976 r. palestyński terrorysta z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny - Główne Dowództwo otworzył ogień z broni maszynowej w centrum Tel Awiwu, raniąc 3 osoby.
    25 maja 1976 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na lotnisku międzynarodowym w Lod. Zginęło 2 Izraelczyków, a 9 osób zostało rannych.

W czerwcu 1976 r. libański prezydent Suleiman Frangieh wezwał Syrię do interwencji zbrojnej w Libanie. Pretekstem do interwencji było zamknięcie strategicznego portu w Bejrucie, który stanowił ważny punkt handlowy dla Syrii.
    W odpowiedzi, syryjskie wojska wkroczyły do Libanu popierając oddziały chrześcijańskich maronitów. Syryjczycy zajęli Dolinę Bekaa oraz miasto Trypolis, wymuszając na wszystkich stronach przyjęcie zawieszenia broni.
    Korzystając z zaprzestania walk, oddziały chrześcijańskiej Falangi wkroczyły do obozu palestyńskich uchodźców we Wschodnim Bejrucie mordując około 2 tys. Palestyńczyków.

23 czerwca 1976 roku Kneset odrzucił propozycję wprowadzenia ślubu cywilnego.

27 czerwca 1976 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę ukrytą w bagażach na lotnisku im Ben-Guriona w Lod. Służby ochrony wykryły i rozbroiły ładunek. Bomba miała polecieć francuskim samolotem Air France na Daleki Wschód.

27 czerwca 1976 r. palestyńscy i niemieccy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny porwało francuski samolot Air France (Airbus A300) z 248 pasażerami na pokładzie, lecący z Aten (Grecja) do Paryża (Francja). Porwany samolot poleciał do Entebee w Ugandzie, gdzie terroryści zatrzymali przy sobie jako zakładników 103 pasażerów żydowskiego pochodzenia.

3 lipca 1976 r. rząd podjął decyzję użycia specjalnych sił antyterrorystycznych, które miały przeprowadzić operację odbicia zakładników w Ugandzie.

---------- Operacja "Piorun" ----------

4 lipca 1976 r. grupa 100 izraelskich komandosów (Sayeret Matkal i spadochroniarze z 35 Brygady Spadochronowej oraz Brygady Golani) wylądowała w nocy na lotnisku Entebbe w Ugandzie. Do transportu użyto trzech samolotów C-130 Hercules, wsparcie zapewniał samolot zwiadu elektronicznego AWACS E-2 i samolot sanitarny Boeing 707. Izraelscy komandosi zaatakowali terminal pasażerski lotniska, zabijając wszystkich siedmiu terrorystów i uwalniając zakładników. W czasie akcji doszło do wymiany ognia z ugandyjskimi żołnierzami, w której zginęło 30 Ugandyjczyków. Wycofując się, izraelscy komandosi wysadzili 11 ugandyjskich myśliwców MiG-17, które stały na płycie lotniska. Podczas operacji zginął 1 izraelski komandos (Jonatan Netaniahu) i 3 zakładników, a 37 zakładników zostało rannych.

18 lipca 1976 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w autobusie w Ramat Gan. Rannych zostało 11 osób.

25 lipca 1976 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w restauracji w obozie uchodźców Balata w Nablusie, w Samarii. Zginęła 1 osoba, a 3 osoby zostały ranne.

30 lipca 1976 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w paczce leżącej na chodniku w centrum Jerozolimy. Rannych zostało dwóch francuskich turystów.

11 sierpnia 1976 r. dwaj palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny rzuciło granaty ręczne i otworzyło ogień z broni maszynowej do ludzi oczekujących na stanowisku odpraw izraelskich linii lotniczych El Al na lotnisku w Istambule (Turcja). Zginęły 4 osoby, a 20 zostało rannych.

31 sierpnia 1976 roku założono nowe miasto Katzrin na Wzgórzach Golan.

