"BITWA O WODĘ"

10 czerwca 1964 r. uruchomiono Narodowy System Wodny (National Water Carrier - HaMovil Ha'Artzi), który dostarczał wodę z północy Izraela na pustynię Negew na południu. System pomp każdego dnia przepompowywał 1 mln metrów sześciennych wody z Jeziora Tyberiadzkiego, który poprzez system otwartych kanałów, tuneli i olbrzymich rurociągów docierał do pustyni Negew.
    Dzięki tym inwestycjom można było rozwinąć rolnictwo na Negewie. Intensywne badania nad metodami upraw rolniczych na ziemiach pustynnych prowadził utworzony w Sde Boker nowy Instytut Badawczy.
    Równocześnie uruchomiono instalacje wykorzystujące wodę rzeki Jarkon płynącej na przedmieściach Tel Awiwu.

Gospodarka wodna w Izraelu (Copyright: Gedeon)

Syria uznała uruchomienie przez Izrael narodowego systemu wodnego za naruszenie jej strategicznego bezpieczeństwa. Rząd syryjski wezwał państwa arabskie do wypowiedzenia wojny Izraelowi.

4 listopada 1964 r. odbyła się uroczystość otwarcia kampusu uniwersyteckiego w osiedlu Ramat Aviv, w Tel Awiwie.

13 listopada 1964 r. syryjscy żołnierze ostrzelali izraelski patrol graniczny w rejonie rzeki Dan, w Górnej Galilei.

W odwecie izraelskie samoloty przeprowadziły nalot na syryjskie pozycje na Wzgórzach Golan.

Od tego momentu syryjska artyleria ze Wzgórz Golan rozpoczęła regularny ostrzał żydowskich osad położonych w rejonie Jeziora Tyberiadzkiego.

Równocześnie Syria, Jordania i Liban rozpoczęły prace budowlane, mające na celu odwrócenie biegu niektórych dopływów rzeki Jordan (Hacbani i Banias), które znajdowały się na ich obszarze, tak aby uniemożliwić przepływ wody do Izraela.

15 grudnia 1964 r. premier Lewi Eshkol podał się do dymisji w wyniku żądania Dawida Ben-Guriona by specjalna komisja dochodzeniowa zbadała sprawę Lavona, który prawdopodobnie był zamieszany w aferę szpiegowską w Egipcie.
    22 grudnia 1964 r. wybrano ponownie premiera izraelskiego rządu Lewiego Eshkola. Sprawował swoje obowiązki do 12 stycznia 1966 r.

W dniach 30 grudnia 1964 r. - 11 stycznia 1965 r. odbył się Dwudziesty Szósty Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Głównym tematem była sytuacja społeczności żydowskiej żyjącej w Diasporze.

Do końca 1964 r. do Izraela przyjechało 54 tys. nowych imigrantów.

1 stycznia 1965 r. palestyńska organizacja terrorystyczna al-Fatah przeprowadziła swoją pierwszą antyizraelską akcję dywersyjną. Podłożono bombę w Narodowym Przedsiębiorstwie Wodnym Izraela.
    W następnych miesiącach doszło do większej ilości ataków Fatahu.

Izraelskie Siły Obronne odpowiadały odwetowymi ataki ma bazy terrorystów w Jordanii i Libanie.

W lutym 1965 r. niemiecka prasa ujawniła szczegóły "transakcji czołgowej" zawartej w 1964 r. z Izraelem. W tej sytuacji rząd Republiki Federalnej Niemiec był zmuszony wstrzymać dostawy uzbrojenia do Izraela.

6 marca 1965 r. prezydent Tunezji, Habib Bourguib (1903-2000) przedstawił plan pokojowy dla Bliskiego Pokoju. Plan Bourguiba przewidywał uznanie istnienia państwa Izrael w granicach przedstawionych w Rezolucji ONZ z 1947 r.
    Świat arabski zareagował oburzeniem.

11 maja 1965 r. odbyła się uroczystość otwarcia Muzeum Izraela w Jerozolimie.

