|
Cahal (hebr. Cawa HaHagana LeYisrael)
to Siły Obronne Izraela, uznawane za jedne z najsprawniejszych
i najnowocześniejszych sił zbrojnych na świecie.
Siły Obronne Izraela zostały powołane do
życia rozkazem premiera Dawida Ben Guriona z dnia 28 maja 1948
roku. Rozkaz oznajmiał, iż Cahal będzie istnieć, by "bronić
istnienia, terytorialnej integralności i suwerenności państwa
Izrael" oraz "chronić mieszkańców Izraela i zwalczać
wszelkie formy terroryzmu zagrażającego codziennemu życiu".
Rozkaz został oficjalnie opublikowany 31 maja 1948 roku.
Wyżsi oficerowie dowództwa zostali zaprzysiężeni
na uroczystości 27 czerwca 1948 roku. Od członków Sił Obronnych
Izraela żądano złożenia przysięgi wierności państwu Izrael,
jego prawu i legalnym władzom. Większość pierwszych żołnierzy
pochodziło z żydowskiej organizacji militarnej Hagana
i dawnego Legionu Żydowskiego, który walczył po stronie
brytyjskiej. Dwie pozostałe żydowskie organizacje militarne
Lehi i Irgun istniały jeszcze w swoich strukturach
do końca 1948 roku. Proces tworzenia i jednoczenia oddziałów
Sił Obronnych Izraela został ukończony w sześć i pół
miesiąca.
------- Informacje podstawowe -------
Służba wojskowa w Izraelu jest obowiązkiem,
nałożonym na wszystkich obywateli (kobiety i mężczyźni) powyżej
18 roku życia. Długość służby wojskowej jest uzależniona od
wielu czynników, ale zazwyczaj trwa dla mężczyzn 3 lata, dla
kobiet 2 lata. Przy czym mężczyźni służą w jednostkach bojowych,
natomiast kobiety w niebojowych. Kobiety zgłaszające się na
ochotnika do służby w jednostkach bojowych, muszą służyć przez
trzy lata (wynika to z długiego okresu szkolenia).
Nowi imigranci przybywający do Izraela
są powoływani do wojska w momencie ukończenia 18 roku życia.
Ich służba wojskowa jest jednak skrócona nawet do 120 dni (w
przypadku mężczyzn powyżej 24 roku życia). Natomiast kobiety-imigrantki
są zwolnione ze służby wojskowej.
Po ukończeniu służby zasadniczej wszyscy
żołnierze są automatycznie przenoszeni do rezerwy. Każdy rezerwista
do wieku 45 lat przechodzi obowiązkowe miesięczne szkolenie
wojskowe, raz w roku. W większości przypadków szkolenia odbywają
się w tych samych jednostkach i z tymi samymi ludźmi, z którymi
odbywano służbę zasadniczą. W ten sposób utrwalane są przyjaźnie
międzyludzkie. Kobiety zazwyczaj nie przechodzą corocznych szkoleń
wojskowych. Jednostki wojskowe są bardzo wyrozumiałe dla swoich
rezerwistów i tolerują różne przypadki zwolnień od szkoleń.
Zupełnie inaczej traktuje się sytuacje mobilizacji, podczas
których praktycznie nie istnieją żadne zwolnienia dla rezerwistów.
W służbie rezerwowej przebywa się do
ukończenia wieku 49 lat. W ostatnim czasie pojawiły się propozycje,
aby obniżyć ten wiek do 40 lat.
Od służby wojskowej całkowicie są zwolnieni
ortodoksyjni Żydzi studiujący w jesziwach. Specjalnie dla nich
przygotowano czteroletni program szkoleń wojskowych, które nie
naruszają ich praktyk religijnych. Pomimo tego, każdego roku
około 20 tys. ortodoksyjnych Żydów całkowicie uchyla się od
szkoleń wojskowych.
Zwolnienia od służby z powodu złego
stanu zdrowia są niezwykle rzadkie. Statystyki mówią, że 90%
poborowych corocznie jest wcielanych do wojska. Każdy z poborowych
przechodzi drobiazgowe badania psychofizyczne, które kwalifikują
żołnierzy do odpowiednich jednostek. Najbardziej zdrowi i odporni
psychicznie trafiają do jednostek bojowych. Istnieje zasada,
że synowie i bracia poległych żołnierzy nie są kierowani do
jednostek bojowych, chyba że za wyraźną prośbą i za zgodą swoich
rodziców.
Kilka elitarnych jednostek składa się wyłącznie
z ochotników. Nabór do tych elitarnych jednostek jest związany
z bardzo ostrą selekcją kandydatów. Poborowi mają także możliwość
wskazania, w jakiej jednostce pragną służyć.
Kobiety służą w Kobiecych Korpusach
Armijnych (hebr. Chen), jako kierowcy, pielęgniarki,
radiooperatorki, kontrolerki lotów, instruktorki kursów itp.
Szczególnie preferowane są instruktorki załóg pancernych. Pominąwszy
sytuacje nadzwyczajne związane z wybuchem wojny, kobiety nie
służą w warunkach bojowych.
W 1994 roku izraelskie siły powietrzne
otworzyły kobietom możliwość służby bojowej. Począwszy od 2005
roku kobietom wolno służyć w 85% stanowisk wojskowych, wliczając
w to marynarkę wojenną (poza okrętami podwodnymi) i artylerię.
Jednak w jednostkach bojowych są to zawsze ochotniczki. W 2002
roku 33% oficerów było kobietami, w tym 21% w randze kapitana
i majora, a 3% w wyższych rangach.
Islamscy i chrześcijańscy Arabowie są zwolnieni
z obowiązku służby wojskowej w Izraelu. Wielokrotnie zdarzało
się w przeszłości, że arabscy ochotnicy okazywali się szpiegami.
