A. Ogólny opis antyizraelskiego terroryzmu w 2006 roku:

  1. Antyizraelski terroryzm był najważniejszym czynnikiem wpływającym na
          politykę państwa Izrael w 2006 roku. Palestyńskie organizacje terrorystyczne
          oraz Hezbollah korzystają ze wspracia Iranu i Syrii, działając na niekorzyść
          Izraela.

  2. W 2006 roku nastąpił spadek palestyńskich akcji terrorystycznych, zwłaszcza
          samobójczych zamachów bombowych. Jest to zasługa wielu czynników, z
          których najbardziej znaczącymi wydają się działalność izraelskich sił
          bezpieczeństwa i powściągliwa polityka Hamasu, który z powodu
          politycznych rozgrywek, powstrzymuje się przed skupieniem swojej
          działalności na takich atakach.

  3. Podczas 2006 roku wzrosła liczba uprowadzeń i ostrzału rakietowego, które
          stały się dominującym czynnikiem w kampanii przeciwko Izraelowi.
          Uprowadzenia i ostrzał rakietowy przynoszą mniej ofiar śmiertelnych, ale ich
          konsekwencje wywierają długoterminowy wpływ na Izrael, Liban i cały Bliski
          Wschód.

      W 2006 roku doszło do 2.135 różnych ataków terrorystycznych przeciwko
          Izraelowi. W porównaniu, w 2005 roku było to 2.365 ataków.

Kolor niebieski ilustruje wielkość ataków rakietowych.
(źródło: gov.il)

  4. Wydarzenia 2006 roku skupiły się wokół dwóch odrębnych uprowadzeń
          izraelskich żołnierzy. Najpoważniejszy miał miejsce w rejonie Zar'it na granicy
          libańskiej, gdzie szyicki Hezbollah uprowadził dwóch izraelskich żołnierzy.
          Zdecydowana odpowiedź Izraela doprowadziła do 33-dniowej drugiej wojny
          w Libanie. Drugie uprowadzenie zostało dokonane przez Hamas w Strefie
          Gazy i doprowadziło do ciężkich walk w Strefie, po raz pierwszy od czasu
          wycofania się w sierpniu 2005 roku.

  5. Druga wojna w Libanie umożliwiła Hezbollahowi po raz pierwszy użycie
          całego arsenału zaawansowanych technologicznie broni (dostarczonych
          przez Iran i Syrię) przeciwko cywilnym mieszkańcom Izraela jak i Izraelskim
          Siłom Obronnym. Szczególnie groźnymi okazały się salwy rakietowe (około
          4 tys. rakiet), które raziły skupiska ludności cywilnej w Izraelu. Nowoczesne
          przeciwpancerne pociski rakietowe skutecznie raziły izraelskie czołgi
          działające w południowym Libanie. Chińskiej produkcji rakieta C-802 trafiła
          izraelski okręt wojenny.

  6. Podczas wojny Izraelskie Siły Obronne zdołały zniszczyć znaczną część
          rakiet dalekiego zasięgu Hezbollahu, powodując znaczne zmniejszenie
          infrastruktury wojskowej tej organizacji. Stworzyło to zupełnie nową sytuację
          w południowym Libanie, do którego wkroczyły cztery libańskie brygady oraz
          międzynarodowe siły pokojowe UNIFIL z zadaniem zapewnienia
          bezpieczeństwa na granicy. Jednak Hezbollah utrzymuje propagandę
          odniesionego "zwycięstwa" w wojnie. Zmusza to Izrael to ponownego
          przemyślenia i zreorganizowania systemów wojskowych, oraz wyciągnięcia
          lekcji z wojny. Hezbollah zaczął odbudowywać potencjał wojskowy (z pomocą
          Iranu i Syrii).

  7. Użycie broni rakietowej przez Hezbollah podczas wojny w Libanie posłużyło
          jako wzór dla palestyńskich organizacji terrorystycznych, które starają się
          nabyć zaawansowane technologicznie bronie, szczególnie rakiety dalekiego
          zasięgu i pociski przeciwpancerne. Ten proces jest szczególnie silnie
          widoczny w działalności Hamasu w Strefie Gazy.

