------- Izrael Bliskowschodnim Mocarstwem -------

21 stycznia 1968 r. ze zjednoczenia Partii Robotników Ziemi Izraela (Mapai) i kilku mniejszych ugrupowań powstała lewicowa Partia Pracy.

23 stycznia 1968 r. nastąpiła wymiana jeńców wojennych pomiędzy Izraelem a Egiptem. W zamian za 4.338 egipskich żołnierzy do Izraela wróciło 11 izraelskich żołnierzy.

25 stycznia 1968 r. na Morzu Śródziemnym zatonął izraelski okręt podwodny INS "Dakar", na pokładzie którego zginęło 69 marynarzy.
    Okręt "Dakar" został zakupiony w listopadzie 1967 r. w Wielkiej Brytanii. Był to dawny brytyjski okręt podwodny klasy "T" o nazwie HMS "Totem" (zwodowany w 1943 r.). 9 stycznia 1968 r. wypłynął z Wielkiej Brytanii, 15 stycznia przepłynął przez Gibraltar i kierował się do Izraela. Pozycję jego zatonięcia (pomiędzy Kretą a Cyprem) zlokalizowano dopiero w 1999 r.

W styczniu 1968 r. założono trzy nowe osady na Wzgórzach Golan: El-Al, Mevo Hama i Ein Zivan.

6 lutego 1968 r. powstała pierwsza żydowska osada w Dolinie Jordanu. Była to osada Mehola.

Na początku 1968 r. grupy palestyńskich terrorystów OWP nasiliły swoją działalność, przenikając z Jordanii na terytorium Izraela.

21 lutego 1968 r. palestyńscy terroryści uszkodzili rurociąg w pobliżu Neot Hakikar, na południe od Morza Martwego.
    24 lutego 1968 r. palestyńscy terroryści ostrzelali z moździerza żydowskie osiedle położone przy Massadzie, powodując niewielkie uszkodzenia.
    18 marca 1968 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah ostrzelało autobus z wycieczką szkolną z Tel Awiwu, w odległości 15-km na północ od Ejlatu. Zginęło 2 Izraelczyków, a 28 dzieci zostało rannych.

---------- Operacja "Inferno" ----------

21 marca 1968 r. izraelscy komandosi przeprowadzili odwetową operację na bazy OWP położone wokół miasta Karameh, w Jordanii. Kolumny zmechanizowane przekroczyły przez most Allenby granicę Jordanii. Zginęło 150 palestyńskich terrorystów, a kolejnych 150 wzięto do niewoli.
    W operację wmieszała się armia jordańska, która przy użyciu czołgów i samolotów zaatakowała izraelski oddział interwencyjny. Zła pogoda uniemożliwiła koordynację działań z desantem spadochroniarzy z helikopterów, powodując ciężkie straty. W walce zginęło 29 izraelskich żołnierzy, a 70 zostało rannych. Izrael stracił także kilka czołgów i 1 samolot.
    Po bitwie stoczonej w marcu 1968 r. w Karameh, palestyńska organizacja terrorystyczna al-Fatah zaczęła dominować w Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP). Na czele al-Fatah stał Jaser Arafat (1929-2004).

W 1968 r. Organizacja Wyzwolenia Palestyny rozpoczęła zakładanie pierwszych swoich baz na południowo-zachodnich stokach Góry Hermon w południowym Libanie.

Na przełomie marca i kwietnia 1968 r. komunistyczne władze Polski postanowiły odsunąć uwagę społeczeństwa od studenckich rozruchów i skierować ją przeciw Żydom. W polskiej prasie rozpoczęła się nagonka antysemicka. Wyrzucano Żydów z uczelni i partii. Około 20 tysięcy Żydów zostało zmuszonych do opuszczenia kraju. Podpisanie podania do Rady Państwa o zwolnienie z polskiego obywatelstwa było warunkiem niezbędnym do złożenia podania o zezwolenie na wyjazd z Polski. Na stałe mogli z Polski wyjechać jedynie Żydzi podający Izrael jako cel podróży i zrzekający się obywatelstwa polskiego. Aby zmusić Żydów do opuszczenia kraju, władze komunistyczne pozbawiały Żydów pracy i czasami eksmitowały z mieszkania. W ciągu następnych czterech lat Polskę opuściło ogółem 30 tys. Żydów. Ludzie, dla których Polska była ojczyzną, zostali pozbawieni obywatelstwa polskiego i otrzymali przyzwolenie na wyjazd bez prawa do powrotu.
    Z liczby 30 tys. Żydów zmuszonych do opuszczenia Polski, około 5 tys. wyjechało do Izraela. Właściwie w Polsce nie było już Żydów, choć działały tu jeszcze dwie główne organizacje żydowskie: Związek Kongregacji Wyznaniowych (powstał jeszcze w 1949 r.) i Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów Polskich (powstało w 1950 r.). Działał tu również Teatr Żydowski oraz Żydowski Instytut Historyczny.

3 kwietnia 1968 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.

12 kwietnia 1968 roku dziesięć żydowskich rodzin pod przywództwem Rabina Moshe Levingera z Bloku Wiernych (Gush Emunim) osiedliło się podczas święta Paschy w Hebronie, w Judei. Po zawarciu porozumienia z izraelskimi władzami, osadnicy wyprowadzili się z miasta i założyli żydowskie osiedle Kiryat Arba, na przedmieściach Hebronu. Było to pierwsze żydowskie osiedle wybudowane w Judei.
    W 1968 r. pojawił się nowy typ żydowskich osadników, byli to osadnicy Mesjańscy, którzy spostrzegali budowę nowych osad jako pierwszy krok ku ponownemu zasiedleniu przez Żydów całej danej im przez Boga ziemi Izraela. Duchowym przywódcą ruchu był Rabin Moshe Levinger.

W 1968 r. Naczelny Rabin Sefardyjski Izraela, Rabin Itzchak Nissim (1896-1981) powiedział, że zatrzymanie Samarii i Judei w granicach Izraela jest religijnym obowiązkiem Żydów.

9 czerwca 1968 r. rząd przejął od Agencji Żydowskiej odpowiedzialność za absorpcję nowych imigrantów przybywających do Izraela. W tym celu powołano Ministerstwo Imigracji i Absorpcji.
    Agencja Żydowska uruchomiła specjalny program Tour Ve'aleh, który zachęcał Żydów z całego świata do przyjechania do Izraela i poznania warunków bytowych. Program miał na celu zachęcenie Żydów z Diaspory do powrotu do ojczyzny ojców. Do społeczności żydowskich na całym świecie wysłano licznych emisariuszy.

W dniach 9-16 czerwca 1968 roku odbył się Dwudziesty Siódmy Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Delegaci określili nowe cele ruchu syjonistycznego.

W czerwcu 1968 r. egipska artyleria rozpoczęła ostrzał izraelskich pozycji na wschodnim brzegu Kanału Sueskiego. Był to początek okresu nazwanego "Wojną na Wyczerpanie". W następnych miesiącach od egipskiego ostrzału artyleryjskiego zginęło wielu izraelskich żołnierzy.

W lipcu 1968 r. doszło do zamachu stanu w Iraku

23 lipca 1968 r. trzech palestyńskich terrorystów z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny (PFLP) porwało izraelski samolot El Al, lecący z Rzymu (Włochy) do Lod (Izrael). Samolot z 10 członkami załogi i 38 pasażerami został uprowadzony do Algierii. Negocjacje trwały przez 40 dni i zakończyły się uwolnieniem wszystkich pasażerów i członków załogi.

Było to pierwsze porwanie izraelskiego samolotu. W ten sposób Palestyńczycy wkroczyli na drogę międzynarodowego terroryzmu. Śledztwo wykazało, że palestyńscy terroryści zostali uzbrojeni i działali za pełnym przyzwoleniem rządu libańskiego. Samolot został porwany, gdyż terroryści myśleli, że na jego pokładzie znajduje się izraelski ambasador w Stanach Zjednoczonych, Itzchak Rabin.

Izrael obarczył Liban pełną odpowiedzialnością za porwanie izraelskiego samolotu pasażerskiego.

6 sierpnia 1968 r. palestyńscy terroryści ostrzelali z pancerzownicy budynek szpitala w Ein Yahav.
    18 sierpnia 1968 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali trzy granaty w żydowskiej dzielnicy w Jerozolimie, raniąc 8 Izraelczyków i 2 turystów amerykańskich.
    19 sierpnia 1968 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę w pobliżu budynku Knesetu w Jerozolimie, nie powodując żadnych uszkodzeń.
    21 sierpnia 1968 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w ogrodzie konsulatu Stanów Zjednoczonych we Wschodniej Jerozolimie, roztrzaskując okna w budynku.
    4 września 1968 r. palestyńscy terroryści zdetonowali trzy ładunki wybuchowe koło dworca autobusowego w centrum Tel Awiwu. Zginął 1 Izraelczyk, a 71 osób zostało rannych.
    Izraelskie siły bezpieczeństwa przeprowadziły dużą akcję poszukiwania sprawców zamachu, aresztując na przesłuchania około 400 Palestyńczyków.

8 września 1968 r. egipska artyleria przeprowadziła ciężki ostrzał wszystkich izraelskich pozycji na wschodnim brzegu Kanału Sueskiego. Zginęło 10 izraelskich żołnierzy, a 18 zostało rannych.
    Izraelska artyleria odpowiedziała ostrzałem Suezu i Ismailia.
    10 września 1968 r. egipskie samoloty MiG-17 zbombardowały dwa izraelskie posterunki na Półwyspie Syna, tracąc jedną maszynę w starciu z izraelskim myśliwcem Mirage.

