HaArec

To nie jest zwykła ojczyzna. Izrael jest narodem imigrantów: to oni są jego życiodajną siłą. Każdego roku kolejni Żydzi decydują się na powrót do ojczyzny swoich przodków, do swojej ojczyzny, swojej ziemi. Każda taka decyzja o powrocie jest witana z radością i z podziwem przez Izraelczyków, którzy widzą w tym świadectwo, że tworzenie państwa Żydów przebiega naprawdę tak, jak planowali to jego założyciele.

Kto może wrócić?

W 1950 roku izraelski parlament uchwalił ustawę "Prawo powrotu". Ustanowiono w ten sposób zasadę, że w Izraelu osiedlić się może każdy, kto udowodni swoje żydowskie pochodzenie. Od tego momentu, do ojczyzny wracają Żydzi ze wschodniej Europy, z północnej Afryki, ze wschodnich państw arabskich, z dawnego ZSRR, z Etiopii i Ameryki.

Każdy imigrant przechodzi przez długi proces asymilacji - nauka języka hebrajskiego (ulpan), rejestrację medyczną, wybór miejsca zamieszkania i poszukiwanie pracy. Wielu imigrantów otrzymuje zasiłki na przeżycie pierwszych miesięcy, a wszyscy korzystają ze specjalnych ulg podatkowych oraz rabatów na zakup wyposażenia domu. Ten pierwszy okres asymilacji trwa sześć miesięcy, ale prawdziwa pełna integracja trwa dużo dłużej. Często dopiero następne pokolenie (tzw. sabra) czuje się w pełni Izraelczykami.

Wszyscy nowi imigranci przechodzą ulpan, intensywny kurs hebrajskiego, z codziennymi lekcjami dla początkujących i zaawansowanych. Ponieważ przybywający do Izraela imigranci pochodzą aż z 45 krajów, i posługują się wieloma różnymi językami, koniecznoscią stało się prowadzenie wszystkich lekcji po hebrajsku. Po pięciu miesiącach intensywnej nauki, wszyscy umieją czytać, pisać i mówić po hebrajsku.

Izrael zaistniał dzięki wysiłkom idealistów. Największą nadzieją jest to, co przed wiekami: żeby państwo żydowskie było uznawane za takie same państwo, jak inne. Przy tym wszystkim, Żydzi nie rezygnują jednak ze swoich biblijnych obietnic pochodzących od Boga, że będą "światłością narodów". Ta nadzieja zawsze była i jest obecna w życiu Izraelczyków.
Bez względu na poglądy polityczne, albo stosunek do religii, Izraelczycy są przywiązani do ziemi Izraela. Jest to kraj ich przodków, ich tożsamości, wiary i historii. Jest to jedyne miejsce w świecie, w którym Żyd może być prawdziwie Żydem, u siebie.

W Izraelu powszechną jest wiara, że odzyskanie ziemi jest podstawowym obowiązkiem całego narodu. Ludzie religijni chcą, by Ziemia Obiecana ponownie rozkwitła życiem, tych, którzy po wiekach wrócili z wygnania, z rozproszenia. Dlatego odbudowują miasta zburzone, zaludniają dzikie tereny, a pustynię przemieniają w kwitnący ogród. Inni także pracują przy tym wielkim dziele i widzą owoce swojej pracy.

Do tego tęskniła dusza Żyda. I przez wieki nie zginęła nadzieja. I są wolnym narodem we własnym kraju, kraju Syjonu i Jerozolimy.

Marzenia można zamienić w czyn.