W rzeczywistości Jaser Arafat nazywał się Abd al-Rahman abd al-Bauf Arafat al-Qud al-Husseini. Skrócił imię, aby ukryć swoje pokrewieństwo ze złej sławy nazistą i byłym muftim Jerozolimy, Haj Muhammedem Amin al-Husseinim. Mufti był jednym z inicjatorów systematycznej eksterminacji europejskich Żydów, był współpracownikiem Eichmanna i Himmlera w przeprowadzaniu tego planu. Był dobrym przyjacielem Eichmanna i stale pobudzał go do przyśpieszenia tempa eksterminacji.

Jaser Arafat nie narodził się w Palestynie, lecz w mieście Kair w Egipcie, 24 sierpnia 1929 roku. Jego ojciec był nauczycielem w szkole w Gazie, jednakże wyjechał z rodziną do Egiptu i nigdy nie był palestyńskim uchodźcą. Pod wpływem Islamu młodemu Arafatowi nadano imię Abu Ammar. Arafat zawsze mówił językiem arabskim z wyraźnym akcentem egipskim.
    Matka osierociła go kiedy miał pięć lat. Do Palestyny pierwszy raz przybył w 1934 roku, kiedy rodzina wysłała go do krewnych zmarłej matki w Jerozolimie. Jedynym wspomnieniem z dzieciństwa, o którym Arafat opowiedział dziennikarzom, był wtargnięcie brytyjskich żołnierzy do jerozolimskiego domu jego wuja (Palestyna rządziła wtedy Wielka Brytania).

W 1939 roku młody Arafat powrócił do Egiptu i rozpoczął studia inżynierii w Kairze. Przerwał jednak studia w 1948 roku, kiedy wybuchła izraelsko-arabska wojna o niepodległość państwa Izraela. W Strefie Gazy 20-letni Arafat pomagał egipskim wojskom w walce z Żydami i tam przeżył pierwsze wielkie rozczarowanie arabską solidarnością. Po powrocie na uczelnię w Kairze, Egipcjanie aresztowali go za przynależność do Bractwa Muzułmańskiego. W latach 1952-56 był przewodniczącym Unii Palestyńskich Studentów w Kairze. W 1956 roku Arafat uzyskał dyplom inżyniera na Uniwersytecie w Kairze.
    W 1956 roku Izrael przeprowadził rozległą operację wojskową zajmując cały Półwysep Synaj i dochodząc do Kanały Sueskiego. W tej kolejnej wojnie bliskowschodniej Arafat, jako oficer i ekspert w sprawach materiałów wybuchowych znów walczył po stronie Egiptu. Po przegranej przeżył wielkie rozczarowanie i wyjechał jako specjalista budowlany do Kuwejtu.

7 marca 1957 roku Izrael pod naciskiem mocarstw światowych wycofał swoje wojska z Półwyspu Synaj i ze Strefy Gazy. W zamian za ustępstwa, na granicy izraelsko-egipskiej rozlokowano siły pokojowe ONZ, które miały być gwarantem bezpieczeństwa dla państwa Izraela.

W 1958 roku Jaser Arafat powrócił z Kuwejtu i osiadł w Gazie. Wraz z grupą arabskich współtowarzyszy z wojen arabsko-izraelskich w latach 1948 i 1956, założyła tajną organizację polityczno militarną al-Fatah. Al-Fatah to skrót arabskiej nazwy Harakat at-Tahrir al-Watani al-Filastinijj - Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego. Jej celem było prowadzenie walki zbrojnej z państwem izrael, aż do utworzenia niepodległego państwa palestyńskiego. Jednym z założycieli Fatah był Jaser Arafat.
    W 1963 roku palestyńscy aktywiści przekształcili strukturę organizacyjną al-Fatah na typ komandoski, przystosowując ją do realizacji różnorodnych zadań terrorystycznych.

25 maja 1964 roku z inicjatywy Egiptu i Jordanii powstała w Kairze Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP) - Munazzamat at-Tahrir al-Filastinijja.
    28 maja 1964 roku Kongres OWP wyłonił Palestyńską Radę Narodową. Uchwalona wówczas Palestyńska Karta Narodowa stwierdzała nielegalność powstania państwa Izraela i konieczność wojny o wyzwolenie Palestyny spod syjonistycznej okupacji. Celem działalności OWP było zintegrowanie działalności ugrupowań palestyńskich (głównie tajnych). OWP nie uznawała rezolucji ONZ z 1948 roku o podziale Palestyny na dwa państwa: arabskie i żydowskie. OWP na przestrzeni długich lat odrzucała jakiekolwiek próby pokojowego uregulowania konfliktu arabsko-izraelskiego, propagowała walkę militarną i polityczną z państwem Izraela aż do jego likwidacji, a następnie budowę jednego wielonarodowego państwa arabskiego obejmującego całą Palestynę. OWP otrzymywała rocznie 400 milionów dolarów od państw naftowych na swoją terrorystyczną działalność.

Pod koniec 1964 roku grupy Fatah rozpoczęły atakowanie terytorium Izraela z Syrii. W grudniu 1964 roku wysadzono izraelską stację pomp. Palestyńska aktywność nie ograniczała się wyłącznie do atakowania celów izraelskich, lecz także angażowała się w wewnętrzne sprawy Syrii. Z tego powody, w 1966 roku syryjskie siły bezpieczeństwa aresztowały Jasera Arafata, który ukrywał się pod pseudonimem Abu Ammar.

W 1967 roku Izrael wykonał wyprzedzające uderzenie i w Sześciodniowej Wojnie rozbił armie Egiptu, Jordanii i Syrii. Izraelczycy ponownie zajęli Strefę Gazy i Półwysep Synaj, oraz dodatkowo Wzgórza Golan i terytoria obecnie nazywane Zachodnim Brzegiem Jordanu (Judea i Samaria). Na zajętych przez Izrael ziemiach mieszkało w Strefie Gazy 381 tys. Arabów, a na Zachodnim Brzegu Jordanu około 586 tys. Arabów.
    Jedną z konsekwencji przegranej wojny, było ograniczenie możliwości swobodnego działania OWP. Izraelska armia energicznie zaangażowała się w rozbijanie struktur podziemnych organizacji palestyńskich, aresztując lub zmuszając do emigracji ich członków. Do stycznia 1968 roku rozbito dowództwo al-Fatah w Nablusie oraz zniszczono liczne komórki w innych miastach. W tej wielkiej operacji zginęło ponad 200 palestyńskich aktywistów, a 1.100 zostało osadzonych w więzieniach. W ten sposób zniszczono infrastrukturę palestyńskich organizacji militarnych w Judei i Samarii, oraz zablokowano kanały przemytu broni z Jordanii. Aktywność OWP była jeszcze możliwa w Strefie Gazy.
    W takiej sytuacji Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP) wykorzystała powojenne osłabienie Jordanii i przy pomocy Syrii stworzyła pod koniec 1967 roku w zachodniej części Jordanii własne "państwo" w państwie. Największą, najliczniejszą i najzamożniejszą palestyńską organizacją był wówczas al-Fatah, który stopniowo zdobywał decydujące wpływy. Bazy al-Fatah znajdowały się w większości obozów palestyńskich uchodźców rozrzuconych w Libanie, Syrii i Jordanii. W następnych trzech latach na granicy izraelsko-jordańskiej doszło do 5.840 incydentów zbrojnych, w większości ostrzału artyleryjskiego i moździerzowego Izraela z terytorium Jordanii.
    21 marca 1968 roku izraelscy komandosi przeprowadzili odwetowy atak na bazę palestyńskich terrorystów al-Fatah w jordańskiej wiosce Karameh. Doszło wówczas do regularnej bitwy z jordańską armią. Izraelczycy stracili 28 zabitych i 90 rannych żołnierzy, oraz kilkanaście czołgów i samolot. Jordańska armia straciła 100 zabitych i 90 rannych. Natomiast po stronie palestyńskiego al-Fatah było 170 zabitych. Izraelscy komandosi uprowadzili także 170 palestyńskich terrorystów. To właśnie po tej bitwie wzrosła rola ruchu al-Fatah i samej osoby Jasera Arafata, który stał na czele al-Fatah. Mówiono o nim "zwycięzca spod Karameh". Palestyńskie media gloryfikowały Arafata.

