------------ 1919 ------------

3 stycznia 1919 roku Chaim Weizmann (1874-1952) ponownie spotkał się na południu Transjordani z Emirem Faisalem bin Husseinem (1883-1933), który był jednym z przywódców arabskiego powstania. Wynegocjowano i podpisano umowę, w której Emir Faisal zaakceptował Deklarację Balfoura, a Weizmann złożył obietnicę udzielenia wsparcia Arabom w tworzeniu swoich państw. Faisal zamierzał utworzyć swoje państwo w Transjordanii.

18 stycznia 1919 roku w Paryżu rozpoczęła się Konferencja Pokojowa, zwana Wersalską. Podczas obrad omawiano międzynarodową sytuację polityczną po I wojnie światowej. Wiele czasu poświęcono uregulowaniu spraw na Bliskim Wschodzie.
    Organizacja Syjonistyczna przedstawiła swoje żądania: Żydzi mają historyczne prawo do Ziemi Izraela; będzie ono respektowane, gdy Wielka Brytania przejmie pełnomocnictwo nad Palestyną; granice Ziemi Izraela muszą obejmować część Libanu, Syrii i Transjordanii.

W styczniu 1919 roku w Moskwie (Rosja) odbyła się pierwsza konwencja młodzieżowego ruchu syjonistycznego HeHalutz (Pionier).

3 lutego rozpoczęła swoją działalność żydowska delegacja (Comite des Delegations Juives), która reprezentowała interesy Organizacji Syjonistycznej podczas Konferencji Wersalskiej.
    Równocześnie w Londynie zebrał się duży kongres syjonistyczny, na którym zebrali się przedstawiciele ruchu syjonistycznego z różnych krajów. Temat dyskusji była postawa wobec Konferencji Wersalskiej i żądanie uznania praw Żydów w państwach w których mieszkają.

W sierpniu w Londynie spotkali się przywódcy Organizacji Syjonistycznej (Va'ad HaPoel HaZioni), na którym po raz pierwszy omówiono pomysł utworzenia i sposoby działania Agencji Żydowskiej (Jewish Agency).

W październiku 1919 roku Joseph Trumpeldor (1880-1920) przyjechał do Palestyny, przygotowując teren do przyjazdu setek młodych rosyjskich Żydów, członków syjonistycznego ruchu HeHalutz (pionier).

------------ Trzecia Aliyah ------------

19 grudnia 1919 roku do portu Jaffa przypłynął statek "Rusłan" z 671 rosyjskimi Żydami (przypłynęli z Odessy) - byli to przeważnie ludzie wykształceni, uczeni, lekarze i artyści. Do końca roku do Palestyny przybyło ogółem 2 tys. Żydów.
    Uważa się to za początek Trzeciej Aliyah, która trwała od 1919 do 1923 roku. W tym czasie do Palestyny przybyło około 40 tys. Żydów. Byli to najczęściej młodzi ludzie, aktywiści organizacji syjonistycznych, bardzo często dobrze wykształceni. Dało to potężny impuls do rozwoju żydowskiego osadnictwa rolniczego w Palestynie.
    W grudniu 1919 roku pogorszyła się sytuacja bezpieczeństwa czterech żydowskich osad w Górnej Galilei - Metulla, Kfar Giladi, Tel Hai i Hamara. Nieustannie rosła liczba incydentów w których Arabowie napadali na osady i zagrażali życiu ich mieszkańców. Arabska nienawiść wynikała z rosnącej wrogości przeciwko żydowskiej kolonizacji Palestyny. W takiej sytuacji kapitan Joseph Trumpeldor został wysłany do Galilei i objął dowództwo obrony Tel Hai.