19 maja 1965 r. lewicowa Partia Robotników Ziemi Izraela (Mapai) i syjonistyczna lewica zawiązały blok polityczny pod nazwą Wspólny Front Robotników Izraela (Maarach).

31 maja 1965 r. jordańscy żołnierze ostrzelali osiedle Musrara w Jerozolimie, zabijając 2 Izraelczyków i raniąc 4 osoby.
    1 czerwca 1965 r. palestyńscy terroryści zaatakowali żydowski dom w kibucu Yiftach.

29 czerwca 1965 r. Dawid Ben-Gurion wystąpił z Partii Robotników Ziemi Izraela (Mapai).

Rok 1965 był szczególnie zły na granicy izraelsko-syryjskiej. Syryjczycy przy pomocy innych arabskich państw, zaczęli budowę infrastruktury, dążąc do zmienienia kierunku górnego biegu rzeki Jordan. W okresie lata nasiliła się liczba incydentów zbrojnych na granicy i izraelscy komandosi w odwetowym ataku uszkodzili syryjskie urządzenia wodne. Ilość starć była tak duża, że przyjęła skalę "bitwy o wodę".

W 1965 r. przy izraelskim Dowództwie Północnym powstała specjalna grupa dywersyjno-rozpoznawcza Sayered Egoz. Początkowo grupa liczyła 23 komandosów, w tym 3 Beduinów-tropicieli. Stopniowo rozwinęła się do wielkości batalionu, a intensywność działań obliczono na około 300 zasadzek na terrorystów rocznie. Po 1967 r. oddział był wykorzystywany do wykonywania zadań specjalnych na przygranicznych terenach Syrii, Libanu i Jordanii. Oddział rozwiązano w 1973 r.

5 lipca 1965 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali ładunek bombowy na torach kolejowych prowadzących do Jerozolimy, w pobliżu Kfar Battir. Równocześnie przeprowadzili zamach bombowy w Mitzpe Massua, w pobliżu Beit Guvrin.

19 sierpnia 1965 r. Izrael nawiązał oficjalne stosunki dyplomatyczne z Republiką Federalną Niemiec.
    Przez cały czas rozwijała się współpraca gospodarcza pomiędzy Izraelem a Niemcami Zachodnimi. W niemieckich stoczniach budowano izraelskie statki handlowe, a nawiązane stosunki dyplomatyczne stworzyły podstawę prawną umożliwiającą niemieckim specjalistom pracę dla izraelskiego przemysłu.

W 1965 r. przeszło 90% mieszkańców Izraela korzystało już z elektryczności i bieżącej wody. Intensywnie rozbudowywano sieć telefoniczną.

26 sierpnia 1965 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili akcję sabotażową na rurociąg wody w kibucu Manara, w Górnej Galilei.
    29 września 1965 r. palestyńscy terroryści zaatakowali moszaw Amatzia. W ataku zginął 1 napastnik.

28 października 1965 r. Sobór Watykański II ogłosił Deklarację o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich "Nostra aetate". Deklaracja ta otworzyła nową epokę w historii stosunków Kościoła Rzymsko-Katolickiego z judaizmem. W dokumencie tym napisano: "Kościół (...) opłakuje - nie z pobudek politycznych, ale pod wpływem religijnej miłości ewangelicznej - akty nienawiści, prześladowania, przejawy antysemityzmu, które kiedykolwiek i przez kogokolwiek skierowane były przeciw Żydom".

2 listopada 1965 r. odbyły się w Izraelu wybory do VI Knesetu. Sukces odniosła ponownie lewica, była jednak już bardziej skłócona i podzielona wewnętrznie niż przed laty. Mapai i lewica syjonistyczna utworzyły wspólnie blok polityczny Wspólny Front Robotników Izraela (w skrócie Maarach). I to właśnie Maarach wygrał w wyborach.

7 listopada 1965 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah działający z terytorium Jordanii zniszczyli żydowski dom w moszawie Givat Yeshayahu.