Pomimo tego, w 1987 roku obowiązkiem służby wojskowej objęto
Druzów i Czerkisów. W 1987 roku pierwszy Druz został mianowany
generałem izraelskiej armii.
Przedstawiciele mniejszości narodowych
zazwyczaj służą w odrębnych jednostkach - np. Beduini tworzą
Oddział Śledzący, Druzowie tworzą Druzyjski Oddział Zwiadowczy,
inne mniejszości służą w Oddziale 300. Od 1982 roku coraz częściej
służą w innych oddziałach. Do dziś wyjątkiem jest wywiad i siły
lotnicze.
------- Struktura wojskowa -------
Na podstawie jednej z Ustaw Zasadniczych
dotyczących armii z 1976 roku zwierzchnictwo nad armią znajduje
się w rękach cywilnego rządu. Minister obrony jest odpowiedzialny
za sprawy finansowe, ekonomiczne, prawne i kontraktowe związane
z funkcjonowaniem IDF. Dzięki temu armia może koncentrować
się wyłącznie na sprawach bezpieczeństwa i obrony państwa. Tak
naprawdę, minister obrony jest najwyższym dowódcą Sił Obronnych
Izraela (IDF) i łącznikiem armii z cywilnymi władzami
politycznymi Izraela. Minister obrony jest cywilem, chociaż
zazwyczaj był to emerytowany wojskowy.
Każdorazowa operacja wojskowa musi uzyskać
akceptację rządu i Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Okresowe
raporty z działalności armii są składane w parlamencie, przed
komisją spraw zagranicznych i obrony oraz przed komisją finansów.
Ministrowi obrony pomagają asystenci,
doradcy i urzędnicy bezpośrednio mu podlegli. Koordynują oni
operacje sił bezpieczeństwa w Judei, Samarii i Strefie Gazy.
Zajmują się sytuacjami nadzwyczajnymi, nadzorują rozwój systemów
obronnych, siły obrony cywilnej i infrastrukturę obronną. Ministerstwo
Obrony obejmuje liczne cywilne agencje, zagraniczne biura i
korporacje. Filiami są: Israel Military Industries (IMI)
i Armament Development Authority (Rafael). Państwowe
korporacje: Israel Aircraft Industries (IAI),
Shekem, Beit Shemesh Engines (BSE) i Gappim-Israel
Orthopedic Enterprises (rehabilitacja i protetyka).
Ministerstwo
Obrony
7A
Street
Hakirya,
Tel Aviv 61909
tel:
972-3-697-5774
fax:
972-3-697-6717
Bezpośrednie dowództwo nad Siłami Obronnymi
Izraela sprawuje szef sztabu generalnego, który odpowiada
przed ministrem obrony i okrężną drogą przed premierem oraz
rządem. Szef sztabu generalnego jest mianowany na okres 3 lat,
z możliwością przedłużenia do 4 lub 5 lat.
Głównodowodzący Cahal: Yaacov
Dori (1948-1949), Yigael Yadin (1949-1952), Mordechai Maklef
(1952-1953), Mosze Dajan (1953-1958), Chaim Laskov (1958-1961),
Zvi Tzur (1961-1964), Icchak Rabin (1964-1968), Chaim Bar-lev
(1968-1972), David Elazar (1972-1974), Mordechai Gur (1974-1978),
Rafael Eitan (1978-1983), Mosze Levy (1983-1987), Dan Shomron
(1987-1991), Ehud Barak (1991-1995), Amnon Lipkin-Shahak (1995-1998),
Shaul Mofaz (1998-2002), Mosze Ya'alon (2002-2005) i Dan Haluz
(2005-nadal).
Sztab generalny zajmuje się organizacją,
planowaniem i dowodzeniem operacjami wojskowymi. Składa się
z: ogólnego szefa personelu, dowódców zasobów ludzkich, logistyki
i wywiadu, trzech dowódców terytorialnych oraz z dowódców sił
powietrznych, marynarki i wojsk lądowych. Dowódca sił lądowych
odpowiada za szkolenie, taktykę i wyposażenie brygad piechoty,
spadochroniarzy, wojsk pancernych, artylerii i inżynierii.
W celu usprawnienia dowodzenia podzielono
hierarchię służbową na trzy obszary strategicznego dowodzenia:
- Północny Obszar Strategicznego Dowodzenia -
zachowuje bezpieczeństwo północnych granic Izraela, wliczając
w to Galileę i Wzgórza Golan. Oddziały patrolują granicę z Libanem
i Syrią. Granica z Libanem zabezpieczona jest licznymi placówkami,
wieżami strażniczymi, bateriami artylerii i najnowszym systemem
elektronicznym. Te wielkie nakłady poniesiono, gdyż przygraniczny
rejon Libanu jest terenm aktywnej działalności szyickiego Hezbollahu,
który często podejmuje akcje wymierzone przeciwko Izraelowi.
- Centralny Obszar Strategicznego Dowodzenia -
obejmuje brygady i jednostki wojskowe operujące na terenie Szaron,
Gush Dan, Szefeli, Jerozolimy, Samarii i Judei. Zabezpieczają
one terytorium Autonomii Palestyńskiej oraz granicę z Jordanią.
- Południowy Obszar Strategicznego Dowodzenia -
odpowiada za brygady i jednostki wojskowe umiejscowione na Negewie
i w rejonie Ejlatu. Zabezpiecza granicę ze Strefą Gazy i Egiptem.
Izraelska armia realizuje cele związane z
zapewnieniem bezpieczeństwa terytorialnego państwa Izrael. Obejmuje
to przygotowanie scenariuszów działań majacych na celu powstrzymanie
wszystkich najeźdźców, ale także codzienną działalność antyterrorystyczną
wewnątrz państwa. Realizując umowy pokojowe, armia współpracuje
z palestyńskimi władzami realizując działania w Samarii i Judei.
Równocześnie utrzymuje odstraszającą zdolność bojową, zapewniającą
bezpieczeństwo granicom.