------------ 1920 ------------

Pod koniec lutego 1920 roku uzbrojone grupy Arabów dokonały serii napaści na żydowskie osady Metulla, Kfar Giladi i Tel Hai w Górnej Galilei (osada Hamara została porzucona na początku stycznia). 1 marca w bitwie w Tel Hai ginie 6 żydowskich obrońców, w tym Joseph Trumpeldor. Obrońcy porzucają osadę, a w kilka dni później opuszczają Kfar Giladi i Metulle. Odsiecz z pomocą z Jaffy dotarła do Galilei za późno.
    W dniach 4-7 kwietnia 1920 roku wybuchły arabskie zamieszki w Jerozolimie. Arabowie wystąpili przeciwko Żydom pod hasłem "Rząd jest z nami!" Podczas żydowskiego święta Pesach, Arabowie rozbijali żydowskie sklepy, grabili domy i urządzali lincze na Żydach. W zamieszkach zginęło 6 Żydów, a 211 zostało rannych. Wojsko brytyjskie długo zwlekało z podjęciem jakichkolwiek kroków, a gdy podjęto działania, to aresztowano 19 żydowskich obrońców. Wszyscy oni dostali wysokie wyroki więzienia, między innymi Ze'ev Jabotinsky (1880-1940) został skazany na 15 lat ciężkiego więzienia. Na przywódcę arabskich zamieszek, Haj Muhammeda Amina al-Husseina wydano zaocznie wyrok 9 lat więzienia.
    Wywołało to oburzenie i poczucie głębokiej niesprawiedliwości wśród żydowskiej społeczności w Palestynie.
    19 kwietnia 1920 roku przeprowadzono pierwsze wybory do żydowskiego Zgromadzenia Narodowego (Asefat haNivharim) w Paelstynie. Był to żydowski samorząd zajmujący się sprawami religijnymi, kulturalnymi i opieką społeczną Żydów.

W dniach 25-26 kwietnia 1920 roku zebrała się Najwyższa Rada Aliantów w San Remo (Włochy). Podczas konferencji postanowiono przyznać Wielkiej Brytanii mandat nad Palestyną i Irakiem, a Francji mandat nad Syrią i Libanem. Granice pomiędzy terytoriami miały być dokładnie określone w ciągu czterech lat. W tekst zawartej umowy włączono Deklarację Balfoura z 1917 roku, która zawierała obietnicę utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie.

15 czerwca 1920 roku powstała tajna żydowska organizacja zbrojna Haganah (Obrona). Pierwszym dowódcą Haganah został Eliyahu Golomb (1893-1945).

1 lipca 1920 roku Wielka Brytania zawarła traktat pokojowy z Turcją. Opierał się on nad postanowieniach Konferencji San Remo. Palestyna stała się brytyjskim mandatem na Bliskim Wschodzie.
    W latach 1920-1925 Urząd Wysokiego Komisarza nad Palestyną sprawował brytyjski dyplomata o żydowskim pochodzeniu Sir Herbert Louis Samuel (1870-1963). Jego pierwszym aktem było ogłoszenie amnestii dla więźniów politycznych. Uwolniono wówczas między innymi Vladimira Jabotinskiego.

W dniach 7-24 lipca 1920 roku odbyła się doroczna konferencja Organizacji Syjonistycznej, zwołana w Londynie (Wielka Brytania). Było to pierwsze duże spotkanie przedstawicieli ruchu syjonistycznego po wojnie. Dyskusje dotyczyły rozwoju osadnictwa żydowskiego w Palestynie oraz metod jego finansowania. Podjęto decyzję o założeniu Keren Hayesod (Palestine Foundation Fund). Keren Hayesod miała przeznaczyć w ciągu 5 lat sumę 25 mln funtów na kolonizację żydowską w Palestynie. Ta suma stanowiła 20% wszystkich przychodów Jewish National Fund. Nowym przewodniczącym Organizacji Syjonistycznej został Chaim Weizmann (1874-1952).
    11 lipca 1920 roku w Londynie powstała Międzynarodowa Organizacja Syjonistyczna Kobiet (Women's International Zionist Organization - WIZO). Założycielkami były: Rebecca Sieff, Dr. Vera Weizmann, Edith Eder, Romana Goodman i Henrietta Irwell. Pierwszą przewodniczącą organizacji została wybrana feministka Rebecca Sieff (1890-1966). Organizacja skupiała się na edukacji kobiet i dzieci, oraz na aktywnej pomocy dla imigrantów żydowskich.

25 sierpnia 1920 roku w Palestynie utworzono Batalion Pracy i Obrony Josepha Trumpeldora (Gedud haAvoda vehaHagana al shem Josef Trumpeldor), który był nazywany Gedud haAvoda (Batalion Pracy). Jego utworzenie rozpoczęło nowy rozdział żydowskiej aktywności w Palestynie.
    W październiku żydowscy osadnicy powrócili do opuszczonych osad Kfar Giladi, Tel Hai i Metulla w Górnej Galilei.

