------------ 1950 ------------

11 marca 1950 roku uruchomiono nową stację radiową Kol Zion laGola (Głos Syjonu dla Diaspory). Początkowo programy były nadawane w języku jidysz, angielskim i francuskim, ale stopniowo wprowadzano kolejne (ladino, rumuński, węgierski i inne). Audycje były przeznaczone dla nowych imigrantów, którzy nie opanowali jeszcze hebrajskiego.

W marcu 1950 r. doszło do kryzysu rządowego, który został sprowokowany przez kwestię religijną: edukację religijną w obozach dla uchodźców jemeńskich. Dla przybyłych z Jemenu Żydów, stosunki panujące w Izraelu były niezrozumiałe. Wtedy skierowano wszystkie ich dzieci do szkół religijnych. Już wtedy wśród izraelskich polityków był konflikt między zwolennikami świeckiego i religijnego wychowania dzieci. W następnych latach te spory i konflikty narastały, aż w 1951 r. partie ortodoksyjne wycofały się z rządu doprowadzając do jego upadku i ponownych wyborów do Knesetu.

W maju 1950 roku izraelskie władze wprowadziły nowe tymczasowe rozwiązanie narastającego problemu mieszkaniowego. Nowi imigranci byli tymczasowo umieszczani w przejściowych obozach imigracyjnych dla przesiedleńców (ma'abara). Imigranci mieszkali w namiotach lub drewnianych barakach. Pierwszy taki obóz założono 16 maja w Kesalon, w Judei.
    W całym 1950 roku do Izraela przybyło 170 tys. nowych imigrantów. Prawie 40% nowych przybyszów zamieszkało w 60 obozach dla przesiedleńców.
    W czerwcu założono 20 nowych osad. Była to rekordowa liczba utworzonych osad w ciągu jednego miesiąca. Ilość kibuców osiągnęła wówczas liczbę 214, w których żyło 67.550 ludzi (8% mieszkańców Izraela).

5 lipca 1950 roku odbyła się specjalna sesja Knesetu, poświęcona 46-rocznicy śmierci syjonistycznego wizjonera Theodora Herzla (1860-1904). Przy tej okazji parlament przyjął ustawę Prawo Powrotu, która przyznała wszystkim Żydom na świecie prawo do powrotu do Ziemi Izraela.

W dniach 3-6 września 1950 roku z inicjatywy rządu izraelskiego i Organizacji Syjonistycznej zorganizowano w Jerozolimie Konferencję Miliarda, na którą zaproszono żydowskich biznesmenów przeważnie ze Stanów Zjednoczonych. Tematem rozmów było rozpoczęcie zagranicznych inwestycji w Izraelu. Zdecydowano się utworzyć w Stanach Zjednoczonych nową organizację Israel Bond (Więź z Izraelem), która zajęła się pozyskiwaniem środków finansowych na potrzebne inwestycje.

------------ 1951 ------------

W styczniu 1951 roku założono nową osadę Kfar Yeroham (późniejsze miasto Yeroham) na pustyni Negew, w odległości 35-km na południowy-wschód od Be'er Shevy. Od tego momentu przyjęto nowy model rozwoju miast.
    W styczniu rozpoczęto wielką operację osuszania gruntów rolnych w Dolinie Hula, na północy Galilei. Był to jeden z największych projektów rozwoju, wprowadzony w życie w pierwszych latach istnienia Izraela.

Braki surowców spowodowały na wiosnę 1951 roku wstrzymanie produkcji w większości zakładów w Izraelu. Pomimo to, produkcja przemysłowa powoli rosła, a nowi imigranci stopniowo absorbowali się, włączając się w aktywne życie gospodarcze państwa.
    Poważnym problemem stały się wypady arabskich bojowników (fedaini) ze Strefy Gazy (Egipt), którzy przechodzili granicę do Izraela i napadali na żydowskie osady. Byli to członkowie fanatycznych islamskich grup religijnych, gotowi oddać swoje życie poświęcając się dla Dżihadu (świętej wojny Islamu). W latach 1951-1955 w atakach fedainów zginęło 967 Żydów.

---------- Operacja "Ezra i Nehemiah" ----------

18 maja 1951 roku izraelska armia rozpoczęła wielką operację powietrzną, przewożąc w pierwszym miesiącu z Iraku do Izraela około 50 tys. Żydów. Samoloty leciały na Cypr, a następnie kierowały się do Izraela. Po dwóch miesiącach operację powtórzono przewożąc kolejne 90 tys. irackich Żydów.
    Dodatkowo armia przeprowadziła operację ewakuowania do Izraela 33 tys. Żydów z Libii. W ten sposób uniknęli oni prześladowań ze strony Arabów.