W lutym 1968 roku al-Fatah zawarł porozumienie z Organizacją Wyzwolenia Palestyny i i wszedł w jej skład jako zbrojne ramię organizacji. Al-Fatah był największą organizacją w OWP, dlatego miał dominującą pozycję.
    Najwyższym organem OWP była Palestyńska Rada Narodowa, która zatwierdziła w 1968 roku Palestyńską Kartę Narodową (dokument programowy ruchu) i statut OWP. Rada Narodowa wybierała Komitet Wykonawczy (14-18 członków), kierujący 15 departamentami oraz Centralną Radą (około 95 osób, w tym członkowie Komitetu Wykonawczego), reprezentującą Palestyńską Radę Narodową między sesjami. OWP powołała Armię Wyzwolenia Palestyny (15 tys. żołnierzy, pod dowództwem Jasira Arafata) i Palestyński Fundusz Narodowy dla finansowania działalności (wpływy z opodatkowania 3-6% rocznego dochodu każdego pracującego Palestyńczyka oraz pomoc finansowa krajów arabskich), ponadto Palestyński Czerwony Krzyż, Ośrodek Planowania, SAMED (Palestyńskie Towarzystwo Pracy) i WAFA (Palestyńska Agencja Wiadomości).

W owym czasie państwa członkowskie Ligii Arabskiej pobudziły Organizację Wyzwolenia Palestyny do wzmożenia aktywności terrorystycznej wymierzonej przeciwko Izraelowi. Był to sposób kontynuowania arabskiej wojny z Izraelem.
    22 lipca 1968 roku był dniem, w którym Palestyńczycy wkroczyli na drogę terroryzmu międzynarodowego. Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (w 1967 r. odłączył się od OWP) porwał izraelski samolot El Al w Rzymie (Włochy), lot do Algierii. Dramat porwanych 32 żydowskich pasażerów trwał przez 5 tygodni. 26 grudnia 1968 roku terroryści z LFWP dokonali ataku na izraelski samolot El Al na lotnisku w Atenach (Grecja). 18 lutego 1969 roku terroryści zaatakowali izraelski samolot El Al, na lotnisku w Zurychu (Szwajcaria).
    Równocześnie Organizacja Wyzwolenia Palestyny, rozpoczęła kampanię terroru wewnątrz Izraela. Bomby wybuchały w zatłoczonych miejscach Tel Awiwu, Hajfy i Jerozolimy. W 1968 roku zginęło 177 Izraelczyków, a 700 zostało rannych. W wyniku działań odwetowych zginęło oraz zostało rannych 681 Palestyńczyków.

Pod koniec 1968 roku al-Fatah rozpoczął rozbudowę infrastruktury nowych baz terrorystycznych na południowo-zachodnich stokach Góry Hermon, w południowym Libanie - w regionie później nazwanym "Fatahland". Był to umocniony region, z zaopatrzeniowymi wioskami i liniami komunikacyjnymi położonymi w trudno dostępnym górzystym terenie. Ulokowano tutaj ośrodki szkoleniowe oraz bazy wypadowe dla grup aperacyjnych atakujących Izraela.
    W lutym 1969 roku przewodniczącym Komitetu Wykonawczego OWP został Jaser Arafat (przywódca al-Fatah). Koordynował on ataki wymierzone w państwo Izraela. W samym tylko 1969 roku palestyńscy terroryści działający z południowego Libanu przeprowadzili 97 operacji przeciwko Izraelowi. Równocześnie OWP zwiększyła swoją aktywność w Strefie Gazy. Na przestrzeni 1969 roku doszło tu do ponad 700 zbrojnych zbrojnych incydentów. Jaser Arafat powoli stawał się groźnym przeciwnikiem dla Izraela.

W październiku 1969 roku doszło w Kairze (Egipt) do zawarcia tajnego porozumienia pomiędzy rządem Libanu i przedstawicielami Organizacji Wyzwolenia Palestyny. OWP uznała zwierzchność władzy libańskiej nad "Fatahlandem", natomiast rząd w Bejrucie zagwarantował swobodę dla operacji terrorystycznych wymierzonych przeciwko Izraelowi. W ten sposób pojawił się państwowy terroryzm, który wymierzony był przeciwko Izraelowi.
    W październiku 1969 roku, gdy Jaser Arafat przebywał w stolicy Jordanii, Ammanie, przyszedł na jego adres list z ładunkiem wybuchowym, który w ostatniej chwili unieszkodliwiono. O próbę zabicia ich przywódcy Palestyńczycy oskarżyli wtedy wywiad izraelski, Mosad.

Na początku 1970 roku aktywność Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Strefie Gazy osiągnęła swój kulminacyjny punkt. W łonie palestyńskiego ruchu oporu doszło jednak do rozłamu. Marksistowsko-leninowski Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (założony w 1967 roku przez George Habasha) zdołał przejąć kontrolę nad miastem Shati i kilkoma obozami uchodźców w Strefie Gazy. Doszło do gwałtownych walk bratobójczych o strefy wpływów i władzę. W toku tej wewnętrznej walki zabijano Arabów podejrzanych o współpracę z Izraelem oraz członków rywalizujących grup terrorystycznych.