W dniach 7-11 października 1920 roku po raz pierwszy zebrało się Zgromadzenie Narodowe, które dokonało wyboru Rady Państwowej (Va'ad Le'umi) spełniającej rolę organu zarządzającego Zgromadzeniem. Ogłoszono, że Zgromadzenie jest "najwyższą władzą zajmującą się z publicznymi i narodowymi interesami Żydów w Palestynie." Język hebrajski ogłoszono urzędowym językiem Żydów żyjących w Ziemi Izraela.
    4 listopada do Palestyny przyjechała komisja Organizacji Syjonistycznej, która zbadała wykorzystanie finansów i pomocy społecznej w Ziemi Izraela. Zalecono zmniejszenie kosztów.
    W dniach 5-12 grudnia 1920 roku w Hajfie odbyła się konwencja założycielska pierwszego związku zawodowego robotników żydowskich w Palestynie - Histadrut haOvdim. Była to organizacja apolityczna, działająca wyłącznie na rzecz poprawy warunków pracy i bytu żydowskich robotników w Palestynie. Założycielem był Berl Katznelson (1887-1944).
    W 1920 roku do Palestyny przybyło ogółem 8 tys. nowych żydowskich imigrantów. Wielu z nich było młodymi pionierami przygotowanymi do ciężkiej pracy fizycznej. To dzięki nim zaczęto realizować takie projekty jak osuszanie malarycznych bagien, brukowanie dróg i zakładanie nowych kibuców i moszawów.

------------ 1921 ------------

22 lutego 1921 roku odbyły się wybory do Rabinicznej Rady Palestyny. Po raz pierwszy obok głównego rabina sefardyjskiego (urzędującego od czasów tureckich) wybrano głównego rabina aszkenazyjskiego (zajmującego się imigrantami z Europy Środkowej) oraz Radę Rabiniczną. Wybrani zostali: Naczelny Rabin Aszkenazyjski Rabbi Abraham Isaac HaCohen Kook (1864-1935) oraz Naczelny Rabin Sefardyjski Rabbi Jakob Meir.

W dniach 1-6 maja wybuchły arabskie zamieszki w Palestynie. Arabowie zaatakowali żydowskie społeczności w Jaffie, Petah Tikvie, Rehovot, Tel Awiwie i Haderze. Tel Awiw został obroniony przez pułkownika Margolin, który bez pozwolenia brytyjskich władz przybył tam na czele kilkuset byłych żydowskich legionistów. Ogółem w zamieszkach zginęło 47 Żydów, a ponad 100 zostało rannych. Zginęło również 48 Arabów.
    14 maja 1921 roku brytyjskie władze nakazały wstrzymanie napływu nowych żydowskich imigrantów do Palestyny, z powodu napiętej sytuacji. 1 sierpnia Brytyjczycy wprowadzili nowe przepisy imigracyjne, ograniczające liczbę żydowskich imigrantów przybywających do Palestyny.

W dniach 1-14 września 1921 roku odbył się Dwunasty Kongres Syjonistyczny w Carlsbad (Karlowe Wary) w Czechosłowacji. Omówiono działalność Keren HaYesod, która nabywała duże obszary ziemi w Dolinie Jezreel. Ważnym tematem rozmów były arabskie zamieszki 1920 i 1921 roku w Palestynie.

We wrześniu założono moszaw Nahalal i kibuc Ein Harod w Dolinie Jezreel. Do końca roku założono jeszcze osady Geva, Kfar Yehezkel i Tel Josef. Przy ich zakładaniu aktywnie pracowali członkowie Batalionu Pracy (Gedud haAvoda).

------------ 1922 ------------

16 kwietnia 1922 roku w Jerozolimie założono syjonistyczną partię religijną HaPo'el HaMizrakhi (Robotnicy Mizrakhi), której celem było wspieranie żydowskiego osadnictwa w Ziemi Izraela. 28 maja powstał ruch Bnei Akiva, młodzieżowe ramię organizacji HaPo'el haMizrakhi. Duchowym przywódcą ruchu był Rabbi Abraham Isaac Kook. Przygotowywano się do uruchomienia własnego ruchu kibucowego i założenia religijnych kibuców.
    2 czerwca trzy pierwsze moszawy - Petah Tikva, Rishon leZion i Rehovot - otrzymały status lokalnego samorządu. Był to bardzo ważny w kierunku uzyskania żydowskiej autonomii w Palestynie.

---------- Pierwsza "Biała Księga" ----------

3 czerwca 1922 roku władze brytyjskie opublikowały pierwszą "Białą Księgę", która była oficjalnym programem ograniczającym wielkość żydowskiej imigracji napływającej do Palestyny. W ten sposób Wielka Brytania wycofywała się z obietnic złożonych w Deklaracji Balfoura.

