4 czerwca 1982 r. palestyński terrorysta z Organizacji Abu Nidala ciężko zranił ambasadora Izraela w Wielkiej Brytanii, Shlomo Argova. Do zamachu doszło w hotelu w centrum Londynu. Brytyjska policja aresztowała trzech zamachowców, którzy zostali skazani na 30-35 lat więzienia. Zamachu dokonała fanatyczna grupa Abu Nidala działająca z Libanu i finansowana przez wywiad iracki.

4 i 5 czerwca 1982 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły bombardowanie baz Organizacji Wyzwolenia Palestyny w południowym Libanie. Zginęło 45 ludzi, a 150 osób zostało rannych.

W odwecie palestyńscy terroryści rozpoczęli z południowego Libanu ostrzał artyleryjski i rakietowy przygranicznych terenów Izraela.

5 czerwca 1982 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła Rezolucję nr 508 wzywającą do natychmiastowego przerwania działań zbrojnych w Libanie i na granicy izraelsko-libańskiej do godz. 6:00 rano 6 czerwca 1982 r.

5 czerwca 1982 r. rząd przyjął plan błyskawicznej inwazji na Liban, który został opracowany przez generała Ariela Szarona. Izraelskie wojska miały w przeciągu kilku dni zająć teren do 45-km w głębi terytorium Libanu. Na tym terenie miała być zniszczona cała infrastruktura i bazy Organizacji Wyzwolenia Palestyny.
    Do przeprowadzenia inwazji na Liban Izraelskie Siły Obronne skierowały 76 tys. żołnierzy, zgrupowanych w jedenastu brygadach piechoty i jedenastu brygadach pancernych. Dysponowali oni siłą 800 czołgów, 1,5 tys. pojazdów opancerzonych, 634 samolotów bojowych i 42 helikopterów.

Palestyńskie siły różnych zbrojnych formacji wchodzących w skład Organizacji Wyzwolenia Palestyny dysponowały w Libanie około 15 tys. uzbrojonych ludzi, z czego ponad 6 tys. było rozmieszczonych na południu kraju. Dysponowali oni 300 starymi czołgami, 150 pojazdami opancerzonymi i około 200 działami artylerii.
    Wojska syryjskie w Libanie liczyły 22 tys. żołnierzy. Dysponowali oni 352 czołgami, 300 pojazdami opancerzonymi i 300 działami artylerii. Wsparcie zapewniało 450 samolotów bojowych i 16 helikopterów. Syryjczycy mieli rozlokowane w Libanie 125 wyrzutni rakiet przeciwlotniczych SAM.

---------- Operacja "O pokój dla Galilei" ----------

6 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały o godz. 11:00 wkroczyły na terytorium Libanu, szybko zajmując przygraniczne wioski. Mieszkańcy tych wiosek początkowo witali izraelskich żołnierzy bardzo przyjaźnie. Obsypywano ich ryżem i częstowano kawą. Jeden z nich powiedział: "Teraz, dzięki Bogu, będzie nam się lepiej powodzić. Podziękowania za obecność izraelskiego wojska w Sydonie. Pozbyliśmy się terrorystów. Gratuluję izraelskiemu narodowi."
    Kolumny zmechanizowanych brygad wbiły się klinami głęboko w terytorium Libanu, niszcząc napotykane po drodze bazy Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Brygady pancerne prowadziły natarcie w kierunku rzeki Awali, gdzie wylądowali komandosi 35 Brygady Spadochronowej (T'zanhanim), którzy rozpoczęli działania dywersyjno-rozpoznawcze. Głęboko w terytorium Libanu działały małe jednostki komandosów z Jednostki 5101 (Sayeret Shaldag), którzy wykrywali i oznaczali dla lotnictwa stanowiska artylerii przeciwlotniczej. Komandosi z jednostki antyterrorystycznej Yamam przeprowadzili serię operacji, biorąc do niewoli kilkunastu dowódców OWP. Komandosi z 13 Flotylli (Commando Yami) przeprowadzili liczne działania rozpoznawczo-dywersyjne na wybrzeżu Libanu.
    Izraelskie siły powietrzne przeprowadziły intensywne bombardowania miast Tyr i Sydon, przygotowując je do zajęcia przez wojska lądowe. Izraelski myśliwiec F-15 zestrzelił syryjski myśliwiec MiG-23.

6 czerwca 1982 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan (1911-2004) spotkał się z szefami rządów państw G-7 podczas Szczytu Ekonomicznego w Wersalu, we Francji. Po rozmowach wysłał dyplomatę Philipa Habiba z misją rozjemczą na Bliski Wschód.

W nocy z 6 na 7 czerwca 1982 r. izraelscy komandosi (Sayered Golani) przeprowadzili ryzykowną operację zdobywając Zamek Beaufort, który stanowił strategiczny punkt obserwacyjny i kierowania ogniem dla artylerii OWP. W zaciekłych walkach zginęło 7 izraelskich komandosów, a 15 zostało rannych.
    7 czerwca 1982 r. rano premier Menachem Begin i minister obrony Ariel Szaron odwiedzili Zamek Beaufort, gratulując żołnierzom zdobycia tego strategicznego punktu, z którego palestyński terroryści kierowali ostrzałem terytorium Izraela.

7 czerwca 1982 r. izraelskie kolumny zmechanizowane prowadząc natarcie wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego zajęły miasta Tyr i Sydon, które zostały mocno uszkodzone podczas walk. Izraelscy żołnierze walczyli z bardzo trudnym przeciwnikiem ubranym w cywilne ubrania i ukrywającym się pomiędzy ludnością cywilną. Do starć dochodziło w najmniej spodziewanych okolicznościach. Palestyńscy terroryści otwierali ogień ze swoich domów, ukrywając się za kobietami i dziećmi. Żołnierze nie będąc przygotowani do takich metod walki popełniali pomyłki. W obozie palestyńskich uchodźców Ein Hilwe pomyłkowo ostrzelano szpital. Zniszczone zostały dwa ambulanse i zginęło 50 ludzi.
    Izraelska armia wydała rozkaz wzywający wszystkich mieszkańców obozów palestyńskich uchodźców do opuszczenia swoich domów przed izraelskim szturmem. Tysiące palestyńskich uchodźców schroniło się na okolicznych wzgórzach i kierowało się drogami w stronę wybrzeża.

7 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały osiągnęły wieczorem wyznaczone pozycje położone 40-km w głębi terytorium Libanu. Dowództwo armii na polecenie ministra obrony Ariela Szarona, wydało rozkaz kontynuowania natarcia w kierunku Bejrutu.
    7 czerwca 1982 r. w walkach powietrznych nad Libanem zostały zestrzelone dwa izraelskie myśliwce F-16 i trzy syryjskie myśliwce MiG-23.

---------- Trzydniowa Bitwa ----------

8 czerwca 1982 r. izraelskie kolumny pancerne oskrzydliły siły Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) na południe od Bejrutu. Równocześnie oddziały zmechanizowane przeprowadziły natarcie usiłując przeciąć autostradę z Bejrutu do Damaszku, odcinając w ten sposób Palestyńczyków od pomocy wojsk syryjskich z Doliny Bekaa.
    Wojska syryjskie w Libanie zostały na początku czerwca 1982 r. skoncentrowane w obszarze pomiędzy Bejrutem a Zahle, z zadaniem obrony autostrady z Bejrutu do Damaszku. Szczególnie bronionym punktem był rejon wsi as-Sultan Yac'ub w pobliżu miasta Tanta. Zgrupowano tutaj 3 i 10 Dywizję Pancerną z czołgami T-62 i T-55. Obronę przeciwlotniczą zapewniało 19 baterii rakiet SAM oraz myśliwce MiG-23 i MiG-25. Dodatkowo Syryjczycy dysponowali szczególnie groźnymi francuskimi helikopterami SA 342 Gazella uzbrojonymi w rakiety przeciwpancerne. W okolicy rozmieszczono 20 batalionów piechoty, zwanych niszczycielami czołgów. Żołnierze tych jednostek byli uzbrojeni w najnowszą broń przeciwpancerną (RPG-7, RPG-18, AT-4 Spigot i Milan ATGM).

8 czerwca 1982 r. izraelska brygada zmechanizowana dowodzona przez generała Danni Vardi zajęła miasteczko Jazzin w centralnej części Libanu, a następnie przeprowadziła natarcie wzdłuż wschodniego brzegu jeziora Qaroun w kierunku autostrady Bejrut-Damaszek i strategicznego miasta Zahle (stanowiło klucz do Doliny Bekaa). Doszło tutaj do pierwszego starcia izraelskich wojsk z syryjską 76 Brygadą Pancerną. Przedzierające się przez górzyste okolice izraelskie oddziały wsparcia znalazły się pod ostrzałem i torowały sobie drogę w walce. Dwie kolumny izraelskich czołgów i pojazdów opancerzonych zostały zbombardowane przez syryjskie bombowce i helikoptery Gazella. W ten sposób izraelskie natarcie zostało zatrzymane.
    W starciach powietrznych nad Libanem izraelskie myśliwce F-15 i F-16 zestrzeliły sześć syryjskich myśliwców MiG-23 i trzy myśliwce MiG-21. Stracono dwa myśliwce F-16 i dwa myśliwce bombardujące A-4 Skyhawk.