Ze względu na niewielki obszar Izraela,
strategia obronna armii przewiduje natychmiastowe przejęcie
inicjatywy i szybkie uderzenie głęboko w terytorium wroga. Wszyscy
potencjalni wrogowie Izraela przewyższają liczebnie IDF,
dlatego dużym nakładem środków utrzymuje się jakościową przewagę
technologiczną systemów bojowych. Ze względów bezpieczeństwa,
zaawansowane technologicznie systemy bojowe są rozwijane i produkowane
w Izraelu. Jednak największą siłą IDF jest profesjonalne
wyszkolenie i wysokie morale żołnierzy.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa granic,
IDF utrzymuje w nieustannej gotowości bojowej nieliczne
oddziały sił lądowych, wspartych przez siły powietrzne i marynarkę.
Większość sił bojowych to rezerwiści, którzy przechodzą regularne
szkolenia i w razie kryzysu mogą szybko zorganizować bojowe
jednostki liniowe.
------- Siły lądowe -------
Siły lądowe Izraela to nowoczesna armia dysponująca
bronią XXI wieku. Zaawansowane systemy obronne oparte na technice
laserowej mogą zestrzelić wrogie rakiety przenoszące broń masowego
rażenia. W broni pancernej wprowadza się pionierskie rozwiązania
w najbezpieczniejszym czołgu na świecie.
Rząd Izraela nie ujawnia danych o wielkości
i sile armii. W 1988 roku Międzynarodowy Instytut Studiów Strategicznych
w Londynie ustalił wielkość sił lądowych Izraela na 104 tys.
żołnierzy, w czym 16 tys. żołnierzy zawodowych i 88 tys. poborowych.
Dodatkowo 494 tys. rezerwistów przechodziło regularne szkolenia
wojskowe, i mogło być zmobilizowanych w ciagu 72 godzin.
W 2004 roku Międzynarodowy Instytut
Studiów Strategicznych w Londynie ustalił wielkość sił lądowych
Izraela na 125 tys. żołnierzy, w tym 40 tys. żołnierzy zawodowych
i 85 tys. poborowych. Dodatkowo 600 tys. rezerwistów.
Dowództwo sił lądowych jest podzielone na
trzy obszary strategicznego dowodzenia. Dodatkowo zostało podzielone
w swoich regionalnych dowództwach na gałęzie odpowiedzialne
za szkolenie, zaopatrzenie, operacje i zasoby ludzkie. Regionalni
dowódcy mają bezpośrednie zwierzchnictwo nad jednostkami bojowymi,
bazami sił lądowych i instalacjami obronnymi w obrębie swojego
obszaru strategicznego dowodzenia. Podczas walki, regionalni
dowódcy koordynują działania bojowe z siłami powietrznymi i
morskimi, które są przydzielane do frontów w obrębie strategicznych
obszarów dowodzenia.
- Baza Sił Lądowych Beit Lead -
- Północna Baza Szkoleniowa Piechoty Hadera - znajduje
się w pobliżu
Hadery.
Została wybudowana przy pomocy inżynierów wojskowych US Army.
Tereny
szkoleniowe bazy zostały dostosowane do warunków Wzgórz Golan.
Dzięki
temu może szkolić się tutaj Brygada Golani.
- Baza Sił Lądowych Mishmar HaNegev -
- Południowa Baza Szkoleniowa Piechoty Shomryyi - znajduje
się na północ
od
Be'er Shevy, na pustyni Negew. Została otworzona w 2003 roku,
przy
pomocy
inżynierów wojskowych US Army.
- Baza Sił Lądowych Shrga -
- Baza Szkoleniowa Korpusu Pancernego Shizafon - znajduje
się w samym sercu pustyni Arava, na zupełym odludziu.
Podstawową jednostką bojową IDF jest
brygada (hebr. hativa). Dowódcy brygad dysponują dużą
niezależnością, szczególnie w warunkach wojny, gdy realizują
operacyjne rozkazy bojowe.
W 1988 roku siły lądowe zostały zorganizowane
w 3 dywizje pancerne, każda składająca się z dwóch brygad pancernych
i jednej brygady artylerii, wzmocnionych przez jedną brygadę
pancerną i jedną brygadę zmechanizowanej piechoty w gotowości
do mobilizacji (rezerwa). Dodatkową siłę stanowiły 4 niezależne
brygady piechoty zmechanizowanej. W rezerwie znajdowały się
siły 9 dywizji pancernych, 1 zmechanizowanej dywizji powietrznodesantowej
i 10 regionalnych brygad piechoty dla obrony granicznej. W praktyce,
jednostki bojowe stanowią niezwykle elastyczną siłę, którą można
w dowolny sposób przemieszczać i działać.
Każda z brygad piechoty ma taką samą
organizację i składa się z trzech konwencjonalnych batalionów
piechoty, kompani łączności i batalionu rozpoznawczego. Obecnie
charakter działania operacyjnego brygad ulega zmianom. Brygada
T'zanhanim wyspecjalizowała się w operacjach desantowych
przez użyciu helikopterów i desantów spadochronowych. Brygada
Givati wyspecjalizowała się w desantowych operacjach morskich,
podobnie jak żołnierze US marines. Obecnie wszystkie
jednostki szkolą się we współdziałaniu z bojowymi helikopterami.
- Dywizje:
- Dywizja Gazy - pierwotnie odpowiedzialna za operacje
w Strefie Gazy.
- Dywizja Adom - operacje w rejonie Ejlatu.
- 36 Dywizja Pancerna - operacje na Wzgórzach Golan.
- 91 Dywizja
- 252 Dywizja
- Dywizja Pancerna
- Dywizja Galilee - operacje w rejonie Galilei.
- Dywizja Gidon
- 38 Grupa Dywizyjna
- 96 Dywizja
- Dywizja 880
- Dywizja Judei i Samarii - operacje w rejonie Samarii
i Judei.