W październiku 1976 r. Liga Arabska podjęła na szczycie w Rijadzie (Arabia Saudyjska) decyzję o powołaniu Arabskich Sił Odstraszających (Arab Deterrent Force), które miały nadzorować zawieszenie broni w Libanie. Siły liczyły ogółem 30 tys. żołnierzy, z czego 25 tys. było syryjskimi, a pozostali pochodzili z Arabii Saudyjskiej i Libii.
    Pierwsza faza wojny domowej w Libanie zakończyła się śmiercią ponad 40 tys. ludzi. Około 100 tys. ludzi zostało rannych, a ponad milion wyemigrowała. Infrastruktura kraju była poważnie zniszczona. Liban został podzielony na strefy wpływów. Wojska syryjskie okupowały wschodnią i północną część kraju. Pod ich ochroną znajdowali się Szyici w Dolinie Bekaa i chrześcijańscy maronici na północy. Druzowie kontrolowali górzyste pasmo Libanu. Południe kraju zajmowała Organizacja Wyzwolenia Palestyny. Część wybrzeża od Bejrutu do Trypolisu kontrolowała chrześcijańska Falanga. W Trypolisie ulokowali się Sunici. Miasto Bejrut zostało podzielone pomiędzy rywalizujące ze sobą ugrupowania.
    Izrael, pomimo nieustających ataków terrorystycznych i ostrzału artyleryjskiego swojego terytorium, zdecydował się w geście dobrej woli dostarczyć pomoc medyczną i humanitarną dla chrześcijan w południowym Libanie.

20 grudnia 1976 r. Stany Zjednoczone rozpoczęły dostawy do Izraela myśliwców F-15 Eagle. Myśliwce zgrupowano w trzech eskadrach.
    W 1976 r. Izraelskie Siły Obronne prawdopodobnie dysponowały 10-20 bombami atomowymi.
    W grudniu 1976 r. do Izraela przypłynął z Wielkiej Brytanii nowy izraelski okręt podwodny INS "Gal". Podczas drogi morskiej okręt został uszkodzony, jednak szybko przeszedł konieczne naprawy. Okręt o wyporności 600 ton był uzbrojony w torpedy i rakiety okręt-okręt "Harpoon". Załogę stanowiło 23 marynarzy.

W 1976 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej podczas erupcji wulkanu na Sycylii.

W 1976 r. Związek Radziecki wyraził zgodę na emigrację 14 tys. radzieckich Żydów do Izraela.

Do końca 1976 r. do Izraela przyjechało 20 tys. nowych imigrantów, z czego połowa z ZSRR. W kraju działało około 50 ośrodków absorpcji, z miejscami dla 10 tys. osób.

W kwietniu 1977 roku odbył się Pierwszy Młodzieżowy Światowy Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. W obradach uczestniczyła żydowska młodzież z całego świata.

14 kwietnia 1977 r. dwóch uzbrojonych Izraelczyków wdarło się do ambasady Zachodnich Niemiec w Tel Awiwie, zajmując dwa pokoje na piętrze przez 5-godzin. Napastnicy poddali się po przeprowadzeniu wywiadu przez izraelską telewizję. Motywem ataku była frustracja wywołana wolnym tempem ścigania nazistowskich przestępców wojennych. W Dusseldorfie od roku czasu trwała rozprawa sądowa 14 nazistowskich strażników z obozu koncentracyjnego Majdanek.

24 kwietnia 1977 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w pobliżu Be'er Shevy. Rannych zostało 28 osób.

10 maja 1977 r. podczas ćwiczeń wojskowych w Dolinie Jordanu rozbił się helikopter transportowy CH-53 Yasur. Zginęło 54 żołnierzy.