9 czerwca 1982 r. izraelskie kolumny zmechanizowane wykonały manewr oskrzydlający okrążając syryjskie 76 i 91 Brygady Pancerne. W ciężkich walkach zniszczono liczne syryjskich czołgów T-62 i zajęto wieś Ayn Dara, odległą o 8-km od autostrady Bejrut-Damaszek.
    Syryjskie bataliony niszczycieli czołgów zniszczyły w zasadzce sześć izraelskich czołgów M-60 Patton i zdobyły kolejne trzy czołgi. Kontratak syryjskich helikopterów Gazella zniszczył następnych sześć izraelskich czołgów M-60 Patton i Merkava, oraz kilka opancerzonych jeepów M-151.
    W południe cztery syryjskie myśliwce MiG-23 zbombardowały główne dowództwo izraelskich sił w Samaqiyah. Pozycję głównego sztabu namierzono dzięki nasłuchowi radiowemu.
    Sztab Główny Syryjskiej Armii nakazał 1 Dywizji Pancernej wkroczyć do Libanu. 1 Dywizja Pancerna wyposażona w najnowsze czołgi T-72 wkroczyła do Libanu i uderzyła w prawą flankę izraelskich kolumn nacierających wzdłuż wschodniej strony Doliny Bekaa. Kilka kilometrów na północ od Rashayya popołudniem doszło do bitwy pancernej w której syryjskie T-72 starły się z kilkoma kampaniami izraelskich M-60 Patton, niszcząc wiele z nich. Syryjskie 76 i 91 Brygady Pancerne wyrwały się z okrążenia, jednak na polu bitwy pozostało prawie 200 czołgów T-62. Co najmniej 90 syryjskich czołgów T-62 zostało zdobytych przez izraelskich żołnierzy.

---------- Operacja "Drugstore" ----------

9 czerwca 1982 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły popołudniem uderzenie na pozycje syryjskich baterii rakiet przeciwlotniczych SAM w Dolinie Bekaa. W pierwszym uderzeniu myśliwce F-16 zniszczyły 19 syryjskich stacji radarowych. W drugim uderzeniu uczestniczyło około 90 myśliwców bombardujących F-4 Phantom i A-4 Skyhawk eskortowanych przez myśliwce Kfir, F-15 i F-16. W bitwie powietrznej izraelskie myśliwce zestrzeliły cztery syryjskie myśliwce MiG-23 i dwadzieścia cztery myśliwce MiG-21. Syryjczycy zestrzelili dwa izraelskie myśliwce F-16, myśliwiec Kfir i dwa myśliwce bombardujące F-4 Phantom. Bombardowania zniszczyły większość baterii rakiet przeciwlotniczych SAM.
    W ten sposób wojska syryjskie zostały pozbawione ochrony przeciwlotniczej, natomiast izraelska armia dysponowała samolotami wczesnego ostrzegania E-2C Hawkeye, które zapewniały Izraelczykom panowanie w powietrzu.

9 czerwca 1982 r. izraelskie kolumny zmechanizowane rozpoczęły wieczorem natarcie, niszcząc pozostałości syryjskiej 1 i 3 Dywizji Pancernej w południowej części Doliny Bekaa.

9 czerwca 1982 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną przy biurze izraelskich linii lotniczych Israeli w Istanbule (Turcja).

10 czerwca 1982 r. izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom i A-4 Skyhawk oraz helikoptery szturmowe AH-1 Cobra zaatakowały rano pozycje obronne syryjskiej 51 Brygady w Ayn Dara w Dolinie Bekaa, niszcząc liczne czołgi T-62 i pojazdy opancerzone.
    W odwecie syryjskie helikoptery Gazella zaatakowały izraelskie kolumny zmechanizowane, niszcząc dwanaście czołgów M-60 Patton i wiele innych pojazdów opancerzonych. Syryjskie ataki wywoływały chaos w izraelskich kolumnach, które napotykały na duże trudności terenowe w posuwaniu się na przód. Izraelskie baterie samobieżnej artylerii przeciwlotniczej M-163 Vulcan zdołały ciężko uszkodzić jeden syryjski helikopter.
    Syryjskie kontrataki przeciwlotnicze nie zdołały jednak powstrzymać natarcia izraelskich kolumn zmechanizowanych, które w południe zajęły okolice autostrady Bejrut-Damaszek, przecinając tą strategiczną drogę komunikacyjną. Popołudniem zajęto miejscowość Yanta w pobliżu granicy z Syrią. Doszło tutaj do starcia z syryjską 91 Brygadą Pancerną, która po wycofaniu się z Doliny Bekaa przezbroiła się w czołgi T-55. W walce zniszczono 35 syryjskich czołgów.
    Syryjskie bombowce Su-22 zbombardowały lokalny punkt dowodzenia izraelskich oddziałów. Jednocześnie batalion niszczycieli czołgów zaatakował sztab, zabijając z wyrzutni rakiet RPG-7 generała Adama Yekotai.
    10 czerwca 1982 r. w walkach powietrznych nad Libanem izraelskie myśliwce F-15 i F-16 zestrzeliły trzy syryjskie myśliwce MiG-23, czternaście myśliwców MiG-21 i trzy helikoptery SA.342 Gazella. Syryjczycy zestrzelili jeden izraelski myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

10 czerwca 1982 r. izraelskie kolumny zmechanizowane okrążyły od wschodu Bejrut, przecięły autostradę Bejrut-Damaszek i zajęły pozycję na północy miasta. W ten sposób Bejrut został okrążony.
    W mieście poza cywilnymi mieszkańcami znajdowało się kilka tysięcy uzbrojonych członków Organizacji Wyzwolenia Palestyny, którzy zapowiadali obronę swojego głównego dowództwa.

10 czerwca 1982 r. Stany Zjednoczone i Związek Radziecki wymusiły na Izraelu i Syrii wprowadzenie zawieszenia broni w Libanie. Rozejm pomiędzy wojskami syryjskimi i izraelskimi miał obowiązywać od południa 11 czerwca 1982 r.

W nocy z 10 na 11 czerwca 1982 r. syryjski batalion niszczycieli czołgów zastawił pułapkę w rejonie wioski as-Sultan Yac'ub at Tanta, w który wpadł 362 Batalion uzbrojony w czołgi M-48 Magach, zadając mu ciężkie straty. Izraelscy żołnierze przez ponad dwie godziny byli w chaosie, strzelając we wszystkie strony, nie mogąc trafić w Syryjczyków. Zniszczonych zostało osiem czołgów M-48.

11 czerwca 1982 r. syryjska 81 Brygada Pancerna uzbrojona w czołgi T-72 uderzyła rano na izraelskie kolumny zmechanizowane w rejonie Shatwrah. Syryjczycy nacierali wzdłuż autostrady w kierunku na Bejrut. W bitwie pancernej zniszczonych zostało 10 izraelskich czołgów M-60 Patton i 12 syryjskich czołgów T-72. Syryjczycy odnieśli sukces, odzyskując kontrolę nad autostradą Bejrut-Damaszek.
    Równocześnie izraelskie oddziały wspierane przez helikoptery AH-1 Cobra kontynuowały natarcie w Dolinie Bekaa. W bitwie na południe od Jub Jnin zniszczone zostały 2 izraelskie czołgi Merkava i 12 syryjskich czołgów T-62. Syryjskie helikoptery Gazella zniszczyły tutaj około 30 różnych izraelskich pojazdów opancerzonych. Izraelskie helikoptery AH-1 Cobra zniszczyły w pobliżu miasta Zahla kilka syryjskich czołgów T-72 i 15 czołgów T-62.
    11 czerwca 1982 r. w walkach powietrznych nad Libanem izraelskie myśliwce F-15 i F-16 zestrzeliły osiem syryjskich myśliwców MiG-23, osiem myśliwców MiG-21, jeden bombowiec Su-22 i jeden helikopter SA.342 Gazella. Syryjczycy zestrzelili trzy myśliwce bombardujące F-4 Phantom i samolot wczesnego ostrzegania E-2 Hawkeye.

---------- Zawieszenie Broni ----------

11 czerwca 1982 r. popołudniem zaczęło obowiązywać zawieszenie broni pomiędzy wojskami syryjskimi i izraelskimi w Libanie.

Podczas tych czterech dni walk Izrael stracił 214 żołnierzy zabitych, 23 zaginionych w akcji, 1.114 rannych oraz 1 wziętego do niewoli. Ocenia się, że Izraelskie Siły Obronne straciły około 60 czołgów M-48 i M-60 (oficjalnie przyznano się do ośmiu) i 7 czołgów Merkava Mk 1 (oficjalnie przyznano się do dwóch).

Syria oficjalnie przyznała się do straty 81 czołgów zniszczonych i 41 zdobytych (w większości T-62). Syryjskie siły powietrzne straciły 87 samolotów bojowych i 4 helikoptery.

Izraelskie Siły Obronne rozlokowały pięć dywizji w rejonie na zachód od Doliny Bekaa. W sumie około tysiąca izraelskich czołgów było przygotowanych na odparcie ewentualnego syryjskiego ataku.
    Równocześnie prowadzono działania przeciwko siłom Organizacji Wyzwolenia Palestyny w południowej i centralnej części Libanu. Izrael uznawał, że zawieszenie broni dotyczy wyłącznie rozejmu z Syrią i nie obejmuje prowadzonej wojny z palestyńskimi terrorystami. Izraelskie oddziały systematycznie okrążały obozy palestyńskich uchodźców, dławiąc wszelki opór zbrojny i aresztując wszystkie osoby podejrzane o działalność terrorystyczną.

13 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały połączyły się z siłami chrześcijańskiej Falangi we wschodniej części Bejrutu.
    14 czerwca 1982 r. izraelska armia rozpoczęła ostrzał artyleryjski z lądu, morza i powietrza palestyńskich obiektów w Bejrucie. Miasto zostało pozbawione dostaw wody, prądu, gazu i żywności.
    W następnych dniach izraelscy żołnierze przejmowali stopniowo kontrolę nad kolejnymi ulicami, okrążając pozycje Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Okazało się jednak, że izraelska armia nie była przygotowana do prowadzenia walk ulicznych w dużym mieście i ponosiła ciężkie straty.