Przez ten cały czas OWP organizowała ze swych baz w Jordanii operacje militarne i akcje terrorystyczne przeciwko Izraelowi, co powodowało odwetowe ataki komandosów izraelskich na obozy uchodźców palestyńskich w Jordanii. Jaser Arafat stworzył własne "państwo w państwie" wewnątrz Jordanii. Palestyńscy bojownicy starali się uzyskać kontrolę nad wszystkimi strategicznymi punktami państwa, włączając w to rafinerię ropy naftowy w pobliżu Az Zarq. Przeciwstawiały się temu jordańskie siły bezpieczeństwa. W 1970 roku Jaser Arafat posunął się do próby obalenia jordańskiej monarchii i przejęcia pełnej kontroli nad całą Jordanią. Jednakże jordańskiemu królowi Husajnowi wierności dochowała jordańska armia. Podczas ciężkich walk tzw. "czarnego września" (16 września 1970 roku) jordańska armia spacyfikowała obozy uchodźców palestyńskich, zabijając ponad 3 tys. bojowników OWP. Arafata aresztowano i osadzono w więzieniu, za próbę obalenia monarchii jordańskiej i podporządkowania państwa Palestyńczykom.
    27 września 1970 roku w Kairze (Egipt) osiem państw arabskich podpisało porozumienie dotyczące rozwiązania problemu Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Jordanii. Na mocy tego porozumienia OWP przeniosła swoje bazy z Jordanii do Libanu. Jaser Arafat został zwolniony i drogą lotniczą dostał się do Syrii, a następnie pojechał do Libanu.
    W Libanie znalazło się około 300 tys. palestyńskich uchodźców. Rządzące Libanem elity chrześcijańskie zepchnęły Palestyńczyków do rangi ludności drugiej klasy, dlatego tak łatwo poddali się oni wpływom Organizacji Wyzwolenia Palestyny. OWP dysponując rocznym funduszem w wysokości 400 milionów dolarów od państw naftowych, zbudowała na południu Libanu państwo w państwie - "Fatahland". Wybudowano cały system opieki społecznej z siecią szpitali i przychodni lekarskich. Tworzono palestyńskie przedsiębiorstwa, agencje prasowe, urzędy pocztowe, banki i rozgłośnie radiowe. Na tym terenie działały zbrojne grupy al-Fatah i Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, które razem dysponowały około 15 tys. uzbrojonych ludzi. Te oddziały regularnie ostrzeliwały terytorium Izraela i często przechodziły przez granicę do Galilei by organizować tam zamachy i porwania. W obozach szkoleniowych OWP szkolili się terroryści z całego świata - z Czerwonych Brygad, Frakcji Czerwonej Armii, Akcji Bezpośredniej i innych.

W 1970 roku Palestyńska Rada Narodowa powołała Centralny Komitet Ruchu Oporu (przekształcony w KC OWP), mający koordynować walkę i wytyczać cele tego ruchu. Jego pracą kierował Generalny Sekretariat KC OWP (6 członków z Jaserem Arafatem na czele). Centralny Komitet Ruchu Oporu reprezentował palestyńskie ugrupowania terrorystyczne:
    - Ruch Wyzwolenia Narodowego Palestyny - Fatah (powstały około 1956 r.);
    - Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - LFWP (powstały w 1967 r.), marksistowsko-leninowski;
    - Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny - L-D FWP (który w 1969 r. odłączył się od LFWP), marksistowski, przywódca N. al-Hawatma, popierany przez Syrię;
    - Front Wyzwolenia Arabskiego (powstały w 1969 r.), przywódca M. Isma'il, popierany przez Irak;
    - Palestyński Front Walki Ludowej (powstały w 1967 r.), przywódca S. Ghusza;
    - Palestyńska Partia Ludowa (dawna Palestyńska Partia Komunistyczna), sekretarz generalny S. Nadżdżab;
    - Palestyński Front Wyzwolenia (w 1977 r. oddzielił się od LFWP-Dowództwo Ogólne), przywódca Abu Abbas (popierany przez Syrię i Libię).

Wraz z lepszą organizacją palestyńskiego terroryzmu coraz groźniejsze stawały się ataki terrorystyczne. Były one dokonywane na terytorium Izraela, jak i poza jego granicami (między innymi w 1970 roku seria uprowadzeń samolotów pasażerskich, w 1972 roku zamordowanie izraelskich sportowców na igrzyskach olimpijskich w Monachium, w 1973 roku porwanie w Austrii pociągu z żydowskimi imigrantami z ZSRR).
    W październiku 1971 roku, kiedy Jaser Arafat samochodem dokonywał inspekcji baz palestyńskich w rejonie "Fatahlandu" (w pobliżu Wzgórz Golan), wpadł on w zasadzkę. Zginął wówczas jego kierowca.
    W owym czasie Jaser Arafat często trafiał do arabskich więzień. Libańczycy osadzili go za planowanie nieskoordynowanych ataków przeciw Izraelowi, Syryjczycy za "opozycyjną działalność przeciw syryjskiej armii".

13 kwietnia 1973 roku Arafat przeżył w Bejrucie (stolica Libanu) nocny atak izraelskiego komanda, które nadleciało śmigłowcem i zdołało zabić trzech jego współpracowników, nie odszukało jednak przywódcy Organizacji Wyzwolenia Palestyny. W otoczeniu Arafata mówiono wtedy o jego "cudownym ocaleniu".
    Arafat był nieustannie zagrożony zamachami na swoje życie. Z tego powodu nigdy nie sypiał dwie noce pod rząd w tym samym miejscu i nie przebywał więcej niż kilka godzin pod tym samym adresem. Nigdy nie wiadomo było z góry, dokąd się udaje. Towarzysze walki nazywali go Abu Ammar albo "Stary".

W 1973 roku armie Egiptu, Syrii i Jordanii jednocześnie zaatakowały terytorium Izraela. W wojnie Jom Kippur Izraelczycy powstrzymali wrogie uderzenie, a następnie przystąpili do kontrofensywy rozbijając arabskie armie. Po tej klęsce państwa arabskie zaczęły być skłonne do zawarcia porozumienia z Izraelem. Jednakże palestyńscy terroryści Jasera Arafata byli nieustępliwi i przystąpili do aktywnej kampanii terroru, operując głównie z południowego Libanu. W krótkim okresie czasu Palestyńczycy przeprowadzili zamachy w Kiryat Shemona, Maalon, Tel Awiwie, Jerozolimie i innych izraelskich miastach. Ataki te były barbarzyńskie, połączone z porwaniami zakładników i mordowaniem niewinnych przypadkowych cywilów (w tym dzieci).
    Pod koniec 1973 roku OWP powołało komitet do sprawy wyzwolenia Palestyny i podjęło decyzję o podjęciu aktywności dyplomatycznej. Od tego momentu Arafat rozpoczął zręczną manipulację zachodnimi mediami, starając się pokazać jako ofiara, a Izrael przedstawiając jako oprawcę palestyńskiego narodu.