W latach 1977-1978 izraelskie siły powietrzne zakupiły w Stanach Zjednoczonych cztery samoloty wczesnego ostrzegania E-2C Hawkeye. Potrafiły one wykrywać wrogie cele w odległości do 250-km i jednocześnie naprowadzać cztery grupy myśliwców na różne cele. Później samoloty odsprzedano do Meksyku.
    13 maja 1977 r. Izraelskie Siły Obronne po raz pierwszy zaprezentowały na publicznym pokazie swój nowy czołg Merkava Mk I. Czołg ważył 63 tony i był uzbrojony w działo 105 mm i karabin maszynowy 7,62 mm. Do 1982 r. wyprodukowano 180 takich czołgów.

W 1977 r. Izrael sprzedał trzy okręty rakietowe klasy Saar 4 do Południowej Afryki. Kontrakt przewidywał dostawę sześciu takich okrętów, jednak dostawy zostały przerwane po nałożeniu embarga na dostawy broni do RPA (4 listopada 1977 r.). Rozwiązaniem okazało się sprzedania licencji na budowę tych okrętów.

W 1977 r. prezydent Stanów Zjednoczonych James Earl Carter rozpoczął starania o uruchomienie bliskowschodniego procesu pokojowego. W tym celu przeprowadził serię rozmów z egipskim prezydentem Anwarem Sadatem, jordańskim królem Husseinem, syryjskim prezydentem Hafez al-Assadem i izraelskim premierem Itzchakiem Rabinem.

17 maja 1977 r. odbyły się w Izraelu wybory do IX Knesetu. Większość głosów zdobył prawicowo-centrowy blok partyjny Zjednoczenie (Likud). Po 29-latach lewicowa partia Mapai musiała oddać władzę w Izraelu.

W czerwcu 1977 r. do Izraela przypłynął z Wielkiej Brytanii nowy izraelski okręt podwodny INS "Tanin".

20 czerwca 1977 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Menachem Begin. Sprawował swoje obowiązki do 20 lipca 1981 r.

W 1977 r. rząd wprowadził oficjalną nazwy Samarii i Judei dla Zachodniego Brzegu Jordanu. Samarię i Judeę zaczęto traktować jako prastare dziedzictwo narodu żydowskiego.

W 1977 r. pojawiła się druga fala żydowskich osadników, która napłynęła do Samarii i Judei. Nowe osady zakładano w strategicznie ważnych miejscach, na zboczach gór, nad dolinami i skrzyżowaniami ważnych dróg. Osady przypominały swoją budową twierdzę i zapewniały Żydom przewagę strategiczną i zupełną kontrolę nad całą okolicą. Liczba osadników żydowskich wzrosła z 1.514 w 1970 r. do 5.023 w 1977 r.
    Równocześnie izraelskie władze administracyjne rozpoczęły zakrojone na dużą skalę prace budowlane w Samarii i Judei. Budowano sieci wodno-kanalizacyjne, nowe drogi, linie energetyczne i telefoniczne. Nowa infrastruktura miała na celu likwidację biedy i arabskich slamsów w Samarii i Judei.

6 lipca 1977 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na targowisku w Petah Tiqva. Zginął 1 Izraelczyk, a 22 osoby zostały ranne.
    20 lipca 1977 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w supermarkecie w Nahariya. Rannych zostało 5 osób.
    28 lipca 1977 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na targowisku w Be'er Shevie. Rannych zostało 28 osób.
    16 sierpnia 1977 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Afula. Rannych zostało 8 osób.

17 sierpnia 1977 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na ulicy w Nablusie, w Samarii. Rannych zostało 6 osób.

15 października 1977 r. palestyńscy terroryści z Rewolucyjnego Ruchu Arabskiego zdetonowali bombę podłożoną na Starym Mieście w Jerozolimie. Ranne zostały 2 osoby.

---------- Przełom w kontaktach z Egiptem ----------

10 listopada 1977 r. egipski prezydent Anwar Al Sadat (1918-1981) ogłosił gotowość do rozpoczęcia negocjacji pokojowych z Izraelem.

13 listopada 1977 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę w pobliżu szkoły na Starym Mieście w Jerozolimie. Zginął jeden uczeń, a ranne zostały 4 osoby. Trzy godziny później kolejna bomba wybuchła w dzielnicy żydowskiej. Zginęła 1 osoba, a 1 została ranna.