- 85 Dywizja
- Dywizja 162
- Dywizja Piechoty
- Dywizja Sharon - operacje w rejonie Równiny Sharon.
- Dywizja Tal
- Dywizja Peled
- Dywizja Yoffe
- Pancerna Dywizja Rezerwy
- Samodzielne brygady:
- 1 Brygada Piechoty
- 4 Brygada Piechoty
- 9 Brygada Piechoty
- 10 Brygada Piechoty
- 11 Brygada Piechoty
- 12 Brygada Piechoty
-
1 Brygada Golani - przeczytaj więcej...
- 2 Brygada Carmeli
- 3 Brygada Alexandroni
- 4 Brygada Kiryati
- 5
Brygada Givati - przeczytaj więcej...
- 6 Brygada Etzioni
- 9 Brygada Oded
- 16 Brygada Jerusalem
- 17 Brygada
- 19 Brygada
- 20 Brygada
- 79 Brygada
- 211 Brygada
- 7 Brygada Pancerna Hativa Sheva
- 8 Brygada Pancerna
- 10 Brygada Pancerna Harel
- 27 Brygada Pancerna
- 37 Brygada Pancerna
- 45
Brygada Pancerna Barak - przeczytaj więcej...
- 188 Brygada Pancerna
- 401
Brygada Pancerna Ikvot Habarzel - przeczytaj więcej...
- 500 Brygada Pancerna Merkavot Habarzel
- Brygada
Nahal - przeczytaj więcej...
- Brygada Negev
- Brygada Yiftach
- 31 Brygada Spadochronowa
- 35 Brygada Powietrznodesantowa
- 55
Brygada Spadochronowa T'zanhanim - przeczytaj więcej...
- 202 Brygada Spadochronowa
- Szkoleniowe brygady:
- 35 Brygada Szkoleniowa Piechoty
- Brygada Szkoły Pancernej Shizafon - baza szkoleniowa
w Arava.
-
Artyleria:
- trzy brygady artylerii
-
Inżynieria wojskowa:
- Korpus
Inżynieryjny - przeczytaj więcej...
-
Wywiad wojskowy.
Siły lądowe są wysoko zmechanizowane. Ofensywny
profil wojska został wzmocniony znacznie przez siły zbrojne
artylerii (głównie samobieżny i wyposażony w zaawansowany ogień
kontroler i uzbrojenie o wysokich parametrach silnika). Przeciwczołgowe
zdolności zostały podniesione jakość z współczesnymi wyrzutniami
rakietowymi i pociskiem kierowanym systemy.
W 2006 roku Cahal posiadał:
3.657 czołgów, w tym:
-
206 czołgów Centurion A41 (Sho't)
-
561 czołgów M48A5 (Magach 5 Golan)
-
711 czołgów M60A1 (Magach 6 Archuv) i M60A3
(Magach 6 Archuv 2)
-
111 czołgów M60A3 (Magach 7)
-
126 czołgów T-54/T-55 (Tiran 5 Alon/Brosh
- Ti-67) i T-62 (Tiran 6)
-
1.681 czołgów Mk1/Mk2/Mk3 (Merkava I/II/III)
3.974 zwiadowczych wozów opancerzonych, w tym:
-
400 wozów BRDM-2
-
8 wozów Fuchs 1
10.649 transporterów opancerzonych, w tym:
-
276 wozów T-54/T-55 (Achzarit)
-
6.131 wozów M113A1/A2 (Zelda)
-
4.000 wozów M2/M3 Halftrack
-
około 400 wozów Nagmashot
-
około 400 wozów Puma
456 dział ciągnionych, w tym:
-
70 haubic M101 105mm
-
5 haubic D-30 122mm
-
100 haubic M46 130mm
-
50 haubic Soltam M-68/M-71 155mm
-
81 haubic M-839P/M-845P 155mm
-
50 haubic M-114A1 155mm
-
100 haubic Soltam M-46 155mm
620 samobieżnych dział, w tym:
-
148 haubic L-33 155mm
-
50 haubic M-50 155mm
-
350 haubic M-109A1/A2 155mm
-
36 haubic M-107 175mm
-
36 haubic M-110 203mm
224 systemy wyrzutni rakietowych, w tym:
-
58 wyrzutni BM-21 Grad 122mm
-
50 wyrzutni LAR-160 160mm
-
60 wyrzutni MLRS 227mm
-
36 wyrzutni BM-24 240mm
-
20 wyrzutni MAR-290 290mm
-
20 wyrzutni LAR-290 290mm
Bardzo dużą wagę przywiązuje się do organizacji
zaopatrzenia, szczególnie do zgromadzonych środków na wypadek
kryzysu lub wojny. System zaopatrzenia umożliwia przeprowadzenie
natychmiastowej mobilizacji całości sił wojskowych w ciągu 48
godzin. Przy czym korpus rezerwowy stanowi 70% rzutu bojowego
sił lądowych. Jednostki są podzielone na kategorie, w zależności
od przydatności bojowej i wyszkolenia żołnierzy. Jednostki kategorii
B są odpowiedzialne za ochronę obiektów, pomoc techniczną i
zaopatrzenie. Ci żołnierze mają małe prawdopodobieństwo kontaktu
z wrogiem podczas wojny.
------- Siły powietrzne (Heyl ha'Avir)
-------
Wielkim wysiłkiem Izrael zgromadził flotę
różnorodnych bojowych samolotów, które wielokrotnie starły się
w powietrzu z arabskimi maszynami odnosząc spektakularne zwycięstwa.
Izraelskie siły powietrzne cieszą się
dużą niezależnością w strukturze IDF. Dowódca podlega
bezpośrednio szefowi sztabu generalnego. Niewielka grupa koordynatorów,
odpowiada za operacje militarne, ćwiczenia i wywiad. Siedziba
głównej kwatery znajduje się w pobliżu Tel Awiwu. Rozkazy przechodzą
bezpośrednio od głównego dowódcy do dowódców baz lotniczych,
którzy sprawują nadzór nad eskadrami lotniczymi.