20 czerwca 1982 r. libański prezydent Elias Sarkis (1924-1985) zwrócił się z prośbą o wycofanie z terytorium Libanu wojsk syryjskich, izraelskich oraz sił Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

24 czerwca 1982 r. izraelskie myśliwce F-16 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-23.
    25 czerwca 1982 r. izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-23.

26 czerwca 1982 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ zażądała aby Izrael wycofał swoje wojska na odległość 10-km od Bejrutu, co byłoby pierwszym korkiem do całkowitego wycofania jego sił z Libanu. Równocześnie siły Organizacji Wyzwolenia Palestyny miałyby opuścić Liban, udając się do istniejących obozów uchodźców palestyńskich na Bliskim Wschodzie.
    Stany Zjednoczone zawetowały przyjęcie Rezolucji, gdyż stanowiłoby to próbę zachowania Organizacji Wyzwolenia Palestyny jako siły politycznej, która mogłaby odbudować swój potencjał militarny.

28 czerwca 1982 r. palestyński terrorysta z al-Fatah usiłował zaatakować robotników w wytwórni soli w pobliżu Ejlatu. Przy zatrzymanym terroryści znaleziono 2 karabiny Kałasznikow, 16 granatów ręcznych i 6 lasek dynamitu (2-kg materiału wybuchowego).

2 lipca 1982 r. izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-21.
    3 lipca 1982 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec F-15.

20 lipca 1982 r. terroryści z Akcji Bezpośredniej zdetonowali bomby podłożone przed biurem izraelskiego Banku Leumi oraz przed siedzibą żydowskiej firmy handlowej Ganco w Paryżu (Francja).

W lipcu i sierpniu 1982 r. amerykański dyplomata Philip Habib przeprowadził rozmowy z rządami arabskich państw, przekonując Jordanię, Tunezję, Algierię, Jemen, Sudan i Irak do wyrażenia zgody na przyjęcie członków Organizacji Wyzwolenia Palestyny.
    4 sierpnia 1982 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ potępiła Izrael za ostrzał Bejrutu, wzywając do wprowadzenia zawieszenia broni i wycofania wszystkich wojsk z Libanu.

7 sierpnia 1982 r. Syria wyraziła zgodę na przyjęcie amerykańskiego planu pokojowego w Libanie.

9 sierpnia 1982 r. czterej palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala wrzuciło granaty przez okna do wnętrza żydowskiej restauracji Goldenberga w Paryżu (Francja), a następnie otworzyło ogień z broni maszynowej. Zginęło 6 osób, a 22 osoby zostały ranne.
    9 sierpnia 1982 r. terroryści z Akcji Bezpośredniej zdetonowali bombę podłożoną przed biurowcem firmy GMBI w Paryżu (Francja). Ranna została 1 osoba. Firma GMBI zajmowała się importem izraelskich owoców do Francji.
    14 sierpnia 1982 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w synagodze w Paryżu (Francja).

18 sierpnia 1982 r. dyplomata Philip Habib zdołał przekonać przywódcę Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jasera Arafata do przyjęcia amerykańskiego planu pokojowego i wyrażenia zgody na opuszczenie przez OWP terytorium Libanu.
    18 sierpnia 1982 r. rządy Stanów Zjednoczonych, Francji i Włoch (później dołączyła Wielka Brytania) zawarły porozumienie o utworzeniu Międzynarodowych Sił (Multinational Force - MNW) w Libanie.

18 sierpnia 1982 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligii Obrony (JDL) ostrzelali biuro francuskich linii lotniczych Air France w Paryżu (Francja). Rannych zostało 8 osób.

21 sierpnia 1982 r. pierwsza grupa 350 francuskich spadochroniarzy wylądowała w Bejrucie, nadzorując zawieszenie broni pomiędzy Izraelem a Organizacją Wyzwolenia Palestyny w Libanie. Ogółem w Międzynarodowych Siłach w Libanie znalazło się 800 żołnierzy francuskich, 800 amerykańskich i 400 włoskich.
    Równocześnie oddziały Organizacji Wyzwolenia Palestyny (ogółem 14 tys. Palestyńczyków) zaczęły opuszczać Bejrut, odpływając statkami do Tunezji, Jemenu, Iraku, Syrii i Jordanii. Ewakuacja zakończyła się bez większych incydentów.

23 sierpnia 1982 r. wybory prezydenckie w Libanie wygrał przywódca chrześcijańskich milicji Bashir Gemayel, który był popierany przez Izrael. Wybór Gemayela na prezydenta stwarzał nadzieję na zawarcie porozumienia pokojowego pomiędzy Izraelam a Libanem.

30 sierpnia 1982 r. przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser Arafat opuścił Bejrut (Liban), odpływając greckim promem "Atlantis" do Libii.
    W ten sposób zakończyła się pierwsza faza wojny libańskiej, która charakteryzowała się typowymi konwencjonalnymi działaniami wojennymi. W walkach zginęło 675 izraelskich żołnierzy.
    Straty arabskie szacuje się na 17 tys. zabitych. Podczas samego oblężenia Bejrutu zginęło 5,5 tys. ludzi.
    Jedną z konsekwencji izraelskiej inwazji na Liban było powstanie szyickiej organizacji terrorystycznej Hezbollah (Partia Boga), która otrzymała duże wsparcie Syrii i Iranu.

31 sierpnia 1982 r. izraelski myśliwiec F-15 zestrzelił syryjski myśliwiec MiG-25.

---------- Libańskie Bagno ----------

3 września 1982 r. izraelskie oddziały otoczyły obozy uchodźców palestyńskich w Libanie. Izraelskie Siły Obronne oceniały, że około 2 tys. uzbrojonych członków Organizacji Wyzwolenia Palestyny pozostało w ukryciu w Bejrucie.

4 września 1982 r. premier Menachem Begin spotkał się w Nahariya z libańskim prezydentem Bashirem Gemayelem. Begin domagał się utrzymania obecności Armii Południowego Libanu dowodzonej przez majora Saad Haddada w południowym Libanie. Gemayel odmówił zawarcia traktatu pokojowego z Izraelem, gdyż musiał lawirować wśród odmiennych interesów zwalczających się wzajemnie libańskich frakcji. Wyraził jednak zgodę na przeprowadzenie operacji wojskowej przeciwko pozostającym w Bejrucie członkom Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

Izraelskie Siły Obronne zażądały wydania całej ukrytej broni i amunicji z tajnych składów Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Bejrucie. W ciągu następnych 10 dni Palestyńczycy wydali olbrzymie ilości sprzętu wojskowego, w tym 12 ciężkich dział, 8 ciężkich moździerzy, pojazdy z zamontowanymi wyrzutniami rakiet Katiusza oraz 520 ton amunicji.

10 września 1982 r. amerykańscy żołnierze z Międzynarodowych Sił w Libanie opuścili Bejrut i powrócili na pokłady swoich statków. Stany Zjednoczone uznawały misję za ukończoną.

11 września 1982 r. palestyńscy terroryści rzucili granat ręczny w żydowski samochód w Samarii.

14 września 1982 r. syryjscy agenci wywiadu przeprowadzili zamach bombowy zabijając libańskiego prezydenta Bashira Gemayela w jego głównej kwaterze w Bejrucie. W zamachu zginęło także 25 innych osób.
    15 września 1982 r. izraelskie oddziały wkroczyły i przejęły kontrolę nad zachodnią częścią Bejrutu, w Libanie. W starciach zginęło 88 Libańczyków, a 254 osoby zostały ranne. Izraelscy żołnierze zajęli wszystkie kluczowe pozycje w mieście, zakładając punkty obserwacyjne na dachach wysokich budynków.

16 września 1982 r. oddział chrześcijańskiej Falangi (150 żołnierzy) z rozkazu swojego dowódcy Elie Hobeiki wkroczył wieczorem do obozów palestyńskich uchodźców Sabra i Shatila, pod Bejrutem. W ciągu trwającej 36-godzin rzezi zginęło około 800 Palestyńczyków.

18 września 1982 r. palestyński terrorysta z Organizacji Abu Nidala otworzył ogień z broni maszynowej do ludzi stojących przed wejściem do synagogi w Brukseli (Belgia). Rannych zostało 4 Żydów. Napastnik zbiegł, zanim zareagowała ochrona synagogi.

20 września 1982 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan ogłosił w porozumieniu z Francją i Włochami utworzenie nowych Międzynarodowych Sił, które miałyby wrócić do Libanu na "niewielki okres czasu". Miałyby one spełniać rolę policji, aby "umożliwić libańskiemu rządowi przejąć pełną kontrolę nad swoją stolicą". Reagan powiedział, że niezbędnym jest wycofanie izraelskich wojsk z Bejrutu.

23 września 1982 r. nowym prezydentem Libanu został Amin Gemayel, starszy brat zabitego Bashira Gemayela.

23 września 1982 r. czterech palestyńskich terrorystów z Organizacji Abu Nidala przeprowadziło próbę porwania izraelskiego Charge d'Affaires Estery Milo na Malcie. Próba się nie powiodła, a pani Milo została ranna.

25 września 1982 r. około 300 tys. Izraelczyków demonstrowało w Tel Awiwie, żądając wyjaśnienia okoliczności masakry palestyńskich cywili w obozach Sabra i Shatila oraz domagając się wycofania izraelskich wojsk z Libanu.

28 września 1982 r. dwóch palestyńskich terrorystów przekroczyło granicę izraelsko-jordańską z zamiarem zaatakowania Ejlatu. Zostali zastrzeleni przez żołnierzy ochrony granicy. Przy zabitych terrorystach znaleziono karabiny AK-47, 16 granatów ręcznych, 2-kg materiałów wybuchowych oraz miny lądowe.
    28 września 1982 r. premier Menachem Begin powołał specjalną komisję dochodzeniową, której zadaniem było wyjaśnienie okoliczności masakry palestyńskich cywilów w obozach uchodźców Sabra i Shatila w Libanie. Na czele komisji stanął sędzia Sądu Najwyższego Izraela, Itzchak Kahan (1913-1985). Od jego nazwiska komisję nazwano Komisją Kahane.