21 listopada 1965 r. odbyła się uroczystość otworzenia portu w Ashdod.
    Do końca 1965 r. do Izraela przyjechało 31 tys. nowych imigrantów.

W styczniu 1966 r. w ZSRR odbyła się rozprawa sądowa Juli Daniel i Andre Sinvanskiego, których oskarżono o "rozprowadzanie agitacji antyradzieckiej." Rozprawa przyciągnęła międzynarodową uwagę na sytuację żydowskiej mniejszości w ZSRR.

12 stycznia 1966 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Lewi Eshkol. Sprawował swoje obowiązki do 26 lutego 1969 r., kiedy zmarł.

Na początku 1966 r. amerykańska gazeta "New York Times" napisała, że izraelska armia przeprowadziła udaną próbę wystrzelenia rakiety balistycznej średniego zasięgu Jericho-I. Rakiety powstały we współpracy z francuskim koncernem Dessault Aviation (prace trwały od 1963 r.). Gazeta napisała, że Izrael posiada około 30 pocisków oznaczonych symbolem MD-620, których zasięg operacyjny wynosi do 500-km. Rakieta ważyła 6,5 tony i mogła przenosić głowicę z 400-kg materiałów wybuchowych.

W 1966 r. Wielka Brytania przekazała potajemnie Izraelowi wzbogacony pluton, który podobnie jak wzbogacony lit-6 mógł być użyty do rozszczepienia jądra atomu i produkcji bomby wodorowej.

23 lutego 1966 r. w Izraelu wzrosły o 50% ceny usług pocztowo-telegraficznych.
    W 1966 r. w Tel Awiwie utworzono międzynarodowe centrum handlu drogimi kamieniami, które z powodzeniem konkurowało z giełdą diamentów w Amsterdamie. Wartość eksportu brylantów osiągnęła 35,5% wszystkich dochodów Izraela z wywozu.
    16 kwietnia 1966 r. amerykański koncern Coca-Cola otworzył swoją filię w Izraelu.

25 kwietnia 1966 r. palestyńscy terroryści wysadzili trzy żydowskie domy w moszawie Beit Yosef w Dolinie Beit Shean. Ranne zostały 2 osoby.

1 maja 1966 r. przez miasta przetoczyły się burzliwe demonstracje niezadowolenia z powodu recesji gospodarczej. Recesja wynikała ze wzrostu kosztu siły roboczej, która wyprzedzała wydajność pracy. Liczne strajki ogarnęły zwłaszcza kręgi pracowników umysłowych (lekarzy, nauczycieli, prawników, itp.).

16 maja 1966 r. palestyńscy terroryści działający z terytorium Syrii podłożyli minę lądową na drodze na północ od Jeziora Tyberiadzkiego, w Górnej Galilei. W wybuchu miny zniszczony został jeep. Zginęły 2 osoby.

24 maja 1966 roku ówczesny minister obrony, i późniejszy syryjski prezydent, Hafez al Asad oświadczył, że "Nigdy nie wezwiemy do pokoju i nie zaakceptujemy pokoju. Zaakceptujemy jedynie wojnę. Poprzysięgliśmy spłukać tę ziemię waszą krwią, wyrzucić was, agresorów, wrzucić was do morza".

13 lipca 1966 r. ciężarówka najechała na minę w pobliżu Almagor. W wybuchu zginęło 2 izraelskich żołnierzy oraz cywil.
    14 lipca 1966 r. palestyńscy terroryści działający z terytorium Syrii zaatakowali osadę Kfar Yuval w Górnej Galilei.

14 lipca 1966 r. w odwecie izraelskie samoloty bojowe zbombardowały i zniszczyły syryjskie kanały oraz sprzęt budowlany, który miał posłużyć do odwrócenia biegu dopływów rzeki Jordan.
    Po tym ataku Syryjczycy wzmogli swoją działalność terrorystyczną.