W 1968 roku Izraelskie Siły Obronne stanęły przed zupełnie nowymi wyzwaniami. Cywilnych mieszkańców Izraela nękał rodzący się palestyński terroryzm, który umieścił swoje bazy wypadowe w Jordanii, Syrii i Libanie. Organizacja Wyzwolenia Palestyny nasilała swoją działalność w Strefie Gazy. Na Półwyspie Synaj izraelskie oddziały były nękane przez nieustanny egipski ostrzał artyleryjski. Sztab Główny IDF podjął decyzję o rozpoczęciu statycznych działań obronnych. Konsekwencją tego były dalsze zmiany w sposobie organizacji oddziałów i systemie szkolenia żołnierzy. Konsekwencje tej decyzji boleśnie odczuto podczas Wojny Jom Kippur 1973 r.

W 1968 r. Stany Zjednoczone podjęły decyzję o sprzedaży Izraelowi myśliwców bombardujących McDonnell Douglas F-4 Phantom i A-4 Skyhawk.

We wrześniu 1968 r. do Izraela dotarły ze Stanów Zjednoczonych pierwsze dostawy 44 myśliwców bombardujących F-4E Phantom i 48 myśliwców bombardujących A-4E Skyhawk. Stały się one kręgosłupem Izraelskich Sił Powietrznych.
    Pod koniec 1968 r. izraelski przemysł zbrojeniowy rozpoczął prace nad konstrukcją własnego myśliwca bojowego. Początkowo nosił on nazwę Mirage Mod, ale później zmieniono ją na Nesher. Samolot był wzorowany na francuskim myśliwcu Mirage, a przy jego konstrukcji pomagał pewien szwedzki inżynier, który zdradził Izraelowi tajemnice francuskiego samolotu. Prace postępowały powoli, gdyż około 50% środków finansowych sił powietrznych przeznaczano na modernizację francuskich samolotów i zakup nowych amerykańskich maszyn.

13 września 1968 r. palestyńscy terroryści z al-Saiqa (z Syrii) zaatakowało posterunek żandarmerii wojskowej w Baniyas. Budynek został zniszczony, zginęło 5 Izraelczyków.
    19 września 1968 r. pięciu palestyńskich terrorystów z al-Fatah przekroczyło granicą jordańsko-izraelską i w odległości 14-km od rzeki Jordan zaatakowali patrol izraelskiej armii. W wymianie ognia zginął jeden izraelski żołnierz, a czterech zostało rannych. Zginęli wszyscy napastnicy.

W październiku 1968 r. dowództwo Izraelskich Sił Obronnych podjęło decyzję budowy systemu fortyfikacji ziemnych wzdłuż wschodniego brzegu Kanału Sueskiego. System fortyfikacji nazwano Linią Bar-Leva, od nazwiska szefa Sztabu Głównego IDF generała Chaima Bar-Leva (1924-1994).
    Linia Bar-Leva składała się z ziemnych szańców i betonowych punktów obserwacyjnych wzniesionych wzdłuż Kanału. W najbardziej prawdopodobnych miejscach przeprawy wybudowano dodatkowe umocnienia ziemne. Szańce ziemne wznosiły się na 20 metrów nad poziomem wody, a ich nachylenie sięgało 45 stopni. Każdy punkt obserwacyjny był obsadzony przez 15 żołnierzy. Ich zadaniem było danie ostrzeżenia przy jakiejkolwiek próbie egipskiej agresji. Na bezpiecznych pozycjach z tyłu umocnień znajdowały się jednostki pancerne oraz artyleria. W ciągu 24 godzin można było zmobilizować brygady rezerwy, dla których przygotowano w rejonie Kanału magazyny z uzbrojeniem i amunicją. Mogły one przeprowadzić natychmiastowe uderzenie, włącznie z desantem na drugą stronę Kanału Sueskiego. W rejonie fortyfikacji wybudowano liczne bunkry i schrony przeciwlotnicze. Linię przecinały zapory przeciwczołgowe oraz pola minowe o szerokości do 200 metrów.
    Budowę Lini Bar-Leva ukończono do sierpnia 1970 r. Całość kosztowała 500 mln USD.

23 października 1968 r. egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły trzy izraelskie myśliwce Mirage III.
    31 października 1968 r. egipska artyleria przeprowadziła ciężki ostrzał wszystkich izraelskich pozycji na wschodnim brzegu Kanału Sueskiego. Zginęło 14 izraelskich żołnierzy.

1 listopada 1968 r. izraelscy komandosi (Sayeret Matkal) przeprowadzili w nocy desant z helikopterów, atakując cztery obiekty położone w głębi terytorium Egiptu (do 200-km od Kanału Sueskiego). Między innymi zniszczono stację transformatorową w Naj Hammadia i most Qeena.
    Izraelska operacja wywołała głęboki szok w Egipcie, gdyż pokazała, że Izraelczycy mogą uderzyć w każdy punkt kraju. Egipski prezydent Gamal Nasser (1918-1970) nakazał wybudowanie fortyfikacji wokół stu najważniejszych obiektów w państwie.

3 listopada 1968 r. egipskie samoloty MiG-17 przeprowadziły bombardowanie izraelskich posterunków na Półwyspie Synaj. Podczas powietrznej walki uszkodzony został izraelski myśliwiec Mirage.

W listopadzie 1968 r. z portu w Antwerpii (Belgia) wypłynął niewielki statek, który w 560 metalowych pojemnikach wiózł 200-ton wzbogaconego uranu. Z surowca tego można było wyprodukować około dziesięciu bomb atomowych. Statek płynął do Genui (Włochy), ale nigdy tam nie dotarł. Jego rzeczywistym celem był port w Izraelu.

22 listopada 1968 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah wysadzili samochód-pułapkę zaparkowany na targowisku Mahaneh Jehuda w Jerozolimie. Zginęło 12 Izraelczyków, a 52 osoby zostały ranne. Terroryści działali z baz położonych w Jordanii.

1 grudnia 1968 r. izraelscy komandosi (Sayeret Matkal) przeprowadzili w nocy desant z helikopterów, wysadzając cztery mosty w okolicy Ammanu, stolicy Jordanii.
    3 grudnia 1968 r. cztery izraelskie samoloty zbombardowały bazę szkoleniową Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Jordanii. Podczas powietrznego starcia z jordańskim myśliwcem uszkodzony został jeden izraelski samolot.

12 grudnia 1968 r. podczas walk powietrznych nad Półwyspem Synaj izraelskie myśliwce zestrzeliły egipski myśliwiec MiG-17.

23 grudnia 1968 r. publiczna telewizja rozpoczęła regularną emisję programów w Izraelu.

24 grudnia 1968 r. podczas walk powietrznych nad Wzgórzami Golan izraelskie myśliwce zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-21.

26 grudnia 1968 r. palestyńscy terroryści Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny (PFLP) otworzyli ogień do pasażerów izraelskiego samolotu El Al, który miał lecieć do Nowego Jorku (USA). Do ataku doszło na lotnisku w Atenach (Grecja). Zginął 1 Izraelczyk, a 2 osoby zostały ranne.

28 grudnia 1968 r. izraelscy komandosi przeprowadzili desant z helikopterów na międzynarodowym lotnisku w Bejrucie (Liban). Izraelczycy zablokowali drogi prowadzące do lotniska, a dowódca oddziałów komandosów nonszalancko wszedł do kawiarni w terminalu lotniska i zamówił kawę. Przed wycofaniem się, Izraelczycy wysadzili 13 samolotów pasażerskich Lebanese Middle East Airline. Była to kara za wspieranie przez libański rząd palestyńskiego terroryzmu.

29 grudnia 1968 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah ostrzelali miasto Bet Shean.
    31 grudnia 1968 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah ostrzelali z moździerza miasteczko Kiryat Shmona.

Libańskie władze zaprzeczyły, jakoby ostrzał moździerzowy przeprowadzono z terytorium Libanu. Palestyńska organizacja al-Fatah oświadczyła, że ostrzał przeprowadzono z terytorium Izraela.

Na początku 1969 r. Stany Zjednoczone udzieliły Izraelowi pomocy, udostępniając samoloty transportowe C-5 Galaxy, którymi przewieziono z Francji 50 myśliwców Mirage 5J w skrzyniach.

21 stycznia 1969 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w supermarkecie w centrum Jerozolimy. Zginęły 2 osoby, a 8 zostało rannych.
    25 stycznia 1969 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w konsulacie Stanów Zjednoczonych we Wschodniej Jerozolimie. Nikt nie doznał obrażeń.

W styczniu 1969 r. izraelskie samoloty zbombardowały kilka obiektów wojskowych w Syrii. Był to odwet za palestyńskie ataki terrorystyczne prowadzone z terytorium Syrii. Podczas walk powietrznych zestrzelono dwa syryjskie myśliwce Mig-17 i dwa myśliwce MiG-21.

27 stycznia 1969 r. irackie władze straciły 9 Żydów, których oskarżono o szpiegostwo na rzecz Izraela.

W lutym 1969 r. przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Organizacji Wyzwolenia Palestyny został Jaser Afarat, który był przywódcą palestyńskiego ruchu al-Fatah.
    W 1969 r. Organizacja Wyzwolenia Palestyny umocniła swoje pozycje na południowo-zachodnich stokach góry Hermon. Bazy szkoleniowe, wioski zaopatrzeniowe połączone liniami komunikacyjnymi oraz punkty obserwacyjne ukryte w niedostępnym górzystym terenie tworzyły swoisty kraj Fatahu (nazywany "Fatahland").
    W pierwszym okresie rozbudowy palestyńskiej infrastruktury na południu Libanu, rządowa armia libańska nie interweniowała w działania OWP. Jednakże z upływem czasu Palestyńczycy zaczęli coraz mocniej angażować się w życie polityczne Libanu, dążąc do przejęcia kontroli nad przebiegiem wydarzeń w całym kraju. Zaniepokojony rząd skierował na południe Libanu armię. Krwawe starcia libańskiej armii z oddziałami OWP doprowadziły do poważnego kryzysu politycznego w Libanie. Nastąpiła polaryzacja społeczeństwa libańskiego na część chrześcijańską i muzułmańską. Stało się to zarzewiem przyszłej wojny domowej.

