------------ 1990 ------------

Początek 1990 roku charakteryzował się napływem wielkiej ilości radzieckich Żydów do Izraela. Do 12 czerwca 1990 roku do Izraela przyjechało 50 tys. nowych imigrantów. Stawiało to przed gospodarką Izraela zupełnie nowe wyzwanie. Nowi imigranci potrzebowali mieszkań i miejsc pracy.
    W 1990 roku Centralny Urząd Statystyczny poinformował, że w ciągu roku eksport wyniósł 793,5 mln USD oraz dodatkowo 30 mln USD ze sprzedaży technologii rolniczych.

W lipcu 1990 roku doszło do demonstracji bezdomnych Izraelczyków, którzy zakładali obozowiska w centrach miast i protestowali przeciwko lepszemu traktowaniu nowych imigrantów niż rodzimych mieszkańców Izraela.

11 września 1990 roku Aliyah ze Związku Radzieckiego osiągnęła swój punkt kulminacyjny. Od początku roku do Izraela przyjechało 100 tys. nowych imigrantów.

W październiku 1990 roku Izrael importował tysiące przyczep kampingowych, które miały tymczasowo rozwiązać problem mieszkaniowy ogromnej ilości nowych imigrantów.
    30 października 1990 roku powstała pierwsza tymczasowa dzielnica przyczep kampingowych w Bat Yam. W całym kraju nasilała się krytyka funkcjonowania obozów dla imigrantów (ma'abarot).

W listopadzie 1990 roku do Izraela przyjechało 26.562 nowych imigrantów, w tym 95% ze Związku Radzieckiego.
    Do końca 1990 roku do Izraela przyjechało 200 tys. nowych imigrantów.

------------ 1991 ------------

---------- Operacja "Salomon" ----------

W dniach 24-25 maja 1991 roku izraelskie siły powietrzne przeprowadziły operację ewakuacji etiopskich Żydów z pogrążającej się w chaosie Etiopii do Izraela. W ciągu 36-godzin 34 izraelskie samoloty transportowe C-130 Hercules i pasażerskie Boeing 707 przewiozły 14.325 czarnych Żydów do Izraela (w rekordowym locie Boeing 707 przewiózł jednorazowo 1.122 osoby).

W 1991 roku gospodarka Izraela borykała się z dużymi trudnościami związanymi z koniecznością absorpcji olbrzymiej ilości nowych imigrantów. Bardzo szybko rosła stopa bezrobocia oraz zwiększała się liczba ludzi żyjących poniżej minimum socjalnego, w biedzie i nędzy. Rząd z konieczności musiał przeprowadzić cięcia wydatków budżetowych, zmniejszając wielkość pomocy dla imigrantów oraz fundusze socjalne i emerytalne.
    W najtrudniejszej sytuacji znajdowali się nowi imigranci, którzy bardzo często musieli mieszkać w kilka rodzin w jednym mieszkaniu. Minister budownictwa Ariel Szaron czynił starania, by sfinalizować plany budowy 2 tys. nowych domów w Samarii i Judei. Szaron widział w rozwoju osadnictwa w Samarii i Judei możliwość rozwiązania problemów mieszkaniowych Izraela.

16 grudnia 1991 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję nr 4686, która uchyliła Rezolucję nr 3379 z 1975 r., przyrównującą Syjonizm do rasizmu.
    Przeciwko głosowało 25 państw: Afganistan, Algieria, Arabia Saudyjska, Bangladesz, Brunei, Indonezja, Iran, Irak, Jemen, Jordania, Katar, Korea Północna, Kuba, Liban, Libia, Malezja, Mali, Mauretania, Pakistan, Somalia, Sri Lanka, Sudan, Syria, Wietnam i Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Do końca 1991 roku do Izraela przyjechało ponad 170 tys. nowych imigrantów, w większości ze Związku Radzieckiego.

------------ 1992 ------------

W kwietniu 1992 roku władze rosyjskie oficjalnie zezwoliły Światowej Organizacji Syjonistycznej pracować na terytorium Rosji. W późniejszym czasie byłe republiki ZSRR wydały podobne zezwolenia.

W dniach 26-30 lipca 1992 roku odbył się Trzydziesty Drugi Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. W toku dyskusji pojawiły się ideologiczne podziały na temat miejsca i roli Syjonizmu we współczesnym świecie. Podkreślono potrzebę zmniejszenia rosnącej przepaści pomiędzy Żydami żyjącymi w Izraelu a w Diasporze.

W sierpniu 1992 roku pojawiły się pierwsze symptomy poprawy w gospodarce Izraela. Zmalało bezrobocie i poprawiały się warunki życia nowych imigrantów.

W październiku 1992 roku do Izraela przyjechały setki żydowskich imigrantów z Bośni, którą ogarnęły walki pomiędzy Serbami a Bośniakami.

