8 grudnia 1987 r. izraelska ciężarówka wojskowa zabiła 4 Palestyńczyków w wypadku samochodowym w obozie uchodźców Jabalaya w Strefie Gazy.
    Stało się to pretekstem do wybuchu palestyńskich zamieszek.

9 grudnia 1987 r. wybuchły palestyńskie zamieszki w obozie uchodźców Jabalaya w Strefie Gazy. W obozie Jabalaya żyło około 60 tys. ludzi. Izraelscy żołnierze otworzyli ogień do rzucających kamieniami młodych Palestyńczyków, zabijając 1 osobę.
    W następnych dniach palestyńskie zamieszki objęły swoim zasięgiem wszystkie obozy uchodźców oraz arabskie miasta w Strefie Gazy, Samarii i Judei. Rozpoczęło się palestyńskie powstanie Intifada, której celem było wywalczenie prawa do proklamowania niepodległego państwa Palestyna.
    Początkowo Palestyńczycy atakowali izraelskich żołnierzy kamieniami, jednak z czasem taktyka zmieniła się na ataki przy użyciu koktajlów Mołotowa i granatów ręcznych. Wjazdy do obozów uchodźców i arabskich miast zostały przegrodzone barykadami, za którymi ukrywali się młodzi bojówkarze rzucający kamieniami w izraelskich żołnierzy. Bardzo często z ukrycia otwierali ogień palestyńscy terroryści, trafiając izraelskich żołnierzy. Palestyńczycy mieszkający wewnątrz miasteczek i obozów uchodźców cieszyli się względną wolnością nie ograniczoną izraelskimi patrolami. Wszystkimi działaniami kierowali lokalni duchowi przywódcy muzułmańscy, wywodzący się z Centrum Islamskiego w Gazie.
    Organizacja Wyzwolenia Palestyny działając z odległego Tunisu (Libia) nie była w stanie w odpowiedni sposób kierować palestyńskimi zamieszkami w Izraelu, dlatego jej rolę zaczęła stopniowo przejmować radykalna organizacja islamska Hamas.
    Palestyńska organizacja terrorystyczna Hamas (Islamski Ruch Oporu) została założona w 1987 r. przez działaczy Centrum Islamskiego w Gazie. Hamas kategorycznie odrzucał możliwość jakichkolwiek rozmów pokojowych z Izraelem, uznając zbrojną walkę za sposób realizacji głównego celu, jakim było wyzwolenie całej Palestyny z okupacji izraelskiej.

W odpowiedzi na wybuch masowych zamieszek, Izraelskie Siły Obronne otrzymały pozwolenie użycia specjalnych kul kauczukowych w celu stłumienia rozruchów. Przeprowadzano masowe aresztowania.
    Podczas starć w grudniu 1987 r. zginęło 22 Palestyńczyków.

13 grudnia 1987 r. palestyńscy terroryści rzucili dwie bomby zapalające w konsulat Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.
    14 grudnia 1987 r. palestyński terrorysta z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych rzucił granat ręczny w wojskowy autobus w Jerozolimie.
    17 grudnia 1987 r. palestyńscy terroryści rzucili koktajle Mołotowa w konsulat Wielkiej Brytanii w Jerozolimie.
    30 grudnia 1987 r. palestyńscy terroryści wysłali z Turcji bomby ukryte w listach zaadresowanych do mieszkańców Izraela. W wybuchu w Or Yehuda ranne zostały 2 osoby. Pozostałe bomby zostały rozbrojone lub odesłane do nadawcy.

Do końca 1987 roku do Izraela przyjechało 14 tys. nowych imigrantów.

21 stycznia 1988 r. trzej palestyńscy terroryści z al-Fatah przekroczyli granicę izraelsko-libańską w pobliżu kibucu Manara. W starciu z patrolem izraelskiej straży granicznej zginęli wszyscy napastnicy. Ranny został 1 izraelski żołnierz.

W lutym 1988 r. arabskie państwa Zatoki Perskiej zaoferowały kilka milionów dolarów pomocy dla palestyńskiej organizacji terrorystycznej Hamas, która rozwijała swoją działalność w Strefie Gazy. Na czele Hamasu stał charyzmatyczny duchowy przywódca Szejk Ahmed Yassin, który zachęcał Palestyńczyków do nienawiści i walki przeciwko Izraelowi.

4 lutego 1988 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah przekroczyli granicę izraelsko-libańską i zaatakowali izraelski patrol straży granicznej. W wymianie ognia zginęło 2 izraelskich żołnierzy, a 1 został ranny.

16 lutego 1988 r. islamscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy ambasadzie Izraela w Manili (Filipiny).

20 lutego 1988 r. palestyńscy terroryści obrzucili koktajlami Mołotowa konsulat Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.

25 lutego 1988 r. sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych, George Schultz, przedstawił zasady planu pokojowego dla Bliskiego Wschodu.

28 lutego 1988 r. dwaj palestyńscy terroryści z al-Fatah usiłowało przepłynąć kajakiem z Libanu na terytorium Izraela. Napastnicy zostali zastrzeleni przez izraelskich żołnierzy.
    28 lutego 1988 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy stadionie sportowym w Tel Awiwie.
    4 marca 1988 r. izraelskie siły bezpieczeństwa zatrzymały ciężarówkę z dużą ilością materiałów wybuchowych, która miała wybuchnąć przed Hotelem Hilton podczas wizyty sekretarza stanu Stanów Zjednoczonych, Georga Shultz'a.
    6 marca 1988 r. izraelskie siły bezpieczeństwa wykryły i rozbroiły bombę podłożoną przez al-Fatah w supermarkecie w Jerozolimie.
    7 marca 1988 r. trzej palestyńscy terroryści z al-Fatah przekroczyło granicę izraelsko-egipską i porwało autobus biorąc zakładników. Gdy terroryści zabili jednego z zakładników interweniowała specjalna jednostka antyterrorystyczna. Zginęli wszyscy terroryści i 2 pasażerów.
    7 marca 1988 r. palestyńscy terroryści wrzucili bombę do żydowskiej szkoły w Jerozolimie.
    11 marca 1988 r. izraelskie siły bezpieczeństwa wykryły i rozbroiły bombę ukrytą w samochodzie-pułapce zaparkowanym przy dworcu autobusowym w Jerozolimie.
    16 marca 1988 r. palestyńscy terroryści rzucili bombę zapalającą w samochód policyjny w Jerozolimie.
    19 marca 1988 r. palestyńscy terroryści rzucili koktajl Mołotowa w sklep warzywny w Jerozolimie.