Według danych z 1988 roku siły lotnicze
liczyły 28 tys. żołnierzy, w tym 9 tys. zawodowych i 19 tys.
poborowych, zajmujący się głównie obroną przeciwlotniczą. Dodatkowo
jest około 50 tys. rezerwistów dostępnych do mobilizacji. W
1999 roku było 32,5 tys. żołnierzy, w tym 22 tys. poborowych
oraz 54 tys. w rezerwie. W 1988 roku Izrael posiadał 19 eskadr
bojowych, w tym 12 eskadr myśliwskich, 6 eskadr myśliwców bombardujących
i 1 eskadrę zwiadowczą.
Trzonem bojowym sił powietrznych Izraela
jest 524 maszyn bojowych - w tym taktyczny myśliwiec bombardujący
F-16, cięższy myśliwiec bombardujący przewagi pola walki
F-15 oraz myśliwiec bombardujący dalekiego zasięgu F-16I.
Sprzęt bojowy obejmuje także samoloty zwiadowcze, transportowe
i helikoptery.
- Baza Sił Powietrznych Hatzerim - jest położona na zachód
od Be'er Shevy,
na
pustyni Negew. Wybudowano ją w 1966 r. Dysponuje czteroma pasami
startowymi,
o długościach od 1830 metrów do 2750 metrów. Jednostki w
gotowości
bojowej używają dwóch południowych pasów, a pozostałe
wykorzystuje
się do lotów szkoleniowych.
Znajduje
się tutaj Akademia Izraelskich Sił Powietrznych, która kwalifikuje
oraz
szkoli pilotów. Siedziba izraelskiej grupy pilotów akrobatycznych
latajacych
na 4 maszynach Aerospatiale (Fouga) CM-170 "Magister".
Na
krawędzi bazy w 1977 r. ulokowano muzeum lotnictwa, w którym
prezentowanych
jest ponad sto samolotów.
Stacjonują
tutaj:
- 69 Eskadra "The Hammers" - wyposażona
w myśliwce F-15I.
- 102 Eskadra "The Flying Tiger" - eskadra
szkoleniowa. Wyposażona
w
myśliwce TA/A-4N Skyhawk, samoloty szkoleniowe CM-170
i
G-120A, lekkie helikoptery obserwacyjne Bell 206B
i
helikoptery
szturmowe AH-1E Cobra.
- 123 Eskadra "The Southern Bells" -
wyposażona w wielofunkcyjne
helikoptery
S-70A Blackhawk.
- Baza Sił Powietrznych Hatzor - jest położona przy wybrzeżu,
na południowy
-wschód
od Ashdod. Została wybudowana w 1945 r. jako brytyjska baza
RAF
Qastina. Od 9 listopada 1948 r. baza izraelskich sił powietrznych.
Dysponuje
trzema pasami startowymi o długości 2434 metry każdy.
Stacjonują
tutaj:
- 101 Pierwsza Eskadra Myśliwców - wyposażona w myśliwce
F-16C.
- 105 Eskadra "The Scorpion" - wyposażona
w myśliwce F-16D.
- 144 Eskadra "Feniks" - wyposażona
w myśliwce F-16A/B.
- Baza Sił Powietrznych Lod - jest położona kilka kilometrów
na wschód od
Tel
Awiwu. Została wybudowana w 1936 r. jako cywilne lotnisko Lydda
Airport.
Przejęte przez Izrael w dniu 11 lipca 1948 r. i przemianowane
na
Lod
Airport, od 1974 r. Ben Gurion International Airport. Jest to
najruchliwszy
port
lotniczy na Bliskim Wschodzie. Dysponuje trzema pasami startowymi,
z
których
najdłuższy ma 11998 metrów. Obszar bazy wojskowej znajduje się
przy
najkrótszym pasie. Kontrola lotów dzieli pasy startowe pomiędzy
ruch
cywilny
i loty wojskowe.
Znajdują
się tutaj zakłady Israel Aircraft Industries (IAI),
budynki
laboratoriów,
hangary i montownie samolotów takich jak F-16. Znajduje
się
tutaj
siedziba El Al.
Stacjonują
tutaj:
- 103 Eskadra "The Elephants" - wyposażona
w samoloty transportowe
Hercules
C-130E i Hercules KC130H.
- 120 Eskadra Międzynarodowa - wyposażona w liczne odmiany
samolotów
Boeing 707 i IAI 1124.
- 122 Eskadra "Dakota" - wyposażona
w eksluzywne odżutowce
Gulfstream
G550.
- 131 Eskadra "The Yellow Bird" - wyposażona
w samoloty
transportowe Hercules
C-130E i Hercules KC130H.
- Baza Sił Powietrznych Megiddo - jest położona w Dolinie
Jezreel, na północy
Izraela.
Została wybudowana w 1942 r. jako pomocniczy pas startowy dla
lotniska
Ramat David. Dysponuje jednym pasem startowym o długości 2350
metrów.
Lotnisko
jest wykorzystywane przez śmigłowce, awionetki i samoloty
gospodarcze.
Znajduje się tu klub szybowcowy.
- Baza Sił Powietrznych Nevatim - jest położona na południowy-wschód
od
Be'er
Shevy na pustyni Negew. Został wybudowany w 1947 r. jako
prowizoryczne
lotnisko Malhata. Porozumienie Camp David z 1979 r.
przyniosło
wycofanie się wojsk izraelskich z Synaju (1982 r.). W ramach
zapewnienia
bezpieczeństwa Izraelowi, Stany Zjednoczone sfinansowały
budowę
bazy lotniczej, którą ukończono w 1983 r. Dysponuje dwoma
pasami
startowymi o długości 3050 metrów i 2440 metrów.