Do końca 1992 roku do Izraela przyjechało 71 tys. nowych imigrantów, w większości (64 tys.) z krajów byłego Związku Radzieckiego.
    Centralne Biuro Statystyczne poinformowało, że w 1992 roku w Izraelu żyło 5.192.000 ludzi, w tym 4.145.000 Żydów. W przeciągu tego roku liczba mieszkańców kraju wzrosła o 2,6%.

------------ 1993 ------------

---------- OSLO ----------

30 sierpnia 1993 roku przedstawiciele Izraela zawarli w Oslo (Norwegia) porozumienie z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Jego zawarcie było wielkim zaskoczeniem dla Izraela i całego świata arabskiego, gdyż wszystkie negocjacje utrzymywano w ścisłej tajemnicy.

13 września 1993 roku Itzhak Rabin i Jaser Arafat podpisali w Waszyngtonie (USA) Deklarację Zasad (Declaration of Principles - Deklaracja Pokojowych Intencji) wynegocjowaną w Oslo (Norwegia).
    Deklaracja Zasad określiła zasady funkcjonowania Autonomii Palestyńskiej w pięcioletnim okresie przejściowym, zakładając jednocześnie, że osobne negocjacje dwustronne ustalą w tym czasie zasady powstania w przyszłości państwa palestyńskiego.

Do końca 1993 roku do Izraela przyjechało 77 tys. nowych imigrantów, w większości z krajów byłego ZSRR.

------------ 1994 ------------

---------- POKÓJ Z JORDANIĄ ----------

26 października 1994 roku na przejściu granicznym w dolinie Arava podpisano porozumienie pokojowe między Izraelem i Jordanią. Porozumienie podpisali premier Itzhak Rabin i jordański premier Abdul-Salam Majali, w obecności jordańskiego króla Husseina, prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona i prezydenta Izraela Ezera Weizmana.
    Izrael przekazał Jordanii 300 km kwadratowych pustyni Negew, oraz skrawki ziemi w Dolinie Jordanu, które Jordańczycy wydzierżawili żydowskim osadnikom. Jordania zobowiązała się nigdy nie wpuszczać na swoje terytorium wojsk irackich. Izrael obiecał dzielić się z wodą Jordanu i zapowiedział budowę kanału łączącego Morze Martwe z Zatoką Akaba. Król Hussein utrzymał zwierzchnictwo Jordanii nad Wzgórzem Świątynnym w Jerozolimie, może więc nadal wyznaczać wielkiego muftiego i zarządzać meczetami Jerozolimy. Suwerenność polityczną nad miastem zachował Izrael.

Do końca 1994 roku do Izraela przyjechało 79,8 tys. nowych imigrantów, w tym 68 tys. z krajów byłego ZSRR.

------------1995 ------------

---------- Oslo 2 ----------

28 września 1995 roku w Waszyngtonie (USA) odbyła się uroczystość podpisania Tymczasowej Umowy w sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy. Porozumienie Oslo 2 regulowało sposób wycofania izraelskich wojsk oraz przekazania władzy na Zachodnim Brzegu w ręce administracji Autonomii Palestyńskiej.

Do końca 1995 roku do Izraela przyjechało 77 tys. nowych imigrantów. Był to rok stabilizacji gospodarki. Inflacja spadła do 8.1%, najniższego poziomu od 26 lat.

------------ 1996 ------------

W sierpniu 1996 roku w wyniku podpaleń przez Palestyńczyków ogień zniszczył duże połacie lasów zasadzonych przez Żydowski Fundusz Narodowy (Jewish National Fund).
    We wrześniu 1996 roku Żydowski Fundusz Narodowy opracował plan walki z pożarami lasów.

13 grudnia 1996 roku rząd określił żydowskie osiedla w Samarii, Judei i Strefie Gazy Gazie jako posiadłości o znaczeniu ogólnonarodowym (national priority areas), zapewniając przyszłych osadników o znaczącym wsparciu finansowym rządu dla projektu rozbudowy nowych osiedli.
    Następnie rząd Netanyahu wydał zgodę na powiększenie istniejących osiedli w odpowiedzi na "naturalny" wzrost liczebności żydowskich mieszkańców Samarii i Judei.

Do końca 1996 roku do Izraela przyjechało 70,6 tys. nowych imigrantów, w tym 58,9 tys. z krajów byłego ZSRR. Dużą grupę stanowili Żydzi z ogarniętej wojną Czeczenii.
    W okresie od 1989 do 1996 roku do Izraela przyjechało: z Ukrainy 174.500 imigrantów (24% wszystkich Żydów mieszkających na Ukrainie), z Rosji 184.000 (20%), z Białorusi 53.200 (23,5%), z Mołdawii 39.600 (47,4%), z państw nadbałtyckich 16.400 (26,7%), ze środkowej Azji 125.400 (43,8%) i inne 16.700 imigrantów. W tej grupie 609.900 imigrantów znajdowało się: 68.100 inżynierów, 14.590 lekarzy, 1.575 dentystów, 15.500 muzyków i artystów, 14.231 pielęgniarek, 30.900 nauczycieli oraz 10.950 naukowców różnych dziedzin.