W 1988 r. nastąpiła zdecydowana poprawa w kontaktach pomiędzy Izraelem a Związkiem Radzieckim.
    19 marca 1988 r. pierwszy izraelski samolot pasażerski El Al przeleciał nad terytorium ZSRR.

25 marca 1988 r. palestyński terrorysta z Organizacji Abu Nidala rzucił granat ręczny i ostrzelał autobus przewożący pracowników linii lotniczych Alitalia na lotnisku w Bombaju (Indie). Ranny został 1 pilot samolotu. Terrorysta powiedział, że celem ataku byli żydowscy piloci pracujący w liniach Alitalia.

8 kwietnia 1988 r. palestyńscy terroryści rzucili koktajl Mołotowa w konsulat Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.
    13 kwietnia 1988 r. trzech palestyńskich terrorystów przekroczyło granicę izraelsko-libańską. W starciu z patrolem izraelskiej straży granicznej zginęli wszyscy napastnicy.

16 kwietnia 1988 r. izraelscy komandosi (Sayeret Matkal) dopłynęli czteroma okrętami rakietowymi klasy Saar 4 w pobliże Libii, a następnie korzystając z dwóch łodzi szturmowych Cobra oraz śmigłowca Bell 206 przeprowadzili atak na dom zastępcy przewodniczącego Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Tunisie (Libia). Zabity został Jihad (Chalil Ibrahim Mahmud el-Wazir) oraz jego ochraniarz. Operację osłaniały dwa samoloty zwiadu elektronicznego Boeing 707, które zakłóciły libijskie radary. Eskortę zapewniały cztery myśliwce F-16 Falcon oraz dwa samoloty cysterny. Cała akcja wewnątrz zabudowań trwała trzynaście sekund.
    Abu Jihad na konferencji prasowej Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Algierze, w 1988 r. powiedział: "To, co czynimy, nie jest niczym innym jak realizacją naszej strategii dwóch faz. Dąży ona do utworzenia państwa palestyńskiego sąsiadującego z Izraelem, aby następnie wykorzystać ją jako bazę, z której zniszczymy to, co jeszcze pozostanie z Izraela. Aby osiągnąć pierwsze stadium musimy przekonać świat o naszej dobrej wierze, że nie zamierzamy przeprowadzić drugiej fazy."

25 kwietnia 1988 r. sąd okręgowy w Jerozolimie uznał Johna Demanjuka winnego przestępstw przeciwko państwu żydowskiemu i skazał go na śmierć przez powieszenie. Demanjuk odwołał się do Sądu Najwyższego.

26 kwietnia 1988 r. trzech palestyńskich terrorystów z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny przekroczyło granicę izraelsko-libańską. W starciu z patrolem izraelskiej straży granicznej zginęli wszyscy napastnicy. W wymianie ognia zginęło 2 izraelskich żołnierzy, a 2 zostało rannych.
    27 kwietnia 1988 r. dwóch palestyńskich terrorystów z Frontu Wyzwolenia Palestyny przekroczyło granicę izraelsko-libańską i ostrzelało ciężarówkę. Ranna została 1 osoba.
    4 maja 1988 r. wybuchły ostre walki między wojskiem izraelskim a oddziałami Hezbollahu na granicy w południowym Libanie.

W maju 1988 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę ukrytą w samochodzie-pułapce zaparkowanym w pobliżu ambasady Izraela w Nicosi (Cypr). Zginęło 3 miejscowych policjantów.

2 czerwca 1988 r. palestyńska kobieta zabiła żydowskiego nastolatka w parku w Jerozolimie.
    12 czerwca 1988 r. palestyńscy terroryści rzucili trzy bomby zapalające na dach Dizengoff Centrum w Tel Awiwie.
    22 czerwca 1988 r. czterej palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny przekroczyli granicę izraelsko-libańską. Wpadli w pułapkę zastawioną przez izraelską straż graniczną. W wymianie ognia zostało rannych dwóch napastników. Wszyscy zostali aresztowani.

Latem 1988 r. palestyńskie organizacje terrorystyczne zawarły porozumienie tworząc Zjednoczone Narodowe Kierownictwo Powstania.
    Podczas starć w 1988 r. zginęło 304 Palestyńczyków i 10 Izraelczyków.
    Aby stłumić palestyńskie powstanie, rząd izraelski podjął decyzję zamknięcia aż do odwołania wszystkich arabskich szkół w Samarii, Judei i Strefie Gazy.

W 1988 r. izraelska marynarka wojenna wprowadziła do czynnej służby okręt rakietowy "Akko", należący do klasy Saar 3. Okręt został zwodowany we francuskiej stoczni w Cherbourgu.
    Równocześnie marynarka wojenna zaczęła wprowadzać do służby pierwsze z dziewięciu nowych okrętów patrolowych klasy Super Dvora MkI. Były one budowane w izraelskiej stoczni i całkowicie opierały się na rodzimej myśli technologicznej.

31 lipca 1988 r. jordański król Hussein formalnie rozwiązał parlament, uznając koniec przedstawicielstwa posłów z Zachodniego Brzegu Jordanu. Jordania ogłosiła zakończenie wszelkiej administracyjnej i prawnej ochrony, za wyjątkiem muzułmańskich miejsc świętych w Jerozolimie. Jordańscy urzędnicy opuścili terytorium Zachodniego Brzegu.
    Tym samym król Hussein uznał Organizację Wyzwolenia Palestyny za odpowiedzialną za Palestynę.
    Na decyzję króla Husseina bardzo duży wpływ miały naciski Stanów Zjednoczonych, dążące do rozbicia arabskiej koalicji antyizraelskiej. W zamian za dostawy amerykańskiego sprzętu wojskowego Jordania zdecydowała się na rozbicie wewnętrznego świata arabskiego.
    Stany Zjednoczone realizowały politykę utrzymywania równowagi sił na Bliskim Wschodzie, jako najlepszą gwarancję zachowania pokoju w regionie.