Arafat koordynował ataki przeciwko Izraelowi. W samym tylko 1969 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili z południowego Libanu 97 akcji zbrojnych na terytorium Izraela. Równocześnie terroryści z OWP przeprowadzili ponad 700 akcji zbrojnych w Strefie Gazy, w których zginęło 9 Izraelczyków i 80 zostało rannych. Brak dokładnych informacji o palestyńskich atakach na granicy Jordanii i Syrii.
    W latach 1968-1972 Izraelskie Siły Obronne przeprowadziły 5.270 odwetowych operacji wojskowych na lądowych, morskich i powietrznych granicach Izraela.

12 lutego 1969 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły nad Wzgórzami Golan dwa syryjskie myśliwce MiG-21 i jeden MiG-17.

18 lutego 1969 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zaatakowali izraelski odrzutowiec pasażerski Boeing 707 (El Al) na lotnisku w Zurychu (Szwajcaria). Zginął pilot samolotu, a 3 pasażerów zostało rannych. Pasażerowie i pilot udaremnili próbę porwania samolotu.

24 lutego 1969 r. w starciu izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-21. Zestrzelony został izraelski bombowiec Vautour IIN.

26 lutego 1969 r. zmarł premier Levi Eshkol, w wyniku czego nastąpiło rozwiązanie gabinetu ministrów.

3 marca 1969 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.

6 marca 1969 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w stołówce w Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Rannych zostało 29 izraelskich studentów.

---------- WOJNA NA WYCZERPANIE ----------

8 marca 1969 r. egipski prezydent Gamal Nasser (1918-1970) ogłosił, że egipsko-izraelskie porozumienie o zawieszeniu broni jest nieważne. Rozpoczęła się "Wojna na Wyczerpanie", która trwała do 1970 r.

8 marca 1969 r. egipska artyleria rozpoczęła na dużą skalę nękający ostrzał izraelskich pozycji na wschodnim brzegu Kanału Sueskiego. W ciągu trzech pierwszych dni artyleryjskiego ostrzału, Egipcjanie wystrzelili 40 tys. pocisków. Równocześnie egipskie lotnictwo rozpoczęło bombardowania izraelskich stanowisk dowodzenia, składów i pozycji artylerii na Półwyspie Synaj. Doszło do licznych starć powietrznych, w których izraelskie Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-21 tracąc jedną maszynę Mirage III. Egipscy komandosi przeprowadzali nocne akcje dywersyjne, przeprawiając się na wschodni brzeg Kanału Sueskiego.

W odwecie izraelscy komandosi przeprowadzili serię ataków dywersyjnych na Ismailę, Port Faud, Port Said, Tartus i Latakija. Największą operacją był atak jednostki specjalnej (Commando Jami) na egipski posterunek radiolokacyjny w Ras al-Adabia nad Morzem Czerwonym. Zniszczono stację radiolokacyjną i zabito w walce 32 egipskich żołnierzy. Izraelski oddział po 12 minutowej walce wycofał się bez strat własnych.
    15 marca 1969 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły nad Kanałem Sueskim dwa egipskie myśliwce MiG-21.

17 marca 1969 r. premierem izraelskiego rządu została wybrana Golda Meir. Sprawowała swoje obowiązki do 15 grudnia 1969 r.

Wiosną 1969 r. izraelska armia rozpoczęła prace budowlane na wschodnim brzegu Kanału Sueskiego. Budowano fortyfikacje Linii Bar-Leva. Izraelscy żołnierze znajdowali w nowych bunkrach i schronach osłonę przed egipskim ostrzałem artyleryjskim.
    2 kwietnia 1969 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski bombowiec Super-Mystere B2.
    14 kwietnia 1969 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.
    W maju 1969 r. w wyniku egipskich działań wojennych na Półwyspie Synaj zginęło 13 izraelskich żołnierzy, a 39 zostało rannych.
    19 maja 1969 r. egipski myśliwiec MiG-19 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.

21 maja 1969 r. w bitwie powietrznej nad Półwyspem Synaj izraelskie myśliwce zestrzeliły cztery egipskie myśliwce MiG-21. Zestrzelony został także izraelski myśliwiec Mirage. Pilot katapultował się nad Kanałem Sueskim.

W czerwcu 1969 r. w wyniku egipskich działań wojennych na Półwyspie Synaj zginęło 17 izraelskich żołnierzy, a 72 zostało rannych.

17 czerwca 1969 r. izraelskie siły powietrzne zintensyfikowały swoje działania nad Kanałem Sueskim, rozpoczynając swoje akcje od przelotu czterech myśliwców Mirage nad Kairem.

19 czerwca 1969 r. palestyńscy terroryści wysadzili linię wysokiego napięcia, pozbawiając część Jerozolimy energii elektrycznej.

---------- Operacja "Rimonim" ----------

20 czerwca 1969 r. izraelskie siły powietrzne rozpoczęły operację, mającą na celu wywabienia egipskich myśliwców przechwytujących w rejon na południe od miasta Suez. Ten rejon nie był dobrze przykryty przez egipskie radary, co umożliwiało zaskoczenie i zniszczenie egipskich samolotów.
    W serii bitew powietrznych do 7 lipca 1969 r. zestrzelono dziesięć egipskich myśliwców MiG-21 i dwa MiG-17. Izraelczycy stracili jeden myśliwiec Mirage (26 czerwca 1969 r.).

24 czerwca 1969 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny wysadzili rurociąg z ropą naftową w Hajfie. Wywołany wybuchem pożar gaszono przez cztery godziny.

26 czerwca 1969 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.
    30 czerwca 1969 r. egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły trzy izraelskie myśliwce Mirage.

W lipcu 1969 r. w wyniku egipskich działań wojennych na Półwyspie Synaj zginęło 17 izraelskich żołnierzy, a 46 zostało rannych.

8 lipca 1969 r. doszło do bitwy powietrznej nad Syrią, gdy syryjskie myśliwce podjęły próbę zestrzelenia izraelskiego samolotu wywiadowczego. Podczas walki izraelskie Mirage zestrzeliły sześć syryjskich myśliwców MiG-21.

---------- Operacja "Boxer" ----------

19 lipca 1969 r. izraelscy komandosi rozpoczęli operację niszczenia egipskich stacji radiolokacyjnych i wyrzutni rakiet przeciwlotniczych SAM nad Kanałem Sueskim. Elitarna jednostka specjalna Sayeret Matkal wraz z płetwonurkami marynarki wojennej dokonały rajdu na Zieloną Wyspę na Kanale Sueskim. Zniszczono stację radiolokacyjną i stanowiska artylerii przeciwlotniczej.
    20 lipca 1969 r. oddziały specjalne Sayeret Matkal i 13 Flotylla (Commando Jami) przeprowadziły rajd na egipski garnizon wojskowy w forcie niedaleko miasta Suez. Unieszkodliwiono egipską obronę przeciwlotniczą południowej części Kanału Sueskiego.

20 lipca 1969 r. egipskie samoloty podjęły próbę zbombardowania izraelskich pozycji na Półwyspie Synaj. W bitwie powietrznej izraelskie Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-17, dwa myśliwce MiG-21 i jeden myśliwiec szturmowy Su-7. Stracono dwa samoloty Mirage IIICJ.

21 lipca 1969 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły masowe bombardowania stanowisk egipskiej artylerii przeciwlotniczej i wyrzutnie rakiet SAM nad Kanałem Sueskim. Zrzucono około 200 ton bomb.
    24 lipca 1969 r. izraelskie samoloty stoczyły bitwę powietrzną nad Kanałem Sueskim, strącając pięć egipskich myśliwców MiG-17 i jeden szturmowy Su-7.
    W tym dniu izraelskie siły powietrzne zakończyły bombardowania egipskich pozycji nad Kanałem Sueskim. Operacja zakończyła się całkowitym sukcesem. Zniszczono egipską obronę przeciwlotniczą.

W 1969 r. prawdopodobnie Izraelskie Siły Obronne dysponowały 5-6 bombami atomowymi o mocy 19 kiloton każda.
    W 1969 r. izraelskie siły powietrzne wycofały ze służby liniowej francuskie myśliwce bombardujące Dassault Ouragan, przeznaczając je do szkolenia pilotów. W 1975 r. sprzedano 18 tych maszyn do Salwadoru.

W lipcu 1969 r. państwa arabskie podjęły decyzję przywrócenia działań na froncie wschodnim przeciwko Izraelowi.

Syryjska artyleria rozpoczęła ostrzeliwać izraelskie pozycje na Wzgórzach Golan.
    Izraelczycy odpowiadali ogniem.

W okresie od sierpnia do grudnia 1969 r. w działaniach wojennych nad Kanałem Sueskim zginęło 180 izraelskich żołnierzy.

7 sierpnia 1969 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali podłożoną bombę przy przejeżdżającym autobusie wojskowym, w pobliżu El Hamma. Zginął cywilny kierowca i jeden izraelski żołnierz. Rannych zostało 12 żołnierzy.

17 sierpnia 1969 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w żydowskim domu handlowym Marks&Spencers w Londynie (Wielka Brytania).

19 sierpnia 1969 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec A-4 Skyhawk.

21 sierpnia 1969 r. Michael Dennis Rochan, australisjki chrześcijanin, członek fundamentalistycznej sekty Kościoła Bożego, podłożył ogień pod meczet al-Aksa na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Ogień poważnie uszkodził kopułę meczetu i zniszczył rzeźbioną drewnianą mównicę z 1187 r. Izraelska policja aresztowała niezrównoważony psychicznie turystę z Australii.