29 września 1982 r. w Bejrucie (Liban) zaczęły lądować pierwsze oddziały Międzynarodowych Sił. Pierwszą grupę stanowiło 1,2 tys. amerykańskich żołnierzy marines.

W październiku 1982 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

9 października 1982 r. palestyńscy terroryści wdarli się do synagogi w Rzymie (Włochy) i otworzyli ogień oraz rzucili granaty ręczne w modlących się podczas szabatu Żydów. Zginął 1 Żyd, a 34 osoby zostały ranne.
    28 października 1982 r. grupa 8-10 anarchistów obrzuciła koktajlami Mołotowa budynek małej synagogi i centrum żydowskie w Rzymie (Włochy).

11 listopada 1982 r. doszło do wybuchu gazu w izraelskiej bazie wojskowej w mieście Tyr, na południu Libanu. W wybuchu zginęło 75 izraelskich żołnierzy.

3 grudnia 1982 r. terroryści zdetonowali bombę podłożoną w walizce w ambasadzie Izraela w Quito (Ekwador). Zginęło 2 lokalnych policjantów, a 1 osoba została ranna. Budynek ambasady został poważnie uszkodzony.

W dniach 7-17 grudnia 1982 roku odbył się Trzydziesty Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Delegaci ciężko spierali się w sprawie rozwoju żydowskiego osadnictwa w Samarii, Judei i Strefie Gazy. Ostatecznie postanowiono, że lokalizację nowych osiedli będzie określała komisja mieszana rządu i Światowej Organizacji Syjonistycznej.

23 grudnia 1982 r. islamscy terroryści z grupy Abu Ibrahima zdetonowali bombę podłożoną w konsulacie Izraela w Sydney (Australia). Ranne zostały 2 osoby.

Do końca 1982 r. do Izraela przyjechało 15,5 tys. nowych imigrantów.
    Centralne Biuro Statystyczne poinformowało, że w 1982 r. w Izraelu żyło 4.038.000 mieszkańców, z czego 3.354.000 było Żydami (83% ogółu mieszkańców).

W styczniu 1983 r. całość Międzynarodowych Sił została rozlokowana w Libanie. Korpus 1,4 tys. amerykańskich żołnierzy marines miał swoją główną bazę na międzynarodowym lotnisku w Bejrucie. W Zachodnim Bejrucie zajęło pozycję 1,5 tys. francuskich spadochroniarzy Legii Cudzoziemskiej. Pomiędzy Zachodnim Bejrutem a lotniskiem międzynarodowym rozlokowało się 1,4 tys. włoskich żołnierzy. Dodatkowy kontyngent stanowili brytyjscy żołnierze. Wsparcie powietrzne zapewniał amerykański lotniskowiec USS "Eisenhower", który zajął pozycję w pobliżu wybrzeża Libanu.

11 stycznia 1983 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny rzucili granaty ręczne w autobus w Jerozolimie. Rannych zostało 12 osób.

2 lutego 1983 r. amerykańscy żołnierze marines (Międzynarodowe Siły) zablokowali trzy izraelskie czołgi Merkava, które usiłowały wjechać w okolice międzynarodowego lotniska w Bejrucie (Liban). Izraelczycy wycofali się.
    Prezydent Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan powiedział, że ten incydent jest najlepszą wskazówką, że wojska izraelskie, syryjskie oraz pozostałości Organizacji Wyzwolenia Palestyny powinny opuścić terytorium Libanu.

8 lutego 1983 r. Komisja Kahana opublikowała raport w sprawie masakry palestyńskich cywilów w obozach uchodźców Sabra i Shatila w Libanie. Raport obciążył bezpośrednią odpowiedzialnością za masakrę dowódcę oddziałów chrześcijańskiej Falangi. Izraelscy dowódcy ponosili pośrednią odpowiedzialność, gdyż nie interweniowali by przerwać masakrę cywilów. W ten sposób odpowiedzialnością został obciążony minister obrony Ariel Szaron. Komisja zaleciała dymisję ministra obrony, szefa Sztabu Głównego (generał Rafael Eitan), szefa wywiadu wojskowego (generał Jehoshua Saguy) oraz dowódców wojskowych w rejonie Bejrutu.

10 lutego 1983 r. doszło do wielkich demonstracji w miastach całego Izraela. Domagający się pokoju demonstranci zostali brutalnie zaatakowani przez nacjonalistów z partii Likud. Wiele osób zostało rannych w ulicznych starciach, w których użyto nawet granatów ręcznych.

17 lutego 1983 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligii Obrony (JDL) zdetonowali bombę podłożoną przed wejściem do biura rosyjskich linii lotniczych Aeroflot w Nowym Jorku (USA).
    19 lutego 1983 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligii Obrony (JDL) zdetonowali dwie bomby podłożone przed wejściem do biura rosyjskich linii lotniczych Aeroflot w Waszyngtonie (USA).

2 marca 1983 r. rozpoczął się czteromiesięczny strajk generalny lekarzy.

8 marca 1983 r. palestyńscy terroryści usiłowali podłożyć bombę ukrytą w samochodzie-pułapce przed syangogą w Marsylii (Francja). W przedwczesnym wybuchu bomby zginęli dwaj zamachowcy.

15 marca 1983 r. w Jerozolimie zebrał się międzynarodowy komitet, który zajął się omówieniem sytuacji radzieckich Żydów.

W marcu i kwietniu 1983 r. amerykańskie oddziały (Międzynarodowe Siły) rozpoczęły wspólne patrole z libańską armią.
    Rząd Libanu nie był zdolny do sprawowania kontroli nad swoim państwem, w którym ponownie rozpoczęła się wojna domowa. Oddziały chrześcijańskiej Falangi walczyły z Druzami i muzułmańskimi Szyitami, którzy byli wspomagani przez Syrię. Nasilały się szyickie ataki na pozycje Międzynarodowych Sił w Libanie.

18 kwietnia 1983 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu zdetonowali bombę ukrytą w samochodzie-pułapce przed ambasadą Stanów Zjednoczonych w Bejrucie (Liban). Zginęło 83 ludzi, a 130 osób zostało rannych.

5 maja 1983 r. prezydentem Izraela został Chaim Herzog. Sprawował on swoje obowiązki do 5 maja 1993 r.

17 maja 1983 r. przedstawiciele Izraela i Libanu podpisali porozumienie kończące wojnę izraelsko-libańską. Wojska izraelskie miały w kolejnych etapach wycofać się z terytorium Libanu. Porozumienie podpisano dzięki mediacji amerykańskich dyplomatów Philipa Habiba i Morrisa Drapera.

14 lipca 1983 r. druzyjskie milicje opanowały strategiczne wzgórza wokół międzynarodowego lotniska w Bejrucie (Liban). Dzięki tym doskonałym pozycjom obserwacyjnym, Druzowie rozpoczęli ostrzał artyleryjski amerykańskich sił (Międzynarodowe Siły) w Bejrucie.
    W sierpniu 1983 r. druzyjskie milicje zaatakowały i zdobyły pozycje libańskiej armii na przedmieściach Bejrutu (Liban).

8 sierpnia 1983 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony zastrzelili sekretarza Islamskiego Ruchu Ahmaddiya przed jego rezydencją w Detroit (Michigan, USA).

28 sierpnia 1983 r. w wyniku druzyjskiego ostrzału artyleryjskiego zginęło dwóch amerykańskich żołnierzy marines.
    W odpowiedzi dowództwo amerykańskie wydało swoim siłom w Libanie zezwolenie na zaangażowanie się w walki. Na pomoc do wybrzeży Libanu wysłano pancernik USS "New Jersey" (artyleria 406 mm o zasięgu 40-km), który rozpoczął ostrzeliwać pozycje druzyjskiej milicji wokół Bejrutu. Również amerykańskie samoloty startujące z pokładu lotniskowca USS "Eisenhower" bombardowały pozycje Druzów. Amerykanie opowiedzieli się po stronie armii libańskiej, wspierając rząd Libanu.

---------- Wychodzenie z Libanu ----------

4 września 1983 r. izraelskie oddziały opuściły rejon wzgórz Shufa w pobliżu Bejrutu, przegrupowując się na linię rzeki Awali (na północ od miasta Sydon) na południu Libanu. W ten sposób Izraelskie Siły Obronne utworzyły "strefę bezpieczeństwa" rozciągającą się od rzeki Awali do granicy Izraela. Kontrolę nad tym terytorium sprawowała izraelska armia oraz Armia Południowego Libanu.
    Druzyjskie milicje, siły palestyńskie oraz oddziały chrześcijańskiej Falangi starły się z sobą, prowadząc ciężkie walki o przejęcie kontroli nad wzgórzami Shufa. W walki zaangażowała się libańska armia wspierana przez Międzynarodowe Siły oraz wojska syryjskie.

15 września 1983 r. Menachem Begin wycofał się z życia politycznego. Przywództwo w partii Likud objął Itzhak Shamir.

We wrześniu 1983 r. Izraelskie Siły Obronne otrzymały pierwszy czołg Merkava Mk2, w którym poprawiono wszystkie błędy konstrukcyjne Merkavy odkryte podczas wojny libańskiej. Pierwsza jednostka liniowa wyposażona w czołgi Merkava Mk2 została utworzona w lutym 1984 r.

10 października 1983 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Itzhak Shamir. Sprawował swoje obowiązki do 13 września 1984 r.