W dniach 19-21 listopada 1977 r. egipski prezydent Anwar Al Sadat (1918-1981) jako pierwszy arabski przywódca przyjechał z oficjalną wizytą dyplomatyczną do Izraela. Doszło do przełomowego spotkania z premierem Beginem w Jerozolimie. Po rozmowach Izrael i Egipt skrytykowały bliskowschodnią politykę Związku Radzieckiego i państw arabskich.
    19 listopada 1977 r. egipski prezydent Anwar Sadat w przemówieniu w Knesecie wezwał Izrael do całkowitego wycofania swoich wojsk z terenów okupowanych i podjęcia negocjacji z wszystkim sąsiadami jednocześnie. W zamian Egipt proponował Izraelowi bezpieczeństwo i pokój.

W odpowiedzi na wizytę prezydenta Sadata w Izraelu, arabskie państwa zamroziły stosunki dyplomatyczne z Egiptem. Syria dała "wolną rękę" palestyńskim organizacjom terrorystycznym na działalność w południowym Libanie. W rezultacie Organizacja Wyzwolenia Palestyny rozwinęła swoją działalność terrorystyczną wymierzoną przeciwko Izraelowi.

Palestyńskie grupy terrorystyczne przenikały przez granicę lądem lub morzem, a na północną Galileę spadały pociski Katiusza.

26 listopada 1977 r. egipski prezydent Anwar Sadat zaprosił wszystkie strony konfliktu bliskowschodniego na konferencję pokojową do Kairu (Egipt). Izrael przyjął zaproszenie.
    Syria, Organizacja Wyzwolenia Palestyny oraz Związek Radziecki odrzuciły egipskie zaproszenie.

27 listopada 1977 r. islamscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w Banku Leumi of Israel w Paryżu (Francja).

28 listopada 1977 r. minister finansów Simcha Ehrlich zapowiedział "ekonomiczny przewrót" w Izraelu.

3 grudnia 1977 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na targowisku w Jerozolimie. Rannych zostało 6 osób.

18 grudnia 1977 r. do Izraela przypłynął z Wielkiej Brytanii nowy izraelski okręt podwodny INS "Rahav". Z trzech nowych okrętów podwodnych "Gal", "Tanin" i "Rahav" utworzono flotyllę okrętów podwodnych.
    W latach 1973-1977 izraelska marynarka wojenna wcieliła do służby czynnej 46 okrętów patrolowych "Dabur". Okręty o wyporności 45 ton rozwijały prędkość 29 węzłów. Pełniły one służbę patrolową strzegąc wybrzeży Izraela.

25 grudnia 1977 r. izraelski premier Menachem Begin (1913-1992) przyjechał z oficjalną wizytą dyplomatyczną do Egiptu. Rozpoczęto pokojowe negocjacje pomiędzy Izraelem a Egiptem.

W 1977 r. Związek Radziecki wyraził zgodę na imigrację 17 tys. radzieckich Żydów do Izraela.

Do końca 1977 r. do Izraela przyjechało 21,5 tys. nowych imigrantów.
    Większość utworzonych nowych osad powstało na terenach Samarii i Judei. Pomiędzy 1971 a 1977 rokiem powstały 44 nowe żydowskie osiedla.

8 stycznia 1978 r. palestyńscy terroryści wrzucili granat ręczny do autobusu w Jerozolimie. Ranne zostały 3 osoby.
    14 lutego 1978 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Jerozolimie. Zginęło 2 Izraelczyków, a 35 osób zostało rannych.
    17 lutego 1978 r. palestyńscy terroryści z OWP zdetonowali bombę zegarową ukrytą w koszu na śmieci przed Uniwersytetem Hebrajskim w Jerozolimie. Zginął jeden arabski student, a 1 osoba została ranna.