25 sierpnia 1969 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną przed biurem izraelskiego przedsiębiorstwa Israeli Zim Lines w Londynie (Wielka Brytania). Ranna została 1 osoba.

26 sierpnia 1969 roku osiemnaście żydowskich rodzin z Gruzji wysłało niezwykły list do premiera Izraela, ONZ i różnych organizacji na całym świecie. Powiadamiali oni, że sprzedali cały swój majątek i chcą powrócić do Ziemi Izraela. Był to nowy etap walki radzieckich Żydów o możliwość wyjazdu z ZSRR.

29 sierpnia 1969 r. palestyńscy terroryści Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny porwało amerykański samolot Trans World Airlines, lecący z Rzymu (Włochy) do Aten (Grecja). Samolot uprowadzono do Damaszku (Syria). Dwóch żydowskich pasażerów przetrzymywano przez 44 dni.

8 września 1969 r. palestyńscy terroryści obrzucili grantami w odstępie kilku minut izraelskie ambasady w Hadze (Holandia) i Bonn (RFN) oraz biuro izraelskich linii lotniczych El Al w Brukseli (Belgia). Rannych zostało 3 pracowników El Al oraz jeden klient.

---------- Operacja "Drizzle" ----------

W nocy z 9 na 10 września 1969 r. izraelscy komandosi przeprowadzili desant w rejonie portu Ras el-Sadat. Poruszając się zdobycznymi egipskimi czołgami T-55 i transporterami opancerzonymi BTR-50 zaatakowali z zaskoczenia egipskie stanowiska artylerii przeciwlotniczej, niszcząc jedne po drugich wyrzutnie rakiet SAM. Egipskie odziały wpadły w zamęt, nie stawiając żadnego oporu.
    10 września 1969 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły masowe bombardowania stanowisk egipskiej obrony przeciwlotniczej nad Kanałem Sueskim.

11 września 1969 r. około stu egipskich samolotów zaatakowało izraelskie pozycje na Półwyspie Synaj. W rejonie el-Qantara doszło do bitwy powietrznej w której izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły pięć egipskich myśliwców MiG-21 i trzy szturmowe Su-7. Izraelczycy stracili trzy myśliwce Mirage III.

W okresie sześciu tygodni, na przełomie września i października 1969 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły około tysiąca lotów bojowych niszcząc 200 wyrzutni rakiet przeciwlotniczych SAM i wszystkie stacje radiolokacyjne. Zginęło około 1,5 tys. egipskich żołnierzy. Egipska obrona przeciwlotnicza przestała praktycznie istnieć. W walkach powietrznych zestrzelono 21 egipskich samolotów, tracąc zaledwie trzy własne maszyny.
    6 października 1969 r. po raz pierwszy użyto w walce myśliwce bombardujące A-4 Skyhawk. Myśliwce osłony zestrzeliły w walce trzy egipskie myśliwce MiG-21.

Egipskie władze zaniepokojone brakiem możliwości obrony przed izraelskimi nalotami, przeprowadziły masową ewakuację ludności z miast i wiosek położonych w rejonie Kanału Sueskiego. Ewakuacja objęła 750 tys. ludzi.
    W październiku 1969 roku doszło w Kairze (Egipt) do zawarcia tajnego porozumienia pomiędzy rządem Libanu i przedstawicielami Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Palestyńska organizacja uznała zwierzchność rządu libańskiego nad "Fatahlandem", natomiast rząd libańskie w zamian zagwarantował swobodę działania siłom OWP. W ten sposób rząd Libanu zezwolił na swobodne korzystanie z jego terytorium do prowadzenia działań terrorystycznych przeciwko Izraelowi. Zjawisko państwowego terroryzmu obejmowało kolejne państwa (do Syrii dołączył Liban).

17 października 1969 r. przedstawiciele Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego rozpoczęli rozmowy poszukując sposobu zakończenia konfliktu izraelsko-egipskiego.

W 1969 r. Wielka Brytania odmówiła sprzedaży Izraelowi nowych czołgów FV 4201 Chieftain, które dostarczano do Iranu, Kuwejtu, Omanu i Jordanii. Pojawienie się tych nowoczesnych czołgów zakłóciło równowagę sił pancernych na Bliskim Wschodzie.

Izraelski rząd został zmuszony podjąć decyzję o rozpoczęciu prac konstrukcyjnych nad własnym czołgiem, który byłby produkowany przez izraelski przemysł zbrojeniowy.

22 października 1969 r. palestyńscy terroryści działający z terytorium Libanu zdetonowali bomby w pięciu domach w Hajfie. Zginęło 4 Izraelczyków, a 20 osób zostało rannych.

24 października 1969 r. izraelskie siły powietrzne wprowadziły do walki nowe myśliwce bombardujące F-4 Phantom, które zbombardowały dwie egipskie wyrzutnie rakiet SAM w pobliżu Abu Sawayr.

28 października 1969 r. odbyły się w Izraelu wybory do VII Knesetu. Wybory wygrał lewicowy Wspólny Front Robotników Izraela (Maarach), jednakże wyraźnie osłabiony.

28 października 1969 r. egipscy komandosi przeprowadzili desant z helikopterów w odległości 100-km na wschód od el-Qantara, w głębi Półwyspu Synaj. Oddział komandosów wyrządził duże straty wśród Izraelczyków.

4 listopada 1969 r. cztery nowe izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom przeleciały przekraczając barierę dźwięku nad Kairem, stolicą Egiptu.

11 listopada 1969 r. otworzono Uniwersytet imienia Ben-Guriona w Be'er Shevie, na pustyni Negew.

11 listopada 1969 r. izraelskie myśliwce Mirage i Phantom zestrzeliły trzy egipskie myśliwce MiG-21.

27 listopada 1969 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły nad Wzgórzami Golan dwa syryjskie myśliwce MiG-17 i jeden MiG-21.

9 grudnia 1969 r. sekretarz stanu USA, William Pierce Rogers przedstawił plan zakończenia konfliktu izraelsko-arabskiego. Plan Rogersa wzywał Egipt do pełnego "zaangażowania się w pokój" w zamian za wycofanie wojsk izraelskich z Półwyspu Synaj.

9 grudnia 1969 r. egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły myśliwiec bombardujący F-4 Phantom i dwa myśliwce Mirage III.

W grudniu 1969 r. izraelska eskadra myśliwców bombardujących F-4 Phantom przeprowadziły operację systematycznego niszczenia egipskich stanowisk obrony przeciwlotniczej.
    23 grudnia 1969 r. izraelscy komandosi przeprowadzili desant z helikopterów niszcząc egipską stację radarową P-12 w odległości 200-km na południe od miasta Suez.

Egipski prezydent Gamal Nasser (1918-1970) zdecydowanie odrzucił pokojowy Plan Rogersa i zwrócił się z prośbą do Związku Radzieckiego o dostawy nowoczesnego sprzętu wojskowego, by powstrzymać izraelską ofensywę powietrzną.
    ZSRR początkowo odmówił kontynuowania dostaw sprzętu wojskowego do Egiptu.

15 grudnia 1969 r. premierem izraelskiego rządu została wybrana Golda Meir. Sprawowała swoje obowiązki do 10 marca 1974 r.

Do końca 1969 r. do Izraela przyjechało 38 tys. nowych imigrantów, w większości z Zachodu.

W grudniu 1969 r. zorganizowano liczne demonstracje poparcia dla radzieckich Żydów. Demonstracje przeszły przez miasta Izraela oraz w wielu miejscach świata.

26 grudnia 1969 r. izraelskie służby specjalne uprowadziły z francuskiego portu Cherbourg pięć okrętów rakietowych, które były wybudowane dla Izraela, zapłacone, lecz ich dostawa została wstrzymana przez ogłoszenie francuskiego embarga na dostawy broni do Izraela po wojnie 1967 r.

W styczniu 1970 r. izraelskie siły powietrzne kontynuowały operacje w głębi terytorium Egiptu, atakując egipskie samoloty natychmiast po wystartowaniu ze swoich baz.
    4 stycznia 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-21.

---------- Operacja "Blossom" ----------

6 stycznia 1970 r. dwa izraelskie myśliwce bombardujące Phantom przeleciały nad Kairem i zbombardowały egipskie centrum szkolenia lotniczego w Bilbeis.
    W następnych dniach izraelskie siły powietrzne przeprowadziły ofensywę przejmując całkowite panowanie w powietrzu nad Kanałem Sueskim. Izraelskie samoloty wielokrotnie przelatywały na dużej prędkości nad egipskimi miastami, wywołując poczucie zagrożenia wśród egipskiej ludności cywilnej.
    8 stycznia 1970 r. izraelskie myśliwce bombardujące Phantom zniszczyły duży skład amunicji w pobliżu Kairu.

8 stycznia 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły nad Wzgórzami Golan trzy syryjskie myśliwce MiG-21.
    14 stycznia zestrzelono dwa syryjskie myśliwce MiG-17.

18 stycznia 1970 r. izraelskie Phantomy zbombardowały egipskie bazy w pobliżu Hulwan i Watza, powodując poważne zniszczenia.
    22 stycznia 1970 izraelscy komandosi marynarki zaatakowali i przejęli kontrolę nad egipskim posterunkiem na jednej z wysepek w Zatoce Sueskiej. Izraelczycy wycofali się po 36 godzinach.

22 stycznia 1970 r. egipski prezydent Gamal Nasser (1918-1970) przyjechał w tajemnicy do Moskwy (ZSRR), aby omówić aktualną sytuację na Bliskim Wschodzie. Związek Radziecki zgodził się na wysłanie do Egiptu swoich najnowszych baterii rakiet przeciwlotniczych SAM (w tym systemy 3M9 Kub oraz Streła-2). Miały być one obsługiwane przez radzieckich żołnierzy. Dodatkowo do Egiptu miano wysłać grupę najlepszych radzieckich pilotów.