Syryjska artyleria ze Wzgórz Golan nadal ostrzeliwała żydowskie osady w rejonie Jeziora Tyberiadzkiego.

13 lipca 1966 r. palestyńscy terroryści podłożyli minę lądową w pobliżu Almagor, na którą najechała żydowska ciężarówka. W wybuchu miny zginęło 3 Izraelczyków.
    19 lipca 1966 r. palestyńscy terroryści przeniknęli z Syrii i podłożyli dziewięć ładunków wybuchowych w moszawie Margaliot w Górnej Galilei.

Podczas lata zwiększono w Izraelu i na Zachodzie działalność na rzecz poprawy warunków życia "Żydów ciszy". Tak mówiono o milionach Żydów żyjących w ZSRR. Nie mogli oni przyznawać się do poglądów syjonistycznych i napotykali na duże utrudnienia w praktykowaniu judaizmu.

16 sierpnia 1966 r. iracki kapitan lotnictwa Munir Redfa uciekł z Iraku do Izraela myśliwcem MiG-21. Całą akcję ucieczki zorganizował izraelski wywiad Mossad. Radzieckiej produkcji myśliwiec MiG-21 został przekazany Stanom Zjednoczonym.

30 sierpnia 1966 r. odbyła się uroczystość otworzenia nowego nowoczesnego gmachu Knesetu w Jerozolimie.

W październiku i listopadzie 1966 r. palestyńska organizacja terrorystyczna al-Fatah nasiliła swoje ataki prowadzone z terytorium Jordanii.
    27 października 1966 r. palestyńscy terroryści podłożyli ładunek wybuchowy na torach kolejowych w pobliżu Jerozolimy. W wybuchu ranna została 1 osoba.

Według doniesień niemieckiej prasy wojskowej, 2 listopada 1966 r. Izrael przeprowadził podziemny test wybuchu bezatomowego lub test implozji na pustyni Negew.

4 listopada 1966 r. Egipt i Syria zawarły porozumienie o wojskowej współpracy. Przewidywało ono rozpoczęcie wojny w przypadku jakiejkolwiek napaści na drugie państwo.

8 listopada 1966 r. rząd zniósł wojskowy zarząd sprawowany od 1948 r. nad arabskimi mieszkańcami Izraela. Izraelscy arabowie byli obywatelami państwa, jednak do tej pory nie posiadali pełni obywatelskich praw.

12 listopada 1966 r. izraelski patrol graniczny wpadł na minę lądową. W wybuchu zginęło 3 żołnierzy, a 6 zostało rannych. Minę podłożyli palestyńscy terroryści działający z wioski Es Samu na terytorium Jordanii.

---------- Operacja "Shredder" ----------

13 listopada 1966 r. duże zgrupowanie około 3 tys. izraelskich żołnierzy wspartych czołgami i samolotami przekroczyła przed świtem granicę z Jordanią. W odwetowej operacji zajęte zostały arabskie wioski Es Samu, Kirbet El-Markas i Kirbet Jimba w pobliżu Hebronu, w Judei. W wiosce Es Samu zniszczonych zostało 125 arabskich domów, jedyna przychodnia, szkoła dla dziewcząt, poczta, biblioteka i sklep z kawą. Większość mieszkańców wioski uciekła. W pobliżu wioski doszło do starcia z jordańskim wojskiem. W walce zginęło 15 jordańskich żołnierzy i 3 cywili, rannych zostało 54 żołnierzy i 29 cywili. Zginął także 1 izraelski spadochroniarz, a 10 zostało rannych.
    Izraelska operacja spotkała się z wielką krytyką ze strony Jordanii i innych arabskich sąsiadów.
    20 listopada 1966 r. król Jordanii, Hussein I bin Tatal (1935-1999) ogłosił mobilizację armii.

25 listopada 1966 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła Rezolucję nr 228 potępiając Izrael za operację wojskową w jordańskiej wiosce Es Samu.