1 sierpnia 1988 r. minister Ezer Weizman zadeklarował gotowość do rozmów z Organizacją Wyzwolenia Palestyny, jeśli ta "uzna państwo Izrael".

20 sierpnia 1988 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala wrzucili granat ręczny do supermarketu w Hajfie. Rannych zostało 25 osób.

19 września 1988 r. Izrael wystrzelił swojego pierwszego satelitę szpiegowskiego Ofeq-1, tym samym stając się jednym z dziewięciu państw posiadających satelity.
    Satelita Ofeq-1 został wyniesiony na orbitę przez trójczłonową rakietę nośną Shavit, którą wystrzelono z bazy wojskowej w kibucu Palmachim. Spodziewano się, że satelita będzie funkcjonował przez kilka tygodni, ale testy łączności można było przeprowadzać do 14 stycznia 1989 r. Był to udany eksperyment izraelskiego przemysłu zbrojeniowego.
    Rakieta nośna Shavit mogła z powodzeniem służyć jako rakieta balistyczna o zasięgu do 7.200 km. W lipcu 1990 r. Steve Fetter, profesor fizyki Uniwersytetu stanu Maryland określił, że przy ładunku 775-kg zasięg rakiety powinien wynosić około 4.000 km. Oznaczało to, że po wprowadzeniu odpowiednich modyfikacji do rakiety Shavit, Izrael mógł zaatakować dowolny cel na Bliskim Wschodzie i dużą część obszaru Związku Radzieckiego.

2 października 1988 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę ukrytą w bochenku chleba w Jerozolimie. Wybuch zranił troje dzieci. Drugą podobną bombę rozbroiła policja przy pobliskim sklepie.
    17 października 1988 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy domu byłego ministra obrony Ariela Szarona w Jerozolimie.

1 listopada 1988 r. odbyły się w Izraelu wybory do XII Knesetu. Minimalną przewagę zyskał prawicowo-centrowy Likud, jednakże zdecydowano się na stworzenie drugiego rządu jedności narodowej.

15 listopada 1988 r. Palestyńska Rada Narodowa zebrała się w Algierze i przyjęła proklamację niepodległości państwa Palestyna na terytorium Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy. Ogłoszenie proklamacji nie tworzyło państwa Palestyna, ale pomimo to ponad sto państw uznało istnienie tego państwa.

21 listopada 1988 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Itzhak Shamir. Sprawował swoje obowiązki do 11 czerwca 1990 r.

25 listopada 1988 r. szyickie oddziały Hezbollahu zaatakowały pozycje Amalu w Bejrucie (Liban). Bardzo szybko Hezbollah opanował kilka dzielnic Bejrutu, pojawiając się po raz pierwszy jako silna siła w Libanie.

30 listopada 1988 r. palestyńscy terroryści rzucili dwie bomby zapalające w konsulat Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.

W grudniu 1988 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla ofiar trzęsienia ziemi w Armenii (zginęło 25 tys. ludzi).

W grudniu 1988 r. przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser Arafat oświadczył w Genewie (Szwajcaria), że OWP poprze rozwiązanie konfliktu arabsko-izraelskiego w oparciu na Rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 i 338. Tym samym Organizacja Wyzwolenia Palestyny dostrzegała prawo do istnienia Izraela w granicach sprzed 1967 r.
    Stany Zjednoczone zaakceptowały oświadczenie Jasera Arafata i zezwoliły swoim politykom na podjecie kontaktów dyplomatycznych z Organizacją Wyzwolenia Palestyny.

27 grudnia 1988 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala zdetonowali bombę podłożoną w koszu na śmieci w centrum Jerozolimy.

Do końca 1988 roku do Izraela przyjechało 16 tys. nowych imigrantów.

2 stycznia 1989 r. izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-29.

W styczniu 1989 r. do Arabii Saudyjskiej dotarły pierwsze zakupione w Wielkiej Brytani myśliwce wielozadaniowe Tornado oraz chińskie rakiety dalekiego zasięgu.

W styczniu 1989 r. dotarła do Izraela wiadomość, że należy oczekiwać napływu wielkiej ilości nowych imigrantów ze Związku Radzieckiego, gdyż radziecki prezydent Michaił Gorbaczow nie widzi trudności w wyjeździe radzieckich Żydów.

1 lutego 1989 r. palestyńscy terroryści uprowadzili izraelskiego spadochroniarza. Dwa tygodnie później do siedziby ONZ w Jerozolimie dostarczono kasetę video z żądaniem uwolnienia 1,5 tys. palestyńskich więźniów za życie żołnierza. 5 maja odnaleziono ciało zabitego izraelskiego żołnierza.
    18 lutego 1989 r. palestyńscy terroryści zastrzelili 1 izraelskiego żołnierza w pobliżu Jerozolimy.

22 lutego 1989 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną przy samochodach policji w Jerozolimie.

W marcu 1989 roku izraelskie linie lotnicze El Al otworzyły dwa połączenia lotnicze z Polską i Węgrami. Pojawiły się pierwsze pogłoski o możliwości uruchomienia bezpośrednich połączeń lotniczych dla radzieckich Żydów wyjeżdżających ze Związku Radzieckiego do Izraela.

14 marca 1989 r. wspierane przez Irak chrześcijańskie oddziały Aoun rozpoczęły "wojnę o wyzwolenie" Libanu z muzułmańskimi siłami wspieranymi przez Syrię. Ciężkie walki doprowadziły do wielkiej emigracji chrześcijan z Libanu.