Na początku 1970 roku Kneset przyjął poprawkę nr 2 do Prawa Powrotu. Poprawka określała definicję Żyda uprawnionego do prawa powrotu do Ziemi Izraela. Według tego prawa musiała to być osoba urodzona z matki Żydówki, według wyznania: judaizm albo po konwersji.
    23 stycznia 1970 r. Najwyższy Sąd nakazał zaznaczać w rejestrach dzieci, które mają żydowskiego ojca i nie-żydowską matkę. Odnowiło to dyskusję: Kto jest Żydem?

Na początku 1970 roku w Strefie Gazy doszło do gwałtownych walk pomiędzy rywalizującymi ze sobą grupami al-Fatah i Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, który przejął kontrolę nad miastem Shati oraz kilkoma obozami palestyńskich uchodźców.
    W całym 1970 roku odnotowano 445 incydentów zbrojnych w Strefie Gazy, w których zginęło 16 Izraelczyków i 45 Palestyńczyków. Rannych zostało 144 Izraelczyków i 667 Palestyńczyków. Palestyńskie bojówki zbrojne zaczęły wykonywać wyroki śmierci na Arabach oskarżonych o współpracę z Izraelem.

Przez ten cały czas Organizacja Wyzwolenia Palestyny kontynuowała ostrzał artyleryjski żydowskich osad w Dolinie Bet Shean. Ostrzał prowadzono z terytorium Jordanii.
    24 stycznia 1970 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny i al-Fatah wysadzili samochód przewożący amunicję. Zginęło 19 osób, a 36 zostało rannych.

8 lutego 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły trzy syryjskie myśliwce MiG-21 tracąc jeden myśliwiec Mirage.

8 lutego 1970 r. izraelskie myśliwce Phantom zestrzeliły nad Półwyspem Synaj dwa egipskie myśliwce MiG-21 tracąc jeden myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

9 lutego 1970 r. izraelskie myśliwce bombardujące Phantom zbombardowały egipskie bazy lotnicze w Dahshur i Hulwan. Podczas operacji zestrzelone zostały dwa izraelskie myśliwce Mirage III. Pilot Avinoam Keldes został wzięty do niewoli.

10 lutego 1970 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zaatakowali autobus przewożący pasażerów do izraelskiego samolotu El Al na lotnisku w Monachium (RFN). W ataku zginął 1 Izraelczyk, a 11 osób zostało rannych.

11 lutego 1970 r. jordański król Hussein (1935-1999) podjął próbę ograniczenia samowoli palestyńskich ugrupowań zbrojnych w Jordanii. Na ulicach Ammanu wybuchły starcia pomiędzy jordańskimi siłami bezpieczeństwa a palestyńskimi bojówkami, w których zginęło 300 osób.
    Aby powstrzymać wewnętrzne walki, król Hussein ogłosił: "wszyscy jesteśmy fedainami" i wyrzucił ministra spraw wewnętrznych, który był wrogo nastawiony wobec Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

21 lutego 1970 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny podłożyli bombę z zapalnikiem ciśnieniowym w szwajcarskim samolocie Convair CV-990 lecącym z Zurychu (Szwajcaria) do Tel Awiwu (Izrael). Do wybuchu bomby doszło w rejonie miasta Lucerna, w Szwajcarii. Zginęło 47 osób.

23 lutego 1970 r. palestyńscy terroryści ostrzelali autobus z turystami w Hebronie, w Judei. Zginęła turystka z Niemiec.

26 lutego 1970 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły kolejną serię bombardowań egipskich baz wojskowych położonych w głębi terytorium Egiptu. Podczas operacji myśliwce Mirage zestrzeliły trzy egipskie myśliwce MiG-21.
    W następnych dniach izraelskie samoloty prowadziły loty wywiadowcze nad Egiptem, fotografując na początku marca przybycie pierwszych oddziałów radzieckich.

---------- Interwencja Radziecka ----------

W marcu 1970 r. rozpoczął się zupełnie nowy etap "Wojny na Wyczerpanie", charakteryzujący się dużym zaangażowaniem Związku Radzieckiego w dozbrajania Egiptu. Wraz z dostawami najnowszego sprzętu wojskowego do Egiptu przyjechało około 9 tys. radzieckich żołnierzy i 150 pilotów. W ten sposób liczba radzieckich wojsk w Egipcie wzrosła z 3 tys. w styczniu do 12,2 tys. w marcu 1970 r. Radzieccy żołnierze pozwolili Egiptowi odtworzyć zniszczoną obronę przeciwlotniczą kraju.
    Jedna radziecka brygada rakiet przeciwlotniczych SA-3 SAM broniła rejonu Hulwan-Suez, druga brygada chroniła rejon Aleksandrii, a trzecia brygada rejonu Kairu. 15 marca radziecka obrona przeciwlotnicza poinformowała o osiągnięciu gotowości bojowej.
    W powietrzu pojawiły się dwie eskadry myśliwców MiG-21 MF (36 maszyn) pilotowanych przez radzieckich pilotów. Eskadra dowodzona przez pułkownika Konstantin Korotyuk bazowała na północy Egiptu i broniła Delty Nilu. Eskadra dowodzona przez pułkownika Yuriy Nastenko bazowała w południowo-wschodnim Egipcie i broniła Kairu oraz Suezu.

Na wody Morza Śródziemnego wpłynął duży zespół operacyjny 60 okrętów wojennych ZSRR, o tonażu porównywalnym z VI Flotą Stanów Zjednoczonych.

Jednocześnie Związek Radziecki nasilił wysiłki oczerniania Izraela na arenie międzynarodowej.
    Pomimo to, przez cały czas rosła wielkość żydowskich emigrantów opuszczających ZSRR.

2 marca 1970 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.
    Syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage.

6 marca 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage i Phantom zestrzeliły trzy egipskie myśliwce MiG-21.

W marcu 1970 r. syryjscy komandosi zaczęli przenikać w głąb Wzgórz Golan przeprowadzając akcje dywersyjne, które powodowały dużo strat.
    W odpowiedzi Izraelczycy ostrzeliwali syryjskie pozycje.

25 marca 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły cztery egipskie myśliwce MiG-21.
    27 marca 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły osiem egipskich myśliwców MiG-21.
    2 kwietnia 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-21 tracąc jeden myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

18 kwietnia 1970 r. dwa izraelskie samoloty zwiadowcze poinformowały o namierzeniu przez radzieckie wyrzutnie rakietowe i zawróciły nad Półwysep Synaj. Był to pierwszy kontakt izraelskich pilotów z wojskami radzieckimi w Egipcie.
    Po kilku dniach radzieckie rakiety przeciwlotnicze SA-3 zestrzeliły izraelski myśliwiec bombardujący Skyhawk, a następnie dwa myśliwce Mirage. Następnie dwa egipskie myśliwce MiG-21 (piloci radzieccy) ścigały izraelskie myśliwce Skyhawk głęboko nad Półwysep Synaj, uszkadzając jedną izraelską maszynę. Egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec F-4 Phantom. W następnych dniach odnotowano więcej podobnych starć, bez strat.

25 kwietnia 1970 r. egipskie bombowce zbombardowały izraelskie posterunki na Półwyspie Synaj. Podczas walk powietrznych izraelskie myśliwce Mirage i Phantom zestrzeliły dwa egipskie bombowce Ił-28.

26 kwietnia 1970 r. wielka demonstracja Żydów przeszła przez Nowy Jork (USA) wzywając władze ZSRR do wypuszczenia radzieckich Żydów, by mogli wrócić do Ziemi Izraela. Skandowano hasło: "Wypuść Mój Lud!"

W maju 1970 r. egipska artyleria nasiliła ostrzał izraelskich pozycji na wschodnim brzegu Kanału Sueskiego. Wzrosła także aktywność egipskich komandosów, którzy przenikali na Półwysep Synaj przeprowadzając akcje dywersyjne. W ciągu jednego tylko tygodnia zanotowano 304 incydenty zbrojne. Egipcjanie informowali, że w ciagu jednej godziny wystrzeliwują tysiąc pocisków w stronę izraelskich pozycji.
    Działalność izraelskich sił powietrznych została bardzo mocno ograniczona przez nowe systemy rakietowe SAM-3, które zasięgiem swego rażenia przykryły cały rejon Kanału Sueskiego.

3 maja 1970 r. patrol straży granicznej ostrzelał grupę palestyńskich terrorystów, którzy przekraczali w nocy granicę jordańsko-izraelską w Dolinie Jordanu. W wymianie ognia zginęło 21 palestyńskich terrorystów.

4 maja 1970 r. dwóch palestyńskich terrorystów wdarło się do konsulatu Izraela w mieście Asuncion, w Paragwaju. Zamachowcy otworzyli ogień z broni maszynowej zabijając sekretarza konsulatu, Ednę Pe'er. Ranny został 1 lokalny pracownik. Sprawców aresztowani i skazano na długie wyroki.

12 maja 1970 r. izraelskie myśliwce Skyhawk zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-17.
    14 maja 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-21.
    15 maja 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-17 i jeden MiG-21.
    16 maja 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-17.

22 maja 1970 r. palestyńscy terroryści przekroczyli granicą libańsko-izraelską i ostrzelali z pancerzownicy autobus szkolny w rejonie Avivim. Zginęło 9 uczniów i 2 nauczycieli, a 24 uczniów zostało rannych.

3 czerwca 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły trzy egipskie myśliwce MiG-21.
    8 czerwca 1970 r. egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły cztery izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom.
    20 czerwca 1970 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec bombardujący A-4 Skyhawk.
    22 czerwca 1970 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec bombardujący A-4 Skyhawk.

23 czerwca 1970 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony ostrzelali biuro niemieckiej firmy Amtorg Trading Corporation w Nowym Jorku (USA).

26 czerwca 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-21 i dwa MiG-17.
    26 czerwca 1970 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.
    27 czerwca 1970 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.