W październiku 1983 r. doszło do wielkiego kryzysu bankowego w Izraelu i "paniki dolarowej". W wyniku krachu na giełdzie papierów wartościowych w Tel Awiwie, zdecydowano się wstrzymać wszystkie operacje finansowe na giełdzie na 11 dni.
    Rząd podjął decyzję przeprowadzenia dewaluacji Szekla o 23%. Jednocześnie wprowadzono ograniczenia wydatków budżetowych. Ceny wielu towarów w tym roku wzrosły trzykrotnie, gdyż producenci utracili większość rządowych dotacji. Gospodarka znalazła się w recesji.
    Do końca 1983 r. do Izraela przyjechało 10 tys. nowych imigrantów.

23 października 1983 r. szyiccy terroryści-samobójcy z Hezbollahu wysadzili samochody-pułapki wysadzając główną kwaterę sił US Marine w Bejrucie (zginęło 241 żołnierzy) oraz główną kwaterę francuskiej Legii Cudzoziemskiej w Bejrucie (zginęło 58 żołnierzy).

4 listopada 1983 r. islamski terrorysta-samobójca z Islamskiego Dżihadu wysadził się w samochodzie-pułapce przy głównej kwaterze izraelskich wojsk w mieście Tyr, na południu Libanu. Zginęło 23 izraelskich żołnierzy.
    Linia izraelskich wojsk na rzece Awali stała się celem coraz częstszych ataków szyickich terrorystów z organizacji Amal i Hezbollah. Średnio w ciągu roku dochodziło do 450 ataków, jednakże terytorium Izraela było bezpieczne.

4 grudnia 1983 r. syryjskie myśliwce MiG-23 zestrzeliły izraelski myśliwiec F-15 i myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

6 grudnia 1983 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Jerozolimie. Zginęło 6 Izraelczyków, a 43 osoby zostały ranne.

26 grudnia 1983 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala zdetonowali bombę podłożoną w żydowskim domu handlowym Marks & Spencer w Londynie (Wielka Brytania). Ranne zostały 2 osoby.

30 stycznia 1984 r. żydowscy terroryści podłożyli bombę przy meczecie Al-Aksa na Wzgórzu Świątynnym. Izraelska policja zneutralizowała bombę.

Na początku lutego 1984 r. libańska armia wkroczyła do zachodniego i południowego Bejrutu, walcząc z druzyjskimi i muzułmańskimi milicjami wspieranymi przez Syrię. Jednak libańska armia poniosła porażkę, a rząd Libanu był bliski upadku.
    26 lutego 1984 r. dowództwo Międzynarodowych Sił podjęło decyzję o wycofaniu wojsk z Libanu i w tym dniu ostatni amerykańscy żołnierze marines opuścili Bejrut.

28 lutego 1984 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny rzucili dwa granaty ręczne w tłum ludzi na ruchliwej ulicy handlowej w centrum Jerozolimy. Rannych zostało 21 osób.

1 marca 1984 r. żydowscy terroryści ostrzelali z broni maszynowej arabski autobus w Samarii. Rannych zostało 6 Palestyńczyków.

5 marca 1984 r. rząd Libanu oficjalnie wycofał się z zawartego w 1983 r. porozumienia o zakończeniu wojny z Izraelem.

7 marca 1984 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Ashdod. Zginęło 3 Izraelczyków, a 9 osób zostało rannych.

W marcu 1984 r. grupa żydowskich nacjonalistów z sekty Lifty próbowała wysadzić w powietrze meczet Omara na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Zamachowcy zostali aresztowani przez izraelskie służby specjalne.

2 kwietnia 1984 r. pięciu palestyńskich terrorystów z Organizacji Abu Nidala i Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny otworzyli ogień z broni maszynowej do ludzi w centrum handlowym w Jerozolimie. Rannych zostało 48 ludzi.

5 kwietnia 1984 r. terroryści zdetonowali bombę podłożoną w biurze Israeli Aircraft Industries w Nowym Jorku (USA).

28 kwietnia 1984 r. żydowscy terroryści usiłowali podłożyć bomby w czterech arabskich autobusach we Wschodniej Jerozolimie. Izraelska policja wykryła zamach i aresztowała 20 żydowskich ekstremistów.
    W kwietniu 1984 r. izraelskie siły bezpieczeństwa rozbiły grupę żydowskich nacjonalistów, planujących wysadzenie meczetów na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Aresztowano 25 żydowskich osadników i 2 oficerów armii.

5 czerwca 1984 r. arabscy terroryści ostrzelali z samochodu ambasadę Izraela w Kairze (Egipt). Ranny został oficer ochrony, Zvi Kedar.

19 czerwca 1984 r. w Izraelu odbył się proces 27 członków podziemnej organizacji żydowskich terrorystów oskarżanych między innymi o zamachy na życie ludności arabskiej.

21 czerwca 1984 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny przypłynęli wyczarterowanym statkiem handlowym do wybrzeży Izraela i usiłowali wylądować na brzegu. Po nieudanej próbie desantu statek zawrócił i skierował się w stronę portu Trypolis w Libanie.

Izraelskie okręty patrolowe "Dabour" przejęły statek w pobliżu Trypolisu, na wodach terytorialnych Libanu. Statek płynął pod flagą libańską. Na pokładzie znajdowało się palestyńskie komando i duża ilość broni.

28 czerwca 1984 r. arabscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w hotelu w Colombo (Sri Lanka). Wybuch uszkodził pokoje zajęte przez przedstawicieli izraelskiego biznesu w Sri Lance.

23 lipca 1984 r. odbyły się w Izraelu wybory do XI Knesetu. Równowaga sił lewicy i centro-prawicy doprowadziła do utworzenia rządu jedności narodowej (z rotacją na stanowisku premiera).

15 sierpnia 1984 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny podłożyli bombę ukrytą w samochodzie-pułapce, który zaparkowano przed siedzibą premiera w Jerozolimie. Izraelska policja rozbroiła bombę.

21 sierpnia 1984 r. terroryści z M-5 zdetonowali bombę podłożoną przed wejściem do Banku Leumi of Israel w Paryżu (Francja).

13 września 1984 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Szymon Peres. Sprawował swoje obowiązki do 20 października 1986 r.

17 września 1984 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili zamach na autobus jadący z Hebronu do Jerozolimy, raniąc 5 osób.

25 września 1984 r. Jordania jako pierwsze arabskie państwo wznowiła stosunki dyplomatyczne z Egiptem, zerwane w 1979 r.

W październiku 1984 r. radzieckie władze prawie całkowicie zatrzymały emigrację Żydów z ZSRR.

4 października 1984 r. islamscy terroryści z Organizacji Abu Musa zdetonowali bombę podłożoną w samochodzie-pułapce zaparkowanym przed ambasadą Izraela na Cyprze. Budynek został poważnie uszkodzony.

28 października 1984 r. żydowscy terroryści wystrzelili rakietę przeciwpancerną w arabski autobus w Jerozolimie. Zginął 1 człowiek, a 10 osób zostało rannych. Izraelska policja aresztowała 4 izraelskich żołnierzy zamieszanych w ten zamach.

8 listopada 1984 r. w Nagura rozpoczęły się izraelsko-libańskie rozmowy o wycofaniu wojsk izraelskich z Libanu.

---------- Operacja "Mojżesz" ----------

21 listopada 1984 r. Izraelskie Siły Obronne we współpracy z amerykańską agencją wywiadowczą CIA, ambasadą Stanów Zjednoczonych w Chartumie (Sudan) i sudańskimi siłami bezpieczeństwa rozpoczęły operację ewakuacji etiopskich Żydów (Falashe - "Beta Israel") z Sudanu do Izraela.
    Tysiące etiopskich Żydów uciekało z ogarniętej wojną domową Etiopii, znajdując schronienie w obozach uchodźców w Sudanie. Podczas wędrówki przez pustynne pogranicze umarło z wycieńczenia około 4 tys. ludzi. Następnie etiopskich Żydów przerzucono samolotami do Izraela. Do 5 stycznia 1985 r. do Izraela dotarło 8 tys. etiopskich Żydów. W ten sposób uniknęli oni śmierci głodowej i prześladowań.
    W międzyczasie amerykańska agencja wywiadowcza CIA przeprowadziła operację "Joshua", podczas której przerzucono 800 etiopskich Żydów z Sudanu do Izraela.

W 1984 r. gospodarka Izraela znalazła się na progu załamania. Inflacja pobiła wszystkie rekordy osiągając wysokość 374%. Ceny większości towarów zdrożały czterokrotnie. Wzrosło bezrobocie i nastąpił spadek realnych dochodów społeczeństwa.
    W listopadzie 1984 r. rząd jedności narodowej rozpoczął żmudną pracę stabilizacji gospodarki. Pierwszym krokiem było zamrożenie cen produktów krajowych, podatków i płac. Starano się ograniczyć deficyt budżetu oraz pobudzić produkcję poprzez zwiększenie eksportu.
    Do końca 1984 r. do Izraela przyjechało 23 tys. nowych imigrantów.

W 1984 r. Izrael zaczął podłączać arabskie wioski w Samarii i Judei do sieci energetycznej i wodociągowej. Arabscy mieszkańcy uzyskali też łatwiejszy dostęp do zatrudnienia w sektorze żydowskim, co dawało im szansę na dużo wyższe zarobki niż do tej pory.

1 grudnia 1984 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny rzucili granat ręczny w autobus w Jerozolimie. Ranne zostały 3 osoby.
    17 grudnia 1984 r. palestyńscy terroryści rzucili granat ręczny w przystanek autobusowy przed centrum handlowym w Tel Awiwie. Ranne zostały 3 osoby.

W grudniu 1984 r. rząd wprowadził drastyczne cięcia budżetu państwa i zmniejszył wydatki wojskowe.
    W konsekwencji redukowano personel w bazach wojskowych, wstrzymano liczne nowe inwestycje, ograniczono infrastrukturę, zmniejszono zakupy sprzętu bojowego i ograniczono zaopatrzenie docierające do jednostek bojowych. Ocenia się, że zdolność bojowa Izraelskich Sił Obronnych spadła wówczas niemal o jedną trzecią.
    W 1984 r. Izraelskie Siły Obronne posiadały prawdopodobnie 12-31 bomb atomowych, 31 bomb plutonowych i 10 bomb uranowych.