W życiu Jasera Arafata bardzo dużo zmieniło się po 1974 roku. Wówczas to na konferencji przywódców państw arabskich w Rabacie (Maroko) Organizacja Wyzwolenia Palestyny została uznana za jedynego reprezentanta wszystkich Palestyńczyków oraz uzyskała status obserwatora Organizacji Narodów Zjednoczonych.
    W listopadzie 1974 roku na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ wystąpił przewodniczący OWP Jaser Arafat. Wystąpił trzymając w ręku gałązkę oliwną, a przy jego boku zwisała kabura pistoletu. Mówi ł wówczas: "Przybyłem do was trzymając w jednym ręku gałązkę oliwną, a w drugim ręku karabin. Chcę pokoju w Palestynie. Wyciągam gałązkę oliwną i apeluję do was: zróbcie wszystko, by ta gałązka nie została odrzucona." Żydom proponował życie we wspólnym, demokratycznym państwie, które "będzie szanować różnice narodowe i religijne". Jednocześnie potępił terroryzm i przyrzekł zaniechać go poza terytorium Izraela.
    Przyjęcia Arafata w ONZ było entuzjastyczne. Miał on duże poparcie, gdyż 100 na 138 członków Zgromadzenia Ogólnego uznawało Organizację Wyzwolenia Palestyny. Były to najczęściej kraje Trzeciego Świata, jak i państwa znajdujące się w strefie polityki radzieckiej. Wystąpienie w ONZ otwarło Arafatowi drogę na światowe salony. To wtedy zyskał miano obrońcy uciśnionych i "ofiary żydowskiego militaryzmu".
    Choć Izrael wyśmiał deklarację Arafata przypominając, że nie można jednocześnie wymachiwać gałązką oliwną i karabinem, to świat bezkrytycznie uwierzył słowom palestyńskiego przywódcy. Także i Izrael w zamian za deklarację potępiającą terroryzm, wyraził zgodę na wizytę Arafata na terytoriach okupowanych. W listopadzie 1974 roku przywódca OWP Jaser Arafat odwiedził terytoria okupowane. Zachęcał on wówczas Palestyńczyków do aktywności i organizowania się. Powstała wtedy palestyńska Narodowa Rada Przywódców Lokalnych Społeczności.
    Od tych wydarzeń nikt z arabskich polityków nie ważył się podnieść na Arafata ręki.

10 listopada 1975 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję (72 głosy za, 35 głosów przeciw, 32 głosy wstrzymujące się) uznającą syjonizm za odmianę rasizmu. Był to wynik wielkiej kampanii antysyjonistycznej prowadzonej przez Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP).

W latach 1975-1976 Liban zaczął pogrążać się w wojnie domowej. Przeciwko palestyńskim oddziałom OWP wystąpiła libańska armia rządowa. Jednocześnie bojówki muzułmańsko-druzyjsko-palestyńskie (wspierane przez Syrię) rozpoczęły walkę z falangami chrześcijańskimi, które zwróciły się z prośbą o pomoc do Izraela. W odpowiedzi na prośbę, Izrael zaczął kierować do Libanu dostawy broni i amunicji, głównie zdobytej w wojnach na Arabach. W Libanie wybuchła wojna domowa. Podczas tych bratobójczych walk, palestyńskie bojówki OWP dowodzone przez Jasera Arafata, dokonały mordu chrześcijańskich mieszkańców libańskiej wioski Damour. Zginęło wówczas 582 libańskich chrześcijan.
    Ogółem w całym 1976 roku w Libanie zginęło ponad 40 tysięcy ludzi, a około 100 tysięcy zostało rannych. Szacuje się, że ponad 1 milion Libańczyków wyemigrował z kraju. Kraj został zniszczony i znajdował się w strasznym stanie.
    W kwietniu 1976 roku do rozdartego wojną domową Libanu wkroczyły wojska syryjskie. Syria działała na mocy mandatu Ligii Arabskiej, jako siła pokojowa i rozjemcza pomiędzy zwalczającymi się ugrupowaniami. W krótkim czasie Syryjczycy narzucili siłą rozejm, przerywając wojnę domową. Liban został podzielony na strefy wpływów. Organizacja Wyzwolenia Palestyny otrzymała część Bejrutu i południe Libanu. Szyici umocnili się w Dolinie Beka, gdzie również rozlokowały się wojska syryjskie. Druzowie otrzymali górzyste pasma Libanu. Sunici znajdowali się w Trypolisie, zachodniej części Bejrutu i Sydonie. Chrześcijańska Falanga otrzymała północną część Bejrutu.

Następnie, w 1976 roku Organizacja Wyzwolenia Palestyny została pełnoprawnym członkiem Ligii Państw Arabskich i otworzyła oficjalne przedstawicielstwa w wielu państwach. Jaser Arafat czuł coraz bardziej własną siłę i uważał się za prawdziwego przywódcę Palestyńczyków. Przez cały czas nie godził się na żadne ustępstwa względem Izraela oraz nawoływał do walki z syjonistycznym wrogiem.
    W 1976 roku palestyńscy terroryści porwali samolot z żydowskimi pasażerami do Ugandy. Później terroryści przeprowadzili atak na terminal El Al na lotnisku w Istambule (Turcja).
    Izrael konsekwentnie odmawiał oficjalnych kontaktów z OWP jako organizacją terrorystyczną.

Gdy w listopadzie 1977 roku prezydent Egiptu Anwar Sadat ogłosił gotowość podjęcia negocjacji pokojowych z Izraelem, kraje arabskie zamroziły stosunki dyplomatyczne z Egiptem. Syria dała wówczas "wolną rękę" działania palestyńskim organizacjom militarnym w południowym Libanie. Oddziały palestyńskich terrorystów z Organizacji Wyzwolenia Palestyny (dowodzonej przez Jasera Arafata) zaczęły przenikać morzem do Izraela i organizować tam zamachy oraz porwania. Północna Galilea znalazła się pod ostrzałem palestyńskich wyrzutni Katiusz.
    W 1978 roku al-Fatah zorganizował zamach na autobus w centrum Tel Awiwu.

W odwecie, 15 marca 1978 roku izraelska armia rozpoczęła operację "Litani". Ponad 8 tysięcy izraelskich żołnierzy zaatakowało pozycje Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w południowym Libanie. We wspólnych działaniach operowały siły lądowe, powietrzne i morskie, atakując cele w całym południowym Libanie, za wyjątkiem Tyru. Przez ponad trzy miesiące te tereny znajdowały się pod pełną kontrolą izraelskiej armii, która ostatecznie wycofała się pod presją ZSRR i USA. Izraelczycy wycofując się z południowego Libanu, pozostawili ten teren podzielony na dwie części. Pierwsza część była patrolowana przez jednostki lokalnych chrześcijańskich milicji (uzbrojonych i wyszkolonych przez Izrael). Drugą strefę patrolowały międzynarodowe siły UNFIL.

W 1978 roku w rozmowach pokojowych izraelsko-egipskich w Camp David interesy Palestyńczyków reprezentował Egipt. Organizacja Wyzwolenia Palestyny zajęła negatywne stanowisko wobec przyjętej tam koncepcji rozwiązania problemu palestyńskiego (tzw. palestyńska autonomia administracji na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Strefie Gazy). Zerwano wówczas rozmowy egipsko-izraelskie dotyczące autonomii Palestyńczyków.

W 1980 roku Jaser Arafat przeprowadził reorganizację struktur Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w Libanie. Wojskowy pion OWP podzielono na brygady, na których uzbrojenie wprowadzono artylerię i czołgi, szykując się do regularnej wojny. Udoskonalone metody maskowania stanowisk artyleryjskich i baz zaopatrzenia, utrudniły Izraelowi wykrywanie i niszczenie tych przez lotnictwo. Udoskonalono również same metody ataków terrorystycznych. Fala międzynarodowego terroryzmu zalała cały świat.
    Z powodu nieustających ataków, w 1982 roku Izrael podjął trudną decyzję o interwencji zbrojnej w Libanie. Izraelska armia uderzyła na południowy Liban i bardzo szybko zajęła pozycje wokół Bejrutu. Jesienią 1982 roku izraelski snajper miał Arafata na celowniku optycznym, oczekując z palcem na spuście na radiowy rozkaz zastrzelenia palestyńskiego przywódcy, który jednak nie nadszedł. Po wielotygodniowych walkach dowództwo Organizacji Wyzwolenia Palestyny i większość oddziałów palestyńskich (około 1 tys. bojówkarzy) została zmuszona do opuszczenia terytorium Libanu. 30 sierpnia 1982 roku pod eskortą izraelskich żołnierzy na pokład greckiego promu "Atlantis" wsiadł przywódca OWP, Jaser Arafat.