30 czerwca 1970 r. radzieckie wyrzutnie rakiet SA-3 zestrzeliły nad Kanałem Sueskim dwa izraelskie myśliwce Phantom. Rosjanie zastawili pułapkę, zmieniając po kryjomu w nocy stanowiska swoich baterii rakietowych.

30 czerwca 1970 r. Stany Zjednoczone zaniepokojone radziecką interwencją w Egipcie podwoiły wysiłki w kierunku pokojowego rozwiązania konfliktu.

10 lipca 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły pięć egipskich myśliwców MiG-21.

14 lipca 1970 r. osiemdziesięciu radzieckich Żydów zwróciło się do Rady Najwyższej ZSRR z prośbą o wydanie zezwolenia na wyjazd do Izraela.

18 lipca 1970 r. izraelskie myśliwce bombardujące Phantom zaatakowały baterię wyrzutni rakietowych SA-2 SAM położoną około 55-km na zachód od Suezu, w Egipcie. Podczas nalotu zniszczono zaledwie dwie wyrzutnie, tracąc przy tym dwa samoloty.
    23 lipca 1970 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec bombardujący A-4 Skyhawk.
    27 lipca 1970 r. izraelskie myśliwce Mirage zestrzeliły dwa egipskie myśliwce MiG-17.
    30 lipca 1970 r. izraelskie myśliwce bombardujące zniszczyły egipską stację radarową w Sohana, w Zatoce Sueskiej. Równocześnie grupa izraelskich myśliwców Mirage wciągnęła w pułapkę eskadrę pilotowanych przez Rosjan myśliwców. W bitwie powietrznej zestrzelono pięć egipskich myśliwców MiG-21 tracąc jeden myśliwiec Mirage III.

W artyleryjskich pojedynkach nad Kanałem Sueskim, w okresie od kwietnia do sierpnia 1970 r. zginęło 2.873 egipskich żołnierzy, a około 4 tys. zostało rannych. Strona izraelska ponosiła niewielkie straty, gdyż żołnierze chronili się w wybudowanych schronach i bunkrach. W ten sposób "Wojna na Wyczerpanie" prowadziła do wyczerpania Egiptu.

Pod koniec lipca 1970 r. sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych William Rogers (1913-2001) zdołał przekonać Izrael i Egipt do przyjęcia warunków pokojowego planu rozwiązania konfliktu.

7 sierpnia 1970 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.

---------- Zawieszenie broni ----------

7 sierpnia 1970 r. Izrael i Egipt zgodziły z amerykańską propozycją i ogłosiły zawieszenie broni, które miało obowiązywać przez trzy miesiące. Plan Rogersa nakładał na obie strony obowiązek zachowania "militarnego status quo w obrębie strefy sięgającej 50-km na wschód i zachód od linii zawieszenia broni."

7 sierpnia 1970 r. Egipcjanie i ich radzieccy sojusznicy natychmiast po ogłoszeniu zawieszenia broni rozpoczęli rozmieszczanie nowych baterii rakiet przeciwlotniczych w rejonie Kanału Sueskiego. Do października 1970 r. powstało około stu nowych stanowisk baterii SAM. W ten sposób Egipt i ZSRR skonstruowały największy system obrony przeciwlotniczej w historii.

27 sierpnia 1970 r. Światowa Organizacja Syjonistyczna zawarła w Jerozolimie porozumienie z United Jewish Appeal i Keren Hayesod-United Israel Appeal o wzmocnieniu Agencji Żydowskiej.

6 września 1970 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny porwali jednocześnie trzy samoloty pasażerskie.
    Amerykański samolot Trans World Airlines (Boeing 707) lecący z Frankfurtu (RFN) do Nowego Jorku (USA) z 141 pasażerami na pokładzie został uprowadzony do Zerqa w Jordanii.
    Szwajcarski samolot Swissair (Douglas DC-8) lecący z Zurychu (Szwajcaria) do Nowego Jorku (USA) z 143 pasażerami na pokładzie został porwany do Zerqa w Jordanii.
    Amerykański samolot Pan Am (Boeing 757) lecący z Brukseli (Belgia) do Nowego Jorku (USA) z 153 pasażerami na pokładzie został uprowadzony do Bejrutu w Libanie, gdzie do porywaczy dołączyli kolejni terroryści. Samolot poleciał następnie do Kairu (Egipt), gdzie po uwolnieniu wszystkich pasażerów samolot został wysadzony.
    Izraelski samolot El Al (Boeing 707) lecący z Amsterdamu (Holandia) do Nowego Jorku (USA) z 148 pasażerami na pokładzie został zaatakowany przez dwóch terrorystów. Izraelscy ochraniarze oraz pasażerowie obezwładnili porywaczy i samolot awaryjnie lądował w Londynie (Wielka Brytania).

7 września 1970 r. na lotnisku Zerqa w Jordanii znalazły się dwa porwane przez palestyńskich terrorystów samoloty pasażerskie. Porywacze wypuścili 125 pasażerów, pozostawiając w samolotach obywateli Izraela, USA, RFN i Szwajcarii.

8 września 1970 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon (1913-1994) opowiedział się za zbombardowaniem obozów Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny w Jordanii.

9 września 1970 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny porwali brytyjski samolot BOAC (Vickers VC-10) lecący z Bahrajnu do Londynu (Wielka Brytania), każąc mu wylądować na lotnisku w Zerqa w Jordanii.

10 września 1970 r. jordańskie oddziały specjalne zaatakowały hotel w Ammanie (Jordania), w którym palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny przetrzymywali część zakładników.
    12 września 1970 r. palestyńscy terroryści wysadzili wszystkie trzy porwane samoloty na lotnisku Zerqa w Jordanii. Wcześniej uwolniono wszystkich zakładników.
    Uwydatniło to bezradność jordańskiego rządu na terenach kontrolowanych przez siły palestyńskie. Palestyńczycy ogłosili miasto Irbid "terenem wyzwolonym". W ten sposób Organizacja Wyzwolenia Palestyny podjęła próbę stopniowego przejęcia władzy w Jordanii.

16 września 1970 r. jordański król Hussein ogłosił stan wojenny w Jordanii.
    17 września 1970 r. jordańska armia zaatakowała główną kwaterę Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Ammanie. Zaatakowano również palestyńskie obozy szkoleniowe w Irbid, Sol, Sweileh i Zarqa. W ciężkich ulicznych walkach zginęło 3 tys. osób. Walki uliczne w Ammanie zostały określone przez OWP mianem "Czarnego Września".

18 września 1970 r. Syria wezwała Jordanię do zaprzestania działań przeciwko palestyńskim organizacjom zbrojnym, grożąc interwencją zbrojną. W Syrii znajdowała się brygada Armii Wyzwolenia Palestyny. Syryjczycy pospiesznie przemalowali swoje czołgi, koncentrując je na granicy Jordanii, grożąc wysłaniem palestyńskich oddziałów z odsieczą dla Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

19 września 1970 r. izraelskie samoloty przeprowadziły ostrzegawcze loty nad syryjskimi wojskami zgromadzonymi na granicy z Jordanią. W ten sposób Izrael ostrzegał przed syryjską interwencją zbrojną w wewnętrzne sprawy Jordanii, grożąc bombardowaniem wojsk syryjskich.

27 września 1970 r. przywódcy ośmiu państw arabskich spotkali się w Kairze (Egipt) z przywódcą Organizacji Wyzwolenia Palestyny, Jaserem Arafatem. Zawarto porozumienie o zakończeniu walk, przyznając prawo działania OWP w Jordanii.
    28 września 1970 zmarł na zawał serca egipski prezydent Gamal Nasser (1918-1970).
    W rezultacie Organizacja Wyzwolenia Palestyny została pozbawiona egipskiej protekcji, a jordańska armia wznowiła atakowanie palestyńskich baz szkoleniowych w Jordanii.

We wrześniu 1970 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon (1913-1994) złożył deklarację zobowiązującą USA do interwencji zbrojnej w obronie Izraela, gdyby ten został zaatakowany przez Egipt i ZSRR.
    Jesienią 1970 r. Kongres Stanów Zjednoczonych zaniepokojony systematycznie rosnącą pozycją Związku Radzieckiego w Egipcie, po raz pierwszy zgodził się dostarczyć Izraelowi najnowocześniejszy amerykański sprzęt wojskowy o wartości 500 mln USD. Pozwoliło by to przywrócić równowagę sił na Bliskim Wschodzie.

31 października 1970 r. osłabiony przywódca Organizacji Wyzwolenia Palestyny, Jaser Arafat podpisał ugodę zwracając wszystkie prawa królowi Jordanii. Arafat zgodził się na likwidację wszystkich obozów szkoleniowych OWP na terytorium Jordanii, zabraniając swoim członkom noszenia broni.
    Starcia z jordańską armią trwały jeszcze do 9 listopada 1970 r.
    W rezultacie "Czarnego Września" około 300 tys. palestyńskich uchodźców wyjechało z Jordanii, osiedlając się w większości w Libanie. Organizacja Wyzwolenia Palestyny utworzyła na południu Libanu swoiste państwo w państwie (zwane "Fatahland"). Dysponując rocznym budżetem w wysokości 400 mln USD (od arabskich państw Zatoki Perskiej) OWP stworzyła cały system opieki społecznej ze szpitalami i przychodniami lekarskimi. Tworzono palestyńskie przedsiębiorstwa, agencje prasowe, urzędy pocztowe, banki i rozgłośnie radiowe.
    Rządzące w Libanie elity chrześcijańskie zepchnęły palestyńskich uchodźców do rangi ludności drugiej klasy, nie przyznając Palestyńczykom normalnych praw obywatelskich. To dlatego palestyńscy uchodźcy tak łatwo poddali się wpływom Organizacji Wyzwolenia Palestyny.
    Organizacja Wyzwolenia Palestyny stworzyła w południowym Libanie sieć obozów szkoleniowych, w których zgromadzono około 15 tys. uzbrojonych ludzi z różnych palestyńskich frakcji. Wszystkie one podlegały dowództwu Jasera Arafata, który koordynował działaniami przeciwko Izraelowi.
    W obozach szkoleniowych Organizacji Wyzwolenia Palestyny szkolili się terroryści z całego świata - z Czerwonych Brygad, Frakcji Czerwonej Armii, Akcji Bezpośredniej i innych.