20 stycznia 1985 r. Izraelskie Siły Obronne rozpoczęły stopniowe wycofywanie oddziałów z Libanu.

26 stycznia 1985 r. palestyńscy terroryści obrzucili koktajlami Mołotowa żydowski samochód w Samarii. Ciężko ranny Izraelczyk zmarł później w szpitalu.
    31 stycznia 1985 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski autobus jadący z Jerozolimy do Hebronu, w Judei. Ranne zostały 2 osoby.
    1 lutego 1985 r. palestyńscy terroryści obrzucili koktajlami Mołotowa żydowski samochód w pobliżu Kalkilii, w Samarii. Zginął 1 Izraelczyk.

23 lutego 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w żydowskim domu handlowym Marks & Spencer w Paryżu (Francja). Zginęła 1 osoba, a 14 osób zostało rannych.
    29 marca 1985 r. islamscy terroryści z Hezbollahu zdetonowali bombę ukrytą pod sceną w Kinie Rivoli Beaubourg w Paryżu (Francja). Do wybuchu doszło podczas festiwalu filmów żydowskich. Rannych zostało 18 osób.

W kwietniu 1985 r. 20 palestyńskich komandosów przeprowadziło nieudany atak na ośrodek sztabowy armii izraelskiej w Tel Awiwie, gdzie mieli zabić m.in. Icchaka Rabina - ówczesnego ministra obrony Izraela.

13 kwietnia 1985 r. palestyńscy terroryści z Hezbollahu zdetonowali bombę podłożoną w żydowskim banku w Paryżu (Francja).

15 kwietnia 1985 r. szyicka milicja Amal wspierana przez Syryjczyków zaatakowała sunickie oddziały al-Murabitun w Libanie. Sunici byli najbliższymi sojusznikami Organizacji Wyzwolenia Palestyny i w ostatnich walkach wspierali druzyjskie milicje. Teraz Szyici wzięli odwet i bardzo szybko rozbili Sunitów, zsyłając ich przywódcę Ibrahima Kulaylata na wygnanie z kraju.

19 kwietnia 1985 r. palestyńscy terroryści zastrzelili żydowskiego taksówkarza w Jerozolimie.

20 kwietnia 1985 r. grupa palestyńskich terrorystów z al-Fatah usiłowało dopłynąć wyczarterowanym statkiem do wybrzeża Izraela.
    W odległości około 200-km od wybrzeży statek został przechwycony przez izraelski okręt rakietowy. Po wymianie ognia statek zatonął. Zginęło 20 palestyńskich terrorystów.

23 kwietnia 1985 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę w autobusie w Jerozolimie. Policja rozbroiła bombę.

25 kwietnia 1985 r. palestyński terrorysta zranił nożem żydowskiego osadnika na targowisku w Khan Yunis, na południu Strefy Gazy.

28 kwietnia 1985 r. palestyńscy terroryści ostrzelali z terytorium Jordanii izraelski patrol wojskowy w Dolinie Jordanu. Ranny został 1 izraelski żołnierz.
    30 kwietnia 1985 r. palestyńscy terroryści rzucili granaty ręczne w autobus w pobliżu Jerozolimy. Ranny został kierowca. Autobus został zniszczony.
    30 kwietnia 1985 r. palestyńscy terroryści rzucili granaty ręczne w wejście do budynku izraelskiego wywiadu w Bat Yam. Ranny został ochraniarz.

19 maja 1985 r. szyicka milicja Amal razem z libańską armią zaatakowała obozy palestyńskich uchodźców Sabra, Shatila i Buri el-Baraineh w Bejrucie. W ciężkich walkach siły Organizacji Wyzwolenia Palestyny zostały rozbite, a obozy uchodźców zrównane z ziemią. Zginęło co najmniej 635 palestyńskich cywilów.

20 maja 1985 r. izraelskie siły bezpieczeństwa uwolniły 1,1 tys. palestyńskich więźniów, w zamian za uwolnienie trzech uprowadzonych izraelskich żołnierzy.

28 maja 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w centrum miasta Afula.
    30 maja 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w pobliżu dworca autobusowego w Afuli.

---------- "Strefa Bezpieczeństwa" w Libanie ----------

10 czerwca 1985 r. Izraelskie Siły Obronne zakończyły wycofywanie oddziałów z Libanu, pozostawiając jedynie niewielkie oddziały strzegące "strefy bezpieczeństwa", która miała szerokość od 3 do 15 kilometrów.
    "Strefy bezpieczeństwa" strzegły siły wspieranej przez Izrael Armii Południowego Libanu. Jej oddziały utrzymywały strategiczne pozycje w południowym Libanie, uniemożliwiając grupom islamskich terrorystów swobodnie docierać do granicy Izraela. W rejonie miejscowości Jazine utworzono główną bazę izraelskich wojsk w Libanie. To stąd prowadzono wszystkie operacje wywiadowcze oraz przeprowadzano uderzenia izraelskich sił specjalnych. Natomiast Armia Południowego Libanu utworzyła kompleks więzienny w Khiam, który zasłynął ze stosowania okrutnych metod tortur wobec islamskich więźniów.

"Strefa bezpieczeństwa" w Libanie i Wzgórza Golan (Copyright: Gedeon)

Izraelskie Siły Obronne wybudowały na granicy izraelsko-libańskiej nowoczesny system zabezpieczeń. Siły strzegące granicy wzmocniono dodatkowymi batalionami piechoty z dwóch brygad. Wypracowano najbardziej korzystny model współpracy marynarki, sił powietrznych i sił lądowych, które wspólnie realizowały wyznaczone im cele. Zapewniało to względną stabilizację na libańskiej granicy.

Pomimo to, ataki szyickiego Hezbollahu na izraelskie oddziały w Libanie wciąż trwały. W latach 1985-1990 doszło do 2.400 incydentów zbrojnych, w których zginęło 41 izraelskich żołnierzy, a 181 zostało rannych. Dodatkowo duże straty ponosiła Armia Południowego Libanu, która straciła w tym okresie 416 chrześcijańskich żołnierzy.

12 czerwca 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na dworcu autobusowym w Jerozolimie.
    17 czerwca 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę w centrum Jerozolimy. Ranna została 1 Izraelka.
    18 czerwca 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny podłożyli dwie bomby w centrum handlowym w Tel Awiwie. Policja rozbroiła bomby.
    19 czerwca 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w pobliżu strefy przemysłowej Kiryat Gat.
    23 czerwca 1985 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zastrzelili 2 Izraelczyków w pobliżu Beit Shemesh.
    24 czerwca 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w pobliżu przystanku autobusowego w północnej części Jerozolimy. Ranna została 1 osoba.
    26 czerwca 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w pobliżu nadmorskiej promenady w Tel Awiwie.

W 1985 r. utworzono specjalny ośrodek szkolenia działań antyterrorystycznych w bazie wojskowej Mitkam Adam. Swoje szkolenie przechodzi tam większość izraelskich jednostek specjalnych m.in. Sayeret Matkal, 13 Flotylla, Oketz (Jednostka 7149). W Jednostce 707 znajdują się jedyne w Izraelu specjalne strzelnice do symulowania sytuacji w trakcie wykonywania zadań, stoi tam Boeing 707 (od niego pochodzi nazwa ośrodka), są pociągi i autobusy.
    W 1985 r. Izraelskie Siły Obronne prawdopodobnie posiadały 100 bomb nuklearnych.

W 1985 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla ofiar trzęsienia ziemii w Meksyku.

1 lipca 1985 r. rząd przyjął program walki z kryzysem gospodarczym. Przeprowadzono dewaluację Szekla o 20% i zmniejszono rządowe dotacje do żywności, wody, energii elektrycznej i komunikacji.

W lipcu 1985 r. Stany Zjednoczone obiecały udzielić Izraelowi pożyczki w wysokości 1,5 mld. USD na wsparcie reform gospodarczych.

W lipcu 1985 r. etiopscy Żydzi przeprowadzili masowe protesty oburzenia wobec rabinicznego żądania, aby przeszli oni rytualną konwersję na ortodoksyjny judaizm.

8 lipca 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na dworcu autobusowym w Holon. Rannych zostało 5 osób.
    10 lipca 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przed sądem okręgowym w Hajfie. Policja rozbroiła drugą bombę.
    11 lipca 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną przed hotelem w Ashkelonie.

22 lipca 1985 r. islamscy terroryści z Hezbollahu zdetonowali bombę podłożoną w synagodze w Kopenhadze (Dania). Zginęła 1 osoba, a 20 osób zostało rannych. Wybuch bomby zniszczył także żydowską restaurację w Kopenhadze.

31 lipca 1985 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę zegarową podłożoną w zakładach zbrojeniowych w Hajfie.

10 sierpnia 1985 r. palestyński terrorysta zranił nożem żydowskiego osadnika na targowisku w Hebronie, w Judei.

20 sierpnia 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny podłożyli bombę ukrytą w samochodzie-pułapce zaparkowanym na dworcu autobusowym w Netanya. Policja rozbroiła bombę.

20 sierpnia 1985 r. palestyńscy terroryści z Islamskiego Dżihadu ostrzelali samochód wyjeżdżający z ambasady Izraela w Kairze (Egipt). Zginął pracownik ambasady, Albert Atrakchi. Ranne zostały 2 osoby.

24 sierpnia 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny z Libanu wystrzelili rakiety Katiusza, które spadły na terytorium północnego Izraela.
    29 sierpnia 1985 r. palestyński terrorysta zranił nożem Izraelczyka w Bramie Damasceńskiej w Jerozolimie.
    2 września 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na osiedlu Gilo w Jerozolimie. Rannych zostało 6 osób.