Nową siedzibą dowództwa Organizacji Wyzwolenia Palestyny został Tunis, natomiast bazy szkoleniowe OWP przeniesiono do różnych krajów arabskich. Arafat podróżował po licznych krajach.
    W nocy z 23 na 24 czerwca 1983 roku eskorta Jasera Arafata została ostrzelana na trasie z Trypolisu do Damaszku przez uzbrojone po zęby komando, ale sam Arafat w ostatniej chwili pojechał inną trasą i uniknął śmierci.

W 1983 roku w szeregach Organizacji Wyzwolenia Palestyny doszło do rozłamu - od al-Fatah odłączyła się grupa przeciwników dotychczasowej polityki kierownictwa Jasera Arafata, którego określono jako zbyt umiarkowanego i ugodowego. W listopadzie w Trypolisie doszło do starć pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami Arafata. Pomimo narastającej przeciw niemu opozycji i rozłamu w al-Fatah, pozostał on nadal przewodniczącym Organizacji Wyzwolenia Palestyny.
    Na czele al-Fatahu stoi Komitet Centralny (liczący około 20 osób) - przewodniczącym jest Jaser Arafat, sekretarzem generalny F. Chaddumi, kadrowym organizacji wojskowej Al-Asifa.

W 1985 powstał Front Wyzwolenia Narodowego, grupujący organizacje przeciwne polityce Arafata, w skład którego wchodziły:
    - Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - Dowództwo Ogólne (odłączył się od LFWP), popierany przez Syrię, przywódca A. Dżibril;
    - Sa'ika (Awangarda Ludowa Wojny Wyzwoleńczej), założona w 1967 roku, popierana przez Syrię, przywódca Isam al-Kadi;
    - Palestyńska Rewolucyjna Partia Komunistyczna, związana z rządem syryjskim, sekretarz generalny Arbi Awad;
    - Fatah - Rada Rewolucyjna (odłączyła się od Fatah w 1973 roku), przywódca Abu Nidal - połączyła się ona w 1985 roku z grupą Abu Musy, który w 1983 roku wystąpił z Fatahu (w 1990 roku ugrupowanie Abu Nidala poddało się siłom Fatahu w Libanie w obozie Ar-Raszidija).

W walce przeciwko Izraelowi Palestyńczycy powszechnie stosowali metody terrorystyczne, zarówno na terenie Izraela, jak i poza jego granicami. Między innymi w 1985 roku przeprowadzili zamachy bombowe na lotniskach w Wiedniu i Rzymie, oraz porwali włoski statek "Achille Lauro". W Istambule zamordowano modlących się Żydów w synagodze Neveh Shalom. Liczne zamachy terrorystyczne przeprowadzono w samym Izraelu.
    Pobyt Arafata na emigracji w Tunezji nie uchronił go od niebezpiecznych sytuacji. Wyszedł on cało z kilku wypadków samochodowych. 1 października 1985 roku jego kwatera główna usytuowana na południowym przedmieściu Tunisu została całkowicie zniszczona w czasie ataku lotnictwa izraelskiego. Sam Jaser Arafat, który tam się udawał, zawrócił słysząc wybuchające bomby.

W grudniu 1987 roku w na terytoriach okupowanych przez Izrael wybuchła palestyńska Intifada. Był to palestyński ruch sprzeciwu wobec izraelskiej okupacji na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Strefie Gazy. Palestyńskie osiedla zostały otoczone barykadami, za którymi ukrywali się młodzi bojówkarze atakujący kamieniami izraelskie posterunki. Mieszkańcy osiedli mogli się cieszyć chwilową wolnością nie ograniczoną obecnością izraelskich żołnierzy, którzy nie mogli dostać się na ich teren. Działaniami kierowali lokalni przywódcy religijni wywodzący się z Centrum Islamskiego w Gazie. Wsparcie zapewniali dysydenci OWP i ekstermistyczne organizacje islamskie działające poza granicami kraju. Organizowano przemyt broni i szkolenie bojówkarzy. Celem Intifady było stworzenie suwerennego państwa Palestyna.
    Abu Dżihad na konferencji prasowej OWP w Algierze, w 1988 roku mówił: "To, co czynimy, nie jest niczym innym jak realizacją naszej strategii dwóch faz. Dąży ona do utworzenia państwa palestyńskiego sąsiadującego z Izraelem, aby następnie wykorzystać ją jako bazę, z której zniszczymy to, co jeszcze pozostanie z Izraela. Aby osiągnąć pierwsze stadium musimy przekonać świat o naszej dobrej wierze, że nie zamierzamy przeprowadzić drugiej fazy."

W 1988 roku w Strefie Gazy uaktywniły się skrajne muzułmańskie ugrupowania fundamentalistyczne (posługujące się głównie metodami terrorystycznymi) - Hamas (Muzułmański Ruch Oporu) oraz Islamski Dżihad popierany przez Iran, które rywalizowały z Organizacją Wyzwolenia Palestyny o wpływy wśród Palestyńczyków. Hamas odrzucał możliwość rozmów pokojowych z Izraelem i uznawał jedynie walkę, aż zostanie uwolniona cała Palestyna. Jaser Arafat przebywając na przymusowej emigracji nie miał możliwości bezpośredniej konfrontacji z tymi ugrupowaniami, dlatego OWP stopniowo traciła swoje wpływy (głównie w Strefie Gazy). Aby nie dopuścić do bratobójczych walk, latem 1988 roku Palestyńczycy stworzyli Zjednoczone Narodowe Kierownictwo Powstania, składające się z przedstawicieli wszystkich palestyńskich organizacji, w tym OWP i Hamasu, które konkurowały do tej pory z sobą o wpływy wśród palestyńskich Arabów.
    W 1988 roku Palestyńska Rada Narodowa (której przewodniczącym był Jaser Arafat) proklamowała powstanie niepodległego "państwa Palestyny", odrębnego od Izraela (tym samym uznała prawo do istnienia państwa Izrael). W 1989 roku wybrała Jasera Arafata na prezydenta państwa palestyńskiego.