6 listopada 1970 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę na dworcu autobusowym w centrum Tel Awiwu. Po 20-minutach, w czasie trwania akcji ratunkowej zdetonowali drugą bombę. Zginęło 2 Izraelczyków, a 34 osoby zostały ranne.

8 listopada 1970 r. jeden z przywódców palestyńskiej organizacji terrorystycznej al-Fatah, Abu Iyad wydał oświadczenie w Ammanie (Jordania), że ostatni zamach bombowy w Tel Awiwie był "początkiem częstszych i większych operacji w obrębie naszego okupowanego kraju rodzinnego."

16 grudnia 1970 r. w Leningradzie (ZSRR) rozpoczęła się rozprawa sądowa, w której 11 radzieckich Żydów zostało oskarżonych o próbę porwania samolotu, aby uciec do Izraela.

17 grudnia 1970 r. odbyła się specjalna sesja Knesetu poświęcona sytuacji społeczności żydowskiej w Związku Radzieckim.
    Grupa izraelskich aktywistów rozpoczęła strajk głodowy przy Zachodniej Ścianie w Jerozolimie, w geście solidarności z oskarżonymi w Leningradzie Żydami.

25 listopada 1970 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligii Obrony (JDL) zdetonowali bombę podłożoną przed biurem radzieckich linii lotniczych Aeroflot w Nowym Jorku (USA).

24 grudnia 1970 r. sąd w Leningradzie (ZSRR) skazał dwóch Żydów na karę śmierci, a pozostałych dziewięciu na długie więzienie.

W 1970 r. przyjęto poprawkę do Prawa Powrotu wprowadzającą ścisłe kryteria religijne.
    Do końca 1970 r. do Izraela przyjechało 36 tys. nowych imigrantów, w tym ponad 10 tys. z ZSRR. Założono nowe osiedla Petza'el i Mitzpe Shalem w Dolinie Jordanu oraz Ketura w obszarze Arava.

4 stycznia 1971 r. specjalny wysłannik ONZ na Bliski Wschód Gunnar Jarring (1907-2002) opublikował swój raport. Pokojowa misja Jarringa zakończyła się porażką.
    Egipski prezydent Mohammed Anwar Al Sadat (1918-1981) oświadczył, że gdyby Izrael zobowiązał się do "wycofania swoich wojsk z Synaju i Strefy Gazy" to byłaby możliwość rozpoczęcia negocjacji pokojowych.

11 stycznia 1971 r. do Izraela przyjechał Nathan Tzirolnikov, nowy imigrant ze Związku Radzieckiego. Został on przywitany jako trzy milionowy obywatel Izraela.

15 stycznia 1971 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligii Obrony (JDL) powybijali okna w biurze rosyjskich linii lotniczych Aeroflot w Nowym Jorku (USA).

W lutym i marcu 1971 r. radzieccy Żydzi zorganizowali liczne demonstracje w Moskwie i innych miastach ZSRR, żądając przyznania prawa do wyjazdu do Izraela.

23 lutego 1971 r. w Brukseli (Belgia) odbył się międzynarodowy kongres poparcia dla radzieckich Żydów. W obradach uczestniczyło 800 delegatów z całego świata.

22 kwietnia 1971 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony zdetonowali bombę w biurze radzieckiej firmy handlowej Amtorg w Nowym Jorku (USA).

27 maja 1971 r. egipski prezydent Anwar Sadat (1918-1981) zawarł nowe porozumienie pomiędzy Egiptem a Związkiem Radzieckim. Egipt zadeklarował wybór socjalizmu jako drogi swego rozwoju, w zamian Związek Radzieckich zaoferował wszechstronną pomoc gospodarczą i wojskową, w tym dostawy najnowszego sprzętu wojskowego oraz szkolenie wojska.

28 maja 1971 r. izraelski konsul w Istambule (Turcja) Efraim Elrom został zamordowany. Do zamachu przyznała się Turecka Armia Wyzwoleńcza.

W maju 1971 r. izraelski przemysł zbrojeniowy rozpoczął produkcję wielozadaniowego myśliwca Nesher, który opierał się na konstrukcji francuskiego Mirage IIIJ. Produkcję samolotu ukończono w lutym 1974 r. Z linii produkcyjnej zeszło 51 myśliwców Nesher S, oraz 10 dwu miejscowych maszyn szkoleniowych Nesher T.

21 czerwca 1971 r. w Jerozolimie odbyła się konferencja, na której założono nowe fundamenty działania Agencji Żydowskiej.
    W 1971 r. założono Radę Syjonistyczną, która zajmowała się kształtowaniem świadomości syjonistycznej ochotników pracujących w kibucach i moszawach. Do Rady Syjonistycznej przyłączyło się ponad sto mniejszych organizacji, wliczając w to stowarzyszenia studenckie i ruchy kibucowe oraz moszawowe.

W 1971 r. Izraelskie Siły Obronne przeprowadziły dużą operację wojskową w Strefie Gazy, której celem było zniszczenie infrastruktury palestyńskich organizacji terrorystycznych. Izraelska armia odizolowała całą Strefę Gazy, budując punkty kontrolne na drogach dojazdowych. Wewnątrz strefy rozlokowano oddziały wojskowe, wprowadzając ścisłą kontrolę wszystkich miasteczek i wiosek. W ciągu całego 1971 r. w starciach zginęło ponad 100 uzbrojonych Palestyńczyków, a tysiące podejrzanych o działalność terrorystyczną aresztowano. W rezultacie tych działań nastąpił zdecydowany spadek incydentów zbrojnych w Strefie Gazy.
    W lipcu 1971 r. izraelska armia poszerzyła główne drogi przebiegające przez obozy palestyńskich uchodźców w Strefie Gazy. Działania te miały na celu zapewnienie bezpieczeństwa izraelskim patrolom, które bardzo często były atakowane w ciasnych uliczkach arabskich miasteczek.

7 lipca 1971 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah ostrzelali rakietami dzielnicę podmiejską Tel Awiwu. Zginęło 4 Izraelczyków, a 30 osób zostało rannych.

18 lipca 1971 r. francuska prasa ujawniła, że Izrael produkuje dwie bomby atomowe rocznie.

20 sierpnia 1971 r. rząd przeprowadził dewaluację waluty, co spowodowało gwałtowny wzrost cen żywności.

22 sierpnia 1971 r. siedemdziesięciu radzieckich Żydów poprosiło o obywatelstwo Izraela, pozostając wciąż w Związku Radzieckim. Był to kolejny krok w walce radzieckich Żydów o przyznanie prawa do wyjazdu do Izraela.
    Przez cały świat przeszły żydowskie demonstracje poparcia dla walki radzieckich Żydów o prawo do wyjazdu do Izraela.

16 września 1971 r. palestyńscy terroryści z OWP rzucili granat w tłum amerykańskich turystów zwiedzających Jerozolimę. Zginęła 4-letnia arabska dziewczynka, a 6 osób zostało rannych.

4 listopada 1971 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage. Syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.
    14 listopada 1971 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III. Syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage III.

5 grudnia 1971 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony zdetonowali bomby w dwóch radzieckich sklepach w Nowym Jorku i w Minnesocie (USA).

Do końca 1971 r. do Izraela przyjechało 42 tys. nowych imigrantów.
    Na Półwyspie Synaj założono nowe osady: Ophira (obecne Sharm El-Sheikh), Di Zahav (obecne Dahab), Neviot (obecne Nuweiiba) oraz Sadot. Na Wzgórzach Golan założono osadę Elrom.

2 stycznia 1972 r. do Izraela przyjechał słynny nowy imigrant. Był to Eliahu Rips z Rygi (Łotwa), który w 1969 roku podpalił samego siebie w proteście przeciwko radzieckim ograniczeniom wyjazdu Żydów do Izraela.

13 stycznia 1972 r. izraelskie myśliwce Mirage i Phantom zestrzeliły trzy egipskie myśliwce MiG-21.

Przez cały 1972 r. odnotowano 60 incydentów zbrojnych w Strefie Gazy. Ten duży spadek aktywności palestyńskich terrorystów był wynikiem działalności izraelskiej armii.
    16 stycznia 1972 r. palestyńscy terroryści ostrzelali samochód w Strefie Gazy. Zginęła amerykańska pielęgniarka, a 3 osoby zostały ranne.

W dniach 18-28 stycznia 1972 r. odbył się Dwudziesty Ósmy Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Kongres uroczyście ogłosił, że blisko 1 milion Żydów na całym świecie należy do różnych organizacji będących członkami Światowej Organizacji Syjonistycznej.

26 stycznia 1972 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony rzucili bomby zapalające w biuro Sola Huroka w Nowym Jorku (USA). Sol Hurok organizował radziecki wycieczki po Stanach Zjednoczonych.

8 lutego 1972 r. palestyńscy terroryści z Czarnego Września ostrzelali z broni maszynowej fabrykę w Hamburgu (Niemcy). Firma dostarczało elektryczne generatory dla izraelskich samolotów.

8 maja 1972 r. palestyńscy terroryści z Czarnego Września porwali belgijski samolot Sabena (Boeing 767) lecący z Wiednia (Austria) i zmusili do wylądowania w Lod (Izrael).
    Następnego dnia izraelscy komandosi (Sayeret Matkal) przeprowadzili szturm na porwany samolot zabijając 2 porywaczy i aresztując 2 pozostałych. Zginął także 1 pasażer oraz 5 komandosów.