4 września 1985 r. rząd wprowadził Nowego Izraelskiego Szekla (NIS) o wartości 1.000 starych Szekli.

5 września 1985 r. palestyński terrorysta zasztyletował żydowskiego kierowcę ciężarówki w Gazie.

6 września 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę na targowisku w Jerozolimie. Zginęła 1 osoba.
    9 września 1985 r. palestyńscy terroryści rzucili bomby zapalające w autobus w Jerozolimie.
    9 września 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny podłożyli bombę w dzielnicy Gilo w Jerozolimie. Policja rozbroiła bombę.

10 września 1985 r. palestyńscy terroryści obrzucili koktajlami Mołotowa żydowski samochód zaparkowany przed szpitalem w Ramallah, w Samarii.

19 września 1985 r. palestyńscy terroryści rzucili bomby zapalające w autobus w Jerozolimie.
    22 września 1985 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah podłożyli bombę ukrytą w samochodzie-pułapce zaparkowanym w dzielnicy ortodoksyjnych Żydów Mea Sharim w Jerozolimie. Policja rozbroiła bombę.
    23 września 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na ulicy w Akre. Ranna została 1 osoba.
    25 września 1985 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na przystanku autobusowym przy szpitalu Hadassah na górze Scopus w Jerozolimie. Ranna została 1 osoba.

25 września 1985 r. trzech izraelskich cywilów zostało zamordowanych z zimną krwią na ich jachcie w Larnaca, Cypr. Morderstwa dokonali terroryści z oddziału Force 17, dowodzonego bezpośrednio przez przywódcą Organizacji Wyzwolenia Palestyny, Jasera Arafata.

26 września 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na przystanku autobusowym przy osiedlu Gilo w Jerozolimie. Rannych zostało 7 osób.
    29 września 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali dwie bomby podłożone w Hajfie. Ranne zostały 5 osób.
    30 września 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny wrzucili bomby zapalające do restauracji w Jerozolimie.

30 września 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala zdetonowali bombę podłożoną przy biurze izraelskich linii lotniczych El Al w Amsterdamie (Holandia).

---------- Operacja "Drewniana Noga" ----------

1 października 1985 r. izraelskie siły powietrzne zbombardowały główną kwaterę Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Tunisie (Libia). Operację przeprowadziło osiem myśliwców wielozadaniowych F-16 Falcon eskortowanych przez osiem myśliwców taktycznych F-15 Eagle. Przelot na odległość 1.280 mil od Izraela był możliwy dzięki samolotowi-cysternie Boeing 707. Nalot na kompleks budynków Hamam-a-Shatt w Tunisie trwał sześć minut. W tym czasie zburzone zostały dwa budynki gospodarcze oraz dom używany przez przewodniczącego OWP, Jasera Arafat (był wówczas nieobecny w bazie). Zginęło 60 członków palestyńskiej elitarnej organizacji Force 17, a 70 zostało rannych.

5 października 1985 r. egipski żołnierz otworzył ogień z broni maszynowej do izraelskich turystów w Sharm el-Sheikh, w Egipcie. Zginęło 7 Izraelczyków.
    5 października 1985 r. arabski ochraniarz otworzył ogień do modlących się Żydów w synagodze na wyspie Jerba (Tunezja). Zginęło 5 Żydów, a 2 osoby zostały ranne. Pozostali ochraniarze obezwładnili napastnika.

6 października 1985 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zastrzelili 3 żydowskich osadników w pobliżu kibucu na południowy-zachód od Jerozolimy.

7 października 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala zdetonowali bombę podłożoną w domu na przedmieściach Jerozolimy. Rannych zostało 11 osób.

7 października 1985 r. palestyńscy terroryści porwali włoski statek pasażerski "Achille Lauro" płynący do Izraela, na pokładzie którego zamordowano żydowskiego pasażera z amerykańskim obywatelstwem. Atak przeprowadził Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.

24 października 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w supermarkecie w Afuli. Rannych zostało 5 osób.
    11 listopada 1985 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zranili nożem izraelskiego żołnierza w Jerozolimie.

20 listopada 1985 r. izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-23.

23 listopada 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala porwali egipski samolot lecący z Aten (Grecja) do Kairu (Egipt). Po wylądowaniu na Malcie terroryści rozpoczęli rozstrzeliwać zakładników. Jako pierwszych rozstrzelano 2 Izraelczyków, wykrytych podczas kontroli paszportów. Interweniowała egipska jednostka antyterrorystyczna.

10 grudnia 1985 r. pięciu palestyńskich terrorystów z Organizacji Wyzwolenia Palestyny przekroczyło granicę izraelsko-egipską i podłożyło bombę w Kings Hotel w Jerozolimie. Policja rozbroiła bombę i zatrzymała zamachowców.
    22 grudnia 1985 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zdetonowali kilka bomb podłożonych na dworcu autobusowym w Erez. Wywołali duży pożar.
    25 grudnia 1985 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w elektrowni w Haderze, pozbawiając miasto i całą okolicę energii elektrycznej.
    26 grudnia 1985 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy restauracji fast-food naprzeciw ratusza w Tel Awiwie. Ranna została 1 osoba.

27 grudnia 1985 r. trzej palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala usiłowało wedrzeć się siłą na pokład izraelskiego samolotu El Al na lotnisku w Wiedniu (Austria). Ochrona stanowiska odprawy El Al otworzyła ogień, zabijając jednego napastnika. Pozostali rzucili granaty ręczne zabijając 2 osoby i raniąc 39 innych osób. Policja aresztowała pozostałych dwóch terrorystów. Napastnicy planowali porwać samolot El Al i wysadzić go nad Tel Awiwem w Izraelu.
    27 grudnia 1985 r. czterej palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala obrzuciło granatami ręcznymi i ostrzelało z brani maszynowej stanowisko odpraw El Al na lotnisku w Rzymie (Włochy). Zginęło 16 ludzi, a 99 zostało rannych.

Pod koniec 1985 r. rządowi udało się powstrzymać galopującą inflację.
    Do końca 1985 r. do Izraela przyjechało 12 tys. nowych imigrantów.

27 stycznia 1986 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zdetonowali bombę podłożoną w restauracji w Jerozolimie.
    29 stycznia 1986 r. palestyński terrorysta zaatakował izraelski patrol. W wymianie ognia zginęło 2 izraelskich żołnierzy, a 2 zostało rannych. Zginął też napastnik.
    30 stycznia 1986 r. dwóch palestyńskich terrorystów ostrzelało z samochodu policyjny radiowóz na Starym Mieście w Jerozolimie. Zginął 1 izraelski policjant, a 2 osoby zostały ranne.
    14 lutego 1986 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Jerozolimie. Rannych zostało 6 osób.

27 lutego 1986 r. Stany Zjednoczone przeprowadziły ekstradycję Johna Demanjuka do Izraela. Był on oskarżony o mordowanie Żydów podczas II wojny światowej.

1 marca 1986 r. czterech palestyńskich terrorystów z al-Fatah przekroczyło granicę izraelsko-libańską. W wymianie ognia z patrolem izraelskiej straży granicznej zginęło 2 napastników, a 1 został ranny. Jeden uciekł do Libanu.
    18 marca 1986 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zdetonowali bombę podłożoną w zakładach w osadzie Bene Beraq na północy Izraela. Wybuch spowodował duże zniszczenia.
    19 marca 1986 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę ukrytą w samochodzie-pułapce w centrum Jerozolimy. Zginął 1 Izraelczyk, a 3 osoby zostały ranne.

19 marca 1986 r. islamscy terroryści ostrzelali samochód ambasady Izraela w Kairze (Egipt). Zginęła żona ambasadora, Eti Telor. Rannych zostało 3 pracowników ambasady.

20 marca 1986 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę ukrytą w samochodzie-pułapce w centrum Jerozolimy. Zginął 1 Izraelczyk, a 3 osoby zostały ranne.
    8 kwietnia 1986 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w centrum Afuli. Ranny został 1 izraelski żołnierz.
    8 kwietnia 1986 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Jerozolimie. Rannych zostało 9 osób.

13 kwietnia 1986 r. papież Jan Paweł II odwiedził Wielką Synagogę w Rzymie (Włochy). Został on przyjęty przez Naczelnego Rabina Rzymu, Rabbi Elio Toafa. Była to pierwsza historyczna wizyta papieża w synagodze i zapowiadała poprawę w stosunkach żydowsko-katolickich. Papież Jan Paweł II określał Żydów mianem "starszych braci chrześcijan" i "najmilszych Bogu".

15 kwietnia 1986 r. siły powietrzne Stanów Zjednoczonych zbombardowały liczne cele w Libii. Między innymi zniszczono obozy szkoleniowe Organizacji Wyzwolenia Palestyny itp. Był to odwet za zaangażowanie Libii w wspieranie międzynarodowego terroryzmu.

27 kwietnia 1986 r. palestyński terrorysta z Organizacji Abu Nidala zastrzelił brytyjskiego turystę w Jerozolimie.
    4 maja 1986 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną przed piekarnią w Jerozolimie.

5 maja 1986 r. ujawniono metody stosowane przez izraelskie siły bezpieczeństwa w walce z terroryzmem. Podczas przesłuchań osób podejrzanych o działalność terrorystyczną stosowano przemoc i tortury. Siły bezpieczeństwa uważały te metody za niezwykle skuteczne, gdyż dzięki uzyskanym w ten sposób informacjom zdołano aresztować wielu palestyńskich terrorystów, nie dopuszczając do przeprowadzenia licznych zamachów.