Po irackiej inwazji na Kuwejt (1990 r.) Jaser Arafat poparł Irak, wbrew stanowisku większości państw arabskich, co spowodowało jego izolację w świecie arabskim i cofnięcie finansowania działalności Organizacji Wyzwolenia Palestyny przez inne kraje arabskie (głównie Arabię Saudyjską) oraz wydalenie około 400 tys. Palestyńczyków pracujących w Kuwejcie i Arabii Saudyjskiej. Uwikłanie się Arafata po przegranej stronie Iraku tak bardzo osłabiło jego pozycję, że w 1991 roku siła palestyńskiego powstania (Intifady) zaczęła słabnąć.
    Po klęsce Iraku Amerykanie i Europejczycy postanowili dać impuls palestyńsko-izraelskiemu procesowi pokojowemu. W nowej sytuacji, która charakteryzowała się rozprężeniem po wojnie w Zatoce, Arafat musiał się zgodzić na rozpoczęcie negocjacji pokojowych z Izraelem. W całym swoim okresie kierowania ruchem palestyńskim Arafat stopniowo zmieniał swoje poglądy, odchodząc od bezpośredniej działalności terrorystycznej przeciwko Izraelowi i państwom go popierającym, na rzecz politycznego rozwiązania konfliktu arabsko-izraelskiego przez międzynarodową akcję dyplomatyczną i wielostronne rozmowy. Jednakże międzynarodowe wysiłki zwołania wielostronnej konferencji pokojowej dotyczącej rozwiązania konfliktu arabsko-izraelskiego z udziałem wszystkich zainteresowanych stron nie przynosiły rezultatu ze względu na stanowisko Izraela (w 1986 roku ustawa Knessetu zabroniła kontaktów z OWP). Dlatego dla zachęcenia strony izraelskiej, Rada Bezpieczeństwa ONZ uchyliła rezolucję porównującą syjonizm do rasizmu. Otworzyło to drogę do przyszłych rozmów pokojowych na Bliskim Wschodzie.
    W październiku 1991 roku doszło do pierwszego przełomu na konferencji w Madrycie. Konferencja zapoczątkowała negocjacje w sprawie pokoju na Bliskim Wschodzie (rozmowy prowadzono pomiędzy Izraelem, Syrią, Jordanią, Egiptem i Libanem). Organizacja Wyzwolenia Palestyny została z tych pierwszych rozmów wykluczona, a interesy Palestyńczyków reprezentowała delegacja Arabów palestyńskich z Izraela w składzie delegacji Jordanii. Negocjacje pokojowe kontynuowano w grudniu w Waszyngtonie, a następnie przez kilka miesięcy w różnych europejskich miastach.

W 1992 roku Jaser Arafat nieoczekiwanie poślubił dwukrotnie młodszą od siebie Suhę Tawil, palestyńską chrześcijankę. Ich córeczka Zahwa urodziła się w 1995 roku. Sucha zamieszkała w Paryżu i otrzymywała od swego męża około 100 tys. euro na miesięczne wydatki.

Po dojściu do władzy w Izraelu premiera Icchaka Rabina (1992 r.) został zniesiony obowiązujący od 1982 roku, zakaz kontaktów państwa żydowskiego z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. W styczniu 1993 roku przeprowadzono tajne rozmowy przedstawicieli Izraela i OWP w Oslo (w Norwegii). Zawarte porozumienie otwierało drogę ku palestyńskiej autonomii.
    10 września 1993 roku w trakcie tajnych negocjacji, którym patronował minister spraw zagranicznych Norwegii Jorgen Holst, Izrael i OWP wzajemnie uznały swoje istnienie. Przy czym OWP wyrzekła się przemocy i uznała prawo Izraela do istnienia w pokoju i bezpieczeństwie. W zamian Izrael uznał Organizację Wyzwolenia Palestyny jako przedstawiciela palestyńskiego narodu. W ten sposób OWP uzyskało status oficjalnego partnera Izraela w rozmowach pokojowych jako przedstawiciela narodu palestyńskiego.
    13 września 1993 roku Icchak Rabin i Jaser Arafat (przewodniczący OWP) podpisali w Waszyngtonie (USA) Deklarację Zasad (Declaration of Principles - Deklaracja Pokojowych Intencji), wynegocjowaną w Oslo. Przy tej okazji doszło do pierwszego, historycznego spotkania między Premierem Izraela Rabinem a przewodniczącym OWP Jaserem Arafatem.
    Deklaracja Zasad określiła zasady funkcjonowania Autonomii Palestyńskiej w pięcioletnim okresie przejściowym, zakładając jednocześnie, że po zakończeniu tego okresu wejdzie w życie stały status. Zasady, na jakich opierać się będzie stały status, miały zostać sprecyzowane w drodze osobnych negocjacji dwustronnych. Głównym celem owego porozumienia było utworzenie tymczasowego samorządu palestyńskiego w Strefie Gazy i Jerycha na okres do 5 lat. Należy podkreślić, iż w deklaracji nie było wzmianki o proklamowaniu państwa Palestyna, mimo to kierownictwo OWP uznało, iż nastąpi ono w wyniku etapowych porozumień. Porozumienie natomiast precyzyjnie określało kalendarz realizacji zobowiązań. Po jego wejściu (1X) miało nastąpić wycofanie wojsk izraelskich w rejonie Gazy i Jerycha (3 XII-7 IV 1994 r.) Następnie odbyć się miały wybory do Rady Palestyńskiej (7 VII 1994 r.); przegrupowanie oddziałów izraelskich na głównych szlakach komunikacyjnych (10 VII 1994 r.); rozpoczęcie negocjacji w sprawie ostatecznego statusu terytoriów okupowanych (30 IV 1996 r.) i zakończenie okresu przejściowego (4 V 1999 r.). Docelowo miano utworzyć Autonomię Palestyńską w Gazie i Jerycho, przekazać Palestyńczykom władzę cywilną na Zachodnim Brzegu Jordanu oraz wprowadzić samorząd palestyński z wyborami do Rady Palestyńskiej na terenach okupowanych, w zamian, za co Arafat zobowiązał się zlikwidować zagrożenie ze strony islamskich terrorystów. Zgodnie z deklaracją, niezależne palestyńskie siły policyjne czuwać miały nad bezpieczeństwem wewnętrznym, zewnętrznego bezpieczeństwa regionu strzec miał Izrael. Z Palestyńskiej Karty Narodowej miano usunąć wszystkie punkty antyizraelskie.

4 maja 1994 roku w Kairze (Egipt) podpisano izraelsko-palestyńskie Porozumienie Gaza-Jerycho. Był to Układ o Utworzeniu Ograniczonej Autonomii Palestyńskiej w Strefie Gazy i Jerycha, którą miano następnie rozszerzyć na 1/3 Zachodniego Brzegu Jordanu (28 IX 1995 r.). W ten sposób Izrael dał Palestyńczykom autonomię na ograniczonych ziemiach okupowanych. Porozumienie dotyczyło głównie wycofania się wojsk izraelskich ze Strefy Gazy i 65 km2 wokół Jerycha, oraz przekazaniu tych terenów pod jurysdykcję Palestyńczyków. Przewodniczący Jaser Arafat oraz cały sztab OWP mieli przenieść swoją siedzibę z Tunisu właśnie na te tereny.
    Utworzona Autonomia Palestyńska miała własne władze z przewodniczącym Jasirem Arafatem na czele. Porządku pilnowała utworzona policja palestyńska (początkowo w sile 8 tys. dobrze uzbrojonych ludzi z Palestyńskiej Armii Wyzwoleńczej, urodzonych poza Izraelem i wyszkolonych w obozach terrorystycznych w różnych krajach Bliskiego Wschodu). Palestyńczycy nie mogli prowadzić polityki zagranicznej i obronnej. Jednakże dla władz Autonomii popłynęły pieniądze z USA i Europy. Palestyna miała być zaczynem demokracji na arabskim Bliskim Wschodzie.