10 grudnia 1966 r. dwóch żydowskich pisarzy otrzymało Nagrodę Nabla z dziedziny Literatury. Byli to: Shmuel Yosef (Shai) Agnon z Izraela i Nelly Sachs ze Szwecji.

Do końca 1966 r. do Izraela przyjechało 16 tys. nowych imigrantów. W większości byli to zamożni Żydzi ze Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji.

5 lutego 1967 r. w Izraelu po raz pierwszy wprowadzono zasiłek dla bezrobotnych. Liczbę bezrobotnych szacowano na około 60 tys. osób. Był to widoczny objaw pogłębiającej się recesji gospodarczej.
    Biuro Koordynacji izraelskiego rządu i Agencja Żydowska zdecydowały się utworzyć połączoną Komisję Koordynującą dla spraw Aliyah i absorpcji. Komisja składała się z czterech ministrów i czterech członków kierownictwa Agencji Żydowskiej. Jej przewodniczącym był prezes Agencji Żydowskiej, a zastępcą był minister pracy.

Na początku 1967 r. liczba incydentów na granicy z Syrią przybrała rozmiary normalnej wojny. Palestyńscy terroryści przenikali przez granicę i podkładali miny lądowe. Syryjska artyleria ze Wzgórz Golan prowadziła ostrzał żydowskich kibuców.
    7 kwietnia 1967 r. syryjska artyleria ze Wzgórz Golan ostrzelała rano żydowski traktor pracujący na polu na południowy-wschód od Jeziora Tyberiadzkiego. W odpowiedzi Izraelczycy przysłali na pole kilka opancerzonych traktorów, kontynuując prace rolne.

7 kwietnia 1967 r. izraelskie samoloty zbombardowały w odwecie pozycje wojsk syryjskich na Wzgórzach Golan.

W odpowiedzi syryjska artyleria rozpoczęła regularny ostrzał żydowskich przygranicznych osad. Między innymi na kibuc Gadot spadło 1.519 pocisków.

W odwecie izraelskie samoloty zbombardowały syryjską wieś Sqoufive, niszcząc około 40 domów.
    Nad Wzgórzami Golan doszło wówczas do bitwy powietrznej, w której izraelskie myśliwce Dassault Mirage III zestrzeliły 6 syryjskich myśliwców MiG-21. Po walce, izraelskie myśliwce wykonały lot nad stolicą Syrii, Damaszkiem.
    7 kwietnia 1967 r. międzynarodowe siły pokojowe UNTSO (United Nations Truce Supervision Organization) podjęły próbę wprowadzenia zawieszenia broni, jednak Syria odmówiła jakiejkolwiek współpracy do czasu wstrzymania przez Izrael wszelkich prac rolniczych nad Jeziorem Tyberiadzkim.
    Syria zwróciła się do Egiptu o udzielenie wojskowej pomocy.

W 1967 r. izraelska armia utworzyła elitarny oddział komandosów Sayeret Matkal, oznaczony symbolem Jednostka 269. Był on przeznaczony do operacji dywersyjno-rozpoznawczych najwyższego priorytetu, wsparcia bojowego działań wywiadu (zarówno Mossadu, jak i Amanu) oraz przeprowadzania operacji antyterrorystycznych. Niewiele operacji tego oddziału zostało ujawnionych.