24 lipca 1922 roku Liga Narodów przyjęła projekt Mandatu Palestyńskiego nad
Palestyną z następującym komentarzem: "Odbudowa Żydowskiej Siedziby
Narodowej ma się dokonać bez żadnego uszczerbku dla praw ludności arabskiej
w Palestynie".

W dniach 22-28 października 1922 roku władze brytyjskie przeprowadziły pierwszy spis ludności w Palestynie. Okazało się, że Palestynę zamieszkuje 757 tys. ludzi, z których 84 tys. było Żydami (11% ogółu mieszkańców).

------------ 1923 ------------

1 stycznia 1923 roku podpułkownik Frederick Kisch został przewodniczącym Politycznego Departamentu w Syjonistycznej Egzekutywie w Jerozolimie. W owym czasie bardzo wyraźny był podział kierownictwa w ruchu syjonistycznym pomiędzy dwa ośrodki: jeden będący w Palestynie, a drugi w Organizacji Syjonistycznej w Diasporze.

W dniach 5-16 sierpnia 1923 roku odbył się Trzynasty Kongres Syjonistyczny w Carlsbad (Karlowe Wary) w Czechosłowacji. Postanowiono oficjalnie utworzyć Żydowską Agencję dla Palestyny (Jewish Agency for Palestine - Sochnut), która miała być przedstawicielem żydowskiej społeczności w Palestynie i zaspokajać jej potrzeby administracyjne.

29 sierpnia 1923 roku Liga Narodów oficjalnie przyznała Wielkiej Brytanii mandat nad Palestyną. Pełnomocnictwo obejmowało brytyjską obietnicę utworzenia państwa żydowskiego zgodnie z Deklaracją Balfoura.

W 1923 roku Ze'ev Jabotinsky (1880-1940) założył w Rydze (Łotwa) żydowski rewizjonistyczny ruch młodzieżowy Betar.

W 1923 roku Pinhas Rutenberg (1879-1942) założył Palestine Electric Corporation Ltd. (później Israel Electric Corporation Ltd.) wykorzystującą do produkcji prądu elektrycznego siłę wody z rzeki Jordan. W realizacji projektu Rutenberg korzystał ze wsparcia Barona Rothschilda.
    W 1923 roku Keren Hayesod bardzo mocno finansowała pomoc dla żydowskich osad w Palestynie. Założono wieś będącą schronieniem dla sierot z ukraińskich pogromów. Budowano od podstaw sieć ośrodków oświatowych, służbę zdrowia oraz infrastrukturę, która miała być podstawą pod rozwój przemysłu.

---------- Czwarta Aliyah ----------

------------ 1924 ------------

W latach 1924-1931 do Palestyna napłynęła czwarta fala żydowskich imigrantów. Podczas tej Czwartej Aliyah w Ziemi Izraela osiedliło się około 60 tys. Żydów, większość pochodzących z Polski. Byli to najczęściej rzemieślnicy i drobni przedsiębiorcy, którym została utrudniona działalność gospodarcza w Polsce (był to wynik reformy Władysława Grabskiego - z tego powodu często mówi się Aliyah Grabskiego). Dodatkowo Stany Zjednoczone wprowadziły ograniczenia ilościowe dla emigrantów ze Wschodniej Europy. Wielu Żydom pozostawała tylko emigracja do Palestyny.
    W 1924 roku do Palestyny przyjechało 8 tys. żydowskich imigrantów. Wielu z nich osiedliło się w rozwijającym się Tel Awiwie. Chaim Weizmann krytykował osiedlanie się nowych imigrantów w miastach, zwracając uwagę na konieczność rozwoju osadnictwa rolniczego. W tym czasie rozwijano uprawy drzew cytrusowych, które w ciągu kilku lat stały się główną gałęzią gospodarki Palestyny.
    W marcu założono Palestine Jewish Colonization Association (PICA - Związek Żydowskiej Kolonizacji Palestyny), której przewodniczącym został James Nathan de Rothschild (1896-1984). Celem działalności było wspieranie żydowskiego osadnictwa i przedsiębiorczości w Palestynie.
    14 maja ultraortodoksyjni Żydzi z Polski założyli rolniczy moszaw Bnei Brak, na wschód od Tel Awiwu. Pod koniec roku chasydzi założyli moszaw Kfar Hassidim w pobliżu Hajfy.
    17 października 1924 roku w Tel Awiwie założono nowy ruch młodzieżowy HaNo' ar haOved (Pracująca Młodzież), który działał pod patronatem związku zawodowego Histadrut HaOvdim.
    23 listopada założono moszaw Herzliya, położony na północ od Tel Awiwu.
    8 grudnia założono nową południową podmiejską dzielnicę Jaffy, która później została nazwana Bat Yam.