30 maja 1972 r. trzech japońskich terrorystów z Japońskiej Czerwonej Armii otworzyło ogień z broni maszynowej w poczekalni terminalu lotniska międzynarodowego w Lod, zabijając 24 osoby (w tym 16 chrześcijańskich pielgrzymów z Puerto Rico) i zranili 78 innych osób. Jeden zamachowiec został zastrzelony przez ochraniarzy, drugi wysadził się granatem, a trzeci (Kozo Okamoto) został aresztowany i w czerwcu 1972 r. skazany na dożywotnie więzienie.
    Japońscy terroryści przeszli szkolenie w palestyńskim obozie Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Baalbek, w Libanie. Atak na lotnisku w Lod przeprowadzili w imieniu Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny.

W maju 1972 roku do Izraela przyjechało 2,5 tys. radzieckich Żydów, którzy pomimo ograniczeń zdołali wyjechać z ZSRR.

W 1972 roku władze radzieckie zażądały, by Żydzi pragnący wyjechać z ZSRR do Izraela płacili "podatek od dyplomów". Żydów pragnących wyjechać z ZSRR spotykały represje oraz pokazowe procesy.
    Żądanie zostało odrzucone przez Izrael, Stany Zjednoczone i inne kraje.

W ciągu całego 1972 r. żydowskie i syjonistyczne organizacje organizowały demonstracje i protesty na całym świecie, domagając się prawa wyjazdu radzieckich Żydów z ZSRR do Izraela.

W 1972 r. zaczęła się komplikować sytuacja wewnętrzna w Libanie. Zwalczające się ugrupowania polityczne zaczęły tworzyć własne milicje, które miały służyć samoobronie. We wszystkich grupach etniczno-religijnych społeczeństwa libańskiego narastały obawy przed coraz silniejszymi wpływami Organizacji Wyzwolenia Palestyny, która kontrolowała południową część kraju.
    Główna kwatera OWP znajdowała się w Dolinie Bekaa i w zachodniej części Bejrutu.

13 czerwca 1972 r. egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

20 czerwca 1972 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny - Główne Dowództwo ostrzelali rakietami autobus na Wzgórzach Golan. Zginęło 2 Izraelczyków, a kilkoro zostało rannych.

20 czerwca 1972 r. izraelska artyleria ostrzelała w odwecie przygraniczne wioski na terytorium Libanu. Zginęło około 50 osób.
    Rada Bezpieczeństwa ONZ potępiła Izrael, za ostrzelanie Libanu.

26 czerwca 1972 r. izraelscy komandosi (Jednostka 269) przeprowadzili spektakularny atak, porywając z Syrii pięciu oficerów syryjskiego wywiadu, którzy planowali operacje dywersyjne przeciwko Izraelowi. Później wymieniono ich na trzech izraelskich pilotów.

27 czerwca 1972 r. libański premier Saeb Salam (1905-2000) zawarł porozumienie z przywódcą Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaserem Arafatem (1929-2004) o wstrzymaniu aktywności terrorystycznej prowadzonej przez OWP z terytorium Libanu przeciwko Izraelowi.

W 1972 r. Liga Arabska w Damaszku (Syria) sformułowała oficjalną wersję zasad bojkotu gospodarczego Izraela.

Od 1972 r. Stany Zjednoczone stały się głównym dostawcą sprzętu wojskowego i najnowszych technologii dla Izraela.

11 lipca 1972 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny rzucili granatem w tłum ludzi czekających na dworcu autobusowym w Tel Awiwie. Rannych zostało 9 osób.

W 1972 r. Izraelskie Siły Obronne wprowadziły do służby amerykański system mobilnej artylerii polowej opartej na rakietach taktycznych ziemia-ziemia MGM-52 Lance. Pociski rakietowe Lance mogły razić cele w odległości do 130-km, przenosząc głowicę konwencjonalną lub nuklearną.
    26 lipca 1972 r. w Izraelu uruchomiono łączność satelitarną.

5 września 1972 r. palestyńscy terroryści z Czarnego Września zaatakowali izraelską reprezentację sportowców podczas Olimpiady w Monachium (RFN). W hotelu zabito dwóch sportowców, biorąc jako zakładników resztę reprezentacji.

5 września 1972 r. premier Golda Meir zaapelowała do wszystkich państw o ochronę izraelskich obywateli przed aktami terroryzmu i potępienie napaści na Olimpiadzie w Monachium.

W nocy z 5 na 6 września 1972 r. niemiecka policja przeprowadziła nieudaną operację odbicia izraelskich sportowców na lotnisku w Monachium. Podczas strzelaniny zginęło 9 izraelskich sportowców i 5 palestyńskich terrorystów.
    6 września 1972 r. odbyła się uroczystość żałobna podczas Olimpiady w Monachium. Flaga olimpijska oraz flagi większości państw zostały opuszczone do połowy. Dziesięć państw arabskich oraz Związek Radziecki zażądały by ich flag nie opuszczano podczas ceremonii żałobnej.

Większość państw potępiła masakrę w Monachium. Z państw arabskich jedynie jordański król Hussein publicznie potępił atak podczas Olimpiady, nazywając go "przestępstwem przeciwko cywilizacji... popełnionym przez chore umysły."
    Ciała pięciu zabitych w Monachium palestyńskich terrorystów przewieziono do Libii, gdzie zostali pochowani jako bohaterowie ze wszystkimi honorami wojskowymi.

9 września 1972 r. izraelskie siły powietrzne zbombardowały palestyńskie bazy w Libanie i Syrii. W walkach powietrznych izraelskie myśliwce Mirage i Phantom zestrzeliły trzy syryjskie myśliwce Su-7 i dwa myśliwce MiG-21.

10 września 1972 r. palestyński terrorysta z Czarnego Września napadł i zranił pracownika ambasady Izraela w Brukseli (Belgia).
    19 września 1972 r. w wybuchu przesyłki pocztowej zginął attache rolniczy Ami Shechori z ambasady Izraela w Londynie (Wielka Brytania). Do zamachu przyznał się palestyński Czarny Wrzesień.

We wrześniu 1972 r. premier Golda Meir zleciła izraelskiemu wywiadowi Mossadowi wykrycie i zamordowanie wszystkich osób odpowiedzialnych za masakrę izraelskich sportowców podczas Olimpiady w Monachium. Operacja otrzymała kryptonim "Gniew Boga" (Mivtzah Zaam Ha'el). Agenci Mossadu prowadzili swoje dochodzenie przez 20 lat, systematycznie zabijając odnalezionych palestyńskich terrorystów.

16 października 1972 r. izraelscy agenci Mossadu wytropili i zabili w Rzymie (Włochy) palestyńskiego terrorystę Abdel Wael Zwaitera, który był przedstawicielem Organizacji Wyzwolenia Palestyny we Włoszech i członkiem Czarnego Września.

20 września 1972 r. palestyńscy terroryści z Czarnego Września wysłali w Amsterdamie (Holandia) około 50 przesyłek pocztowych z materiałem wybuchowym zaadresowanych do izraelskich urzędników. W Jerozolimie i Tel Awiwie wykryto dwie takie przesyłki, z których jedna była zaadresowana do ministra transportu Shimona Peresa. Jedna z przesyłek wybuchła, raniąc pracownika poczty w Jerozolimie.
    21 września 1972 r. wykryto dziesięć przesyłek pocztowych z materiałami wybuchowymi zaadresowanych do izraelskich urzędników.
    29 września 1972 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w supermarkecie w Jerozolimie. Rannych zostały 3 osoby.
    25 października 1972 r. palestyńscy terroryści z Czarnego Września wysłali w Kiryat Shmona przesyłki pocztowe z materiałami wybuchowymi adresowane do prezydenta Stanów Zjednoczonych Richarda Nixona, sekretarza obrony Melvina Lairda i sekretarza stanu Williama Rogersa. Przesyłki wykryli podejrzliwi pracownicy poczty.

21 listopada 1972 r. izraelskie myśliwce Mirage i Phantom zestrzeliły siedem syryjskich myśliwców MiG-21.

8 grudnia 1972 r. izraelscy agenci Mossadu zdetonowali bombę w Paryżu (Francja) zabijając palestyńskiego terrorystę Mahmouda Hamshari, który był przywódcą Czarnego Września we Francji.

28 grudnia 1972 r. czterech islamskich terrorystów wtargnęło do ambasady Izraela w Bangkoku (Tajlandia) i wzięło jako zakładników sześciu pracowników ambasady. Po 19 godzinach zakładnicy zostali zwolnieni.

Pod koniec 1972 r. egipski prezydent Anwar Sadat (1918-1981) publicznie oświadczył, że Egipt jest zobowiązany do wszczęcia wojny z Izraelem i jest przygotowany "poświęcić milion egipskich żołnierzy".
    Równocześnie egipska armia rozpoczęła koncentrację oddziałów w rejonie Kanału Sueskiego. Ochronę przeciwlotniczą zapewniały radzieckie baterie rakiet przeciwlotniczych SA-2, SA-3, SA-4, SA-6 oraz SA-7. Egipskie siły powietrzne zostały wzmocnione radzieckimi pilotami myśliwców MiG-21. Wojska pancerne dysponowały nowymi radzieckimi czołgami T-62 oraz starszymi T-55. Oddziały piechoty uzbrojone w nowoczesne radzieckie rakiety przeciwpancerne AT-3 Sagger.

Do końca 1972 r. do Izraela przyjechało 56 tys. nowych imigrantów, w tym ponad połowa z ZSRR. W tym roku wybudowano ponad 50 tys. nowych mieszkań, co przyczyniło się do wzrostu gospodarczego Izraela.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

-------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII:1973 - Wojna Jom Kipur