13 maja 1967 r. radziecki przywódca Nikolai Podgorny (1903-1983) przekazał egipskiemu wice-prezydentowi Anwar Sadatowi (1918-1981) fałszywą informację o koncentracji dwunastu izraelskich brygad wzdłuż granicy z Syrią. Egipcjanie byli przekonani, że Izrael ma zamiar przeprowadzić wielką akcję wojskową przeciwko Syrii.
    14 maja 1967 r. prezydent Egiptu Gamal Abdel Nasser (1918-1970) zarządził natychmiastową mobilizację wojsk egipskich. Rozpoczęto przerzucanie egipskich wojsk na Półwysep Synaj. Egipskie kolumny pancerne przesuwały się w kierunku granic Izraela.
    16 maja 1967 r. szef sztabu egipskiej armii generał Mohammed Fawzy zażądał wycofania międzynarodowych sił pokojowych UNEF z Półwyspu Synaj. Fawzy napisał w liście do dowódcy sił UNEF: "Do twojej wiadomości, wydałem rozkaz wszystkim siłom zbrojnym Egiptu być gotowym do działań przeciwko Izraelowi, który może przeprowadzić agresywne działania przeciwko jakiemukolwiek państwu arabskiemu. Z powodu tego rozkazu nasze wojsko już jest skoncentrowane na Synaju na naszej wschodniej granicy. Przez wzgląd na bezpieczeństwo wojsk ONZ, które stacjonują wzdłuż naszych granic, proszę abyś wydał rozkaz natychmiastowego ich wycofania."
    Dowódca sił UNEF, generał Indar Jit Rikhye odpowiedział, że musi poczekać na decyzję sekretarza generalnego ONZ.

W dniach 16-23 maja 1967 r. Izraelskie Siły Obronne przeprowadziły tajną częściową mobilizację swoich oddziałów. Na wszystkich granicach wprowadzono stan wyjątkowy.
    Przeprowadzenie pełnej mobilizacji było niezwykle kosztownym posunięciem dla gospodarki całego kraju.

17 maja 1967 r. sekretarz generalny ONZ, U Thant (1909-1974) podjął próbę negocjacji z rządem Egiptu.

18 maja 1967 r. egipski minister spraw zagranicznych poinformował dowództwo międzynarodowych sił pokojowych UNEF, że misja pokojowa sił ONZ w Egipcie i Strefie Gazy zakończyła się i muszą natychmiast się wycofać.
    Egipscy żołnierze uniemożliwili obserwatorom UNEF zająć swoje pozycje na granicy izraelsko-egipskiej.
    18 maja 1967 r. egipskie radio "Głos Arabów" podało informację, że "jedyną metodą działania przeciw Izraelowi jest totalna wojna, której wynikiem będzie eksterminacja egzystencji Syjonistów."

18 maja 1967 r. Indie i Jugosławia podjęły decyzję o wycofaniu swoich oddziałów z międzynarodowego korpusu sił UNEF.
    18 maja 1967 r. sekretarz generalny ONZ, U Thant zaproponował przegrupowanie międzynarodowych sił pokojowych UNEF na terytorium Izraela, by mogły one nadal wypełniać swoją misję rozjemczą na granicy izraelsko-egipskiej.

18 maja 1967 r. izraelski rząd odmówił prawa wejścia międzynarodowych sił pokojowych UNEF na terytorium Izraela. W skład wojsk UNEF wchodziły oddziały państw wrogich Izraelowi i zachodziła uzasadniona obawa, że w przypadku arabskiej agresji na Izrael mogą one utrudniać izraelskie działania obronne.

18 maja 1967 r. sekretarz generalny ONZ wyraził zgodę na odwołania sił UNEF z Półwyspu Synaj i ze Strefy Gazy.

19 maja 1967 r. międzynarodowe siły pokojowe UNEF rozpoczęły wycofywać się z Półwyspu Synaj i ze Strefy Gazy.
    19 maja 1967 r. egipski prezydent Gamal Nasser rozpoczął re-militaryzację Synaju, przegrupowując oddziały wojskowe ku granicy z Izraelem.

20 maja 1967 r. syryjski minister obrony Hafez al-Assad powiedział: "Jako przedstawiciel armii wierzę, że nadszedł czas rozpoczęcia bitwy o unicestwienie Izraela."

22 maja 1967 r. Egipt ogłosił, że Cieśniny Tirańskie zostają zamknięte dla "wszystkich statków płynących pod flagą Izraela albo strategiczne towary" dla Izraela.
    Blokada cieśnin rozpoczęła się od 23 maja 1967 r.

22 maja 1967 r. w obliczu zagrożenia wszystkie siły polityczne Izraela zawarły porozumienie i przystąpiły do rządu jedności narodowej.