25 lipca 1951 roku narodził się nowy rodzaj osadnictwa: placówki Nahal (He'ahzut), w których izraelskie jednostki wojskowe wspólnie z cywilnymi mieszkańcami prowadzili gospodarstwa rolne. Pierwszą taką placówką była Nahlaim Aleph (obecne Nahal Oz), założona naprzeciw Gazy. Placówki spełniały podwójną rolę: pomagały w rozwoju osadnictwa oraz zapewniały ochronę przed arabskimi napaściami.

W dniach 14-30 sierpnia 1951 roku odbył się Dwudziesty Trzeci Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Przyjęto nowy Program Jerozolimski, który określał zadania Syjonizmu w zdaniu: "umacnianie państwa Izrael, absorpcja imigrantów w Ziemi Izraela i budowanie narodu żydowskiego."

------------ 1952 ------------

W styczniu 1952 r. armia izraelska przeprowadziła operację przerzucenia Żydów z Iranu do Izraela. W ten sposób uniknęli oni prześladowań ze strony Arabów.
    W 1952 roku nastąpił wyraźny spadek napływających do Izraela imigrantów. Do końca roku do Izraela przybyło zaledwie 24 tys. nowych imigrantów. Wynikało to głównie z poważnych kłopotów gospodarczych Izraela oraz wprowadzeniem odstraszającego systemu "wyboru", który preferował młodych i zdrowych imigrantów.

9 stycznia 1952 roku premier Dawid Ben-Gurion wystąpił z orędziem w Knesecie, przedstawiając plan negocjacji z Niemcami Zachodnimi w sprawie rekompensat za Holokaust. Kneset zgodził się na realizację planu, wywołało to jednak wzrost politycznego napięcia oraz liczne publiczne protesty.
    20 marca 1952 roku w Holandii rozpoczęły się rozmowy izraelsko-niemieckie na temat zadośćuczynienia Niemieckiej Republiki Federalnej za Holokaust.
    10 września 1952 rok rząd Izraela podpisał w Luksemburgu z rządem Niemieckiej Republiki Federalnej umowę o reparacjach. Niemcy zobowiązali się do wypłacenia Izraelowi 3 mld marek (około 750 mln USD) w ciagu 14 lat. Dodatkowo 450 mln marek Niemcy miały przekazać dla Conference on Jewish Material Claims Against Germany, która skupiała 23 żydowskie organizacje.

2 grudnia 1952 roku Kneset przyjął ustawę "Prawo o Statusie Organizacji Syjonistycznej - Agencji Żydowskiej dla Izraela", która określiła wzajemne obowiązki i prawa izraelskiego rządu, Organizacji Syjonistycznej oraz Agencji Żydowskiej. Celem przyjęcia tej ustawy było uregulowanie i ułatwienie zarządzania absorpcją nowych imigrantów w Ziemi Izraela. W 1954 roku organizacje zawarły dodatkową umowę regulującą wzajemne stosunki.

------------ 1953 ------------

20 kwietnia 1953 roku Izrael rozpoczął obchody święta 5-rocznicy swojego istnienia państwowego. Po raz pierwszy przyznano Nagrody Izraela (Israel Prizes). W Jerozolimie otworzono dużą wystawę prezentującą osiągnięcia w "podboju pustkowia".
    W połowie 1953 roku dzięki aktywnej działalności organizacji syjonistycznych w świecie, do Izraela zaczął napływać kapitał ze Stanów Zjednoczonych. Równocześnie Izrael zaczął otrzymywać spłaty zobowiązań rządu Republiki Federalnej Niemiec, jako moralny dług z tytułu prześladowania i zagłady Żydów przez III Rzeszę.
    Napływające do kraju środki były głównie zużywane przez sektor publiczny w gospodarstwie. Rozwijało się budownictwo mieszkaniowe i rolnictwo w kibucach. Powstał plan rozwoju kraju, obejmujący sieć osad rolniczych. Wokół rejonu Gazy rozpoczęto budowę paramilitarnych osiedli i umocnień. Tworzono transport samochodowy, będący w rękach spółdzielni. Kontynuowano wielkie zalesienia kraju, a także budowano drogi, osuszano błota. Rozpoczęto także budowę krajowego systemu wodnego, którego osią stał się kanał rozpoczynający się u Jeziora Tyberiadzkiego. Nastąpiła powolna stabilizacja gospodarcza Izraela.
    Do końca 1953 roku do Izraela przybyło zaledwie 11 tys. nowych imigrantów. Tak mała ilość nowych przybyszów wynikała z ciężkich warunków życia w Izraelu i braku miejsc pracy.