      W 2006 roku na obszar zachodniego Negewu spadło 861 rakiet
          wystrzelonych przez palestyńskich terrorystów ze Strefy Gazy. W
          porównaniu, w 2005 roku było 222 rakiet, a w 2004 roku było 268 rakiet.
              Ostrzał moździerzowy zdecydowanie zmalał, co jest związane z ewakuacją
          osiedli żydowskich ze Strefy Gazy. Dlatego w 2006 roku odnotowano 57
          takich przypadków. W porównaniu, w 2005 roku było 284 ostrzałów
          moździerzowych, a w 2004 roku było 1.213 ostrzałów moździerzowych.

(źródło: gov.il)

(źródło: gov.il)

  8. Hamas i inne organizacje terrorystyczne weszły w skład nowych
          palestyńskich sił bezpieczeństwa tworzonych przez ministerstwo spraw
          wewnętrznych rządu Hamasu. Częścią tych działań był wzrost przemytu broni
          do Strefy Gazy, głównie z wykorzystaniem podziemnych tuneli pod drogą
          Filadelfia. Tunelami przemycono olbrzymie ilości broni i amunicji, w tym
          wyrzutnie pocisków rakietowych Grad 122 mm, pociski przeciwpancerne, miny
          i materiały wybuchowe. Członkowie organizacji terrorystycznych przechodzą
          wszechstronne szkolenia w Strefie Gazy i za granicą (Liban, Iran i Syria).
          Wybudowano dużą ilość podziemnych bunkrów i tuneli, tworząc cały system
          obrony.

  9. Jak do tej pory, wysiłki organizacji terrorystycznych by skopiować ten
          system (włączając w to ostrzał moździerzowy i rakietowy) w Samarii i Judei
          zawodzą, głównie z powodu działalności izraelskich sił bezpieczeństwa.
          Jednakże kontynuują one próby wysyłania terrorystów-samobójców z
          zadaniem przeprowadzenia zamachu w Izraelu. Centra działalności
          terrorystycznej al-Fatah i Islamskiego Dżihadu (kierowanego przez
          zagraniczne dowództwo) znajdują się w Nablusie i Dżeninie. Ich zdolność
          działania w 2006 roku spadła, w porównaniu z minionymi latami.
              W 2006 roku około 50% ataków miała miejsce w Strefie Gazy, 45% w
          Samarii i Judei, a zaledwie 5% wewnątrz Izraela.

B. Porównanie 2006 roku z minionymi latami:

  1. Od września 2000 roku palestyńskie organizacje terrorystyczne prowadzą
          nieustanną kampanię terrorystyczną przeciwko Izraelowi (nazywaną przez
          Palestyńczyków "drugą intifadą" albo "intifadą Al-Aqsa"). Podczas tej
          kampanii, której rozmiary i siła była niespotykana od początku izraelsko
          palestyńskich starć, organizacje terrorystyczne w znacznym stopniu zmieniały
          metody swoich działań.

  2. Szczyt kampanii terrorystycznej przypadł na lata 2001-2002, i od tej pory
          następuje spadek ilości zamachów i ofiar śmiertelnych. Jednakże starcia
          wciąż trwają i nie nastąpiło ich formalne zakończenie. Wszystkie próby
          zawarcia porozumień o zawieszeniu broni nie powiodły się, ponieważ
          Islamski Dżihad i inne organizacje uparcie kontyuują przeprowadzanie
          ataków.

(źródło: gov.il)

(źródło: gov.il)

(źródło: gov.il)

      W 2006 roku nastąpił zdecydowany spadek zamachów bombowych
          przeprowadzanych przez terrorystów-samobójców. Doszło do czterech takich
          zamachów, w których zginęło 15 cywili, a 104 cywili zostało rannych.