W dniach 20 lutego - 1 marca 1978 roku odbył się Dwudziesty Dziewiąty Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Po burzliwych dyskusjach delegaci zaakceptowali zasadę religijnej równości wszystkich ruchów wyznaniowych przyjętych do Światowej Organizacji Syjonistycznej.

11 marca 1978 r. jedenastu palestyńskich terrorystów z al-Fatah przypłynęło łodzią na plażę na południe od Hajfy. Porwali autobus, którym pojechali na przedmieścia Tel Awiwu. Podczas wymiany ognia z policjantami autobus został wysadzony w powietrze. Zginęły 43 osoby (w tym 9 terrorystów), a 72 zostały ranne. Policja aresztowała dwóch terrorystów (w październiku 1979 r. sąd skazał ich na dożywotnie więzienie).

Sztab Główny Izraelskich Sił Obronnych podjął decyzję o przeprowadzeniu operacji wojskowej zajęcia terenów w południowym Libanie, na południe od rzeki Litani. Celem operacji miała być likwidacja baz i infrastruktury palestyńskich organizacji terrorystycznych. Do przeprowadzenia operacji wyznaczono 25 tys. żołnierzy.

---------- Operacja "Litani" ----------

14 marca 1978 r. izraelskie oddziały (10 tys. żołnierzy i 200 czołgów) przekroczyły granicę docierając do 10-km w głąb terytorium Libanu. Niszczone były bazy Organizacji Wyzwolenia Palestyny.
    14 marca 1978 r. działania izraelskiej armii poparła chrześcijańska Armia Wolnego Libanu (Jaysh Lubnan al-Janubi), którą dowodził major Saad Haddad. Podporządkował się on dowództwo Izraelskich Sił Obronnych.

15 marca 1978 r. izraelskie siły powietrzne zbombardowały palestyńskie cele w rejonie Awazi, w pobliżu Bejrutu. W atakach zginęło 36 osób. W wiosce Abbasiya doszło do przypadkowego zbombardowania meczetu, w którym zginęło 40 osób, a ponad 100 zostało rannych.
    15 marca 1978 r. rząd libański poinformował, że około 285 tys. palestyńskich uchodźców ucieka z południa Libanu kierując się w stronę Bejrutu.

16 marca 1978 r. izraelskie oddziały rozwinęły ofensywę docierając do rzeki Litani na południu Libanu.

17 marca 1978 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Jimmy Carter skrytykował izraelską operację na terytorium Libanu mówiąc, że jest ona "poważnym zagrożeniem dla pokoju w regionie."

19 marca 1978 r. ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ zaproponował, by międzynarodowe siły pokojowe ONZ zastąpiły izraelską armię w południowym Libanie.
    19 marca 1978 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła Rezolucję nr 425 wzywającą Izrael do natychmiastowego przerwania wszystkich działań zbrojnych i "niezwłocznego wycofania wojsk z całego terytorium Libanu." Miejsce wycofanych izraelskich oddziałów miały zająć powołane specjalnie w tym celu tymczasowe siły UNIFIL (United Nations Interim Force in Lebanon), których zadaniem było nadzorowanie międzynarodowego pokoju i udzielenie pomocy libańskiemu rządowi w przejęciu kontroli nad południowym Libanem.
    19 marca 1978 r. izraelska armia ogłosiła utworzenie 10-km strefy bezpieczeństwa w południowym Libanie, która miała być zajmowana przez trzy następne miesiące. Równocześnie udzielono wojskową pomoc oddziałom chrześcijańskiej Falangi, które walczyły z Organizacją Wyzwolenia Palestyny i sprzeciwiały się obecności wojsk syryjskich w Libanie.