------------ 1954 ------------

1 stycznia 1954 r. w Tel Awiwie otworzono giełdę papierów wartościowych.

6 kwietnia 1953 r. Izrael spłacił dług wdzięczności dla Barona Edmonda de Rothschilda (1845-1934). Jego trumna oraz jego żony Adelajdy, zostały przewiezione statkiem z Francji do Izraela, i złożone w grobowcu w Ramat haNadiv koło Zikhron Ya'akov.

9 grudnia 1954 r. do Izraela dotarło 400 ton cukru z Polski. To dostawa zapobiegła brakowi zaopatrzenia w cukier w Izraelu.
    Do końca 1954 roku do Izraela przyjechało tylko 18 tys. nowych imigrantów. Niewielka liczba nowych przybyszów umożliwiła władzom powolną absorpcję imigrantów. Departament Osadnictwa Rolniczego Agencji Żydowskiej przyjął nową metodę wspierania osadnictwa, które rozwijano teraz koncentrując wysiłki na jednym większym obszarze. W pierwszej kolejności działalność osadniczą skoncentrowano w rejonie Lachish na południu Izraela oraz w południowej części Doliny Jezreel.

------------ 1955 ------------

Przez cały 1955 rok dochodziło do licznych poważnych incydentów na granicach Izraela z Egiptem i Jordanią. Arabscy terroryści (fedainowie) nieustannie przenikali przez granicę i mordowali izraelskich cywili. Izraelska armia przeprowadziła serię odwetowych ataków.

19 kwietnia 1955 roku założono nowe miasto Ofakim, na pustyni Negew.
    24 kwietnia 1955 roku założono osadę rolniczą Otzem, pierwszą z wielu osad utworzonych w ciągu dwóch miesięcy w rejonie Lachish. Większość ich mieszkańców była kierowana bezpośrednio ze statków, w myśl nowego hasła: "ze statku na wieś". Nowi imigranci w ten sposób omijali obozy dla przesiedleńców, w których panowały trudne warunki bytowe.
    Do końca 1955 roku do Izraela przyjechało 37 tys. nowych imigrantów, w większości z Maroka.

19 września 1955 roku założono nowe miasto Dimona, na pustyni Negew.
    23 września 1955 roku odkryto złoża ropy naftowej na południu Izraela (platforma wiertnicza Heletz). Izraelczycy byli bardzo entuzjastyczni, wierząc w możliwość odkrycia dużych złóż ropy.

------------ 1956 ------------

11 stycznia 1956 roku założono miasteczko Kiryat Gat, w rejonie Lachish.
    3 lutego 1956 roku Kneset uchwalił Akt Keren Hayesod, określający statut działania organizacji. Głównym celem działalności Keren Hayesod było zbieranie środków i finansowanie Aliyah oraz absorpcji imigrantów w Ziemi Izraela.

W kwietniu 1956 r. rząd wprowadził nowe podatki, aby w ten sposób sfinansować rosnące potrzeby obronności kraju. Izrael musiał pokryć duże zakupy sprzętu wojskowego i amunicji, które zaczęły docierać z Francji.
    Dowództwo krajowej obrony cywilnej wydało rozkaz kierujący tysiące cywilnych robotników do budowy umocnień polowych i fortyfikacji na południu kraju i na pustyni Negew. Miało to przeciwdziałać egipskiej napaści.

24 kwietnia 1956 roku rozpoczął się Dwudziesty Czwarty Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Delegatom przedstawiono propozycję, by eliminować podziały partyjne w ruchu syjonistycznym i utrzymywać jedność społeczności żydowskiej w Diasporze.

10 maja 1956 roku założono nowe miasto Netivot na pustyni Negew. W tym roku założono jeszcze Mitzpe Ramon w górach Negewu oraz Ashdod-Yam (obecne miasto Ashdod) na równinie przybrzeżnej.
    Według danych Izraelskiego Biura Statystycznego w dniu 1 czerwca 1956 r. w Izraelu żyło 1.823.000 mieszkańców, z czego 1.621.000 było Żydami.

---------- Operacja "Kadesz" ----------

29 października 1956 roku izraelska armia przeprowadziła dużą operację wojskową zajmując Półwysep Synaj. Jednocześnie wojska brytyjskie i francuskie desantowały się w strefie Kanału Sueskiego, zmuszając Egipt do przyjęcia warunków zawieszenia broni.
    2 listopada Zgromadzenie Ogólne ONZ przegłosowało amerykańską rezolucję wzywającą do bezwarunkowego zawieszenia broni na Półwyspie Synaj, wycofania wojsk i otwarcia Kanału Sueskiego dla powszechnej żeglugi.
    6 listopada wieczorem na skutek silnej presji międzynarodowej zostały wstrzymane wszystkie działania wojenne.