(źródło: gov.il)

(źródło: gov.il)

  3. Wobec izraelskiego wycofania się ze Strefy Gazy, doszło do zawarcia
          wewnętrznego porozumienia pomiędzy palestyńskimi organizacjami. Przez
          pewien czas obowiązywało zawieszenie broni, które nigdy nie było w pełni
          przestrzegane i zakończyło się w styczniu 2006 roku. 25 listopada 2006 roku
          palestyński przewodniczący Abu Mazen zawarł porozumienie z premierem
          Ehudem Olmertem o zawieszeniu broni w Strefie Gazy. Jednak organizacje
          terrorystyczne nie podporządkowały się temu porozumieniu i do pewnego
          stopnia aktywność terrorystyczna wziąż trwa. Wzrost napięcia nastąpił po
          zamachu samobójczym w Ejlacie (styczeń 2007 r.).

  4. Kampania terrorystyczna Hezbollahu przeciwko Izraelowi rozpoczęła się
          podczas pierwszej wojny w Libanie (1982-1985) i trwała podczas okresu
          związanego z istnieniem "strefy bezpieczeństwa" (1985-2000). Po wycofaniu
          się Izraelskich Sił Obronnych z południowego Libanu (maj 2000 r.) rozpoczął
          się zupełnie nowy etap. Hezbollah wybudował szeroką infrastrukturę
          wojskową, utrzymując regulowane napięcie na granicy za pomocą
          sporadycznych ataków (ataki na posterunki graniczne, uprowadzenia
          żołnierzy, ataki na patrole, ostrzał moździerzowy i rakietowy. Hezbollah
          zaangażował się w popieranie palestyńskich organizacji terrorystycznych za
          pomocą pieniędzy, broni i szkoleń.

  5. Odpowiedź Izraela na ataki Hezbollahu cachowała się dużą powściągliwością.
          Wynikało to głównie z konieczności zwracania uwagi na opinię społeczności
          międzynarodowej, która bacznie obserwowała zaangażowanie się izraelskich
          sił w Libanie. W rezultacie Izrael skupił swoje działania na walce z
          palestyńskimi organizacjami terrorystycznymi, nie doceniając zagrożenia
          Hezbollahu na północnej granicy. Hezbollah kontynuował swoje ataki, które
          zatrzymywał na chwilę przed przekroczeniem granicy oznaczającej wybuch
          wojny. Taki stan utrzymującego się napięcia trwał przez sześć lat,
          doprowadzając Izraelskie Siły Obronne do życia w codziennej rutynie.

  6. Uprowadzenie dwóch izraelskich żołnierzy (12 lipca 2006 r.) radykalnie
          zmieniło sytuację. Izrael porzucił swoją politykę powściągliwości i
          odpowiedział z całą siłą (Szejk Hassan Nasrallah publicznie przyznał się do
          odpowiedzialności za porwanie izraelskich żołnierzy). W ten sposób
          Hezbollah został zaskoczony wybuchem regularnych działań wojennych w
          Libanie. Doprowadziło to do powstania nowej sytuacji w południowym
          Libanie.

C. Czynniki wpływające na naturę i rozmiary palestyńskiego terroryzmu:

      W naszej ocenie cztery główne czynniki wpływały na naturę i rozmiary
          palestyńskiego terroryzmu w 2006 roku.

  1. Skuteczność działań izraelskich sił bezpieczeństwa w Samarii i Judei.
          Podczas 2006 roku izraelskie siły bezpieczeństwa prowadziły intensywne
          działania antyterrorystyczne w Samarii i Judei, które obejmowały
          aresztowanie poszukiwanych terrorystów, wykrywanie magazynów broni i
          zabijanie terrorystów, którzy stawiali opór podczas prób aresztowania. Te
          działania w poważnym stopniu uszkodziły infrastrukturę organizacji
          terrorystycznych, osłabiając ich zdolność dowódczą.