17 marca 1989 r. dwóch palestyńskich terrorystów z al-Fatah przekroczyło granicę izraelsko-libańską i zaatakowało patrol izraelskiej straży granicznej. W wymianie ognia zginął 1 izraelski żołnierz, a 1 został ranny.
    25 marca 1989 r. Palestyńczyk zasztyletował starszego Izraelczyka w centrum Tel Awiwu. Policjanci zranili i aresztowali napastnika.
    8 kwietnia 1989 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Palestyńskiej Wojny usiłowali przepłynąć pontonem granicę izraelsko-libańską. Izraelki okręt patrolowy wykrył i zatopił napastników.
    16 kwietnia 1989 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę w pompowni wody przy moszawie Ramon. Policja wykryła i rozbroiła bombę (16-kg trotylu).
    19 kwietnia 1989 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę na skwerze Syjonu w Jerozolimie. Policja wykryła i rozbroiła bombę.
    28 kwietnia 1989 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy posterunku policji w Jerozolimie.
    30 kwietnia 1989 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną na przystanku autobusowym na południe od Tel Awiwu.
    3 maja 1989 r. palestyński terrorysta z Hamasu zaatakował nożem ludzi w centrum handlowym w Jerozolimie. Zginęło 2 Izraelczyków, a 3 osoby zostały ranne. Napastnik krzyczał: "Bóg jest wielki!"
    16 maja 1989 r. palestyńscy terroryści zdetonowali małą bombę podłożoną w centrum Jerozolimy.
    18 maja 1989 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w dzielnicy ortodoksyjnych Żydów w Tel Awiwie.

23 maja 1989 r. sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych, James Baker, wezwał izraelski rząd do porzucenia "nierealistycznych planów o Wielkim Izraelu" i wstrzymania żydowskiego osadnictwa na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy.

W czerwcu 1989 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji udzielenia pomocy dla ofiar katastrofy kolejowej w górach Uralu (ZSRR). Na stacji kolejowej Asza-Ufa nastąpił wybuch gazu i pożar objął dwa pociągi pasażerskie, w których zginęło 650 osób.

22 czerwca 1989 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny porwali amerykańskiego współpracownika Federacji Dzieci Zachodniego Brzegu i Gazy. Po kilku godzinach został zwolniony z listem do prezydenta Stanów Zjednoczonych, w którym wzywano go do spotkania się z Jaserem Arafatem.

28 czerwca 1989 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w koszu na śmieci w centrum Tel Awiwu. Ranne zostały 4 osoby.
    6 lipca 1989 r. palestyński terrorysta z Islamskiego Dżihadu uprowadził autobus pomiędzy Tel Awiwem a Jerozolimą, zjechał z drogi i wpadł do głębokiego wąwozu. Zginęło 16 Izraelczyków, a 27 osób zostało rannych. Był to pierwszy zamach samobójczy w Izraelu.

28 lipca 1989 r. izraelscy komandosi uprowadzili z południowego Libanu jednego z przywódców szyickiej organizacji terrorystycznej Hezbollah, szejka Abd al-Karim Ubeyde.

W sierpniu 1989 r. zanotowano rekordowo wysokie bezrobocie w Izraelu. Bez pracy pozostawało 150 tys. Izraelczyków, co stanowiło 9,5% zdolnych do pracy ludzi.

8 sierpnia 1989 r. jordański żołnierz przekroczył granicę izraelsko-jordańską i wdarł się do przygranicznego kibucu, zabijając 1 Amerykanina. Żołnierze ochrony zastrzelili napastnika.

W sierpniu 1989 r. minister obrony Izraela Itzhak Rabin podpisał kontrakt z dwoma niemieckimi stoczniami o budowie trzech okrętów podwodnych nowej klasy "Dolphin". Pierwszy z tych okrętów zwodowano w 1989 r. (wszedł do służby w 1999 r.).

1 września 1989 r. palestyńscy terroryści rzucili granat odłamkowy w dom burmistrza Tel Awiwu.
    1 września 1989 r. islamscy terroryści z Amalu wystrzelili z południowego Libanu rakiety Katiusza, które spadły na szklarnie na północy Galilei.
    7 września 1989 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny wystrzelili z Jordanii rakiety Katiusza, które spadły w Dolinie Jordanu.
    13 września 1989 r. palestyńscy terroryści rzucili bombę zapalającą w samochód konsula Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.

19 września 1989 r. palestyńscy terroryści ostrzelali z broni maszynowej autobus z niemieckimi turystami w Betlejem, w Judei. Ranne zostały 3 osoby.
    21 września 1989 r. Palestyńczycy obrzucili kamieniami autobus z niemieckimi turystami w Betlejem, w Judei. Ranne zostały 2 osoby.

We wrześniu 1989 r. zakończono testy izraelskiego systemu rakietowego Jericho II. Jericho II to dwustopniowy pocisk balistyczny średniego zasięgu, zasilany paliwem stałym. Według ocen ACDA z 1989r. maksymalny zasięg Jericho II wynosi około 1.450 km. Jericho II dysponuje wystarczającym zasięgiem, aby zagrozić większości stolic państw arabskich oraz południowym obszarom byłego Związku Radzieckiego. Prawdopodobnie Jericho II osiąga dużo większą dokładność niż Jericho I. Wielu analityków sądzi, że pocisk ten jest wersją amerykańskiego Pershing II, a co za tym idzie jest wyposażony w system naprowadzania radarowego. Niektóre źródła donoszą o istnieniu unowocześnionej wersji Jericho II - oznaczanej czasem jako Jericho IIb lub Jericho III. Pocisk ten miałby dysponować zasięgiem 2.800 km przy ładowności 1 tys. kg. Według informacji redakcji Jane's, w 1997 r. Izrael dysponował około 50 systemami Jericho II. Wszystkie one miały być rozlokowane w bazie rakietowej znajdującej się w rejonie Wzgórz Judzkich (około 45 km na południowy-wschód od Tel Awiwu). Analiza zdjęć satelitarnych wskazuje, że przenoszone na pojazdach TEL pociski stacjonują w jaskiniach wydrążonych w skale, co ma je zabezpieczyć przed zniszczeniem podczas uderzenia wyprzedzającego. Według oceny DIA opublikowanej w listopadzie 1989 roku, Izrael dysponuje zarówno głowicami konwencjonalnymi, chemicznymi jak i jądrowymi dla pocisków balistycznych ziemia-ziemia Jericho I.

11 października 1989 r. syryjski uciekinier uprowadził do Izraela samolot myśliwski Mig-23.