23 maja 1967 r. Izrael cytując międzynarodowe prawo uznał zamknięcie Cieśnin Tirańskich jako nielegalne i zapowiedział rozważenie kroków zapobiegawczych. Izrael uznał blokadę cieśnin jako wyraźny akt agresji, jako pierwszy strzał w nowej wojnie.

25 maja 1967 r. Izraelskie Siły Obronne ukończyły pełną mobilizację. Armia osiągnęła pełną gotowość bojową i przegrupowywała swoje oddziały. Specyfiką izraelskiej armii jest to, że składa się z trzech czwartych z rezerwistów. Powołanie rezerwistów do służby wojskowej zawsze wiąże się z oderwaniem ich od normalnych czynności zawodowych, a tym samym pozostawia gospodarkę kraju bez rąk do pracy. Dlatego stan mobilizacji armii nie mógł trwać bez końca, i Izrael musiał poszukiwać szybkiego rozwiązania konfliktu.
    Służby obrony narodowej przygotowały około 14 tys. miejsc w szpitalach. Zaczęto również kopanie grobów na około 10 tys. ciał. Państwowe linie lotnicze El Al zawiesiły wszystkie loty. Zagraniczne linie lotnicze pośpiesznie zabierały z lotniska Lod setki spanikowanych turystów.

26 maja 1967 r. egipski prezydent Gamal Abdel Nasser powiedział: "Zamierzamy przypuścić frontalny atak na Izrael. To będzie wojna totalna. Naszym podstawowym celem będzie unicestwienie Izraela."

28 maja 1967 r. egipski prezydent Gamal Abdel Nasser powiedział: "samo istnienie Izraela stanowi agresję."
    Równocześnie zagroził całkowitym zamknięciem Kanału Sueskiego, gdyby jakiekolwiek państwo spróbowało interweniować w trakcie wojny egipsko-izraelskiej.

29 maja 1967 r. egipski prezydent Gamal Abdel Nasser zażądał od Izraela oddania portu Ejlat i innych terytoriów położonych wzdłuż linii demarkacyjnej. W ten sposób zażądał, by Izrael powrócił do granic wyznaczonych przez Rezolucję ONZ z 1947 r.

30 maja 1967 r. jordański król Hussein I bin Talal (1935-1999) i egipski prezydent Gamal Abdel Nasser (1918-1970) zawarli porozumienie wojskowe, na mocy którego armia jordańska przeszła pod rozkazy dowódcy egipskiej armii, generała Abdul Munim Riada (1919-1969). W ten sposób Jordania przystąpiła do wojskowego przymierza Syrii i Egiptu, które było wymierzone przeciwko Izraelowi.
    Egipski prezydent Nasser powiedział: "Wojska Egiptu, Jordanii, Syrii i Libanu są zgromadzone na granicach Izraela... razem z nami stoją oddziały wojskowe Iraku, Algierii, Kuwejtu, Sudanu i wszystkich arabskich państw. Ten akt wprawi świat w zdumienie. Dzisiaj oni zobaczą, że Arabowie są przygotowani do decydującej bitwy. Osiągnęliśmy etap gotowości do działania i nie będzie już więcej oświadczeń."

30 maja 1967 r. Irak, Sudan, Kuwejt i Algieria ogłosiły mobilizację swoich wojsk. W świecie arabskim głoszone było hasło: "Cel, jaki nam przyświeca - to całkowita zagłada Izraela!"
    Po stronie arabskiej opowiedziały się: Pakistan, Indonezja, ZSRR i Chiny.

31 maja 1967 r. iracki prezydent Abdur Rahman Aref powiedział: "Obecność Izraela to pomyłka, która musi być naprawiona....... Nasz cel jest jasny - zmieść Izrael z mapy."

1 czerwca 1967 r. minister obrony Moshe Dayan (1915-1981) przedstawił plan błyskawicznej wojny przeciwko arabskim sąsiadom Izraela.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1967-1968 - Wojna sześciodniowa