------------ 1997 ------------

---------- Protokół o Wycofaniu z Hebronu ----------

17 stycznia 1997 roku przedstawiciele Izraela i Autonomii Palestyńskiej podpisali Protokół o Wycofaniu z Hebronu. Porozumienie podzieliło Hebron na dwa sektory: H-1 (większość ludności palestyńskiej i odpowiedzialność palestyńskiej policji za bezpieczeństwo) i H-2 (mała strefa z żydowskimi osadnikami i 20 tys. Palestyńczyków, w której odpowiedzialność za bezpieczeństwo spoczywała na izraelskiej armii).

W maju 1997 roku Centralny Urząd Statystyczny poinformował, że w Izraela liczy 5.716.000 mieszkańców, w tym: 4.620.000 Żydów (80.8% ogółu ludności), 835.000 Arabów-Muzułmanów (14.6%), 166.000 Arabów-Chrześcijan (w większości prawosławnych - 2.9%) oraz 95.000 Druzów (1,7%).

---------- Zawieszenie rozmów ----------

6 września 1997 roku premier Benjamin Netanyahu oświadczył, że palestyńskie zamachy bombowe zwalniają Izrael od obowiązku realizowania porozumień zawartych w Oslo. W ten sposób Izrael wstrzymał przekazywania dalszych terenów pod administrację Autonomii Palestyńskiej. Zawieszono wszystkie rozmowy pokojowe z Organizacją Wyzwolenia Palestyny.

W dniach 23-30 grudnia 1997 roku odbył się Trzydziesty Trzeci Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Dokonano analizy natury i roli Syjonizmu na progu nowego tysiąclecia.

Do końca 1997 roku do Izraela przyjechało 66 tys. nowych imigrantów, w większości z krajów byłego ZSRR.

------------ 1998 ------------

30 kwietnia 1998 roku rozpoczęły się uroczystości 50-lecia Państwa Izrael. W całym kraju odbywały się liczne imprezy, na które przyjechało wielu turystów z całego świata.

21 czerwca 1998 roku rząd podjął decyzję o poszerzeniu granic administracyjnych miasta Jerozolima, do której przyłączono przedmieścia oraz dwa osiedla (wschodnia i północna Jerozolima). Równocześnie przedstawiono plany rozbudowy Wschodniej Jerozolimy.

---------- Wye River Memorandum ----------

23 października 1998 roku premier Izraela Benjamin Netanyahu i przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat podpisali w Białym Domu w Waszyngtonie (USA) porozumienie (Wye River Memorandum), które określało dokładny kalendarz przekazania nowych terenów pod administrację Autonomii Palestyńskiej.

Do końca 1998 roku do Izraela przyjechało 56 tys. nowych imigrantów, w tym 46 tys. z krajów byłego ZSRR. Z Etiopii przyjechało 3,1 tys. nowych imigrantów.

------------ 1999 ------------

W czerwcu 1999 roku w Jerozolimie zebrało się kierownictwo Agencji Żydowskiej. Dokonano zmiany prezesa Agencji. Avrahama Vurga zastąpił Sallai Meridor.
    Równocześnie odbył się w Jerozolimie Młodzieżowy Światowy Kongres Syjonistyczny, w którym udział wzięło 150 przedstawicieli z całego świata.

12 października 1999 roku rząd premiera Ehuda Baraka wyraził chęć zawarcia jak
najszybszej ugody z Palestyńczykami i zaproponował daleko idące ustępstwa,
między innymi decydując się na likwidację 15 żydowskich osiedli w Samarii i
Judei.
    Wywołało to masowe protesty i demonstracje żydowskich osadników.

W grudniu 1999 roku Centralny Urząd Statystyczny poinformował, że w Izraelu mieszka 6.150.000 ludzi, z czego 4.850.000 Żydów (79% ogółu mieszkańców).
    Instytucja zajmująca się sprawami socjalnymi poinformowała, że liczba osób ubogich w Izraelu (tzn. o dochodach mniejszych niż średnia pensja) wzrosła o 18% (o ponad milion osób) w stosunku do roku poprzedniego. 22.8% dzieci izraelskich żyło w ubóstwie; wiele było niedożywionych. Niedożywienie było również udziałem 63 tys. osób w podeszłym wieku. W Jerozolimie liczba osób żyjących na granicy nędzy wyniosła aż 33.4% ogólnej liczby mieszkańców miasta. Jerozolima jest drugim z kolei najuboższym miastem Izraela. Wzrosło bezrobocie.
    Do końca 1999 roku do Izraela przyjechało 77 tys. nowych imigrantów, z czego 90% z krajów byłego ZSRR.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 2000- - Syjonizm - Czasy Współczesne