22 października 1989 r. przedstawiciele Libanu i Syrii zawarli porozumienie w Taif (Arabia Saudyjska) kończące 30-letnią wojnę domową w Libanie. Na mocy zawartych porozumień Liban miały opuścić wszystkie wojska syryjskie, nie określono jednak dokładnej daty wycofania. Porozumienie przewidywało całkowite rozbrojenie wszystkich milicji.
    Decyzję o rozbrojeniu odrzuciły szyicki Hezbollah oraz palestyńskie Hamas, al-Fatah i Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.
    22 października 1989 r. syryjski myśliwiec MiG-23 zestrzelił izraelski lekki samolot transportowy BN-2A-3 Islander.

9 listopada 1989 r. palestyńscy terroryści wystrzelili z południowego Libanu rakiety Katiusza, które spadły na terytorium Izraela.

5 grudnia 1989 r. pięciu palestyńskich terrorystów przekroczyło granicę izraelsko-egipską na pustyni Negew. Wpadli w zasadzkę izraelskiej straży granicznej i wszyscy zginęli w wymianie ognia.

W grudniu 1989 r. izraelski przemysł zbrojeniowy rozpoczął produkcję nowego modelu czołgu Markava MK III. Został on wyposażony w nową armatę 120 mm i nowy silniejszy silnik, rozpędzający 65-tonowy czołg do prędkości 60 km/h.

Przez cały 1989 r. izraelskie siły bezpieczeństwa prowadziły intensywne działania zmierzające do stłumienia palestyńskiego powstania Intifady. Aresztowano między innymi duchowego przywódcę Hamasu, szejka Ahmeda Jasina. Został on skazany na dożywotnie więzienie za nakłanianie do zabijania Izraelczyków.
    Podczas starć w 1989 r. zginęło 305 Palestyńczyków i 31 Izraelczyków.

Do końca 1989 r. do Izraela przyjechało 24,6 tys. nowych imigrantów.
    Od grudnia 1989 r. rozpoczęła napływać do Izraela duża fala imigrantów z krajów byłego Związku Radzieckiego. Do końca 1989 r. przybyło 4 tys. radzieckich Żydów.

27 lutego 1990 r. Polska i Izrael nawiązały normalne stosunki dyplomatyczne. Pierwszym ambasadorem Izraela w Polsce został Mordechaj Palzur (urodzony w Polsce), natomiast pierwszym ambasadorem RP w Izraelu został profesor Jan Dowgiałło. Ambasada RP w Izraelu została umiejscowiona w Tel Awiwie.
    Równocześnie Izrael normalizował stosunki dyplomatyczne z pozostałymi państwami Europy Wschodniej (Węgry 18 września 1989 r., Czechosłowacja 9 lutego 1990 r., Bułgaria 3 kwietnia 1990 r., ZSRR 30 września 1990 r.).

28 lutego 1990 r. palestyński terrorysta zranił nożem zagranicznego turystę w Judei.

2 marca 1990 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na dworcu autobusowym w Tel Awiwie.

15 marca 1990 r. w Izraelu rozpadł się rząd jedności narodowej.

29 marca 1990 r. palestyńscy terroryści z Islamskiego Dżihadu wystrzelili z Jordanii dwie rakiety Katiusza, które spadły na terytorium Izraela.

3 kwietnia 1990 r. rakieta Shavit wyniosła na orbitę izraelskiego satelitę szpiegowskiego Ofeq-2. W ciągu 89 minut przeprowadzono serię testów komunikacyjnych.

20 maja 1990 r. palestyński terrorysta z Islamskiego Dżihadu zasztyletował żydowskiego osadnika w Jerozolimie.
    28 maja 1990 r. palestyńscy terroryści z Islamskiego Dżihadu zdetonowali bombę podłożoną w samochodzie dostawczym w centrum Jerozolimy. Zginął 1 Izraelczyk, a 12 osób zostało rannych.
    30 maja 1990 r. grupa palestyńskich terrorystów z Organizacji Wyzwolenia Palestyny opuściła libijski statek i usiłowała szybkimi łodziami motorowymi dopłynąć do wybrzeża Izraela. Izraelska marynarka wojenna udaremniła atak, aresztując 12 napastników.
    6 czerwca 1990 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny obrzucili bombami zapalającymi konsulat Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.
    7 czerwca 1990 r. palestyńscy terroryści z Islamskiego Dżihadu zdetonowali bombę podłożoną w centrum handlowym w Jerozolimie. Zginął 1 Izraelczyk, a 9 osób zostało rannych.

11 czerwca 1990 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Itzhak Shamir. Sprawował swoje obowiązki do 13 lipca 1992 r.

Początek 1990 r. charakteryzował się napływem wielkiej ilości radzieckich Żydów do Izraela. Do 12 czerwca 1990 r. do Izraela przyjechało 50 tys. nowych imigrantów. Stawiało to przed gospodarką Izraela zupełnie nowe wyzwanie. Nowi imigranci potrzebowali mieszkań i miejsc pracy.
    W 1990 r. Centralny Urząd Statystyczny poinformował, że w ciągu roku eksport wyniósł 793,5 mln USD oraz dodatkowo 30 mln USD ze sprzedaży technologii rolniczych.

23 czerwca 1990 r. palestyńska terrorystka zasztyletowała 12-letniego Izraelczyka na przystanku autobusowym w Jerozolimie.
    23 czerwca 1990 r. grupa palestyńskich terrorystów usiłowała przedostać się łodziami motorowymi z Libanu do Izraela. Izraelska marynarka wojenna udaremniła próbę ataku.
    24 czerwca 1990 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w koszu na śmieci w kurorcie wypoczynkowym nad Morzem Martwym. Ranne zostały 4 osoby.
    25 czerwca 1990 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę w centrum biznesowym w Jerozolimie. Policja wykryła i rozbroiła bombę.
    26 czerwca 1990 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na przystanku autobusowym w Zachodniej Jerozolimie. Ranne zostały 2 osoby.
    1 lipca 1990 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w centrum handlowym w Zachodniej Jerozolimie. Ranne zostały 3 osoby.

W lipcu 1990 r. doszło do demonstracji bezdomnych Izraelczyków, którzy zakładali obozowiska w centrach miast i protestowali przeciwko lepszemu traktowaniu nowych imigrantów niż rodzimych mieszkańców Izraela.