------------ 1925 ------------

9 lutego 1925 roku nastąpiło uroczyste otwarcie wyższej uczelni Technion w Hajfie. 1 kwietnia otworzono Uniwersytet Hebrajski (HaUniwersita Halwrit beJeruszalaim). Otwarcia dokonał brytyjski dyplomata Lord Arthur James Balfour (1848-1930). Zaproszeni zostali między innymi: brytyjski marszałek Edmund Allenby (1861-1936) oraz syjonistyczni przywódcy Chaim Weizmann (1874-1952) i Nahum Sokolow (1859-1936). Obie uczelnie powstały przy aktywnej pomocy Organizacji Syjonistycznej.
    31 marca założono rolniczo-przemysłowe miasto Jezreel City w samym sercu Doliny Jezreel. Później nazwę miasta zmieniono na Afula.

30 kwietnia 1925 roku Ze'ev Jabotinsky (1880-1940) założył w Paryżu (Francja) Partię Rewizjonistyczną (Brit Ha-Tzionim Ha-Revisionistim), która reprezentowała rewizjonistyczne podejście do ruchu syjonistycznego. Jabotinsky zdecydowanie sprzeciwił się brytyjskiej polityce ograniczania ilości żydowskich imigrantów napływających do Palestyny.

Tymczasem wiosną i latem mocno wzrosła liczba żydowskich imigrantów osiedlających się w Ziemi Izraela, osiągając swój szczyt w czerwcu (4.200 imigrantów). Do końca tego roku do Palestyny przybyło ogółem 35 tys. Żydów, którzy w większości osiedlali się w Tel Awiwie.
    Taka ilość nowych żydowskich imigrantów wywołała sprzeciw ludności arabskiej. Ponownie doszło do licznych ataków na żydowskie osiedla w Palestynie, jednak tym razem były one dobrze bronione przez siły Haganah.

W latach 1925-1928 urząd Wysokiego Komisarza nad Palestyną sprawował marszałek polowy Herbert Onslow Plumer (1857-1932).

W dniach 18-28 sierpnia 1925 roku odbył się Czternasty Kongres Syjonistyczny w Wiedniu, w Austrii. Delegaci zdecydowali się na dalszy rozwój spółdzielczego osadnictwa w Palestynie, opartego na kibucach.

Pod koniec 1925 roku w Tel Awiwie mieszkało 40 tys. osób (w porównaniu na początku 1924 r. miał 20 tys. mieszkańców). Rozwojowi osadnictwa żydowskiego w Palestynie sprzyjał gospodarczy dobrobyt.

------------ 1926 ------------

Na początku 1926 roku społeczność żydowska w Palestynie znalazła się w kryzysie gospodarczym. Wiele prywatnych przedsiębiorstw bankrutowało, nastąpił gwałtowny spadek budownictwa, które było główną gałęzią gospodarki. Rosło bezrobocie zmuszając wielu Żydów do emigracji z Palestyny. W celu poprawy sytuacji wprowadzono w życie plan Hityashyut haElef (Zasiedlanie Tysiąca), który przewidywał tworzenie osad dla 1 tys. rodzin, z gospodarstwami rolnymi oddawanymi w dzierżawę.
    W 1926 roku w zachodniej części Doliny Jezreel założono 7 nowych osad rolniczych. Główna kwatera Keren Hayesod została przeniesiona z Londynu do Jerozolimy.

We wrześniu 1926 roku w Polsce powstał syjonistyczny ruch młodzieżowy Gordonia.

------------ 1927 ------------

W 1927 roku nasilił się kryzys gospodarczy społeczności żydowskiej w Palestynie. Stawiało to całe syjonistycznie przedsięwzięcie w śmiertelnym zagrożeniu. W Tel Awiwie bezrobocie sięgało wysokości 40% zdolnych do pracy ludzi. Z tego powodu znacznie zmalało liczba imigrantów napływających do Palestyny (2.700 imigrantów w stosunku do 5.000 emigrantów, którzy opuścili Palestynę).