Znajduje
się tutaj podziemne strategiczne stanowisko dowodzenia
izraelskimi
siłami powietrznymi.
W
lipcu 1998 r. na mocy zawartego porozumienia, w Nevatim rozlokowano
eskadrę
tureckich samolotów wojskowych. W zamian, eskadra izraelskich
samolotów
stacjonuje w Turcji.
Stacjonują
tutaj:
- 116 Eskadra "The Flying Wing" - wyposażona
w myśliwce F-16A/B.
- 140 Eskadra "The Golden Eagle" - wyposażona
w myśliwce F-16A/B.
- Baza Sił Powietrznych Ovda - jest położona na północny-zachód
od Ejlatu,
na
pustyni Negew. Porozumienie Camp David z 1979 r. przyniosło
wycofanie
się
wojsk izraelskich z Synaju (1982 r.). W ramach zapewnienia
bezpieczeństwa
Izraelowi, Stany Zjednoczone sfinansowały budowę bazy
lotniczej,
którą ukończono w 1981 r. Dysponuje dwoma pasami startowymi
o
długości
3000 metrów i 2600 metrów.
Przy
krótszym pasie startowym znajduje się cywilny terminal pasażerski.
Stacjonują
tutaj:
- 115 Eskadra "The Flying Dragon" -
wyposażona w myśliwce F-16A/B.
- Baza Sił Powietrznych Palmachim - jest położona na
wybrzeżu, na południe
od
Tel Awiwu i na północny-wschód od Ashdod. Pierwotnie był to
kibuc
Palmachim,
założony na wydmach w 1949 r. W latach 70-tych stworzono
tutaj
poligon lotniczy i bazę śmigłowców. Jest to główna baza helikopterów
w
Izraelu. Dysponuje jednym pasem startowym o długości 2000 metrów.
Na
terenie bazy prowadzone są testy rakietowe. 19 września 1998
r.
wystrzelono
stąd satelitę Ofeq 1. Rozwijane są tu także technologie
uzbrojenia
sterowanego laserem.
Znajduje
się tutaj baza jednostki sił specjalnych Shaldag (Unit
5101). W
ostatnich
latach rozwinęła swoją działalność jednostka ratownictwa
lotniczego.
Stacjonują
tutaj:
- 124 Eskadra "The Rolling Sword" -
wyposażona w wielofunkcyjne
helikoptery
S-70A Blackhawk i UH-60A Black Hawk.
- 160 Eskadra "The First Cobra" - wyposażona
w helikoptery
szturmowe
AH-1E/F Cobra.
- 161 Eskadra "The Northern Cobra" -
wyposażona w helikoptery
szturmowe
AH-1E/F Cobra.
- 200 Eskadra - samoloty bezzałogowe.
- Baza Sił Powietrznych Ramat David - jest położona na
południowy-wschód
od
Hajfy, w pobliżu Megiddo. Została wybudowana w 1942 r. jako
brytyjskie
lotnisko
RAF Ramat David. 26 maja 1948 r. nastąpiło przekazanie bazy
Izraelowi.
Dysponuje trzema pasami startowymi, jeden o długości 2440
metrów
i dwa o długości 2750 metrów.
Stacjonują
tutaj:
- 109 Eskadra "The Valley" - wyposażona
w myśliwce F-16D.
- 110 Eskadra "The Knights of The North"
- wyposażona w myśliwce
F-16C.
- 117 Eskadra "The First Jet" - wyposażona
w myśliwce F-16C.
- 193 Eskadra Helikopterów Morskich - wyposażona w helikoptery
wielofunkcyjne
AS 565 Panther.
- Baza Sił Powietrznych Ramon - jest położona na południowy-zachód
od
Be'er
Shevy, na pustyni Negew. Porozumienie Camp David z 1979 r.
przyniosło
wycofanie się wojsk izraelskich z Synaju (1982 r.). W ramach
zapewnienia
bezpieczeństwa Izraelowi, Stany Zjednoczone sfinansowały
budowę
bazy lotniczej, którą ukończono w 1981 r. Dysponuje trzema pasami
startowymi
o długości 3050 metrów każdy.
Znajduje
się tutaj baza jednostek sił specjalnych Sayeret Moran
i Sayeret
Meitar.
Stacjonują
tutaj:
- 107 Eskadra "Knights of the Orange Tail"
- wyposażona w myśliwce
F-16I.
- 113 Eskadra "The Hornet" - wyposażona
w helikoptery szturmowe
AH-64D
Apache.
- 119 Eskadra "The Bat" - wyposażona
w myśliwce F-16I.
- 190 Eskadra "The Magic Touch" - wyposażona
w helikoptery
szturmowe
AH-64A Apache.
- 253 Eskadra "The Negev" - wyposażona
w myśliwce F-16I.
- Baza Sił Powietrznych Sde Dov - jest położona na wybrzeżu
przy Tel Awiwie.
Została
wybudowana w latach 30-tych jako prywatne lotnisko przy
elektrowni
Tel Awiw. Była pierwszą bazą izraelskich sił powietrznych
założoną
w 1948 r. Dysponuje jednym pasem startowym o długości 1740
metrów.
Znajduje
się tutaj siedziba Arkia Airlines. Kontrola lotów dzieli pas
startowy
pomiędzy ruch cywilny i loty wojskowe.
Stacjonują
tutaj:
- 100 Eskadra "The Flying Camel" - wyposażona
w samoloty
transportowe
Beech King Air.
- 125 Eskadra Lekkich Helikopterów - wyposażona w lekkie
helikoptery
Bell
206 i OH-58 Kiowa.
- 135 Eskadra Lekkiego Transportu - wyposażona w samoloty
transportowe
Beech King Air i BeA36.