Kampania Sueska udowodniła skuteczność działania Izraelskich Sił Obronnych. Armia osiągnęła wszystkie postawione przed nią cele. Zniszczone zostały wszystkie bazy fedainów w Strefie Gazy i na Półwyspie Synaj. Zniszczono egipską armię odsuwając zagrożenie napaści ze strony Egiptu. Szczególnie istotnym było zniszczenie egipskich sił powietrznych i uszkodzenie baz lotniczych. Zatoka Akaba i port Ejlat zostały otworzone dla swobodnej żeglugi.

Większość krajów tak zwanego Trzeciego Świata potępiły Izrael za napaść na Egipt. Państwa arabskie otrzymały bardzo silne wsparcie ze strony ZSRR, który rozpętał międzynarodową kampanię na rzecz obrony Egiptu. Arabia Saudyjska wprowadziła embargo na dostawy ropy naftowej do Wielkiej Brytanii i Francji.
    Stany Zjednoczone nie chcąc zaogniać stosunków z ZSRR, potępiły akcję europejskich sojuszników, grożąc Izraelowi wstrzymaniem pomocy gospodarczej.

7 listopada 1956 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło rezolucję powołującą do życia korpus międzynarodowych sił pokojowych w strefie Kanału Sueskiego (United Nations Emergency Force - UNEF).

Egipskie władze wprowadziły politykę prześladowania Żydów żyjących w Egipcie. Aresztowano około 3 tys. Żydów, ponad 25 tys. przymusowo wydalono z kraju, konfiskując całe ich mienie. Politykę antysemicką wprowadziła także Tunezja. W krótkim czasie około 50 tys. Żydów wyjechało z Tunezji, z których połowa pojechała do Izraela i połowa do Francji.
    Do końca 1956 roku do Izraela przyjechało 56 tys. nowych imigrantów, większość z arabskich krajów Północnej Afryki.

------------ 1957 ------------

Na przełomie stycznia-marca 1957 r. izraelskie wojska wycofały się z Półwyspu Synaj. Ich miejsce zajmowały międzynarodowe siły pokojowe UNEF.

W lipcu 1957 r. izraelska delegacja pojechała do Moskwy (ZSRR) na Demokratyczny Festiwal Młodzieżowy. Wywołało to wielkie podniecenie wśród radzieckich Żydów, którzy oblegali izraelskie występy.

Do końca 1957 roku do Izraela przyjechało 71 tys. nowych imigrantów, w większości z Egiptu oraz Węgier i Polski, które przechodziły przesilenie polityczne.
    Założono nowe miasta Ma'alot i Natzerat. Ukończono prace osuszania Doliny Hula, uzyskując duże obszary uprawnej ziemi.
    Produkcja przemysłowa Izraela w 1957 roku wzrosła o 13% w porównaniu do produkcji z 1953 roku.

------------ 1958 ------------

Na przełomie marca-maja 1958 roku założono trzy nowe osady rolnicze w regionie Adullam. Ich założycielami byli imigranci z Indii, Persji, Maroka i Węgier.

24 kwietnia 1958 roku rozpoczęto uroczyste obchody 10-lecia istnienia państwa Izrael. Do kraju przybyły delegacje Diaspory z całego świata. Przez wszystkie miasta przeszły uroczyste pochody i festyny.
    W ciągu 10-lat istnienia państwa Izrael od 1948 do 1958 roku, jego ludność wzrosła z 650 tysięcy do ponad 2 milionów. W tym okresie do Izraela napłynęło 3.200 mln. USD, z czego 2,2 mld. USD otrzymał rząd i Agencja Żydowska.

We wrześniu 1958 roku do Izraela zaczęli napływać imigranci z Rumunii.
    Do końca 1958 roku do Izraela przybyło 27 tys. nowych imigrantów.

------------ 1959 ------------

1 lutego 1959 roku rząd po 10 latach zniósł przepisy o reglamentacji ostatnich towarów. Izrael wychodził z okresu kryzysu gospodarczego na drogę szybkiego rozwoju.

W lutym 1959 roku państwa arabskie wniosły protest do ONZ przeciwko wzrostowi żydowskiej imigracji napływającej do Palestyny. Kwestię przedstawiono na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Przedstawiciel ZSRR poinformował państwa arabskie, że radzieccy Żydzi nie będą mogli opuścić terytorium Związku Radzieckiego.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1960-1970 - Syjonizm - Czas Zmian