28 lipca 1990 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na popularnej plaży w Tel Awiwie. Zginął turysta z Kanady, a 19 osób zostało rannych.

---------- Zatoka Perska ----------

2 sierpnia 1990 r. wojska irackie przeprowadziły inwazję i zajęły Kuwejt, stwarzając zagrożenie dla sąsiedniej Arabii Saudyjskiej.

5 sierpnia 1990 r. przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jasser Arafat przyleciał do Iraku, okazując publicznie swoje poparcie dla irackiej inwazji na Kuwejt. Arafat gorąco obcałował się z irackim prezydentem Saddamem Husseinem, który udzielał miesięcznie 4 mln USD pomocy finansowej Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

7 sierpnia 1990 r. Stany Zjednoczone rozpoczęły rozlokowywanie swoich wojsk powietrznych, morskich i lądowych w Arabii Saudyjskiej, ochraniając w ten sposób Arabię przed możliwością irackiej inwazji.
    Iracka inwazja na Kuwejt spowodowała nie spotykane dotąd zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w sprawy Bliskiego Wschodu. W przeciągu kilku miesięcy sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych James Baker skonstruował koalicję antyiracką (Afganistan, Australia, Bahrain, Bangladesz, Kanada, Czechosłowacja, Dania, Egipt, Francja, Niemcy, Grecja, Honduras, Włochy, Kuwejt, Maroko, Holandia, Nowa Zelandia, Niger, Norwegia, Oman, Pakistan, Polska, Portugalia, Katar, Arabia Saudyjska, Senegal, Korea Południowa, Hiszpania, Syria, Turcja, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Wielka Brytania). Ta wielka koalicja uzyskała mandat ONZ i pod przywództwem Stanów Zjednoczonych miała wyzwolić Kuwejt. Ogółem w Arabii Saudyjskiej i na wodach Zatoki Perskiej skoncentrowano 1,2 miliona żołnierzy, 5.800 czołgów, 5.100 pojazdów opancerzonych i 3.850 dział artylerii. Wsparcie lotnicze zapewniało 2.430 samolotów bojowych operujących z baz lądowych i z trzech amerykańskich lotniskowców. Arabia Saudyjska udostępniła swoje terytorium pod warunkiem nie zaangażowania się w operację Izraela.
    Podczas długotrwałych negocjacji amerykańsko-irackich, Irak uzależnił możliwość wycofania swoich wojsk z Kuwejtu od wycofania wojsk izraelskich z Zachodniego Brzegu Jordanu, Strefy Gazy, Wzgórz Golan i południowego Libanu. Równocześnie Irak zagroził, że w przypadku amerykańskiej agresji zaatakuje Izrael z użyciem broni niekonwencjonalnej (biologicznej i chemicznej), doprowadzając do zniszczenia znacznej powierzchni kraju.

Po raz pierwszy w historii Izrael stanął przed realną groźbą ataku bronią chemiczną i biologiczną. Z tego powodu Izraelskie Siły Obronne rozpoczęły zakrojone na wielką skalę przygotowania kraju do wojny. Wśród wszystkich mieszkańców Izraela rozprowadzono maski przeciwgazowe i inny specjalistyczny sprzęt. Odpowiednio przygotowano i wyposażono schrony publiczne oraz schrony prywatne. Naciskano na przygotowywanie w domach specjalnych izolowanych pomieszczeń ochronnych. Po raz pierwszy w historii Izraela przekształcono teatry w schrony. Przeprowadzono specjalistyczne szkolenia służb obrony cywilnej. Szczególny nacisk położono na przygotowanie szkół oraz sektora przemysłowego. Stworzono nowoczesny system łączności i współdziałania wszystkich służb ratowniczych.
    Równocześnie amerykańska dyplomacja podjęła intensywną kampanię nakłaniając Izrael do podjęcia decyzji o wstrzymaniu się z podejmowaniem jakichkolwiek kroków odwetowych na ewentualny iracki atak.

9 sierpnia 1990 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę w centrum handlowym w Tel Awiwie. Policja wykryła i rozbroiła bombę.

11 września 1990 r. Aliyah ze Związku Radzieckiego osiągnęła swój punkt kulminacyjny. Od początku roku do Izraela przyjechało 100 tys. nowych imigrantów.

17 września 1990 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy dworcu autobusowym w Tel Awiwie.
    3 października 1990 r. palestyńscy terroryści z Islamskiego Dżihadu rzucili granat ręczny w grupę izraelskich ochraniarzy we Wschodniej Jerozolimie. Rannych zostało 7 osób.
    8 października 1990 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy Ścianie Płaczu w Jerozolimie. Ranny został izraelski policjant.
    8 października 1990 r. wybuchły w Jerozolimie starcia pomiędzy modlącymi się Żydami i muzułmanami w pobliżu Wzgórza Świątynnego. W trakcie starć z izraelską policją zginęło 17 Palestyńczyków.
    21 października 1990 r. palestyński terrorysta z Islamskiego Dżihadu zaatakował nożem Izraelczyków w Jerozolimie. Zginęły 3 osoby, a 1 została ranna.

W październiku 1990 r. Izrael importował tysiące przyczep kampingowych, które miały tymczasowo rozwiązać problem mieszkaniowy ogromnej ilości nowych imigrantów.
    30 października 1990 r. powstała pierwsza tymczasowa dzielnica przyczep kampingowych w Bat Yam. W całym kraju nasilała się krytyka funkcjonowania obozów dla imigrantów (ma'abarot).

24 listopada 1990 r. grupa palestyńskich terrorystów z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny usiłowało przepłynąć szybką łodzią motorową z Libanu do Izraelu. Izraelska marynarka wojenna uniemożliwiła atak.
    25 listopada 1990 r. palestyński terrorysta z Islamskiego Dżihadu przekroczył granicę izraelsko-egipską i otworzył ogień do grupy izraelskich samochodów wojskowych. Zginęło 4 Izraelczyków, a 26 osób zostało rannych. Napastnik zbiegł do Egiptu.

25 listopada 1990 r. palestyński terrorysta zranił nożem szwedzkiego pielęgniarza w Samarii.