- Baza Sił Powietrznych Tel Nof - jest położona na południowy-wschód
od
Tel
Awiwu, przy Rehovot. Została wybudowana w latach 30-tych jako
prywatne
lotnisko przy elektrowni Tel Awiw. Była pierwszą bazą izraelskich
sił
powietrznych założoną w 1948 r. Dysponuje trzema pasami startowymi,
jeden
o długości 1830 metrów i dwa o długości 2750 metrów.
Znajduje
się tutaj centrum szkolenia izraelskich sił spadochronowych
oraz
baza
jednostki sił specjalnych Maslul (Unit 699). Dodatkowo
swoją siedzibę
ma
tutaj jednostka obrony przed bronią masowego rażenia. W ostatnich
latach
rozwinęła swoją działalność jednostka ratownictwa lotniczego.
Oprócz
eskadr w gotowości bojowej stacjonuje tutaj jednostka
doświadczalna
broni lotniczych.
Podobno
przy bazie znajdują się podziemne bunkry, w których
przechowywana
jest broń jądrowa.
Stacjonują
tutaj:
- 106 Eskadra "The Edge of The Spear"
- wyposażona w myśliwce
F-15B/C/D.
- 114 Eskadra "The Night Leaders" -
wyposażona w wielofunkcyjne
helikoptery
CH-53-2000 Sikorsy.
- 118 Eskadra "The Nocturnal Birds of Prey"
- wyposażona w
wielofunkcyjne
helikoptery CH-53A Sikorsy.
- 133 Eskadra "Rycerze Bliźniaczego Ogona"
- wyposażona w myśliwce
F-15A/B/D.
Izraelskie Siły Powietrzne uznawane
są za najsilniejsze lotnictwo na Bliskim Wschodzie i jedna z
najlepszych na świecie. Amerykańskiej produkcji samoloty zostały
wyposażone w izraelską awionikę i uzbrojenie (Israeli Military
Industries, Israeli Aircraft Industries, Elbit
i inni).
samoloty myśliwskie i szturmowe:
-
25 maszyn F-15I "Ra'am" (od 1998 r.)
-
11 maszyn F-15D "Akef"
-
17 maszyn F-15C "Akef"
-
7 maszyn F-15B "Baz" (od 1976 r.)
-
29 maszyn F-15A "Baz" (od 1976 r.)
-
12 maszyn F-16I "Sufa" (od 2004 r.)
-
75 maszyn F-16D "Brakeet"
-
52 maszyn F-16C "Barak" (od 1980 r.)
-
20 maszyn F-16B "Netz" (od 1980 r.)
-
90 maszyn F-16A "Netz" (od 1980 r.)
samoloty zwiadowcze:
-
5 maszyn RC-12D "Kookiya"
samoloty zwiadu elektronicznego:
-
2 maszyny EC-707 "Phalcon"
samoloty taktycznego dowodzenia:
-
2 maszyny EC-130H "Aya"
lekkie samoloty transportowe:
-
3 maszyny G550 Gulfstream C-37A
-
3 maszyny Boeing EC-707 "Chasidah" (od 1972
r.)
-
22 maszyny Beech King Air "Tzufit" (od
1974 r.)
-
3 maszyny IAI-1124 "Shachaf"
cysterny powietrzne:
-
5 maszyn Boeing KC-707 "Re'em"
-
5 maszyn KC-130 Hercules "Karnaf" (od 1971
r.)
ciężkie samoloty transportowe:
-
5 maszyn Boeing 707 "R'em"
-
5 maszyn C-130H Hercules "Karnaf"
samoloty treningowe:
-
17 maszyn GROB G-120A "Snunit"
-
39 maszyn TA-4N Skyhawk "Ahit"
-
17 maszyn TA-4J Skyhawk "Ahit"
-
5 maszyn TA-4H Skyhawk "Ahit"
-
43 maszyny CM-170 Magister "Zukit"
helikoptery szturmowe:
-
1 maszyna AH-64D Longbow Apache "Saraf" (od 2004
r.)
-
40 maszyn AH-64A Longbow Apache "Peten"
-
39 maszyn AH-1F Cobra "Tsefa" (od 1975 r.)
-
16 maszyn AH-1E Cobra "Tsefa" (od 1975 r.)
helikoptery bojowe:
-
7 maszyn AS 565 Panther "Atalef"
helikoptery transportowe:
-
41 maszyn CH-53A/D Sea Stallion "Yas'ur"
-
24 maszyny UH-60L/S-70A Blackhawk "Yanshuf"
-
14 maszyn UH-60L TPT Blackhawk "Yanshuf"
-
10 maszyn UH-60A Black Hawk "Yanshuf"
-
43 maszyny Bell 206B JetRanger "Saifan"
-
7 maszyn AS 565 Panther "Atalef"
-
7 maszyn AS 565 Panther "Atalef"
W skład sił powietrznych wchodzą także baterie
rakiet przeciwlotniczych (Neged Metosim). Zdecydowanie
najważniejszą rolę odgrywają zakupione w 1991 roku baterie rakietowe
Patriot.
Izrael posiada nieokreśloną liczbę głowic
jądrowych. Źródła zachodnie przypuszczają, iż Siły Obronne Izraela
dysponują około 100 głowicami nuklearnymi o różnej mocy. Jedyny
izraelski ośrodek atomowy znajduje się w Dimona, na pustyni
Negew. Jest to obiekt pilnie strzeżony przez izraelskie służby
bezpieczeństwa.
Głowice mogą być przenoszone przez 107
rakiet średniego zasięgu Jerycho i Lance:
7 rakiet Lance (130km/450kg)
100 rakiet Jerico 1/2 (650km/500kg)
- Baza Sił Powietrznych Sedot Mikha - jest położona na
południowy-wschód
od
bazy sił powietrznych Tel Nof, około 20 km na wschód od Jerozolimy.
Została
wybudowana w 1967 r.