21 marca 1978 r. izraelska armia zakończyła działania zbrojne w południowym Libanie. Ocenia się, że podczas Operacji "Litani" zginęło około 1 tys. Palestyńczyków i Libańczyków oraz 20 izraelskich żołnierzy.
    Terytorium południowego Libanu położone na południe od rzeki Litani pozostawało przez trzy miesiące pod kontrolą izraelskiej armii, a po jej wycofaniu zostało zajęte przez siły chrześcijańskiej Armii Wolnego Libanu.
    Dodatkowo w południowym Libanie zostały rozlokowane międzynarodowe siły UNIFIL (United Nations Interim Force in Lebanon), których zadaniem jest nadzorowanie zawieszenia broni na granicy izraelsko-libańskiej. Bazą sił UNIFIL jest miasto Naqura w Libanie. Mandat UNIFIL jest odnawiany co sześć miesięcy. Siły liczyły około 4,5 tys. żołnierzy z dziewięciu państw.
    Bazy Organizacji Wyzwolenia Palestyny przeniosły się na północ od rzeki Litani, skąd palestyńscy terroryści kontynuowali swoją działalność przeciwko Izraelowi.

W marcu 1978 r. Stany Zjednoczone podjęły decyzję o sprzedaniu Izraelowi wielozadaniowych myśliwców F-16 Fighting Falcon. Ogółem izraelskie siły powietrzne zakupiły 362 myśliwce F-16.
    Równocześnie Stany Zjednoczone sprzedały myśliwce F-15 i F-16 Egiptowi i Arabii Saudyjskiej. Miało to zapewnić utrzymanie równowagi sił na Bliskim Wschodzie.

W 1978 r. izraelskie siły powietrzne sprzedały 26 wielozadaniowych myśliwców Nesher do Argentyny.

W 1978 r. izraelska marynarka wojenna wcieliła do służby okręt rakietowy INS "Nitzachon", należący do izraelskiej produkcji klasy Saar 4. Okręty tej klasy miały wyporność 450 ton, osiągały prędkość 33 węzłów i były uzbrojone w rakiety okręt-okręt "Harpoon". Załogę stanowiło 45 marynarzy.

W marcu 1978 r. grupa 348 oficerów rezerwy wystosowało petycję do premiera Menachema Begina wzywającą go do kontynuowania procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie. Petycję poparły tysiące mieszkańców Izraela, dając impuls do powstania organizacji Shalom Achshav (Pokój Teraz - Peace Now), która opowiadała się za ideą "ziemia za pokój".

26 kwietnia 1978 r. palestyńscy terroryści wrzucili granat ręczny przez okno do autobusu z turystami wracającymi do Jerozolimy z wycieczki po Galilei. Zginęło 2 niemieckich turystów, a wielu zostało rannych.

14 maja 1978 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony zdetonowali bombę podłożoną w biurze rosyjsko języcznej gazety w Nowym Jorku (USA).

15 maja 1978 r. w Tel Awiwie odbyła się uroczystość otwarcia Muzeum Żydowskiej Diaspory (Beit HaTefutsoth).

23 maja 1978 r. prezydentem Izraela został Itzhak Navon. Sprawował on swoje obowiązki do 5 maja 1983 r.

2 czerwca 1978 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny - Główne Dowództwo zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Jerozolimie. Zginęło 5 osób, a 20 zostało rannych.
    30 czerwca 1978 r. palestyńscy terroryści z OWP zdetonowali bombę podłożoną na targowisku w Jerozolimie. Zginęło 2 Izraelczyków, a 47 osób zostało rannych.

W lipcu 1978 r. radziecki sąd skazał Żyda Natana Sharanskiego na 13 lat więzienia za rzekome szpiegostwo na rzecz Zachodu i agitację antyradziecką.

10 lipca 1978 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony podłożyli bombę w radzieckim biurze turystycznym w Nowym Jorku (USA). Policja rozbroiła bombę.

20 sierpnia 1978 r. dwaj palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny rzuciło granaty ręczne i otworzyło ogień z broni maszynowej autobus z pasażerami izraelskich linii lotniczych El Al, który podjeżdżał pod Hotel London Europa w Londynie (Wielka Brytania). Zginęła stewardesa, a 9 osób zostało rannych. Izraelski ochraniarz zastrzelił jednego z napastników.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1978-1982 - Camp David