          W 2006 roku izraelskie siły bezpieczeństwa aresztowały 6.968 osób
          podejrzanych o działalność terrorystyczną. W porównaniu, w 2005 roku
          aresztowano 4.532 osoby, nastąpił więc wzrost zatrzymań o 35%.
              Wśród aresztowanych, 39% stanowili członkowie organizacji Hamas,
          wśród nich członkowie zarządu organizacji i ministrowie palestyńskiego
          rządu. Wśród pozostałych, największą grupę stanowili członkowie al-Fatah i
          Islamskiego Dżihadu.
              Zatrzymano 279 potencjalnych terrorystów-samobójców.

          Ukończenie budowy kolejnych odcinków bariery bezpieczeństwa przyniosło
          dodatkowy spadek ilości samobójczych zamachów bombowych. Do tej pory
          ukończono 406 z 790 kilometrów ogrodzenia zabezpieczającego. W 2006
          roku wybudowano 110 kilometry: okolica Wschodniej Jerozolimy, Ofer-Elkana,
          obszar Karnei Shomron i Shomria-Metsudot Yehuda.
              Uniemożliwiło to palestyńskim terrorystom przenikanie na terytorium
          Izraela, zwłaszcza z Samarii. W ciągu całego 2006 roku nie odnotowano
          żadnego przypadku przekroczenia bariery ochronnej przez terrorystów (było
          kilka przypadków prób przekroczenia przez nielegalnych robotników i
          przemytników). Zmusiło to organizacje terrorystyczne do powrotu do
          stosunkowo prostych metod działania, takich jak zabójstwa i napady z
          użyciem noża.

          Jednocześnie odnotowano znaczny wzrost ilości ostrzału rakietowego
          prowadzonego ze Strefy Gazy (gdzie organizacje terrorystyczne cieszą się
          pełną swobodą działania).

  2. Zwycięsto Hamasu w wyborach politycznych w Autonomii Palestyńskiej.
          Zwycięstwo Hamasu w wyborach politycznych w Autonomii Palestyńskiej i
          utworzenie nowego rządu przez premiera Ismaila Haniye doprowadziło do
          niekończących się wewnętrznych walk o władzę pomiędzy przewodniczącym
          Abu Mazenem a nowym premierem. Rezultatem tych sporów był wybuch walk
          pomiędzy siłami Fatahu a Hamasu w Strefie Gazy, która zaczęła pogrążać się
          w anarchii. Nastąpił upadek palestyńskich instytucji rządowych.
              Te wydarzenia utrudniły organizacjom terrorystycznym prowadzenie
          ataków przeciwko Izraelowi. Szczególnie Hamas skoncentrował swoje siły na
          walkach wewnętrznych.

  3. Intensywne działania Izraela w Strefie Gazy.
          Izraelskie Siły Obronne rozpoczęły intensywne działania wojskowe
          zmierzające do uwolnienia uprowadzonego przez Hamas izraelskiego
          żołnierza. W działania zostały zaangażowane oddziały piechoty i czołgów,
          które przy wsparciu sił powietrznych zajęły północną oraz południową część
          Strefy Gazy. Siły powietrzne zaatakowały wysokich dowódców organizacji
          terrorystycznych, magazyny broni, warsztaty produkujące broń, obozy
          szkoleniowe oraz budynki używane przez organizacje terrorystyczne.
          Aresztowano wielu poszukiwanych terrorystów, odkryto i zniszczono tunele
          przemytnicze. Takie duże operacje wojskowe przeprowadzono w sierpniu
          (Operation Summer Rain) oraz w październiku i listopadzie (Operation Autumn
          Clouds).
              Działania Izraelskich Sił Obronnych nie doprowadziły do uwolnienia
          uprowadzonego izraelskiego żołnierza ani do zmniejszenia ostrzału
          rakietowego Izraela. Palestyńskie organizacje terrorystyczne zwiększyły
          wysiłki zmierzające do kupienia zaawansowanych technologicznie broni, by
          na wzór Hezbollahu prowadzić ataki przeciwko Izraelowi.