Stacjonują
tutaj trzy eskadry (150, 199 i 248) dysponujące rakietami
średniego
zasięgu Jerico 1/2. Rakiety mogą przenosić głowice nuklearne.
Z
tego
miejsca rakiety mogą dosięgnąć cele w Egipcie, Jordanii, Syrii
i Libanie.
------- Marynarka wojenna (Heyl Ha'Yam)
-------
Marynarka wojenna jest zdecydowanie najmniejszą
formacją zbrojną IDF. Według danych z 1987 roku, marynarka
liczyła 1 tys. oficerów i 8 tys. marynarzy, wliczając w to 3,2
tys. poborowych. Dodatkowo 1 tys. rezerwistów pozostawało w
gotowości do mobilizacji.
Dowództwo marynarki znajduje się w Tel
Awiwie. Jest odpowiedzialne za dowodzenie operacjami morskimi,
wliczając w to wywiad i logistykę.
Marynarka cieszy się dużą niezależnością
i prowadzi działania operacyjne na Morzu Śródziemnym, Morzu
Czerwonym i w rejonie Zatoki Perskiej. W tych dwóch odrębnych
obszarach operacyjnych znajdują się następujące bazy wojskowe
marynarki:
- Baza w Hajfie - jest to najstarszy port w Izraelu,
położony nad Morzem
Śródziemnym.
Został wybudowany przez Brytyjczyków w 1933 roku. Główny
falochron
ma długość 2826 metrów. Wejście do portu ma głębokość 13,8
metra
i szerokość 183 metry.
W
Hajfie znajduje się Baza Treningowa Marynarki, w skład której
wchodzą:
szkoła operacyjna okrętów podwodnych, szkoła operacyjna
okrętów
rakietowych i szkoła dowodzenia marynarki.
Stacjonują
tutaj:
- Flotylla Okrętów Rakietowych (Satilim) -
- Flotylla Okrętów Podwodnych (Tsoletot) -
- 917 Flotylla Okrętów Patrolowych (Daburim) -
- Baza w Atlit - znajduje się kilka kilometrów na południe
od Hajfy, nad Morzem
Śródziemnym.
Port jest wykorzystywany wyłącznie przez marynarkę
wojenną.
Stacjonują
tutaj:
- jednostka sił specjalnych marynarki (Shayetet 13)
- liczy około 300
żołnierzy
operujących głównie w akcjach odbijania zakładników i
sabotażu.
Wykorzystują oni lekkie samoloty i śmigłowce Bell.
- Baza w Ashdod - znajduje się 40 km na południe od Tel
Awiwu, nad Morzem
Śródziemnym.
Został założony w 1965 roku. Główny falochron ma długość
2200
metrów. Wejście do portu ma głębokość 14,8 metra i szerokość
300
metrów.
Stacjonują
tutaj:
- 916 Flotylla Okrętów Patrolowych (Daburim) -
- Baza w Ejlacie - znajduje się na południowym krańcu
Izraela, nad Morzem
Czerwonym.
Izraelska marynarka zaczęła używać portu w 1951 roku.
Stacjonują
tutaj:
- 915 Flotylla Okrętów Patrolowych (Daburim) -
Dodatkowo w strukturze marynarki wojennej
znajdują się:
- Wywiad Marynarki (Madan) -
- jednostki radarowe (Mashaot) -
- jednostka misji podwodnych (Yaltam) -
- jednostka ochrony portów (Yaban) -
W 2006 roku marynarka dysponowała około 70
okrętami wojennymi:
3 okrętami podwodnymi klasy "Dolphin" (1.925
ton):
-
INS Dolphin(wszedł do służby w 1998 r.)
-
INS Leviathan(wszedł do służby w 1999 r.)
-
INS Tekumah (wszedł do służby w 1999 r.)
3 korwetami rakietowymi klasy "Eilat Sa'ar 5"
(1.227 ton):
-
INS Eilat (wszedł do służby w 1993 r.)
-
INS Lahav (wszedł do służby w 1993 r.)
-
INS Hanit (wszedł do służby w 1994 r.)
2 okrętami rakietowymi klasy "Aliya Sa'ar 4.5"
(500 ton):
-
INS Aliya
8 okrętami rakietowymi klasy "Hetz/Nirit Sa'ar 4.5"
(488 ton):
-
INS Hetz (wszedł do służby w 1991 r.)
-
INS Kidon
-
INS Yaffo
-
INS Tarshish
-
INS Herev
-
INS Sufa
2 okręty rakietowe klasy "Reshef Sa'ar 4" (450
ton),
13 łodzi patrolowych klasy "Super Dvora" (54 ton),
18 łodzi patrolowych klasy "Dabur PFI" (45
ton),
3 łodzie patrolowe klasy "Nashal PCI",
3 łodzie patrolowe klasy "T 1012 Bobcat Catamaran PCC",
22 szybkich łodzi szturmowych.
------- Budżet obronny -------
W latach 1950-1966 Izrael wydawał na cele
obronne średnio 9% PKB rocznie. Po wojnach 1967 i 1973 wydatki
zbrojeniowe gwałtownie wzrosły. Od 1990 roku siły lądowe były
systematycznie zmniejszane. W 1996 roku budżet obronny sięgnął
wysokości 10,6% PKB i stanowił 21,5% całego budżetu rocznego.
W czerwcu 2003 roku parlament przewidział cięcie sił lądowych
o 20%. Z tego powodu zrezygnowano z realizacji licznych programów
obronnych i wstrzymano rozwój niektórych nowych technologii.
Cięcia objęły stopniowe wycofywanie ze służby wszystkich średnich
czołgów M60.
Izrael ściśle współpracuje ze Stanami
Zjednoczonymi. Odbywają się wspólne ćwiczenia wojskowe, następuje
wymiana informacji wywiadowczych oraz rozwija się współpraca
w badaniach i rozwoju nowych rodzajów broni.
|
- Siły
Obronne Izraela
- Israel
Defense Forces