Równocześnie jednak wzrosła aktywność przeciwników porozumienia arabsko-izraelskiego, głównie Hamasu (Islamskiego Ruchu Oporu), Dżihadu, Rady Rewolucyjnej Fatahu (z terrorystą Abu Nidalem na czele, właściwie Sabri al-Banna), jak i grup zbrojnych Hezbollahu. Kiedy Jaser Arafat przeprowadził się z Kairu do Strefy Gazy, by stanąć na czele palestyńskiego samorządu wynegocjowanego z izraelskim rządem, islamiści krzyczeli: "Zdrada! Rozmowy z Żydami to zdrada!"

W 1994 roku Jaser Arafat wraz z premierem Izraela Icchakiem Rabinem i jego szefem dyplomacji Szimonem Peresem otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla.

28 września 1995 roku podpisano w Waszyngtonie (USA) izraelsko-palestyński układ Oslo II, regulujący przekazywanie władzy na Zachodnim Brzegu Jordanu Autonomii Palestyńskiej i zasady wycofywania wojsk izraelskich. Obszar palestyński podzielono na trzy sektory: Strefa A - (3% terytorium i 29% ludności - 362 tys. Arabów) wchodziła pod pełną kontrolę Autonomii Palestyńskiej; Strefa B - (pozostałe miasta i miasteczka palestyńskie - 825 tys. Arabów) Izrael zachowywał odpowiedzialność za bezpieczeństwo, a sfera cywilna przechodziła do Autonomii Palestyńskiej; Strefa C - (74% terytorium i 4% ludności, oraz osady żydowskie z 140 tys. osadników) Izrael zachowywał pełną kontrolę, z wyłączeniem ludności palestyńskiej, której sprawy regulowała Autonomia Palestyńska. W zamian strona palestyńska została ponownie (powtórnie po układzie Oslo I) zobowiązana do wprowadzenia zmian w Karcie Palestyńskiej, która wzywa do całkowitego zniszczenia Izraela.

Gdy podpisywano kolejne pokojowe porozumienia, wszyscy oczekiwali, że na Bliskim Wschodzie nastąpi wielka zmiana i powstaną warunki dla pokoju. Izrael wywiązując się z zawartych umów, stopniowo wycofywał swoje wojska i przekazywał kolejne tereny pod władzę Autonomii Palestyńskiej. Oczekiwano, że Jaser Arafat utworzy na tym terenie służby bezpieczeństwa, które zajmą się ściganiem palestyńskich radykalnych organizacji terrorystycznych. Okazało się jednak, że Arafat nie potrafił zerwać ze swoją własną terrorystyczną przeszłością. Nie dojrzał jako polityk, aby móc stanąć na czele państwa. Palestyńskie służby bezpieczeństwa złożone głównie z dawnych terrorystów OWP jawnie współdziałały z różnymi grupami terrorystycznymi, a liczba zamachów nieustannie rosła. Rodziło się pytanie: Co z dotrzymywaniem zawartych porozumień? Jak długo Izrael mógł pozwolić na bezkarne mordowanie swoich obywateli? Jak długo Izrael mógł tolerować bezczynność władz palestyńskich? Okazało się, że bardzo długo. Kosztowało to życie wielu niewinnych ofiar w Izraelu. Ich krew znajduje się na rękach takich polityków jak Jaser Arafat.

Po zamordowaniu w 1995 roku premiera Rabina przez żydowskiego zamachowca dla Arafata nadeszły ciężkie czasy. Następcy Rabina odrzucili porozumienia z Oslo z 1995 roku w sprawie poszerzenia Autonomii i zaostrzyli kurs izraelskiej polityki względem terroryzmu palestyńskiego.

W 1997 roku Arafat został wybrany prezydentem Autonomii Palestyńskiej. Uzyskał 90% głosów wyborców. Mając tak duże poparcie społeczne mógł skutecznie rządzić, nie wykorzystał jednak tek szansy.
    W 1998 roku Jaser Arafat podpisał kolejne porozumienie z Izraelem, w którym zobowiązał się do stłumienia zbrojnych wystąpień palestyńskich ugrupowań fundamentalistycznych (Hamas, Dżihad) i zapowiedział powstanie państwa palestyńskiego (IV 1999 r., po wygaśnięciu porozumień z Oslo).
    Pomimo zawartych porozumień Arafat nieustannie popierał działalność terrorystyczną radykalnych ugrupowań palestyńskich. Równocześnie starał się wywrzeć nacisk na Stany Zjednoczone i Unię Europejską, aby ograniczyć pomoc finansową dla Izraela. Unia Europejska stanęła po stronie Palestyńczyków, udzielając Autonomii Palestyńskiej dużego wsparcia finansowego. Uzyskiwane pieniądze Jaser Arafat miał przeznaczać na budowę infrastruktury w Autonomii Palestyńskiej. Miały powstawać szkoły, przedszkola, drogi, wodociągi, szpitale i inne obiekty użyteczności publicznej. Bardzo szybko okazało się, że Autonomia Palestyńska otrzymywała najwięcej pomocy finansowej na całym świecie. Pieniądze płynęły szerokim strumieniem ze Stanów Zjednoczonych, Unii Europejskiej, ONZ, Ligii Arabskiej i Palestyńczyków pracujących w krajach naftowych Zatoki Perskiej. Pomimo tak dużych środków nie wybudowano ani jednego kilometra drogi. Nie powstał ani jeden szpital, a te które istniały były utrzymywane ze środków ONZ. Nie powstała ani jedna nowa szkoła. Nowe szkoły zakładał ONZ. Pojawiło się więc pytanie: Co się działo z tymi wszystkimi pieniędzmi przekazywanymi do Autonomii Palestyńskiej? Okazało się, że Jaser Arafat przeznaczał pieniądze z międzynarodowej pomocy humanitarnej na rozbudowę infrastruktury organizacji terrorystycznych. Wiele z tych kompromitujących faktów ujrzało światło dzienne po przejęciu przez Izrael dokumentów Autonomii Palestyńskiej w czasie akcji armii izraelskiej w 2003 i 2004 roku. Ujawniono wówczas przekazy pieniężne wypłacane terrorystom za przeprowadzone zamachy w Izraelu. Były one podpisywane imiennie przez Jasira Arafata. Wspierał on bezpośrednio wybuch Intifady i eskalację napięcia na całym Bliskim Wschodzie. Palestyńskie służby bezpieczeństwa, finansowane ze środków Autonomii Palestyńskiej, zamiast zwalczać aktywność bojówek terrorystycznych, aktywnie wspierały ich działalność.