  4. Druga wojna w Libanie.
          Druga wojna w Libanie odciągnęła uwagę Izraelskich Sił Obronnych od Strefy
          Gazy. Podczas wojny, Hezbollah usiłował uruchomić infrastrukturę
          palestyńskich organizacji terrorystycznych do otworzenia drugiego frontu na
          południu i w centrum Izraela. Jednak te wysiłki nie powiodły się, głównie
          dzięki skuteczności działań izraelskich sił bezpieczeństwa.
              Już po wojnie, organizacja Hamas podjęła wysiłki zmodernizowania
          uzbrojenia, wliczając w to: nabycie wyrzutni rakiet Grad (122 mm), pocisków
          przeciwpancernych itp. Budowę infrastruktury oparto na modelu Hezbollahu z
          Libanu.

D. Wsparcie Iranu i Syrii dla organizacji terrorystycznych.

  1. Iran i Syria to dwa państwa, które sponsorują terroryzm i powodują wzrost
          międzynarodowych napięć krzywdząc oraz osłabiając Izrael. Poparcie, jakie
          oni udzielają organizacjom terrorystycznym jest wystarczającym powodem,
          aby uznać rządy irański i syryjski jako reżimy należące do "osi zła" (oś
          Damaszek-Teheran). Działalność tych państw postępuje naprzód,
          wzmacniając wpływy Hezbollahu w Libanie i prowadzić kampanię przeciwko
          Stanom Zjednoczonym oraz Izraelowi.

  2. Iran i Syria rozumieją strategiczne znaczenie obecności Hezbollahu w Libanie
          i dlatego od dawna wspierały rozbudowę jego infrastruktury wojskowej,
          przekształcając organizację terrorystyczną w siły wojskowe o zdolności
          bojowej zbliżonej do regularnej armii. Infrastruktura Hezbollahu obejmowała
          fortyfikacje obronne, podziemne bunkry oraz olbrzymi arsenał broni
          rakietowej (ponad 20 tys. rakiet), który został przedwcześnie użyty podczas
          drugiej wojny w Libanie.
              Od zakończenia wojny, Syria i Iran aktywnie pomagają Hezbollahowi
          odbudować jego potencjał wojskowy, który uległ częściowemu zniszczeniu.
          Obserwuje się przemyt broni na dużą skalę na granicy Libanu z Syrią, co jest
          bezpośrednim naruszeniem Rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ.

  3. Osiągnięcia Hezbollahu podczas wojny w Libanie oraz dojście do politycznej
          władzy Hamasu w Autonomii Palestyńskiej, umocniło pozycję obu organizacji
          w Iranie i Syrii. W drugiej połowie 2006 roku Iran i Syrii prowadziły
          intensywne działania zmierzające do wzmocnienia społeczności szyickiej w
          Libanie. Tereny zamieszkane przez Szyitów zostały odbudowane ze
          zniszczeń wojennych.
              Widoczna jest także hojna pomoc Iranu udzielana organizacji Hamas.
          Podczas wizyty palestyńskiego premiera Ismaile Haniye w Iranie
          (7-11 grudnia 2006 r.) rząd irański obiecał Hamasowi pomoc w wysokości
          250 mln USD. Przywództwo Hamasu często spotyka się z przywódcami Syrii
          w Damaszku.

  4. Podczas 2006 roku Iran i Syrii kontynuowały swoją pomoc dla palestyńskich
          organizacji terrorystycznych na dotychczasowych poziomach działania:
          - z dowództw organizacji w Damaszku kierowano działalnością terrorystów w
                   Autonomii Palestyńskiej, zwłaszcza Hamasu i Islamskiego Dżihadu;
          - Iran finansował działalność palestyńskich organizacji terrorystycznych,
                  zwłaszcza Islamskiego Dżihadu;
          - dostarczano broń, która była przemycana na tereny Autonomii
                  Palestyńskiej;
          - członkowie palestyńskich organizacji terrorystycznych przechodzili szkolenia
                  wojskowe w bazach w Iranie, Syrii i Libanie.

- Na podstawie materiałów Izraelskiej Agencji Bezpieczeństwa.