Przewodniczący Organizacji Syjonistycznej, Chaim Weizmann (1874-1952) poszukiwał jakichkolwiek źródeł pomocy finansowej dla Żydów w Palestynie. W tym celu, 17 stycznia spotkał się z przywódcą amerykańskich Żydów, Louis B. Marshallem (1856-1929), który nie był Syjonistą. Podjęto decyzję, że w pierwszej kolejności zostanie wysłana do Palestyny specjalna komisja (Joint Palestine Survey Commission), która ma zbadać na miejscu panujące warunki. Komisja przebywała w Palestynie w 1927 i 1928 roku.

1 kwietnia 1927 roku założono kibuc Artzi. Przy jego budowie pracowali członkowie ruchu Hashomer HaTzair (Młody Strażnik).
    9 kwietnia żydowski przedsiębiorca Moshe Novomeysky uzyskał od władz brytyjskich prawo zarządzania zakładami chemicznymi nad Morzem Martwym. Uzyskał on dużą pomoc od Organizacji Syjonistycznej.
    W kwietniu w Palestynie miało miejsce trzęsienie ziemi o sile 6,2 stopnia w skali Richtera. Zginęło około 300 ludzi i zniszczonych zostało tysiąc budynków w Jerychu, Nablusie, Jerozolimie, Nazarecie, Tyberiadzie, Lod i Ramle.
    W czerwcu zbankrutowało przedsiębiorstwo Solel Boneh Company, które było jednym z podstaw żydowskiego związku zawodowego Histadrut.

Prezes Jewish National Fund, Avraham Menahem Ussishkin (1863-1941) uzyskał pomoc w wysokości 1 mln USD od kanadyjskich Syjonistów. Pieniądze przeznaczono na zakup nowych błotnistych obszarów w Dolinie Hefer. Powstała tutaj osada Hawarith (obecnie Emek Hefer).

5 sierpnia 1927 roku założono ruch Kibbutz Me'uhad (Zjednoczony Kibuc), który przez długi czas był największym ruchem kibucowym w Palestynie. Na jego czele stał Itzchak Tabenkin. Obok powstało pięć innych ruchów, reprezentujących różne modele osadnictwa w Palestynie.

W dniach 30 sierpnia-11 września 1927 roku odbył się Piętnasty Kongres Syjonistyczny w Bazylei, w Szwajcarii. Poszukiwano dróg wyjścia z kryzysu gospodarczego w Palestynie.

11 września 1927 roku uruchomiono elektrownię wodną w Naharayim w Dolinie Jordanu. Zarządcą elektrowni była Palestine Electric Company (późniejsza Israel Electric Corporation), kierowana przez Pinhasa Rutenberga (1879-1942).

------------ 1928 ------------

1 stycznia 1928 roku brytyjskie władze mandatowe w Palestynie zatwierdziły Konstytucję Knesetu Izraela, która stwarzała prawne podstawy dla żydowskich organizacji w Ziemi Izraela. Przewidywała ona funkcjonowanie: Zgromadzenia, Rady Narodowej, Rady Rabinicznej oraz samorządów w miastach i wioskach.

W 1928 roku urząd Wysokiego Komisarza nad Palestyną sprawował Sir Harry Charles Luke (1884-1969).

24 września 1928 roku sługa synagogi (szames), na polecenie rabinów, ustawił przy Murze Zachodnim w Jerozolimie, ogrodzenie oddzielające miejsce modlitw kobiet i mężczyzn. Było to zgodne z tradycją żydowską. Jednakże zaprotestowali przeciwko temu Arabowie, żądający od władz brytyjskich usunięcia tej "inwestycji" w obrębie Wzgórza Świątynnego.
    Brytyjczycy ugięli się pod naciskiem Arabów, co spowodowało protesty żydowskie. Następnie arabscy robotnicy rozpoczęli prace utrudniające żydowskie modły pod Murem Zachodnim. Ten spór nabierał stopniowo na sile.

W latach 1928-1931 urząd Wysokiego Komisarza nad Palestyną sprawował Sir John Robert Chancellor (1870-1952), który podjął się próby żydowsko-arabskiej mediacji.

20 listopada Jewish National Fund zakupił 2.200 hektarów ziemi w Dolinie Zevulona.
    Rok 1928 zakończył się pojawieniem pierwszych promyków nadziei na wyjście z kryzysu gospodarczego. Liczba ludności żydowskiej w Palestynie osiągnęła poziom 160 tys. osób. Do końca roku do Palestyny przybyło ogółem 2.178 nowych imigrantów (w porównaniu z 2.186 emigrantami). Liczba żydowskich osad wyniosła 96 (w porównaniu w 1917 roku było 49 osad).

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1929-1939 - Syjonizm - Ekspansja