W listopadzie 1990 r. do Izraela przyjechało 26.562 nowych imigrantów, w tym 95% ze Związku Radzieckiego.
    Do końca 1990 r. do Izraela przyjechało 200 tys. nowych imigrantów.

1 grudnia 1990 r. palestyńscy terroryści rzucili z przejeżdżającego samochodu granat ręczny w zatłoczone skrzyżowanie w centrum Tel Awiwu. Granat nie wybuchł.
    2 grudnia 1990 r. palestyńscy terroryści otworzyli ogień z broni maszynowej do autobusu w centrum Tel Awiwu. Zginął 1 Izraelczyk, a 2 osoby zostały ranne. Policjanci zastrzelili jednego napastnika i ranili dwóch kolejnych.

9 grudnia 1990 r. palestyńscy terroryści wrzucili bombę do posterunku wojskowego w Betlejem, w Judei. Zginął 1 izraelski żołnierz, a 20 osób zostało rannych.
    Podczas starć izraelsko-palestyńskich w 1990 r. zginęło 145 Palestyńczyków i 22 Izraelczyków.

W 1990 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu przeprowadzili 19 ataków na izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie.

23 grudnia 1990 r. Izrael i Związek Radziecki nawiązały normalne stosunki dyplomatyczne.

24 grudnia 1990 r. iracki prezydent Saddam Hussein zagroził Izraelowi atakiem w razie amerykańskiej agresji na Irak.

16 stycznia 1991 r. palestyńscy terroryści obrzucili koktajlami Mołotowa konsulat Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.
    17 stycznia 1991 r. palestyńscy terroryści ostrzelali konsulat Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.

17 stycznia 1991 r. wojska koalicji antyirackiej rozpoczęły wojnę w Zatoce Perskiej. Podczas operacji "Pustynna Burza" zostały zniszczone wojska irackie i wyzwolony Kuwejt.

Podczas Wojny w Zatoce Irak wystrzelił 39 pocisków rakietowych Scud (34 rakiety El Hussein i 5 rakiet El Tijara) na Izrael. Rakiety spadły w obszarze pomiędzy Tel Awiwem a Hajfą. W ich rezultacie zginęło bezpośrednio 2 cywili i rany odniosło 208 osób. Jednakże straty pośrednie były większe: 4 ataki serca, 7 zgonów w rezultacie nieprawidłowego używania sprzętu ochronnego na wypadek wojny biologiczno/chemicznej i 225 przypadków niepotrzebnego użycia zastrzyków atropiny. Straty materialne obejmowały: 1.302 domy, 6.142 mieszkań, 23 budynki użyteczności publicznej, 200 sklepów i 50 samochodów.
    Izrael pod naciskiem Stanów Zjednoczonych powstrzymał się od działań odwetowych. W ramach pomocy wojskowej, Amerykanie dostarczyli do Izraela dwie baterie rakiet Patriot.

20 stycznia 1991 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w synagodze w Porto Allegre (Brazylia).

25 stycznia 1991 r. nieznani sprawcy zamordowali muzułmańskiego duchownego i jego brata w Jaffie.

4 lutego 1991 r. palestyńscy terroryści rzucili bombę zapalającą w biuro brytyjskich linii lotniczych British Airways w Jerozolimie.
    8 lutego 1991 r. trzej palestyńscy terroryści przekroczyli granicę izraelsko-jordańską i ostrzelali wojskowy autobus w rejonie Arava na pustyni Negew. Rannych zostało 4 izraelskich żołnierzy. W wymianie ognia zginęli wszyscy napastnicy.

12 lutego 1991 r. do służby w izraelskiej marynarce wszedł okręt rakietowy INS "Chetz" ("Arrow"). Został on wybudowany w izraelskiej stoczni i należy do nowej klasy okrętów Nirit Class Saar 4.5. Okręt ma długość 62 metrów, wyporność 488 ton i prędkość 34 węzłów, uzbrojenie: antyrakietowy i przeciwlotniczy system działek Vulcan, działo 76 mm, 6 rakiet klasy morze-morze Gabriel, 8 rakiet klasy morze-morze Harpoon, 32 rakiety Barak.

W dniach 24-28 lutego 1991 r. koalicja antyiracka przeprowadziła wielką operację lądową, zakończoną zniszczeniem armii irackiej i wyzwoleniem Kuwejtu.

Jako konsekwencja Wojny w Zatoce Perskiej, Izraelskie Siły Obronne wprowadziły istotne zmiany do swojej strategii działania, która teraz miała dać Izraelowi możliwość przeprowadzania wyprzedzającego ataku nawet odległych wrogich państw. W tym celu pozyskano od Stanów Zjednoczonych dokładne satelitarne mapy wszystkich rejonów świata. Podjęto decyzję o zakupie zmodyfikowanych wersji myśliwca bombardującego F-15I Ra'am (kontrakt zaczęto realizować w styczniu 1994 r.) i myśliwca wielozadaniowego F-16I Sufa (kontrakt zaczęto realizować w 2004 r.). Bardzo ważną decyzją okazało się zakupienie helikopterów szturmowych AH-64 Apache oraz helikopterów wielozadaniowych UH-60 Black Howk. We współpracy ze Stanami Zjednoczonymi rozwijano system obrony przeciwrakietowej oparty na rakietach "Arrow".