20 maja 1986 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych ostrzelali izraelski pojazd wojskowy w Jerozolimie. Rannych zostało 6 izraelskich żołnierzy.
    25 maja 1986 r. palestyńscy terroryści zdetonowali dwie bomby podłożone w pobliżu dworca autobusowego w Tel Awiwie. Ranna została 1 osoba.
    25 maja 1986 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę przy stacji dla autostopowiczów przy Ashkelonie.
    5 czerwca 1986 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w supermarkecie w Jerozolimie. Ranne zostały 2 osoby.

26 czerwca 1986 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę ukrytą w bagażu w izraelskim samolocie El Al na lotnisku w Madrycie (Hiszpania). Rannych zostało 12 osób.

30 czerwca 1986 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną w zajezdni autobusowej w Jerozolimie. Rannych zostało 5 osób.
    10 lipca 1986 r. czterej palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny przekroczyli granicę izraelsko-libańską. W starciu z patrolem izraelskiej straży granicznej wszyscy napastnicy zginęli. Zginęło 2 izraelskich żołnierzy, a 9 zostało rannych.
    20 lipca 1986 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w pobliżu popularnej kawiarni w centrum Tel Awiwu. Ranna została 1 osoba.
    25 lipca 1986 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przed konsulatem Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie.

1 sierpnia 1986 r. marokańska policja aresztowała czterech palestyńskich terrorystów, którzy planowali zamach terrorystyczny na synagogę w Casablance (Maroko) podczas żydowskiego święta Rosh Hashannah.

W sierpniu 1986 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla ofiar erupcji wulkanu w Kamerunie. Zginęło wówczas około 2 tys. ludzi.

22 sierpnia 1986 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych ostrzelali izraelski patrol w Jerozolimie. Zginęło 2 izraelskich żołnierzy.

6 września 1986 r. dwaj palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala wdarli się do głównej synagogi Neveh Shalom w Istambule (Turcja) otwierając ogień z broni maszynowej do modlących się Żydów. Zginęło 22 Żydów, a 3 osoby zostały ranne. Napastnicy oblali ciała zabitych benzyną i podpalili. Następnie wybuch granatu zabił obu terrorystów.

17 września 1986 r. palestyńscy terroryści z Force 17 zdetonowali bombę podłożoną przed biurem izraelskich linii lotniczych El Al w Tel Awiwie.
    15 października 1986 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny rzucili granat ręczny w tłum ludzi zgromadzony podczas wojskowej uroczystości przed Ścianą Płaczu w Jerozolimie. Zginął 1 Izraelczyk, a 65 osób zostało rannych.

20 października 1986 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Itzhak Shamir. Sprawował swoje obowiązki do 22 grudnia 1988 r.

26 października 1986 r. palestyński terrorysta usiłował uprowadzić autobus szkolny w Jerozolimie. Ranna została 1 uczennica.

11 listopada 1986 r. islamscy terroryści wspierani przez Libię zdetonowali bombę podłożoną przed wejściem do synagogi w Antwerpii (Belgia).

14 listopada 1986 r. palestyński terrorysta z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zastrzelił studenta jesziwy w Jerozolimie.

W 1986 roku ze Związku Radzieckiego wyjechało około 2 tys. Żydów, z których zaledwie 209 osiedliło się w Izraelu. Zdecydowana większość wybierała Stany Zjednoczone, w których mieszkało wówczas 44% światowej populacji Żydów (stanowiąc 2,4% ogółu mieszkańców USA).

Do końca 1986 roku do Izraela przyjechało 11 tys. nowych imigrantów. W Izraelu mieszkało zaledwie 27,5% światowej populacji Żydów.

16 lutego 1987 r. w Jerozolimie rozpoczął się proces sądowy Johna Demanjuka, którego oskarżono o mordowanie Żydów podczas II wojny światowej.

19 stycznia 1987 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala zranili nożami 2 młodych Żydów w Jerozolimie.
    22 lutego 1987 r. palestyńscy terroryści rzucili granat ręczny w Bramę Damasceńską w Jerozolimie, w momencie gdy zatrzymały się tam dwa izraelskie patrole. Rannych zostało 12 izraelskich żołnierzy i 5 cywili.

25 lutego 1987 r. odbyły się rozmowy pokojowe izraelsko-egipskie na szczeblu ministerialnym w Kairze (Egipt).

25 marca 1987 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przy przystanku autobusowym. Rannych zostało 15 osób.

W marcu 1987 r. przywódca Związku Radzieckiego, Michaił Gorbaczow zapoczątkował epokę polityki przebudowy (pieriestrojka) i jawności (głasnosti), których podstawą było złagodzenie cenzury oraz liberalizacja polityki.
    Środowiska żydowskie widziały w tym szansę na uzyskanie prawa do wyjazdu ze Związku Radzieckiego. W kwietniu 1987 r. grupa 700 Żydów otrzymała pozwolenie na wyjazd z ZSRR.
    13 kwietnia 1987 r. setki radzieckich Żydów pragnących wyjechać z ZSRR obchodził święto Pesach w ambasadzie Stanów Zjednoczonych w Moskwie (ZSRR). W uroczystościach uczestniczył sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych, George Shulz.

19 kwietnia 1987 r. trzej palestyńscy terroryści z al-Fatah przekroczyło granicę izraelsko-libańską. Podczas starcia z patrolem izraelskiej straży granicznej zginęli wszyscy terroryści. W wymianie ognia zginęło także 2 izraelskich żołnierzy.
    19 maja 1987 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zastrzelili izraelskiego żołnierza w Jerozolimie.

W maju 1987 r. odnotowano pierwszą próbę balistycznego pocisku rakietowego klasy ziemia-ziemia Jericho II. Jest to dwustopniowa rakieta o wadze 13 ton, o zasięgu około 1.500 km. z możliwością przenoszenia głowicy atomowej. Rakieta została wystrzelona z ośrodka wojskowego Palmachim i po przeleceniu 850 km spadła do Morza Śródziemnego. Testy rakiety trwały do 1992 r.

16 czerwca 1987 r. doszło do przedwczesnego wybuchu bomby w Tel Awiwie, w którym zginął palestyński terrorysta. Celem zamachu miał być dworzec autobusowy.
    22 czerwca 1987 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny podpalili w Jerozolimie dwa samochody należące do palestyńskiego dziennikarza Hanna Siniora. Na sąsiedniej ścianie napisano wiadomość, że Jerozolima będzie stolicą Palestyny. Siniora był pierwszym Palestyńczykiem zasiadającym w Radzie Miasta Jerozolimy.
    28 czerwca 1987 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną przy popularnej plaży w Hajfie. Ranna została kobieta z dzieckiem.
    3 lipca 1987 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Jerozolimie. Ranne zostały 2 osoby.
    27 sierpnia 1987 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zdetonowali bombę podłożoną w autobusie wojskowym w Jerozolimie.

30 sierpnia 1987 r. rząd pod naciskiem Stanów Zjednoczonych zrezygnował z realizacji projektu budowy izraelskiego myśliwca wielozadaniowego Lavi. Pierwszy lot prototypowym egzemplarzem odbył się 31 grudnia 1986 r. Jego budowę w 60% finansowały Stany Zjednoczone.

22 września 1987 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zastrzelili 2 izraelskich żołnierzy w Ramat pod Tel Awiwem.

1 października 1987 r. izraelscy komandosi zastawili w pobliżu Gazy zasadzkę na palestyńskich terrorystów z Islamskiego Dżihadu. W zasadzkę wpadła grupa przypadkowych Palestyńczyków. Zginęło 7 osób.

7 października 1987 r. w Izraelu przeprowadzili dwumiesięczny strajk dziennikarze radia i telewizji.

10 października 1987 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zastrzelili Izraelczyka w Bramie Damasceńskiej w Jerozolimie.
    25 października 1987 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zdetonowali bombę podłożoną przed siedzibą izraelskiego wywiadu w Tel Awiwie.

8 listopada 1987 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala porwali jacht u wybrzeży Strefy Gazy, biorąc 8 ludzi (Brytyjczycy i Francuzi) jako zakładników.

11 listopada 1987 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zdetonowali bombę podłożoną przed posterunkiem policji w Tel Awiwie. Ranna została 1 osoba.
    25 listopada 1987 r. palestyński terrorysta z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny przedarł się samochodem na teren izraelskiej bazy wojskowej w pobliżu Kiryat Shemona. Rzucając granaty ręczne i strzelając z broni maszynowej zabił 7 izraelskich żołnierzy, a 8 ranił. Pozostali żołnierze zastrzelili zamachowca.
    26 listopada 1987 r. palestyńscy terroryści z Palestyńskich Sił Rewolucyjnych zdetonowali bombę podłożoną przy przystanku autobusowym przy bazie wojskowej. Rannych zostało 3 izraelskich żołnierzy.
    27 listopada 1987 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zasztyletowali dwóch tajnych agentów izraelskich sił bezpieczeństwa Shin Bet w Jerozolimie.
    30 listopada 1987 r. palestyński terrorysta z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonował bombę podłożoną przy stacji energetycznej w Jerozolimie.
    1 grudnia 1987 r. palestyński terrorysta przekroczył granicę izraelsko-egipską i ostrzelał patrol izraelskiej straży granicznej. Ranny został 1 izraelski żołnierz. Zamachowiec uciekł do Egiptu.

W dniach 6-10 grudnia 1987 r. odbył się Trzydziesty Pierwszy Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Wezwano wszystkie żydowskie i syjonistyczne organizacje by zaangażowały się w udzielanie pomocy Izraelowi. Szczególny nacisk położono na umiejscowienie Izraela w centralnej pozycji życia społeczności żydowskiej w Diasporze.

W grudniu 1987 r. muzułmańscy duchowni rozpoczęli wzywać w meczetach w Strefie Gazy do wybuchu powstania antyizraelskiego.
    6 grudnia 1987 r. palestyńscy terroryści zasztyletowali żydowskiego osadnika w Strefie Gazy, co spowodowało wzrost napięcia.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1987-1991 - Intifada