W lipcu 2000 roku doszło do konferencji w Camp David, podczas której izraelski premier Ehud Barak przedstawił Arafatowi propozycję stworzenia państwa palestyńskiego i podziału Jerozolimy. Jednakże niezdolny do jakichkolwiek porozumień Arafat odrzucił propozycję Baraka. Po załamaniu się rozmów w Camp David, Izraelczycy przestali widzieć w Arafacie partnera zdolnego do kompromisu. Przedstawiona mu oferta była tak szczodra, jak nigdy wcześniej. On ją jednak zupełnie odrzucił.
    Zaraz potem, a pod koniec września 2000 roku wybuchła trwająca do dziś Intifada. Jaser Arafat przez cały czas uważał, że przemoc jest najlepszą formą nacisku na państwo żydowskie. Dlatego ponownie zamieszki objęły cały teren Autonomii Palestyńskiej, a w Izraelu rozpoczęła się kampania bezwzględnego terroru. Samobójcze zamachy terrorystyczne dokonywano w większości izraelskich miast. I znów ginęły niewinne ofiary w Izraelu.

Ironią losu, izraelskie społeczeństwo straciło cierpliwość dla dotychczasowych sposobów rozwiązania konfliktu z Palestyńczykami. Kolejne wybory w Izraelu wygrał Ariel Szaron, który był wrogiem Jasera Arafata. Nie miał on złudzeń co do prawdziwych intencji Arafata. Po serii zamachów terrorystycznych, premier Ariel Szaron ogłosił Arafata "wrogiem Izraela".
    Kiedy izraelski wywiad przechwycił statek z przemycaną przez ludzi Arafata bronią, przewodniczący Autonomii Palestyńskiej - jak zwykle - zaprzeczył. Sytuację zmieniła dopiero decyzja amerykańskiej administracji. W Stanach Zjednoczonych rządził już George W. Bush. Amerykański prezydent odebrał kłamstwo Arafata jako zniewagę, a Szaron zatriumfował. Mógł przedstawić w Ameryce wszystkie zgromadzone przez wywiad i armię dowody, obarczające Arafata odpowiedzialnością o eskalację przemocy na Bliskim Wschodzie i zrywanie wszelkich porozumień pokojowych. W ten sposób amerykańska administracja prezydenta George'a W. Busha odmówiła jakichkolwiek negocjacji z Arafatem. Odtąd kluczowym elementem wszystkich planów pokojowych było odsunięcie Arafata od władzy. Od starego terrorysty zażądano, by został figurantem - miał oddać władzę nad policją i służbami specjalnymi, ujawnić finanse Autonomii, i powołać premiera.

Od 3 grudnia 2001 roku Jaser Arafat przebywał de facto w areszcie domowym w swej siedzibie w Ramalli na Zachodnim Brzegu Jordanu, częściowo zniszczonej przez izraelskie wojsko. Siedzibę przywódcy Palestyńczyków w Gazie armia izraelska zniszczyła w reakcji na palestyńskie zamachy terrorystyczne. Jego izolację polityczną zrywali wyłącznie politycy Unii Europejskiej.

Arafat przez długi czas udawał, że godzi się na reformy wewnętrzne w Autonomii Palestyńskiej. Jednakże w rzeczywistości pełnię władzy wciąż utrzymywał w swoich rękach. Pod presją Stanów Zjednoczonych w sprawie zreformowania władz Autonomii, Arafat zgodził się w maju 2003 roku na mianowanie premierem palestyńskiego rządu Mahmuda Abbasa (Abu Mazena). Wkrótce jednak doszło do starcia Arafata z nowym szefem rządu w sprawach bezpieczeństwa i już we wrześniu tego samego roku Abbas musiał ustąpić ze stanowiska, co przyjęte zostało jako potwierdzenie wpływów samego Arafata. Natomiast drugi szef rządu Ahmed Kurei wciąż groził dymisją. Arafat nie wyrzucił go tylko dlatego, że to zakończyłoby dopływ amerykańskich i europejskich dotacji. W efekcie Autonomią Palestyńską w coraz większym stopniu zaczęła rządzić islamistyczna opozycja, która za nic miała Arafata i skorumpowane, niewładne struktury Autonomii. Jednakże dla większości Palestyńczyków Jaser Arafat wciąż pozostawał bohaterem narodowym.

Państwo Izraela uznało Jasera Arafata za osobę nie godną zaufania i nieodpowiednią do prowadzenia dalszych rozmów pokojowych. Osoby wspierające terroryzm powinny być potępione i odrzucone przez całą międzynarodową społeczność. Jaser Arafat nie tylko wspierał aktywnie terroryzm, ale i sam był terrorystą. Odpowiedzią Izraela na impas w rokowaniach bliskowschodnich i realizacji pokojowego programu - tzw. mapy drogowej - stał się "jednostronny plan pokojowy", zwany planem Ariela Szarona, zakładający wycofanie wojsk i likwidację osiedli żydowskich w Strefie Gazy oraz czterech małych osiedli na Zachodnim Brzegu do końca 2005 roku. Plan Szarona doprowadził do walk bratobójczych o wpływy w Strefie Gazy. Walka w władzę frakcji palestyńskich doprowadziła w konsekwencji do upadku autorytetu samego Arafata.
    Gdy Arafat zaczął chorować, wciąż pełnia władzy w Autonomii Palestyńskiej spoczywała w jego rękach. Ahmed Kurei i Mahmud Abbas starali się wziąść na siebie odpowiedzialność za przyszłość Autonomii, jednakże Arafat nie wyrażał na nic zgody. Nawet gdy po raz pierwszy stracił przytomność, po wybudzeniu miał krzyczeć: "Nie ma takiej potrzeby. Już czuję się dobrze. Ja tu rządzę!"

29 października 2004 roku poważnie chory palestyński przywódca Jaser Arafat został przewieziony jordańskim śmigłowcem z Ramalli na Zachodnim Brzegu Jordanu do Ammanu (Jordania), a stamtąd francuskim samolotem wojskowym odleciał na lotnisko w Villacoublay na południowy zachód od Paryża (Francja). Arafat został umieszczony w wojskowym szpitalu w Percy.

11 listopada 2004 roku Jaser Arafat zmarł rano o godzinie 3:30 we francuskim szpitalu wojskowym pod Paryżem, w którym spędził ostatnie dni życia w związku z ciężką chorobą.
    Oficjalny komunikat podaje, że Arafat cierpiał na niewydolność krwi - co zahamowało odżywianie organizmu - a zmarł po wylewie krwi do mózgu i załamaniu się funkcjonowania organów wewnęrznych.

11 listopada 2004 roku ciało zmarłego Jasera Arafata przewieziono francuskim samolotem z Paryża do Kairu w Egipcie. Zmarłego pożegnała większość francuskich polityków.
    12 listopada 2004 r. w Kairze odbyły się oficjalne uroczystości pogrzebowe, po czym egipski samolot wojskowy przewiózł ciało zmarłego do bazy wojskowej na Półwyspie Synaj, skąd egipski śmigłowiec wojskowy przewiózł ciało zmarłego do Ramalli na Zachodnim Brzegu Jordanu. Ciało zmarłego Jasera Arafata niezwłocznie pochowano na terenie jego kwatery Mukata w Ramalli.