W owym czasie świat arabski był bardzo mocno podzielony. Przyczyniły się do tego konsekwencje procesu pokojowego rozpoczętego przez Egipt w Camp David oraz wynik Wojny w zatoce Perskiej. Stany Zjednoczone umiejętnie rozgrywały sytuację, uniemożliwiając państwom arabskim zawiązanie jakiegokolwiek sojuszu.
    Dawało to izraelskiemu wywiadowi dużo więcej czasu na dostrzeżenie jakichkolwiek posunięć któregoś z arabskich państw, które mogłyby w przyszłości zagrozić bezpieczeństwu Izraela. Zreorganizowane Izraelskie Siły Obronne posiadały zdolność bojową niszczenia wrogich celów w dużej odległości od granic swego państwa. Dodatkowym elementem odstraszającym była izraelska broń atomowa.
    Egipt przestrzegał zawarte porozumienia pokojowe i utrzymywał swoje wojska poza Półwyspem Synaj, co zapewniało bezpieczeństwo południowej granicy Izraela. Na północy w Libanie, po długoletniej wojnie domowej powoli kształtowała się równowaga sił. Syria stanowiła nieustanne zagrożenie (w 1991 r. Syria zakupiła w Czechosłowacji 300 byłych radzieckich czołgów T-72, zwiększając tym samym ich liczbę do 2.300).
    Syryjski minister spraw zagranicznych Farouk al-Shara skrytykował ruch syjonistyczny i imigrację radzieckich Żydów do Izraela. Powiedział: "Aby rozmowy pokojowe mogły zakończyć się sukcesem, Izrael musi oddać każdą piędź okupowanej ziemi; pokój i uzurpowanie sobie praw do ziemi należącej do innych - nie mogą iść ze sobą w parze; każdy cal ziemi arabskiej zajętej siłą przez Izrael, Wzgórza Golan, Zachodni Brzeg i Jerozolima, musi w całości powrócić do jej prawowitych właścicieli."
    Jordania nie stanowiła większego zagrożenia wojskowego dla Izraela, jednak z niepokojem obserwowano zaangażowanie się Stanów Zjednoczonych i Francji w modernizację jordańskich sił zbrojnych.
    Równie uważnie obserwowano Arabię Saudyjską, która uzyskała dostęp do nowoczesnych technologii wojskowych Stanów Zjednoczonych. Zakupione nowoczesne samoloty oraz systemy rakietowe zwiększały rolę sił powietrznych Arabii Saudyjskiej w ewentualnym przyszłym konflikcie.

W 1991 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu przeprowadzili 52 ataki na izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie.

10 marca 1991 r. palestyńscy terroryści zasztyletowali 4 Izraelki na przystanku autobusowym w Jerozolimie.
    21 marca 1991 r. sześciu palestyńskich terrorystów z Hamasu przekroczyło granicę izraelsko-jordańską. W starciu z patrolem izraelskiej straży granicznej rannych zostało 3 izraelskich żołnierzy. Zginęli wszyscy napastnicy.
    28 marca 1991 r. palestyński terrorysta zranił nożem 76-letniego Izraelczyka w Jerozolimie.
    17 kwietnia 1991 r. grupa palestyńskich terrorystów przekroczyła granicę izraelsko-jordańską i zaatakowała przygraniczny kibuc. Zginął 1 Izraelczyk, a 3 osoby zostały ranne. W wymianie ognia zginął jeden napastnik.

30 kwietnia 1991 r. palestyński terrorysta zasztyletował Francuza w Betlejem, w Judei.

17 maja 1991 r. palestyński terrorysta zranił nożem 3 Izraelczyków na ulicy w Jerozolimie. Napastnika zatrzymali policjanci.

20 maja 1991 r. po raz pierwszy odwiedził Izrael prezydent Polski, Lech Wałęsa.

---------- Operacja "Salomon" ----------

W dniach 24-25 maja 1991 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły operację ewakuacji etiopskich Żydów z pogrążającej się w chaosie Etiopii do Izraela. W ciągu 36-godzin 34 izraelskie samoloty transportowe C-130 Hercules i pasażerskie Boeing 707 przewiozły 14.325 czarnych Żydów do Izraela (w rekordowym locie Boeing 707 przewiózł jednorazowo 1.122 osoby). Całością operacji dowodził generał Avihu Ben-Nun.

W 1991 r. gospodarka Izraela borykała się z dużymi trudnościami związanymi z koniecznością absorpcji olbrzymiej ilości nowych imigrantów. Bardzo szybko rosła stopa bezrobocia oraz zwiększała się liczba ludzi żyjących poniżej minimum socjalnego, w biedzie i nędzy. Rząd z konieczności musiał przeprowadzić cięcia wydatków budżetowych, zmniejszając wielkość pomocy dla imigrantów oraz fundusze socjalne i emerytalne.
    W najtrudniejszej sytuacji znajdowali się nowi imigranci, którzy bardzo często musieli mieszkać w kilka rodzin w jednym mieszkaniu. Minister budownictwa Ariel Szaron czynił starania, by sfinalizować plany budowy 2 tys. nowych domów w Samarii i Judei. Szaron widział w rozwoju osadnictwa w Samarii i Judei możliwość rozwiązania problemów mieszkaniowych Izraela.

14 czerwca 1991 r. palestyński terrorysta zranił nożem 2 tajlandzkich robotników pracujących w kibucu w Samarii.

15 czerwca 1991 r. dwie palestyńskie terrorystki zraniły nożem żydowską turystkę z Włoch na Starym Mieście w Jerozolimie.
    27 września 1991 r. palestyńscy terroryści zasztyletowali 67-letniego Izraelczyka w Jerozolimie.
    2 października 1991 r. palestyński terrorysta zaatakował nożem niemieckich turystów w kawiarni na Starym Mieście w Jerozolimie. Zginął jeden turysta, a drugi został ranny.
    11 października 1991 r. palestyński terrorysta wjechał samochodem w grupę izraelskich żołnierzy oczekujących na autostop w Tel Awiwie. Zginęło 2 izraelskich żołnierzy, a 11 zostało rannych.

Przegrana iracka w Wojnie w zatoce spowodowała osłabnięcie siły palestyńskiego powstania Intifady.
    Podczas starć palestyńsko-izraelskich w 1991 r. zginęło 114 Palestyńczyków i 19 Izraelczyków.

Uwikłanie się Jasera Arafata po przegranej stronie Iraku bardzo osłabiło pozycję Organizacji Wyzwolenia Palestyny. W nowej sytuacji, która charakteryzowała się rozprężeniem po wojnie, Palestyńczycy musieli się zgodzić na rozpoczęcie negocjacji pokojowych z Izraelem.

16 października 1991 r. izraelski sąd skazał na dożywotnie więzienie przywódcę duchowego Hamasu, Ahmada Jasina.

26 października 1991 r. żydowscy terroryści z Kach podpalili drzwi wejściowe do amerykańskiej bibliotek w Jerozolimie.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1991-1992 - Droga do pokoju